Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

28 Ιουνίου 2011

Τρόϊκα και άλλες απατεωνιές


Ωραία... επήλθε λέει "καταρχήν" συμφωνία με την τρόϊκα...

Η κυβέρνηση ανέλαβε την υποχρέωση να πωλήσει δημόσια περιουσία αξίας περίπου 110-120 δις, σε αγοραίες τιμές για να βγάλει κάπου 6 δις!!!!!!
Θα πωλήσει και ακίνητα του δημοσίου για να βγάλει ακόμα 6 δις, και θα βάλει νέους φόρους, νέους φόρους και νέους φόρους, και νέες περικοπές μισθών και συντάξεων για να μαζέψει άλλα 6 δις...
Και σε αντάλλαγμα "κερδίζουμε" και επιπλέον 65 δις χρέους!!!!!!
Κατά την τελευταία 10ετία η Ελλάδα δανείστηκε μισό τρις ευρώ (490 δις). Από αυτά, τα 450 δις!! πήγαν σε πληρωμές τοκοχρεολυσίων για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Δηλ. πληρώσαμε 1,5 φορά το χρέος μέσα στη 10ετία που πέρασε (το οποίο ήταν κάτι λιγότερο από 300 δις στο τέλος του 2009).
...1,5 φορά το χρέος μόνο μέσα σε μια 10ετία!!!!
Το χρέος αυτό καλούμαστε τώρα, μέσα σε 4 χρόνια, με το μνημόνιο, να το πληρώσουμε άλλη 1,5 φορά...!!!
Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι δεν μας περισσεύουν για να το πληρώνουμε και αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε για να το πληρώνουμε...
Από τα ανωτέρω 490 δις που δανειστήκαμε, το ποσό που πήγε για κάλυψη των περιβόητων δημοσιονομικών ελλειμμάτων ήταν γύρω στα 20 δις. Δηλ. περίπου 2 δις το χρόνο μας κόστιζαν τα υποτιθέμενα τεράστια ελλείμματα του σπάταλου υδροκέφαλου υπέρογκου δημοσίου που υποτίθεται ότι χρεοκόπησε τη χώρα...
Με άλλα λόγια, για πραγματικές δανειακές ανάγκες του ελληνικού κράτους ύψους 20 δις την τελευταία 10ετία, δανειστήκαμε 490 δις!!!
Δεν πληρώνεται αυτό το χρέος με τίποτα και πρέπει να διαγραφεί. Εξάλλου το έχουμε ήδη πληρώσει, ξανά και ξανά πάρα πολλές φορές...
Και θα διαγραφεί είναι βέβαιο -τουλάχιστον ένα μέρος του-, απλά αφενός θα έχει ξεπουληθεί όλη η χώρα έναντι πινακίου φακής, αφετέρου θα το έχουν ξεφορτώσει από πάνω τους οι ευρωπαϊκές τράπεζες και τα ασφαλιστικά τους ταμεία και θα το έχουν φορτώσει στις ελληνικές και στα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, ώστε ζημιωμένοι να είμαστε πάλι εμείς...
Υ.Γ.  Για την ιστορία- τα υπόλοιπα 20 δις που λείπουν (490-450-20=20) απλά αγνοούνται...  πήγαν στα ταμεία των κομμάτων; σε μίζες; -ποιός ξέρει...
Σκούζουν τώρα οι "εθνοπατέρες" και τα δημοσιογραφικά ιερατεία του καθεστώτος για τον αγανακτήσαντα λαό που τους παίρνει με πέτρες και γιαούρτια. Ανησύχησαν ξαφνικά για την δημοκρατία οι δωσίλογοι και τα ανδρείκελα, αφότου άρχισε να εκδηλώνεται και πρακτικά η λαϊκή αγανάκτηση...
Ελπίζω να βρισκόμαστε στην αρχή μιας επανάστασης. Να διώξουμε την τρόϊκα και το μνημόνιο όσο είναι ακόμα καιρός. Αλλιώς θα γίνουμε Κένυα, πριν το καταλάβουμε. Θα ζούμε όπως έζησαν οι γονείς ή οι παππούδες μας στην κατοχή.
Μέσα σε 1 χρόνο μνημονίου η Ελληνική οικονομία πήγε πίσω 10 χρόνια. Το βιοτικό επίπεδο και οι βασικοί δείκτες επέστρεψαν στα επίπεδα του 2000.
Σε 5 χρόνια από σήμερα υπολογίζεται πως θα έχει επιστρέψει στη δεκαετία του 1950...

Απορίες για την ελληνική οικονομία

Έχω κάποιες ερωτήματα και σκέψεις-απόψεις εντελώς προσωπικές που θα ήθελα να μοιραστώ.
Από πότε η πλήρης και άνευ όρων υποταγή παράδοση της χώρας στο 4o Ράϊχ της τρόϊκας, η αυτοκαταστροφή της, η διάλυση του κοινωνικού  ιστού, της δημόσια διοίκησης,
του κράτους πρόνοιας, ονομάζονται "πατριωτικό" καθήκον;
Από πότε όλη αυτή η καταστροφή που συντελείται αυτή τη στιγμή -και που την έχουμε δει τι εκτάσεις πήρε όπου εφαρμόστηκαν αυτά που εφαρμόζονται τώρα και εδώ-
βαπτίζεται "σωτηρία" της χώρας και προβάλλεται ως "η μόνη λύση";
Από πότε το ξεπούλημα (σσ. πώληση με ζημιά, εκποίηση,  Selling-Off, Undersell) της δημόσιας περιουσίας της χώρας βαπτίζεται αξιοποίηση (σσ. χρήση, ή πώληση, με κέρδος,
όφελος);
Τι ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζει πχ. Ο ΟΠΑΠ που έχει 1 δις κέρδη το χρόνο καθαρά μετά από φόρους (και κάπου 700 εκατ. αυτή τη στιγμή εν μέσω κρίσης) ώστε να πρέπει να αποκρατικοποιηθεί; Τι ακριβώς είναι αυτό που επιλύουμε πουλώντας τον; Το έχω μεγάλη απορία.
Με τρέχουσες χρηματιστηριακές αποτιμήσεις, το εφάπαξ έσοδο που θα έχει το κράτος από την εξαγγελθείσα πώληση  του ΟΠΑΠ δεν θα φτάνει ούτε τα μισά από τα ετήσια κέρδη που έχει ο οργανισμός κάθε χρόνο, και η χώρα θα χάσει τα έσοδα του ΟΠΑΠ από όλους τους μελλοντικούς της προϋπολογισμούς... για να βγάλει once-off από την πώληση κάπου 200-300 εκατ. ευρώ; Παράλογο;
Δηλαδή, σα να εκχωρεί ο καθένας το μισθό του και όλους τους μελλοντικούς μισθούς και συντάξεις του, για να πάρει σήμερα 500 ευρώ!!! εφάπαξ μία φορά και μετά
ποτέ ξανά τίποτα άλλο...  Δεν υπάρχει αυτό πουθενά. Δεν είναι καν ξεπούλημα, είναι το απόλυτο χάρισμα.
Και καλά ο ΟΠΑΠ, που τουλάχιστον δεν είναι στρατηγικής σημασίας για τη χώρα. Η ΔΕΗ, η ΔΕΠΑ γιατί να πουληθούν; Με επίσης 1 δις κέρδη περίπου ετησίως (και 600-700 εκατ. εν μέσω κρίσης), και τις αποτιμήσεις του Χ.Α. στο ναδίρ, τα λεφτά που θα βγάλει το κράτος από την πώληση της ΔΕΗ που ανακοίνωσε θα είναι περί τα 300-350 εκατ., δηλ. επίσης ούτε καν τα μισά καθαρά κέρδη της ΔΕΗ κάθε χρόνο...
Να θυσιάσουμε δηλαδή σαν χώρα από το 1 δις κέρδη της ΔΕΗ ετησίως τα 600-700 εκατ. που αναλογούν στο κράτος, για να πάρουμε εφάπαξ από την πώληση 350 εκατ. και τέρμα;;;;
Τα οποία θα τα κάνουμε τι άραγε; Θα τα ρίξουμε στη μαύρη τρύπα του χρέους  που σημειωτέον ήταν 300 δις όταν μας έχωσαν στο μνημόνιο, έχει ήδη πάει 365!! δις αυτή τη στιγμή, προβλέπεται σε 480-500!!! δις έως το τέλος του 2013, και περί τα 700-800!!!! δις έως το τέλος του 2015.
Που θα μπορούσε λοιπόν να χρησιμεύσει η συλλογή των 50 δις από αποκρατικοποιήσεις; (που δε θα συλλεγούν ποτέ ούτε αυτά, γιατί κατά τεκμήριο στην Ελλάδα οι κρατικές επιχειρήσεις και οι δημόσιοι οργανισμοί πωλούνται τζάμπα).
Στην αποπληρωμή του χρέους;;.. Νομίζω εδώ γελάνε... Όχι μόνο το χρέος δεν θα μικρύνει, αλλά η Ελλάδα πουδεν παράγει σχεδόν τίποτε, θα χάσει και αυτά τα έσοδα που είχε από τις υγιείς κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις. Και πριν το καταλάβουμε θα έχουμε γίνει Νιγηρία (σσ. η Νιγηρία είχε δανειστεί 1 δις, έχει αποπληρώσει έως τώρα 46!! δις και χρωστάει άλλα 54!!! δις).
Στην περίπτωση της ΔΕΗ όμως τίθενται και άλλα ζητήματα. Για παράδειγμα, οι τιμές του ρεύματος στην Ελλάδα είναι μακράν από τις φθηνότερες τις Ευρώπης, παρά την ασυγκρίτως δυσκολότερη μορφολογία των εδαφών μας (βουνά, λαγκάδια, θάλλασες-νησιά), σε σχέση με την  υπόλοιπη Ευρώπη. Οπουδήποτε οι αγορές της ενέργειας
άνοιξαν και ιδιωτικοποιήθηκαν, οι τιμές της ενέργειας έγιναν πολύ ακριβότερες από πριν, πουθενά δεν μειώθηκαν,  ούτε καν σε μεγάλες αγορές με μεγάλες οικονομίες κλίμακας
όπως της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Πολωνίας κλπ.
Επιπρόσθετα, αγορές όπως πχ. αυτή της ενέργειας είναι από τη φύση τους ολιγοπωλιακές ή μονοπωλιακές. Όπου οι αγορές αυτές ιδιωτικοποιήθηκαν, σύντομα οι εταιρίες που δραστηριοποιήθηκαν η μία μετά την άλλη χρεοκόπησαν και αγοράστηκαν ή συγχωνεύτηκαν με άλλες και η αγορά κατέληξε πάλι σε μονοπώλιο  ή ολιγοπώλιο.
Με τη μόνη διαφορά ότι, πλέον, ένας στρατηγικός τομέας των χωρών έφυγε από τον έλεγχο του κράτους και ένα μέχρι πρότινος θεωρούμενο κοινωνικό αγαθό, όπως το ρεύμα,  που το παρείχε ένας κρατικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός κοινής ωφέλειας, τείνει να γίνει είδος πολυτελείας.
Στον ίδιο παραλογισμό και οι υπόλοιπες αποκρατικοποιήσεις που εξαγγέλθηκαν, με προεξάρχουσες αυτές των εταιριών ύδρευσης ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κλπ. Επίσης εξαιρετικά κερδοφόρες και πολύ σημαντική πηγή εσόδων για τον τακτικό προϋπολογισμό.
Πέριξ του 1 δις ευρώ τα καθαρά ετήσια κέρδη και της ΕΥΔΑΠ (850 εκατ. τώρα στη κρίση)... Λέτε να δούμε κι εδώ σκηνές σαν αυτές σε κάποιες χώρες (όπως Ινδία, Χιλή, Βολιβία κλπ)
που πήραν τον έλεγχο του υδροφόρου ορίζοντα η Coca-Cola, η Nestle κλπ. και έφτασαν να συλλαμβάνονται οι φτωχοί που μάζευαν το νερό της βροχής διότι δεν είχαν χρήματα για να
έχουν σύνδεση με το δίκτυο ύδρευσης... τους μήνυσαν βλέπεις οι εταιρείες που ενοχλήθηκαν για τα "διαφυγόντα" κέρδη...
Ομοίως και ο ΟΤΕ, άλλο 1 δις κέρδη το χρόνο, μαζί με την COSMOTE, δυστυχώς έχει ήδη περάσει στον έλεγχο των γερμανών. Οι εξαγγελίες-ανέκδοτο του Γιωργάκη πως άμα βγει θα πάρει πίσω τον ΟΤΕ, οι οποίες είχαν τότε τρομοκρατήσει τους γερμανούς, μετατράπηκαν σε εξαγγελία πώλησης και του υπολοίπου 10% περίπου που κατέχει το δημόσιο. Το οποίο αναμένεται να πωληθεί έναντι 400 εκατ. περίπου (για έναν οργανισμό που υποτίθεται έχει αξία 25 δις...).
Κάτι σαν τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά που με προίκα έργων ύψους 3 δις για το Πολεμικό Ναυτικό, τον ΟΣΕ κλπ πωλήθηκαν στη γερμανική HDW έναντι 15 εκατ. ευρώ. Έδωσαν οι γερμανοί 15 εκατ. για να πάρουν 3 δις έργα. Και όταν τσίμπησαν τα 3 δις τελικά (μετά από ένα σωρό εκβιασμούς για απολύσεις προσωπικού κλπ, καθώς τα  παραδιδόμενα απήχαν από τις προδιαγραφές του Πολεμικού Ναυτικού το οποίο δεν τα παραλάμβανε εωσότου εκπληρωθούν οι προδιαγραφές) στη συνέχεια πούλησαν οι γερμανοί  τα ναυπηγεία στους άραβες κι έφυγαν.
Ακόμα και οι ζημιογόνοι οργανισμοί όπως ο ΟΣΕ και οι αστικές συγκοινωνίες: Τι ακριβώς θα κάνουν οι ξένοι ιδιώτες κινέζοι ή γάλλοι άμα πάρουν πχ. το ΟΣΕ; Θα αυξήσουν τα εισιτήρια; Θα απολύσουν το μισό προσωπικό; Θα μειώσουν και τους μισθούς 50%; Θα καταργήσουν και τα μισά δρομολόγια; Ερώτημα: Και γιατί χρειάζεται να βάλουμε έναν κινέζο ή έναν γάλλο να τα κάνει αυτά; Αν είναι να τα κάνουμε εμείς από μόνοι μας.
Αλλά, θα πρέπει πρώτα κάποια στιγμή να αποφασίσουμε αν πχ. θεωρούμε τις συγκοινωνίες ως κοινωνικό αγαθό ή εμπορικό προϊόν. Διότι αν τις θεωρούμε κοινωνικό αγαθό και τις αναγκάζουμε να λειτουργούν πλήθος ζημιογόνων γραμμών και πλήθος  δρομολογίων ακόμα και σε "νεκρές"  μη συμφέρουσες ώρες με σταθερή τιμή εισιτηρίων εδώ και μια 5ετία που τα καύσιμά τους έχουν ανέβει 300%, τότε δεν είναι δίκαιο να κατηγορούμε τις συγκοινωνίες για τις οικονομικές επιπτώσεις τις κρατικής κοινωνικής πολιτικής. Θα πρέπει λοιπόν πρώτα να αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε από τις συγκοινωνίες και αναλόγως να πράξουμε. Δεν υποστηρίζω πως είναι δίκαιο κοινωνικά να πληρώνει ο κάτοικος Χίου φόρους για τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας. Ίσως είναι δικαιότερο να πληρώνουν οι ίδιοι οι επιβάτες που τις  χρησιμοποιούν. Απλά νομίζω πως για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να ορίζεις σωστά το πρόβλημα αλλιώς κινδυνεύεις να λύσεις λάθος πρόβλημα, δίνοντας λάθος λύση.
Κι όπου υπήρξαν σπατάλες, διαφθορά, κακοδιαχείριση, λαμόγια συνδικαλιστές, ακόμα και υπερβολικοί μισθοί κλπ. να τα απολύσουμε τα λαμόγια, να τους βάλουμε φυλακή, να τους κατασχέσουμε την περιουσία, και να μειωθούν εν γένει και οι προκλητικοί μισθοί όπου υπάρχουν. Αλλά δεν είναι δυνατό να χαρίσουμε την περιουσία της χώρας
στο κάθε κοράκι εξαιτίας  κάποιων λαμόγιων...
Κι όμως, όλο αυτό προβάλλεται ως εθνική ανάγκη, για τη σωτηρία της χώρας... Και όλοι αυτοί οι τυχοδιώκτες που έρχονται να κάνουν αρπαχτές, βαπτίζονται επενδυτές.
Να τους χαρίσει η Ελλάδα ό,τι έχει και δεν έχει, λιμάνια, σταθμούς, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους,  σιδηρόδρομους, νερά, ενέργεια, πρώτες ύλες/ορυκτά, τηλεπικοινωνίες, ταχυδρομεία, τρένα, χρηματοπιστωτικό σύστημα, καζίνα, παραλίες, ολόκληρες τουριστικές περιοχές,τα πάντα, ό,τι έχουμε σαν χώρα που έχει αξία.
Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο για παράδειγμα, σε όλες τις χώρες είναι αμιγώς κρατικό, σε σπάνιες περιπτώσεις όπως η Γαλλία υπάρχει και συμμετοχή ιδιωτών. Στην Ελλάδα το κράτος έχει 34% άμεσα και κάπου 10% έμμεσα. Γιατί έχουν λυσσάξει λοιπόν να αποκρατικοποιηθεί το δικό μας; Τα δικά τους γιατί τα διατηρούν κρατικά; Δεν κολλάει... Και εκβιάζουν με κάθε μέσον και προσπαθούν να το γονατίσουν.  Την εβδομάδα που πέρασε η ΕΚΤ ζήτησε ξαφνικά άμεση αποπληρωμή των 500 εκατ. ευρώ ρευστότητα που έχει λάβει η Τbank (πρώην Aspis) και το ΤΤ έτρεχε να δανειστεί για να την καλύψει βάζοντας εγγύηση τα δικά του ομόλογα ελλ. δημοσίου. Γιατί δεν το έκανε αυτό η ΕΚΤ στις υπόλοιπες ελληνικές τράπεζες, ή στις ιρλανδικές, ή πέρυσι στις αγγλικές, τις γερμανικές και τις βελγικές, που
χρεοκόπησαν και διασώθηκαν επίσης από τα κράτη τους και από την ΕΚΤ;
Το οποίο ΤΤ, όχι τυχαία, έχει τη μικρότερη εκροή καταθέσεων στην Ελλάδα καθ΄ όλη τη διάρκεια της κρίσης. Αν πωληθεί και το πάρει κάποιος ιδιώτης, πιστεύουν πως θα παραμείνουν εκεί οι καταθέσεις; Το ίδιο και με το Παρακαταθηκών, που λύσσαξαν κάποιες ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες και προσέφυγαν μέχρι και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια
να σπάσει σε Τράπεζα και Ταμείο παρακαταθηκών χωριστά, ώστε να μην μπορεί να δίνει υψηλά επιτόκια, πιστεύουν πως θα πάρουν αυτές τις καταθέσεις του; Αν ήταν το
επιτόκιο το θέμα γιατί δεν πήγαιναν οι καταθέτες στην Κύπρου ή στη Marfin που έδιναν ακόμη καλύτερα επιτόκια, ή γιατί όχι στην Proton ή στη Millenium που έχουν κατά κανόνα τα υψηλότερα επιτόκια της αγοράς;
Είναι προφανές από την αρχή, τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα, και τα θέλουν τζάμπα, δε θέλουν να πληρώσουν, θέλουν να τα ανταλλάξουν με ένα μέρος από τον αέρα
κοπανιστό που μας έκαναν να νομίζουμε πως χρωστάμε.
Δεν φτάνει που το χρέος μας είναι σχεδόν όλο μια εικονική πραγματικότητα, τόκοι στους τόκους επί των τόκων...
Δεν φτάνει που είναι σχεδόν στο σύνολό του παράνομο (επαχθές, απεχθές, όπως θέλετε πείτε το) αφού ανελήφθη ως επί το πλείστον με μίζες και λαδώματα για αγορές και
αναθέσεις με αδιαφανείς διαδικασίες που -στην καλύτερη περίπτωση- δεν ωφέλησαν τη χώρα και τους πολίτες της (το 90% πήγε πίσω σε εταιρίες των δανειστριών χωρών και σε εμάς άφησαν μόνο το χρέος)...
Δεν φτάνει που στο χρέος έχουν συμπεριληφθεί ακόμα και παλαιότερα χρέη που είχαν διαγραφεί με τις προηγούμενες πτωχεύσεις της Ελλάδος (από τότε που ο Μητσοτάκης ως  Υπ. Οικονομικών επί κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου αναγνώρισε εκ νέου όλα τα διαγεγραμμένα χρέη στους δανειστές με όλους τους τόκους υπερημερίας δεκαετιών και εκατονταετιών,  πλέον 70% πριμ στους δανειστές για την "ψυχική οδύνη"...
Δεν φτάνει που εμείς ως Ελλάδα έχουμε (ως τώρα) παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση, βλ. πχ. των γερμανικών αποζημιώσεων  το ύψος των οποίων υπολογίζεται λέει σε 175 δις και  μαζί με τις υπερημερίες είναι κάπου στο 1 τρις!! ευρώ... τις οποίες θα έπρεπε άμεσα να θέσουμε στο τραπέζι, χθές κιόλας!!! δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτονται όλοι αυτοί που μας κυβερνούν και είναι τόσο ραγιάδες...
Δεν φτάνει που μας έβαλαν στο μνημόνιο καταχρηστικά σχεδόν πραξικοπηματικά, χωρίς κανένας να ξέρει τι περίπου υπέγραφε η κυβέρνηση όταν υπέγραφε (πχ. παραίτηση από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας, υποθήκευση δημόσιας περιουσίας κλπ κλπ απίστευτες εθνικές εκχωρήσεις, είναι σαν να χρωστούσαμε στη γιαγιά μας και  να πήγαμε να δανειστήκαμε από τη Μαφία...
Δεν φτάνει που τα εγχώρια κόμματα και κανάλια -απόλυτοι αβανταδόροι της τρόϊκας- προσπαθούν με κάθε τρόπο να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των επενδυτών-δανειστών αντί των Ελλήνων πολιτών (ακόμα και οι όποιες διαφωνίες είναι απλά διαφωνίες, κανείς δεν υψώνει δυναμική φωνή,να πει ένα βροντερό όχι, να ανεβάσει τους τόνους, να ξυπνήσει τον κόσμο, να του πει για την καταστροφή που συντελείται και πως πρόκειται να είναι η χώρα σε 5-10 χρόνια από σήμερα, να κατεβάσει τον κόσμο  στους δρόμους να τα κάνει λίμπα, να δώσει στους πολίτες αυτοπεποίθηση, τσαμπουκά,
διαφορετική πρόταση, προοπτική, άλλη οπτική).
Ακόμα και τους αγανακτισμένους στο σύνταγμα οι πολιτικοί τους απαξιώνουν, προσπαθούν να τους παρουσιάσουν ως γραφικούς, ως μόδα, από κόσμο που ψάχνεται για
τζερτζελέ και που δε ξέρει τι θέλει... Ποιό είναι το αίτημα ρωτάνε μερικοί πολιτικάντηδες που άκουσα, από αυτούς που περιφέρονται στα κανάλια. Θέλουμε πίσω τη χώρα
μας ρε προδότες, εφιάλτες, αυτό είναι το αίτημα.
Αφήνουν τον κόσμο στην άγνοια, κάποιοι οικονομολόγοι που προσπαθούν να τα αναδείξουν όλα αυτά, αποκλείονται από τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης, οι δε ολίγοι
ελάχιστοι δημοσιογράφοι που επιχειρούν να τα φέρουν στην επιφάνεια απολύονται (Κούλογλου, Χατζηστεφάνου κλπ) με συνοπτικές διαδικασίες). 
Οι υπόλοιποι, πρόθυμοι ταγοί της πουλημένης πολιτικής εξουσίας, φοβερίζουν και τρομοκρατούν τους πολίτες με αρλούμπες πως αν δεν πάρουμε την άλλη δόση η χώρα θα
πτωχεύσει και αυτό θα είναι καταστροφή.
Καταστροφή είναι αυτό που συντελείται αυτή τη στιγμή.
Η χώρα έχει ήδη πτωχεύσει (αφού δεν είναι σε θέση να εξυπηρετεί ταυτόχρονα τις εγχώριες ανάγκες και τις υποχρεώσεις της προς τους επενδυτές-δανειστές).
Ένας τεχνικός όρος είναι η πτώχευση, και η Ρωσία πτώχευσε πριν μερικά χρόνια, διέγραψε μονομερώς το 90% του χρέους της και τώρα όλα καλά. Και το Ιράκ μόλις πέρυσι, η Ισλανδία πρόπερσι, ο Ισημερινός αντιπρόπερσι, η Αργεντινή το 2003 κ.ο.κ., όλοι κήρυξαν
στάση πληρωμών και διέγραψαν μονομερώς τα χρέη τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Κι αν δεν μας δώσουν την δόση δηλαδή τι έγινε; Ας μην τη δώσουν. Αυτοί θα μείνουν απλήρωτοι!! Ακριβώς αυτό τους είπε και η Ισλανδία πρόπερσι και έφυγαν άπραγοι.
Αφού έτσι κι αλλιώς για να πληρώνονται αυτοί πάνε όλα,  το ορίζει ρητά η δανειακή σύμβαση του μνημονίου, απαγορεύεται τα χρήματα αυτά που μας δίνουν να πάνε για οποιονδήποτε άλλο σκοπό  πλην της αποπληρωμής των προηγούμενων χρεών προς τους ίδιους. Τους κρατάμε στο χέρι βασικά, αλλά είμαστε τόσο κουράδες που στην περίπτωσή μας αντί να τους εκβιάζουμε εμείς μας εκβιάζουν αυτοί.
Και ο πολύς κόσμος δεν το ξέρει, έχει χάψει το παραμύθι πως αλλιώς δεν θα είχαμε για μισθούς και συντάξεις. Και πως για τη χρεοκοπία της χώρας φταίει ότι  έχουμε
πολλούς γιατρούς, νοσοκόμους, δασκάλους, καθηγητές,  πυροσβέστες, αστυνομία, στρατό, σκουπιδιάρηδες κλπ.
Οι μισθοί και οι συντάξεις πληρώνονταν, πληρώνονται, και θα πληρώνονται από τα τακτικά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού. Για τους δανειστές είναι που δεν περισσεύουν γι αυτό και έστησαν ολόκληρο μηχανισμό για να μην καταρρεύσουν οι τράπεζές τους και τα ασφαλιστικά τους ταμεία και λοιποί κερδοσκόποι επενδυτές που ήθελαν να παίρνουν τις υψηλές αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων χωρίς να αναλάβουν όμως και τον κίνδυνο που τους αναλογεί.
Εξακολουθώ να υποστηρίζω σθεναρά από πέρυσι πως κακώς η Ελλάδα δεν τους κήρυξε εξ αρχής στάση πληρωμών ή δεν απείλησε έστω να το πράξει και κακώς δεν το κάνει ακόμα και τώρα, έστω κι ας έχει απεμπολίσει σε μεγάλο βαθμό τα πλεονεκτήματά της, δεν παύει ακόμα και τώρα να είναι σε θέση να τους τινάξει όλους στον αέρα.
Να δεις για πότε θα αρχίσουν να μας γλύφουν όλοι αυτοί που τώρα μας φτύνουν, και να ψάχνουν για συμβιβαστικές λύσεις, όπως πχ. να μας χαρίσουν  τα μισά χρέη χωρίς αντάλλαγμα για να πάρουν τουλάχιστον κάποτε τα άλλα μισά, να μας αναχρηματοδοτήσουν χαμηλότοκα τα υπόλοιπα δάνεια καθώς θα λήγουν κλπ.
Ακριβώς αυτό τους έκανε πρόπερσι η Ισλανδία και τώρα όλοι την ασπάζονται και την υπολήπτονται ενώ η Ελλάδα έχει χάσει ακόμα και την αξιοπρέπειά της, σκύβει να την πηδάνε, και όσο σκύβει τόσο πιο πολύ την πηδούν, και όσο πιο πολύ την πηδούν τόσο
περισσότερο σκύβει...
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία έλεγε ο ποιητής μας που πολύ λίγοι την έχουν και πάντως όχι αυτοί που μας εκπροσωπούν στο κοινοβούλιο, γι αυτό και η χώρα βρίσκεται υπό "διαρκή" χρεοκοπία από τη σύσταση του ελληνικού κράτους από το 1827 και μετά.
Οι μισθοί και οι συντάξεις πάντως του δημοσίου τομέα όπως και του ιδιωτικού είναι πολύ χαμηλότεροι στην Ελλάδα απ' ότι στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, τόσο ως απόλυτο μέγεθος όσο ποσοστό του ΑΕΠ, και όλα αυτά που διατυμπανίζουν τα κανάλια περί υπέρογκου δημοσίου κλπ. είναι όλα ψέματα και παραπλανητικά, για να βάλουν  τον κόσμο να φαγωθεί μεταξύ του, οι δημόσιοι με τους ιδιωτικούς, ο τάδε κλάδος με τον δείνα, οι Έλληνες με τους μετανάστες, και αυτοί να συνεχίζουν ανενόχλητοι το  καταστροφικό τους έργο...

ΤΙ ΘΑ ΣΗΜΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ ΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ (Για να τα βλέπουμε εμείς)


Μεταφράζω πρόχειρα επί τροχάδην τα βασικά σημεία του κειμένου:



Η Καλιφόρνια, 8η σε μέγεθος οικονομία στον κόσμο, έχει μεγάλα χρέη να αντιμετωπίσει. Οι υποχρεώσεις της από ομόλογα ανέρχονται σε 158 δις δολάρια. Εξ' αυτών, τα 70 δις είναι τόκοι.. Ο προϋπολογισμός της επιβαρύνεται ετησίως με περισσότερα από 7 δις μόνο για τόκους.

Όσο μεγάλα όμως τα χρέη της Καλιφόρνια, μεγάλα είναι επίσης και τα περιουσιακά της στοιχεία. Για το λόγο αυτό εξετάζει τη δημιουργία μιας Δημόσιας Τράπεζας με σχετική νομοθέτηση η οποία θα συλλέγει τις καταθέσεις των δημοσίων οργανισμών. Αντί να στηρίζεται στις τράπεζες της Wall Street για χρηματοδότηση - ή να επιτρέπει στις τράπεζες της Wall Street να καρπώνονται αυτές τα οφέλη δανεισμού της, η Καλιφόρνια εξετάζει να δημιουργήσει τελικά μια δική της δημόσια τράπεζα - ταμιευτήριο.

Γιατί δημόσια τράπεζα;

Εκτός της Καλιφόρνια, άλλες έντεκα πολιτείες νομοθέτησαν τη δημιουργία δημόσιων τραπεζών ή εξετάζουν την εφικτότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος. Οι οκτώ απ' αυτές μόλις φέτος από τον Ιανουάριο έως σήμερα, ανάμεσά τους το Όρεγκον, η Ουάσινγκτον, η Μασσαχουσέτη, η Αριζόνα, το Μέρυλαντ, το Νέο Μεξικό κ.α. Άλλες, όπως το Ιλλινόϊς, η Βιρτζίνια, η Χαβάη, η Λουιζιάνα, το έπραξαν ήδη από το 2010.

Πηγή έμπνευσης όλων αυτών αποτέλεσε η δημόσια Τράπεζα της Βόρειας Ντακότα . Καθώς οι 40 από τις 52 πολιτείες της Αμερικής βρίσκονται υπό καθεστώς ή στα όρια της χρεοκοπίας, η Βόρεια Ντακότα συνεχίζει να καταγράφει πλεονάσματα. Το 2010 η τράπεζα της Βόρειας Ντακότα έγραψε κέρδη 62 δις δολαρίων, σπάζοντας ρεκόρ για έβδομο συναπτό έτος. Τα κέρδη της τράπεζας ανήκουν στους πολίτες και παράγονται χωρίς την επιβολή φόρων.

Η δημόσια τράπεζα της Βόρειας Ντακότα συνεργάζεται με τοπικές τράπεζες για την παροχή αναγκαίων χρηματοδοτήσεων για τοπικές επιχειρήσεις και στεγαστικές ανάγκες των πολιτών. Χρηματοδοτεί επίσης την πολιτεία και την τοπική κυβέρνηση. Όταν η Βόρεια Ντακότα πριν μερικά χρόνια βρέθηκε εκτός προϋπολογισμού, η τράπεζά της λειτούργησε ως αποθεματικό χρημάτων για την πολιτεία. Και όταν μια πόλη της Βόρειας Ντακότα υπέφερε καταστροφικές πλημμύρες η τράπεζα παρείχε εκτάκτως γραμμές χρηματοδότησης. Η ύπαρξη φθηνής και διαθέσιμης πίστωσης στην πολιτεία από τη δική της τράπεζα μειώνει τις ανάγκες μεγάλων εξωτερικών χρηματοδοτήσεων (οι οποίες παρέχονται κατά κύριο λόγο από τη δημόσια τράπεζα με πολύ χαμηλό επιτόκιο).

Το Κέντρο Πολιτειακής Καινοτομίας της Αμερικής, στο Μάντισον του Γουισκόνσιν, μετά από εκτεταμένη ανάλυση για τις περιπτώσεις της Ουάσινγκτον και του Όρεγκον, κατέληξε πως μια δημόσια τράπεζα στα πρότυπα της Βόρειας Ντακότα θα είχε ιδιαίτερα θετική επίπτωση, αυξάνοντας την απασχόληση, τη χρηματοδότηση της οικονομίας, και τα κρατικά έσοδα.

Μία δυνατότητα, που δεν θα απαιτούσε επιπλέον φόρους ή επιπλέον δάνεια.

Τι θα μπορεί να πετύχει η Καλιφόρνια με μια δική της δημόσια Τράπεζα; Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, θα μπορούσε να συγκεντρώσει καταθέσεις της τάξεως των 148 δις δολαρίων, τα οποία με τη σειρά τους θα μπορούσαν να "δώσουν" έως και 133 δις χαμηλότοκα δάνεια στο κράτος της Καλιφόρνια (μετά την αφαίρεση αποθεματικών 10% για κεφαλαιακές απαιτήσεις).

Υπάρχουν πολλές δυνατότητες για τη χρήση αυτών των 133 δις δολαρίων. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα πως η τράπεζα επένδυε αυτά τα 133 δις σε ομόλογα με 5% επιτόκιο. Αυτό θα έδινε στην τράπεζα έσοδα κοντά στα 7 δις ετησίως, δηλαδή περίπου όσα χρειάζεται η πολιτεία για να πληρώνει τους τόκους της.

Αυτό που μπορεί να κάνει η Καλιφόρνια με δική της δημόσια τράπεζα, θα μπορούσαν να το κάνουν και άλλες πολιτείες αναλογικά, βάσει των πληθυσμών και των μεγεθών των οικονομιών τους.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βγάζει λεφτά ένα κράτος... Έχουμε παγιδευτεί σε ένα νεο-φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο στο οποίο οι μόνες εναλλακτικές είναι η περικοπές κρατικών υπηρεσιών, η αύξηση των φόρων, και η εκποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, σε μια προσπάθεια "ισοσκέλισης του προϋπολογισμού" μιας συρρικνούμενης οικονομίας. Χρειαζόμαστε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε έξω απ' τα εσκαμμένα. Μπορούμε να διαλέξουμε ευημερία, και οι δημόσιες τράπεζες αποτελούν βασικό εργαλείο για την επίτευξη αυτού του σκοπού.

27 Ιουνίου 2011

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΕΛΛΕΙΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ)

Πολύς ο λόγος που γίνεται ότι το Ελληνικό κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα παράγει. Ας εξετάσουμε το θεμελιώδες επιχείρημα των υπερασπιστών και απολογητών του Μνημονίου που μας οδήγησε σε αυτή τη κατάσταση κρίσης. Το ότι δηλαδή οι τρέχουσες συναλλαγές της Ελληνικής οικονομίας δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν άνευ δανεισμού.
ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΟΥ 2008
Τυχαία επιλέγουμε έναν επίσημο απολογισμό του Ελληνικού κράτους του 2008 καταρτισμένο επί κυβερνήσεως ΝΔ. Θεωρείται ένας από τους πιο επιβαρυμένους του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Άρα επιλέγουμε τυχαία έναν μεταξύ των πιο δύσκολων και επιβαρυμένων απολογισμών, έτσι ώστε να αποκλείσουμε την πιθανή υποψία του ευνοϊκού δείγματος. Επιπλέον, το 2008 έχει επιλεγεί γιατί ο εξορθολογισμός και η συρρίκνωση του Δημόσιου τομέα δεν είχε αποφασιστεί καν. Έχουμε όλα τα φαινόμενα παθογένειας της ελληνικής οικονομίας. Κακοδιαχείριση, κατασπατάληση, προμήθειες, τεράστιο Δημόσιο τομέα, σκάνδαλα, μη εκμετάλλευση της τεράστιας Δημόσιας περιουσίας, και ότι άλλο μπορεί κανείς να επικαλεστεί.
Ακολουθεί το επίσημο και Δημόσια αναρτημένο έγγραφο του απολογισμού του 2008 από την Ελληνική Στατιστική υπηρεσία.
http://www.minfin.gr/budget/2010/isolog/PDFisolog/1.4.pdf
ΈΣΟΔΑ
Η βασική πηγή εσόδων ενός κράτους είναι η φορολογία. Άμεση (πχ φόρος εισοδήματος) και έμμεση (πχ ΦΠΑ). Αποτελεί φόρο επί του εισοδήματος και του πλούτου της οικονομίας και επί των συναλλαγών που λαμβάνουν χώρα σε αυτήν. Ας δούμε τα έσοδα του Ελληνικού Κράτους από τη φορολογία. Σε μια οικονομία με μικρή παραγωγική βάση!
Προϋπολογίστηκαν Συνολικά φορολογικά έσοδα 52,1 Δις Ευρώ. Στον απολογισμό έχουμε ότι εκτελέστηκαν τα 47,45 Δις Ευρώ. Το μέγεθος της απόκλισης ήταν 4,6 Δις και σε αυτό έχουμε και την λεγόμενη φοροδιαφυγή. Είναι προφανές ότι ακόμα και αν το συνολικό ποσό αποδοθεί σε αυτήν, τότε η φοροδιαφυγή δεν ξεπερνά το 8,9%!

Το Δημόσιο όμως πέρα από την φορολόγηση, έχει τεράστια ακίνητη περιουσία, συμμετοχές σε επιχειρήσεις, πλουτοπαραγωγικές εκμεταλλεύσεις, Δημόσιες επιχειρήσεις, διόδια, και, και, και….. Ε, να μην έχει όλος αυτός ο πλούτος που τον εποφθαλμιούν τα ιδιωτικά συμφέροντα προσδοκώντας και εκβιάζοντας για ιδιωτικοποιήσεις, κάποιο ελάχιστο όφελος; Αυτό το μέγεθος λοιπόν θα το δούμε στα μη φορολογικά έσοδα και στα διάφορα ειδικά μη φορολογικά έσοδα. Είναι 4,2+0,5= 4,7 Δις.

Αξιοσημείωτο πως η φορολογία με 47,4 δις αποτελεί το 90% των εσόδων του Ελληνικού Δημοσίου. Η επιχειρηματική δράση του κράτους και τα έσοδα από τις εκμεταλλεύσεις της περιουσίας του είναι μόνο 4,7 δις. Πως γίνεται αυτό; Πως γίνεται από μια τεράστια και αμύθητη περιουσία, που η «αξιοποίησή» της θα μας φέρει 50 δις σε 3 χρόνια, που κάποιοι μόνο την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου την αποτιμούν σε 300 δις, να έχει μόνο 4,7 δις όφελος; Ασχέτως από την κριτική για το διεφθαρμένο Ελληνικό Δημόσιο, το βέβαιο είναι ότι η πραγματική εκμετάλλευση αυτής της περιουσίας θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή ενός σημαντικού ποσού στα Τακτικά Έσοδα του Ελληνικού Κράτους. Και αναφέρομαι στην πραγματική εκμετάλλευση και όχι στο ξεπούλημα που επιχειρείται αυτή τη στιγμή για να εγγραφούν σε 2-3 μόνο ετήσιους απολογισμούς κάποια πενιχρά έσοδα.
ΔΑΠΑΝΕΣ
Ας πάρουμε τώρα το σύνολο των Δημόσιων Δαπανών. Όλων των Δημόσιων Δαπανών, πλην εκείνων της εξυπηρέτησης του Δημοσίου Χρέους (τόκοι και χρεολύσια). Αυτό αφορά όλα τα μεγέθη όπως μισθούς, συντάξεις, επιδόματα, έργα, υγείας, κτλ, κτλ και όλες τις οικονομικές στηρίξεις σε ιδιώτες, τράπεζες, κοινωνικές ομάδες. Μέσα σε αυτό εμπεριέχονται ο τεράστιος Δημόσιος τομέας, η αλόγιστη σπατάλη, η κακοδιαχείριση, οι προμήθειες κτλ, κτλ. Πόσο είναι αυτό το ποσό; Το 2008 αυτό προϋπολογίστηκε στα 54,4 Δις και απολογίστηκε στα 54,176 Δις με μια ελάχιστη απόκλιση των 0,4 % ή 0,23 Δις.

Άρα η απόκλιση, δηλ. το έλλειμμα, μεταξύ Συνολικών Εσόδων που πραγματοποιήθηκαν και Συνολικών Δημόσιων Δαπανών είναι της τάξης των 2,1 Δις Ευρώ!
Το «ατράνταχτο» επιχείρημα των υπερασπιστών του Μνημονίου είναι ότι αν το Ελληνικό Δημόσιο πάψει να εξυπηρετεί τα ήδη υπάρχοντα δάνεια, τότε θα πάψει να έχει την δυνατότητα να δανείζεται και θα καταρρεύσει. Με άλλα λόγια αν κηρύξει πτώχευση, και σταματήσει να πληρώνει τους δανειστές, δεν θα μπορεί μόνο του να εξυπηρετήσει τις τρέχουσες συναλλαγές του. Όπως βλέπουμε όμως, τα ελλείμματα που θα έχει θα είναι της τάξης των 2,1 Δις ευρώ. Με μια μικρή περιστολή δαπανών και λίγο καλύτερη αξιοποίηση φερειπείν των ακινήτων του Δημοσίου που κάθονται, ακόμα και αυτό το «προβληματικό» Ελληνικό Δημόσιο μπορεί άνετα να εξυπηρετήσει τις τρέχουσες συναλλαγές του. Το επιχείρημα των υπερασπιστών του Μνημονίου είναι πέρα για πέρα ψεύτικο! Στηρίζεται μόνο σε ένα γεγονός, την άγνοια και την ανοησία των ακροατών του!
Βέβαια, εδώ θα είχε ενδιαφέρον να ξέρουμε και σε τι βαθμό οι Δανειστές του Ελληνικού Δημοσίου προέρχονται από τη εγχώρια αγορά; Ποιοι ακριβώς είναι και ποιά θα είναι η απώλεια στην Ελληνική οικονομία; Πόσο αυτοί επιδοτούνται από το μέγεθος των Συνολικών Δαπανών και πόσο εισφέρουν στο μέγεθος των Συνολικών Εσόδων –στοιχεία που κανένα Δημόσιο δεν τολμά να τα δώσει με διαφάνεια προς κοινή ενημέρωση. Δεν θα υποστηρίξω κάποια θέση σε σχέση με αυτό το κομμάτι. Θα υπενθυμίσω όμως το γεγονός της στήριξης Ελληνικών Τραπεζών και Δημόσιων Ταμείων από το προϋπολογισμό του Κράτους με χορηγίες μεγάλων ποσών συχνά άνευ αντιτίμου. Καθώς επίσης το παράδοξο να επιχορηγείς τον δανειστή σου με δωρεές, αλλά εκείνος να διεκδικεί στο ακέραιο την αποπληρωμή του δανείου σου!
ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ
Σύμφωνα με την έκθεση του Υπ. Οικονομικών, στην λήξη του 2008 το Δημόσιο Χρέος ήταν 262,3 Δις Ευρώ, αυξημένο κατά 9,39% σε σχέση με το 2007 που ήταν 239,8 δις ευρώ. Σχεδόν 22 δις ευρώ απαιτήθηκαν επιπλέον. Πως εξυπηρετήθηκε ο δανεισμός; Οι τόκοι που καταβλήθηκαν το 2008 ήταν 11,2 δις. Τα χρεολύσια που αποπληρώθηκαν ήταν 51,9 δις.
Στο τμήμα των εσόδων παρακάτω, στα πιστωτικά έσοδα, βλέπουμε και την πηγή αποπληρωμής (χρηματοδότησης) των ανωτέρω τοκοχρεολυσίων. Εκδόθηκαν νέα δάνεια ύψους 65 δις. Έχουμε δηλαδή το 2008 την απαίτηση καταβολής του 25% του Συνολικού Δημόσιου χρέους της χώρας! Του 25%!!! Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό; Αν θεωρητικά μπορούσε να καλύψει το Ελληνικό κράτος αυτήν την απαίτηση για μια 4ετία θα είχαμε την εξόφληση του Δημοσίου χρέους;

Η αδυναμία του Κράτους να αποπληρώσει τον δανεισμό του τον οδηγεί σε νέο δανεισμό. Και μάλιστα σε σχεδόν ισόποσο δανεισμό! Δεν δανείζεται περισσότερα για να καλύψει και κάποιο άλλο έλλειμμα σε τρέχουσες συναλλαγές! Άλλη μια απόδειξη ότι αυτό το αχόρταγο και σπάταλο κράτος μπορεί να αυτοχρηματοδοτήσει ακόμα και τον χειρότερο του εαυτό!
Ο ισόποσος δανεισμός δεν σημαίνει ότι το Δημόσιο χρέος διατηρείται σταθερό. Κάθε νέος δανεισμός αποπληρώνει τα χρεολύσια και τους τόκους που είναι η «αμοιβή» του δανειστή. Το νέο όμως δάνειο είναι συνολικό χρέος! Αποτελούμενο από το κεφάλαιο των δανείων που έληγαν συν τους τόκους. Έτσι έχεις μια διόγκωση του Συνολικού χρέους κάθε χρόνο κατά το ποσό των τόκων. Με αυτόν τον τρόπο, ακόμα κι ένα ένα μικρό χρέος μπορεί πολύ εύκολα να γιγαντωθεί! Πόσο εύκολα; Το 2008 είχαμε αύξηση του χρέους κατά 9,39% στα 262,3 Δις! Το 2009 κατά 13,9% (στα 299 Δις), το 2010 κατά 18,5% (στα 354 δις)!!!
Εδώ μπορεί εύκολα να φανεί ότι μόνο ένας πλεονασματικός απολογισμός και μάλιστα κατά τουλάχιστον το ποσό του τόκου, μπορεί να οδηγήσει σε σταθεροποίηση ή σε μείωση του χρέους. Άρα το ζήτημα δεν είναι ότι η Ελληνική οικονομία δεν μπορεί να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες, αλλά ότι δεν μπορεί να έχει το πλεόνασμα εκείνο για να πληρώσει τους τόκους του προηγούμενου χρέους και να αποπληρώσει και τμήμα του χρέους. Και δυστυχώς αυτό δε λύνεται με το Μνημόνιο. Το αντίθετο μάλιστα. Με τα δάνεια του Μνημονίου και τα τσιμπημένα επιτόκια, οι δαπάνες για τόκους θα προβλέπονται φέτος (2011) σε 16 δις και ως το 2015 θα φτάνουν τα 28 δις. Το έλλειμμα προβλέπεται φέτος σε 23,6 δις (10,4% του ΑΕΠ) και ως το 2015 θα είναι 36,2 δις (16,4% του ΑΕΠ). Το χρέος προβλέπεται στο τέλος του 2011 στα 365 δις και ως το 2015 θα ξεπερνά τα 500 δις.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν επιχειρήματα υπεράσπισης ενός διεφθαρμένου και σπάταλου Ελληνικού Κράτους. Όμως αποτελούν μια απάντηση σε όσους έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι καταναλώνουμε ως κράτος περισσότερα από όσα παράγουμε. Ότι χωρίς δανεισμό δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει το Ελληνικό κράτος, ότι θα καταρρεύσει η οικονομία!
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η εικόνα που προκύπτει από την παραπάνω έκθεση του Υπουργείου Οικονομικών είναι ενδεικτική. Τα ίδια συμπεράσματα προκύπτουν από τις εκθέσεις και άλλων ετών καθώς και από τις 5ετείς προβλέψεις του μεσοπρόθεσμου. Τα Έσοδα του Προϋπολογισμού κυμαίνονται στα 54-55 δις ευρώ και το Σύνολο των πρωτογενών Δαπανών σε 52-53 δις. Είναι οφθαλμοφανές ότι το Ελληνικό Κράτος είναι ικανό να χρηματοδοτήσει από μόνο του και τον χειρότερο του εαυτό. Ότι αποπληρώνει ολόκληρο το χρέος του σχεδόν κάθε τέσσερα χρόνια (γι αυτό υποστηρίζουν πολλοί να διαγραφεί, διότι πέραν των άλλων, το έχουμε ήδη πληρώσει άπειρες φορές). Ότι καταβάλει τεράστιες προσπάθειες προκειμένου να μην αποκομίζει κέρδη από την περιουσία του. Και ότι καμία άρνηση πληρωμής του χρέους δεν είναι ικανή από μόνη της να το οδηγήσει σε κατάρρευση.

Ο μύθος του υπερτροφικού δημοσίου τομέα

«Όσο μεγαλύτερο το ψέμα, και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται, τόσο πιο πιστευτό γίνεται»Γκέμπελς (Goebbels), Υπουργός Προπαγάνδας του Χίτλερ.

Η κρίση χρέους στην Ελλάδα επανέφερε με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο τη θεωρία πως
το δημόσιο είναι «κακό» πράγμα και πως αυτό το κακό πράγμα στην Ελλάδα είναι πολύ
διογκωμένο υπερτροφικό.
Κυβέρνηση, τρόϊκα και η διατεταγμένη δημοσιογραφία μας παραπληροφορούν συστηματικά
πως για τη χρεοκοπία της Ελλάδας φταίει ο τεράστιος δημόσιος τομέας και ο υπερπληθυσμός
των δημόσιων υπαλλήλων. Μάλιστα κάποιοι παπα­γάλοι, των παρασιτικών επιχειρηματικών
συγκροτημάτων που ελέγχουν τα ΜΜΕ, είπαν ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο κομμουνι­στικό
κράτος της Ευρώπης… Ενώ ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Μόσιαλος είπε πως στην
Ελλάδα έχουμε οικονομία με κράτος «Πατερούλη» που πρέπει να μειωθεί δραστικά…
Κι όμως ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα ΔΕΝ είναι τόσο διογκωμένος όσο λένε. Με βάση τα
στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (http://ec.europa.eu/economy_finance/db_indicators/gen_gov_data/
time_series/index_en.htm) και του ΔΝΤ (http://www.economywatch.com/economic-statistics/economic-indicators/ General_Government_Total_Expenditure_Percentage_GDP), το μέγεθος του ελληνικού δημοσίου,
αναφορικά με όλα τα ποσοτικά μεγέθη, βρίσκεται λίγο κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής
Ένωσης (Ε.Ε.) και της Ευρωζώνης, ενώ υπολείπεται σε μέγεθος από πολλές από τις πλέον
ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Όχι μόνο το 2010, αλλά επί τουλάχιστον 30 χρόνια για τα
οποία υπάρχουν στοιχεία.
Ας δούμε για παράδειγμα στο παρακάτω διάγραμμα το μέγεθος του δημόσιου τομέα σε όρους
συνόλου δαπανών γενικής κυβέρνησης. Είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός δείκτης για τη μέτρηση
του μεγέθους του δημοσίου σε μια χώρα.
Δαπάνες Γενικής Κυβέρνησης 2010, ως % του ΑΕΠ: Υψηλότερες παγκοσμίως*

* Πηγή: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, IMF (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), βλ. links ανωτέρω.
Παρατηρώντας μάλιστα τα στοιχεία προσεκτικά βλέπουμε πως κατά κανόνα όσο πιο ανεπτυγμέ­νη
είναι μια οικονομία τόσο μεγαλύ­τερο κράτος διαθέτει. Χώρες όπως η Δανία, η Γαλλία, η Φινλανδία,
το Βέλγιο, η Σουηδία, η Αυστρία, η Ολλανδία, η Βρετανία, η Ιταλία, έχουν αρκετά πιο διογκωμέ­νους
δημόσιους τομείς από την Ελλάδα. Μήπως αυ­τές οι χώρες είναι κομμουνιστικές ή σοβιετικές και
δεν το ξέρουν; Μήπως έχουν κι αυτές κράτος «Πατερούλη» στην οικονομία τους; Κι αν για την
κρίση και το χρέος φταίει το μεγάλο, κακό, και σπάταλο κράτος, τότε γιατί αυτές οι χώρες δεν
αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρεοκοπίας όπως η Ελλάδα;
Στον αντίποδα, στο διάγραμμα που ακολουθεί παρουσιάζονται οι χώρες με το μικρότερο δημόσιο
τομέα. Παρατηρούμε πως οι χώρες αυτές που έχουν μικρό ισχνό δημόσιο τομέα είναι, όλως τυχαίως,
υποανεπτυγμένες τριτοκοσμικές χώρες, με αδύναμες ασθενείς παρασιτικές οικονομίες, έρμαια των
αγορών, με χαμηλό βιωτικό επίπεδο, υψηλή ανεργία, τεράστια επίπεδα φτώχειας και διαφθοράς,
αποσαθρωμένες κοινωνικά, ασταθείς πολιτικά και έντονα ελεγχόμενες. Τυχαίο; Είναι τα «οικονομικά
θαύματα» του Ανδριανόπουλου που συρρίκνωσαν δραστικά το δημόσιο τομέα και παραδόθηκαν
στην «ελευθερία» των αγορών και των πολυεθνικών, για χάρη της μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας
και παραγωγικότητας.
Δαπάνες Γενικής Κυβέρνησης 2010, ως % του ΑΕΠ: Χαμηλότερες παγκοσμίως*

* Πηγή: IMF (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), βλ. link ανωτέρω.
Όλα αυτά επιβεβαιώνονται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και από τη σχετική επιστημονική
έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της «Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής» από τους ερευνητές του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των
Πανεπιστημίων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου («The size and performance of
public sector activities in Europe»). http://www.akademiai.com/content/b46135j17232946l/. Είναι η
πιο εκτεταμένη ολοκληρωμένη έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί για το μέγεθος, τη δομή και
την οργάνωση του δημοσίου και τις επιπτώσεις στην οικονομία και την ευημερία των χωρών
της Ε.Ε. Μολονότι η έρευνα συνιστά πως μια κάποια μείωση του δημοσίου φαίνεται να έχει
θετική επίπτωση στην ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα, δεν καταλήγει σε ασφαλή
σαφή συμπεράσματα για το ιδανικό μείγμα δημοσίου-ιδιωτικού τομέα. Αποτυπώνει όμως
ξεκάθαρα το μέγεθος του δημοσίου στις χώρες της Ε.Ε.
Τα συμπεράσματα της έρευνας, εμφανίζουν την Ελλάδα σε χαμηλή σχετικά θέση ως προς το
μέγεθος του δημοσίου, τόσο με βάση τις συνολικές δαπάνες ως % του ΑΕΠ (όπως στα ανωτέρω
διαγράμματα), όσο και με βάση τον αριθμό των εργαζομένων στο δημόσιο. Ας σταθούμε σε αυτό
το τελευταίο, μιας και ακούμε συνέχεια για το «υπερπληθυσμό» των δημοσίων υπαλλήλων στη
χώρα μας. Στο παρακάτω διάγραμμα λοιπόν παρουσιάζεται ο αριθμός των εργαζομένων στο
δημόσιο σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων στις χώρες της Ε.Ε. Συμπεριλαμβάνοντας τους
μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (στρατός, αστυνομία,
πυροσβεστική, λιμενικό κλπ), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, τους

υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, τους συμβασιούχους, τους αιρετούς και
άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες. Παρατηρούμε σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.
η Ελλάδα έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά εργαζομένων στο δημόσιο (11,4%) πολύ κάτω
από το μέσο όρο της Ε.Ε. που είναι 16,4%. Και μάλιστα τα στοιχεία αυτά ισχύουν για τις
τελευταίες τρεις 10ετίες!
Εργαζόμενοι στο Δημόσιο, ως % επί του συνόλου των εργαζομένων*




* Βλ. Ηeinz Ηandler κ.α., Τhe size and performance of public sector activities in Εurope (2005).
http://129.3.20.41/eps/pe/papers/0507/0507011.pdf
Τι συνιστούν τα ανωτέρω στοιχεία; Ο ισχυρισμός περί κακού και υπερτροφικού δημοσίου είναι
ένα μεγάλο ψέμα, μια κοινοτοπία που δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Ένας μύθος
που εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
O μύθος αυτός δεν προέκυψε μόνο από την σημερινή κρίση. Καλλιεργείται από χρόνια τόσο στην
Ελλάδα όσο και διεθνώς, στα πλαίσια της ιδεολογίας της «απελευθέρωσης» των αγορών (κεφαλαίου,
εργασίας, αγαθών και εμπορευμάτων) και της ιδιωτικοποίησης κάθε οικονομικής δραστηριότητας
με δραστική συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, που σήμερα, χάρη στην τρόικα, επιχειρείται και στη
χώρα μας. Πρόκειται για το ανώτερο στάδιο της αγοραιοποίησης της οικονομίας, δηλ. το στάδιο
όπου οι κρατικοί έλεγχοι πάνω στις αγορές ελαχιστοποιούνται, (αν όχι καταργούνται ολοσχερώς),
με στόχο υποτίθεται την μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, αλλά πραγματικό
στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους ιδιωτικών, κυρίως πολυεθνικών, συμφερόντων που μ’ αυτά
κι αυτά έφθασαν να ελέγχουν σήμερα την παγκόσμια παραγωγή και εμπόριο.
Επιμύθιο
Είναι αλήθεια πάντως πως το δημόσιο στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένο. Και σπάταλο. Αλλά αυτό δεν
οφείλεται ούτε στο μέ­γεθός του, ούτε στις δαπάνες για δημόσιες παροχές. Άλλωστε, όπως είδαμε, οι
συνολικές δαπάνες του δημοσίου στην Ελλάδα κινούνται λίγο κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε. και
της Ευρωζώνης ενώ υπολείπονται από αυτές των περισσοτέρων ανεπτυγμένων χωρών.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο μείγμα των δαπανών του δημοσίου. Διότι το ελληνικό δημόσιο είναι
επιλεκτικά σπάταλο. Ενώ διαθέτει τις χαμηλότερες δαπάνες στην Ε.Ε. για υγεία και παιδεία, ως
ποσοστό του ΑΕΠ, δαπανά σχεδόν τα διπλάσια από τον μέσο όρο της Ε.Ε. για κρατικές προμήθειες.
Με συμβάσεις στην πλειοψηφία τους σκανδαλώδεις, υπερτιμολογημένες και συχνά προβληματικές.
Όταν πρόκειται, φερειπείν, για την προμήθεια λιμουζινών Μercedes Benz σε τιμές δέκα φορές πάνω
των αγοραίων τιμών, ή για τα υποβρύχια που γέρνουν, των γερμανικών εταιριών HDW και Ferrostaal,
ή για το C4I (το ηλεκτρονικό σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων που δε λειτούργησε ποτέ)
της αμερικανικής SAIC με κύριο μέτοχο τη Siemens, εκεί το ελληνικό κράτος δαπανά αφειδώς τα
δισεκατομμύρια… Όταν πρόκειται για τις βασι­κές κοινωνικές ανάγκες των πολιτών, τό­τε συμβαίνει
πάντα το δημόσιο ταμείο να μην επαρκεί…
Και μια απάντηση για το επαχθές χρέος
Και που βρίσκονται τα χρήματα για τις σκανδαλώδεις αυτές κρατικές προμήθειες αφού ο κρατικός
προϋπολογισμός ελλειμματικός; Με δάνεια. Δάνεια από τις αγορές, όπου τα λεφτά επιστρέφουν
πίσω στους δανειστές ή στις εταιρίες τους – προμηθευτές του ελληνικού δημοσίου.
Δάνεια για προμήθειες εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, που συνάπτονται με αδιαφανείς
διαδικασίες και συμφωνίες παρασκηνίου, υπό το καθεστώς εκβιασμού ή χρηματισμού πολιτικών.
Δάνεια όπου τα λεφτά δεν ωφελούν τη χώρα δε μένουν σε αυτήν (στη χώρα μένει μόνο το χρέος).
Όλα αυτά τα δάνεια εμπίπτουν στον ορισμό του επαχθούς ή απεχθούς χρέους (odious debt) το
οποίο με βάση τη διεθνή νομολογία θεωρείται παράνομο χρέος και οι χώρες δεν οφείλουν να το
πληρώσουν, και αρνούνται να το πληρώσουν, το διαγράφουν.
Είναι κάτι σαν προσωπικό χρέος των διεφθαρμένων πολιτικών που οι πολίτες δεν οφείλουν να
το πληρώσουν.

23 Ιουνίου 2011

Απλό και λογικό


Φώτο από διαδήλωση της Βαρκέλώνης. Το άγαλμα βρίσκεται στην Via Laietena. Η πινακίδα λέει:
"Αν αγωνίζεσαι μπορεί και να χάσεις
Αν δεν αγωνίζεσαι είσαι χαμένος"