Όλοι οι «ειδήμονες» περί την οικονομία (ξένοι και ντόπιοι) διαγωνίζονται σε έναν παράλογο διαγωνισμό βλακείας.
Κάποτε ένας τροϊκανός είχε προτείνει να αδειάσουμε από κατοίκους τα μικρά νησιά! Μέσα στον τεραστίας μικρότητας εγκέφαλό του αυτό του φάνταζε σαν καλή οικονομική λύση. Κανονικά θα έπρεπε να πάρει Νόμπελ στα οικονομικά. Πρόκειται για τρομερή ιδέα. Αν μαζευτούμε όλοι οι Έλληνες στην Αθήνα και μάλιστα (συμπληρώνω εγώ) καθόμαστε τέσσερις-τέσσερις σε κάθε δωμάτιο, τότε τα συνολικά έξοδα θα μειώνονταν θεαματικά.
Δεν παρακολουθώ ειδήσεις, και δεν μαθαίνω τα καταπληκτικά σενάρια και ιδέες πού κατεβάζει η γκλάβα των ξένων «ειδημόνων». Αλλά όλα αυτά τα κουφά, οι προβλέψεις του ΔΝΤ και της ΕΕ, οι οποίες ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ πέφτουν έξω, όλη αυτή η απίστευτη ανοησία ανθρώπων οι οποίοι υποτίθεται ότι είναι εκπαιδευμένοι στο θέμα, μου θυμίζει ένα αρκετά παλιό ανέκδοτο που άκουσα από τον πατέρα μου πριν 50 περίπου χρόνια.
Τρεις γιατροί κάθονται και πίνουν καφέ -κάποιο ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό- στο Σύνταγμα. Βλέπουν να έρχεται από μακριά ένας τύπος που περπατούσε περίεργα, λίγο σκυφτός μπροστά, με τα πόδια λίγο λυγισμένα και κάνοντας μικρά βήματα. Λέει ο πρώτος:
-Κοιτάξτε αυτόν εκεί. Είναι προφανές ότι πάσχει από παραμόρφωση των γονάτων λόγω αρθρίτιδος, και από άρχουσα εκφυλιστική αρθροπάθεια της σπονδυλικής στήλης.
-Όχι, απαντάει ο άλλος. Ο άνθρωπος έχει μεγάλη καθίζηση μεσοσπονδυλίων δίσκων, λόγω βαριάς εργασίας, με αποτέλεσμα ισχυρή οσφυαλγία και πόνους στην όρθια στάση.
-Μα τι λέτε κύριοι συνάδελφοι, λέει και ο τρίτος. Ο άνθρωπος υποφέρει από ίλιγγο λόγω διαταραχής του περιφερικού αιθουσαίου συστήματος του αυτιού του.
Οι γιατροί συνεχίζουν να λογομαχούν για την αιτία μέχρι την στιγμή που ο άρρωστος , φανερά υποφέροντας , περνάει δίπλα τους. Τον σταματούν λοιπόν, του εξηγούν και τον ρωτάνε για το ποιος από τους τρεις είχε δίκιο.
-Κύριοι, τους απαντάει αυτός, κάναμε λάθος και οι τέσσερις. Εσύ νόμιζες ότι έχω αρθρίτιδα, αλλά δεν έχω. Εσύ νόμιζες ότι έχω οσφυαλγία, αλλά δεν έχω. Εσύ νόμιζες ότι έχω ίλιγγο, αλλά δεν έχω. Και εγώ νόμιζα ότι ήθελα να κλάσω και χέστηκα!
