Μεσημεριανές εκπομπές και κουτόχορτο

Τώρα τα μεσημεριανάδικα έχουν άλλο δακρύβρεκτο θέμα. 

Ξέχασαν τον πιτσιρίκο που σκοτώθηκε πριν λίγες μέρες. Δεν κάνουν πια αφιερώματα για την χαροκαμένη μάνα. Χάθηκαν όλες οι αναφορές και τα παράθυρα. 

Τώρα ένα νέο φλέγον θέμα ήρθε να σώσει τα ανεγκέφαλα όντα που ψάχνουν απεγνωσμένα θέμα για κουτσομπολιό: ο φόνος ενός επιχειρηματία της νύχτας. Και να τα πλάνα με την χαροκαμένη σύντροφο του επιχειρηματία, να τα πλάνα της τεθλιμμένης πεθεράς του με τις γούνες και τα μπιζού, να κάπου κάπου οι ξώβιζες και ξώμπουτες φωτογραφίες της «καλλιτέχνιδος» (να μην ξεχνιόμαστε κιόλας). Και φυσικά όλα αυτά διανθισμένα με την ίδια λυπητερή μουσική που πριν λίγες μέρες βάζανε στα πλάνα για τον νεαρό.

Τώρα μπορείτε να στεναχωρηθείτε για κάτι πιο «γκλάμορους». Βάλτε και καμία καταχώρηση με φωτογραφίες της τραγουδίστριας και του «αδικοχαμένου» επιχειρηματία. 
Και επ’ ευκαιρία φωνάξτε και «μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι». 
Αυτά τα καθίκια οι αστυνομικοί γιατί δεν φύλαγαν το καημένο το παιδί που μας διασκέδαζε τα βράδια με τέτοια ποιοτική μουσική; 
Γιατί τους πληρώνουμε; 
Όλοι στο Πολυτεχνείο για άλλον έναν γύρο επανάστασης σαν τον προηγούμενο.
Και αν πεθάνουν και κάνα δυό βλαμμένα δεκαπεντάχρονα ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

Μου φάνηκε πιο νόστιμο

Άνοιξα προηγουμένως την τηλεόραση την ώρα που έτρωγα ένα ρόδι.

Το ρόδι ήταν εισαγωγής και τελικά ήταν απαίσιο. Σκληρές ρόγες που έσπαγαν πιτσιλώντας αντί να ξεκολλήσουν από το φλούδι, ξινή γεύση, λίγο ζουμί και καθόλου άρωμα.

Αλλά ευτυχώς που είχα ανοίξει την τηλεόραση.

Το ρόδι μου φάνηκε σαν φρούτο του παραδείσου μπροστά στο αίσχος της οθόνης. Γύρισα τα κανάλια και το μόνο που είχε ήταν χαζές σειρές με τελείως υποτυπώδη σενάρια και τελείως ερασιτεχνικό παίξιμο.

Πραγματικά οι πρώτες ολόχαζες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης (άγνωστος πόλεμος κλπ για τους αρχαιότερους σαν και μένα) άξιζαν για όσκαρ μπροστά στις σημερινές.

Ο κακός μας ο καιρός

Ξέρατε ότι η Σοφία Μανωλίδου ήταν συνθέτης και είχε πάει στους Ολυμπιακούς της Κίνας όπου έδωσε συναυλίες, διευθύνοντας την κρατική κινεζική ορχήστρα;
Ξέρατε ότι έχει βγάλει δίσκους σχετικούς με την αρχαία Ελλάδα;
Όχι βέβαια! Κανένα σοβαρό κανάλι δεν ασχολείται με τέτοια ποταπά.
Όμως όλοι μάθανε την Μανωλίδου όταν πήγε στο παιχνίδι ξεκατινιάσματος του (δεν θυμάμαι) καναλιού. Όλοι «διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους» που πάει να διευθύνει τέτοια εκπομπή. Λες και οι άλλες εκπομπές είναι καλύτερες. Κανείς επίσης δεν μίλησε για το κανάλι που οργάνωσε την εκπομπή, λες και ο υπαίτιος για αυτό είναι ο παρουσιαστής.
Για μένα δεν έκανε καλά που πήγε σε τέτοιου είδους εκπομπή. Αλλά εκείνο που με ενδιαφέρει είναι όχι η δράση ενός ατόμου που (καλώς ή κακώς) προσπαθεί να βγάλει χρήματα, αλλά η συλλογική δράση. Και αυτή η ηλίθια, αποχαυνωτική κατάσταση που δημιουργούν τα κανάλια.
Αχ, πόσο ωραία ήταν πριν εφευρεθεί η Αμερική…

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΒΑΤΡΑΧΟΥ

Το κείμενο αυτό κυκλοφοράαει σαν email, διανθισμένο με μερικά σκιτσάκια.Επ' ευκαιρία των νέων φασαριών που γίνονται στην Αθήνα "άδειασα" το κείμενο για να το μεταφέρω σε word. Πρόκειται για μια πολύ καλή και διδακτική ιστορία.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΒΑΤΡΑΧΟΥ
Να την διαβάσετε, να την σκεφτείτε και να την διαδώσετε. Είναι ωμή μα πραγματική …
Από την αλληγορία της σπηλιάς του Πλάτωνα, έως το Matrix, διαβαίνοντας μέσα από τους μύθους του La Fontaine, καταλήγουμε πως η χρήση του γλωσσικού συμβολισμού είναι ένας προνομιακός τρόπος που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο να σκεφτεί και να διαδώσει τις ιδέες του σε άλλους ανθρώπους.
Ο Olivier Clerc, συγγραφεύς και φιλόσοφος, με αυτή την μικρή ιστοριούλα, μέσω της αλληγορίας, εμφανίζει τα καταστροφικά αποτελέσματα της μη συνειδητοποιήσεως των αλλαγών, που επηρεάζουν δυσμενώς την υγεία μας, τις μεταξύ μας σχέσεις, την κοινωνική εξέλιξη και το περιβάλλον.
Είναι μέσα της, συμπυκνωμένες, η ζωή και η γνώση, που ο καθείς μας θα πρέπει να φυτέψει στον προσωπικό του κήπο ώστε ένα αύριο να μπορέσει να δρέψει τους καρπούς τους.
Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα βραζόταν
Φανταστείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκι. Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβετε μια μικρή φωτιά και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά. Το νερό, σιγά σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντας το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο.
Η θερμοκρασία του νερού, συνεχίζει να ανεβαίνει. Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανέναν φόβο.
Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο, υπομένει και δεν αντιδρά.
Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει.
Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.
Αυτό, αποδεικνύει, ότι όταν μια αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία επανάσταση.
Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή αλλά σταδιακή εξαφάνιση των πανανθρώπινων αξιών μας και των ιδανικών μας. Δεν το καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και σιγά για να το συνηθίζουμε.
Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων που πριν από 20, 30 ή 40 χρόνια, θα μας έκαναν να φρίξουμε, και να βγούμε στους δρόμους, σιγά σιγά έγιναν κοινότυπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες ή αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.
Στο όνομα της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώς αυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας έκαστου, της αξιοπρέπειας του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέληση τους να αμυνθούν.
Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και εξεγέρσεις, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές συνθήκες ζωής που μας επιβάλλουν.
Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως με την υπερπληροφόρηση, τις κακόγουστες εκπομπές και τα reality shows που ισοπεδώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μεταλλάσουν τον ανήσυχο ανθρώπινο νου σε παθητικό δέκτη που απλά εκτελεί εντολές χωρίς κρίση και ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του.
Όταν για πρώτη φορά μίλησα γι αυτά τα πράγματα, αναφερόμουν στο αύριο. Τώρα, αναφέρομαι στο σήμερα !!!
Συνειδητοποίηση, η βράσιμο.
Πρέπει να διαλέξετε!