Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

10 Σεπτεμβρίου 2014

Η δικτατορία των πεποιθήσεων (ο κακός συνδυασμός)

Οι πεποιθήσεις από μόνες τους δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Χρησιμεύουν για «να κρατάνε τα χαλινάρια» στους εκ φύσεως απείθαρχους ανθρώπους και να διατηρούν κάποια τάξη στις ανθρώπινες ομάδες.
Για παράδειγμα, το ένστικτο του σεξ, θα μετέτρεπε τους ανθρώπους και ειδικά τους νέους, σε μία αγέλη ζώων. Η ηθική και οι κοινωνικές απαγορεύσεις (διδαγμένες πεποιθήσεις και τα δύο) αποτελούν το χαλινάρι στο ζωώδες ένστικτο.
Και εδώ μπαίνει ένας άλλος παράγοντας, ο οποίος αποτελεί κυριολεκτικά ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ σε όλες τις κουλτούρες. Πρόκειται για τον ελαττωματικό ψυχισμό, για τον εγωισμό, ή για τα ΕΓΩ όπως τα αναφέρω.
Κανένας δεν έχει διάθεση να του «πατήσουν τον κάλο» σε αυτό το θέμα. Ο καθένας δίνει την δική του ερμηνεία, και μάλιστα (προσέξτε) αυτήν που τον συμφέρει ψυχολογικά.
Η απλούστερη περιγραφή για το ΕΓΩ είναι η παρακάτω:
Το ΕΓΩ ή ελάττωμα είναι μία ανάγκη ή μία αρετή που έχει τραβηχτεί στα άκρα και έχει παραμορφωθεί εντελώς.
Δύο απλά παραδείγματα για να καταλάβετε:
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΩΤΟ: Υπάρχει η ανάγκη να τρώμε για να ζήσουμε.
Το ένα άκρο: Κάποιοι θα γίνουν  παχύσαρκοι και θα πεθάνουν από το πολύ φαγητό.
Το άλλο άκρο: Κάποιοι θα πάθουν νευρική ανορεξία και θα πεθάνουν από πείνα.
Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι ζουν και υπάρχουν στην κλίμακα μεταξύ των δύο άκρων.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: Υπάρχει η αρετή του να λέμε την αλήθεια.
Το ένα άκρο:  Κάποιοι άνθρωποι θα γίνουν αθεράπευτοι ψεύτες λέγοντας ψέματα για οτιδήποτε και προκαλώντας την δυστυχία στους γύρω τους.
Το άλλο άκρο: Κάποιοι μπορεί να γίνουν αθεράπευτα φιλαλήθεις, σπέρνοντας εξίσου την δυστυχία και την καταστροφή. Φανταστείτε πχ κάποιον που αποκαλύπτει δημοσίως ότι κάποια γυναίκα απατάει τον άντρα της (ή το αντίθετο βέβαια). Μπορεί μεν να ισχυριστεί ότι λέει την αλήθεια, αλλά προκαλεί μεγάλη δυστυχία.
Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι ζουν και υπάρχουν στην κλίμακα μεταξύ των δύο άκρων. Έτσι (κακώς βέβαια) μπορεί να θεωρηθούν «καλύτεροι» και άλλοι «χειρότεροι», ανάλογα με την απόστασή τους από το «κακό» άκρο.
Και τώρα στο ζουμί: Ζώντας σε αυτήν την κλίμακα, συγκρίνετε τον εαυτό σας με τους άλλους. Έτσι θεωρείτε ότι είσαστε ΠΙΟ καλοί, ΠΙΟ ειλικρινείς, ΠΙΟ κλπ από τους υπόλοιπους. Αποτέλεσμα; Αυτοανακηρύσσεστε σε αλάνθαστους, τίμιους, καλούς κλπ που πρέπει να σώσουν και να διδάξουν τους λανθασμένους.
Ο συνδυασμός των πεποιθήσεων και του εγωικού αισθήματος «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ … ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ» είναι η ρίζα των κακών της δύσμοιρης υφηλίου.