Αλλά έτσι κι αλλιώς, αυτά τα γράφω για τους υπόλοιπους που αντέχουν.
Μας έχουν συμβεί δύο κρίσεις ύποπτα όμοιες μεταξύ τους.
Πρώτη κρίση: ο Καραμανλής θα υπέγραφε για τον αγωγό πετρελαίου, ο οποίος ήταν ύψιστης οικονομικής, στρατιωτικής και εθνικής σημασίας για εμάς. Ήταν καλοκαίρι και ξαφνικά η χώρα κάηκε από την μία άκρη μέχρι την άλλη. Τα ΜΜΕ αφήνιασαν και ο καταιγισμός των εικόνων έκανε την δουλειά του. Ο αγωγός ξεχάστηκε.
Δεύτερη κρίση: Ο Τσίπρας διαπραγματεύεται την εισοδο/εξοδο/παραμονή μας στην ευρώ/ΕΕ/εξαθλίωση. Το θέμα είναι ύψιστης οικονομικής, στρατιωτικής και εθνικής σημασίας για εμάς. Με το νέο μνημόνιο η πολιτισμένη (τρομάρα της) Ευρώπη ζητάει να ξεπουλήσουμε «αντί πινακίου φακής» την εθνική μας περιουσία (προφανώς και τα οικόπεδα υδρογονανθράκων στην θάλασσα). Είναι καλοκαίρι και ξαφνικά η χώρα άρχισε να καίγεται από την μία άκρη μέχρι την άλλη. Μάλιστα, η φωτιά μέσα στην Αθήνα είναι ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ εμπρησμός, αφού τους προηγούμενους μήνες «άγνωστοι» κατέστρεφαν συστηματικά τα φυλάκια της δασοπροστασίας του Υμηττού. Τα ΜΜΕ αφήνιασαν και ο καταιγισμός των εικόνων έκανε και πάλι την δουλειά του. Το μνημόνιο άρχισε να ξεχνιέται.
Δύο κρίσεις-καρμπόν. Για σκεφτείτε το λίγο.
