Τό ὅτι εἶμαι ἕνας ἀδιόρθωτα ἠλίθιος εἶναι πιθανόν νά τό ἀντιλαμβάνονται
ὅσοι τυχαίνει νά διαβάζουν αὐτά πού γράφω.
Ἀλλά τελευταία ἔχω ἀρχίσει νά αἰσθάνομαι ἔτσι (ἴσως νά
πρόκειται γιά τό πρῶτο στάδιο τῆς αὐτογνωσίας μέ τήν ὁποία προσπαθῶ νά ἀσχοληθῶ)
ἀλλά πέστε μου:
Μόνο ἐγώ ἀνησυχῶ γιά τήν παρατεινόμενη καλοκαιρία;
Μόνο ἐγώ ἀνησυχῶ γιά τίς ἐπιπτώσεις στίς χειμερινές καλλιέργειες;
Μόνο ἐγώ ἀνησυχῶ γιά τήν ποσότητα τοῦ νεροῦ ποῦ θά ἔχουμε τοῦ
χρόνου τό καλοκαίρι;
Μόνο ἐγώ ἀνησυχῶ γιά τό πλῆθος ἀγριόχορτων πού θά φυτρώσουν
(λόγω τῶν ἀραιῶν βροχῶν καί τῆς ζέστης) μέ ἀποτέλεσμα τό ἑπόμενο καλοκαίρι θά
καθόμαστε ἐπάνω σε ἕνα γιγάντιο μπάρμπεκιου;
Τό μόνο πού βλέπω εἶναι σχόλια καί ἄρθρα τοῦ τύπου «τί ὡραία
πού δέν κάνει κρύο καί δέν πληρώνουμε πετρέλαιο».
Θεούλη μου!
Τοῦ χρόνου θά καρβουνιάσουν ἀκόμα καί οἱ παραλίες…