Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

30 Αυγούστου 2010

Το νέο μικρότερο ανέκδοτο

Το μάθατε το νέο μικρότερο ανέκδοτο;

«Το ΠΑΣΟΚ ενδιαφέρεται για την Παιδεία».

Για να μην διαμαρτυρηθούν οι πασοκτζήδες να τονίσω ότι το ανέκδοτο ισχύει για όποιο κώμα (όχι κόμμα όπως θα έπρεπε) κυβερνάει. Απλώς μετά τις εκλογές αλλάξτε το όνομα στο ανέκδοτο.

Σε δύο (αν δεν κάνω λάθος) μέρες ανοίγουν τα σχολεία. Αλλά η κυρία Διαμαντοπούλου δεν έχει υπογράψει ΑΚΟΜΑ τις αποσπάσεις των εκπαιδευτικών. Δεν έχει υπογράψει ούτε καν αυτές των διευθυντών στα σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας.

Αυτό σημαίνει ένα μεγάλο αλαλούμ στην λειτουργία της Παιδείας (όσης έχει απομείνει).

Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα για την κυρία Διαμαντοπούλου. Το όνειρο της ζωής της είναι να καθιερώσει τα αγγλικά σαν κύρια γλώσσα στα σχολεία (ελληνικά τα παιδιά έτσι κι αλλiώς δεν μιλάνε πια). Και αφού τα ιδιωτικά φροντιστήρια ξένων γλωσσών λειτουργούν κανονικά και οι ελληνόπαιδες μπορούν να συνεχίσουν να μαθαίνουν ξένες γλώσσες πριν καλά καλά μάθουν να μιλάνε την δικιά τους ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

Όσοι έχουν πρόβλημα θα είναι κάτι ελληνολάγνοι, φασίστες και εθνικιστές σαν και μένα.

ΝΤΡΟΠΗ ΜΟΥ του καθάρματος.

28 Αυγούστου 2010

Περί δέντρων, ζέστης και νεοελληνικής βλακείας

Άρτι αφιχθείς εκ του εξωτερικού (διακοπές στο βουνό όπου κοιμόμασταν με κουβέρτες και κλειστά παράθυρα) πέρασα από την Θεμιστοκλέους (διασταύρωση Θηβών και Παναγή Τσαλδάρη) στο Περιστέρι.
Επιτέλους άνοιξε ο δρόμος που ήταν κλειστός για κάπου δύο χρόνια και έπνιγε την κίνηση. Βέβαια ο σταθμός δεν δόθηκε ακόμα (πάμε για δεύτερο χρόνο καθυστέρηση και φυσικά κάμποσα εκατομμύρια φέσι όπως γίνεται συνήθως) αλλά το πρόβλημά μου δεν είναι αυτό. Έτσι κι αλλιώς είτε δεξιοί, είτε πασόκοι, είτε αριστεροί, είτε όποιος άλλος είναι κυβέρνηση οι ρεμούλες θα πηγαίνουν σύννεφο.
Το πρόβλημά μου είναι τα δέντρα. Στο σημείο αυτό υπήρχαν παλιά τουλάχιστον δέκα τεράστιοι ευκάλυπτοι με διάμετρο κορμού ίσως πάνω από ένα μέτρο. Με τις διαπλατύνσεις και τελικά με την στάση του μετρό εξαφανίστηκαν όλοι. Η περιοχή έμεινε με ένα τεράστιο ασφάλτινο μαύρο σταυροδρόμι που μαζί με τις γύρω επίσης τεράστιες οικοδομές θα πνίξει την περιοχή στην ζέστη.
Με παρόμοιο τρόπο εξαφανίστηκαν επίσης αρκετοί ευκάλυπτοι από την πλατεία του Περιστερίου και από την Θηβών στο ύψος του νεκροταφείου των Αγίων Θεοδώρων στο Ίλιο.
Άντε και εις ανώτερα.
Μαθαίνω ότι στο Ελληνικό σχεδιάζονται από καιρό «πολυτελείς πολυκατοικίες». Όπου συμβαίνει αυτό ξεφυτρώνουν ως δια μαγείας (και δια κάποιων λαδωμάτων βεβαίως βεβαίως) πολυκαταστήματα (νεοελληνιστί sypermarkets), μαγαζιά, περίπτερα, γκαράζ, MAL (μην είμαστε και καθυστερημένοι) και άλλα νεοελληνικά καλούδια. ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΧΕΖΕΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ!
Έτσι σιγά και σταθερά εξαφανίζεται το οποιοδήποτε πράσινο στην κάποτε δροσερή, πράσινη και ανοιχτή Αθήνα. Κάηκε ο Υμηττός, η Πεντέλη και η Πάρνηθα. Τα ελεύθερα ρέματα που είχαν κάποια πρασινάδα και κάποτε έφερναν δροσερό αέρα στην πόλη κλείνονται και γίνονται δρόμοι, ενώ όλοι οι Αθηναίοι συναγωνίζονται ποιος θα αφήσει τον λιγότερο ελεύθερο χώρο με πράσινο.
Στην γειτονιά μου υπήρχε ένα παλιό γωνιακό σπιτάκι με δώδεκα ελιές στο πεζοδρόμιο και πηγάδι στην αυλή! Τώρα είναι ένα «θαυμάσιο» και «πολυτελές» πολυόροφο γυμναστήριο με πλάκες παντού και (μαντέψτε) με ΟΛΕΣ τις ελιές του πεζοδρομίου ΚΟΜΜΕΝΕΣ.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις άλλες ελληνικές πόλεις.
Εκτός της ζέστης μήπως αισθάνεστε και την νεοελληνική βλακεία μας;