Το στριφνό βιβλίο (ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΡΕΣ: Ο ΓΕΡΟΣ)

Έπειτα μίλησε ο γέρος. Φορούσε βαριά δερμάτινα ρούχα που είχαν όλη την τρίχα τους. Το ξύλο που κράταγε ήταν γυαλισμένο και στην άκρη του ήταν δεμένη, με λεπτές λουρίδες δέρματος μία σιδερένια αιχμή. Στα πόδια του ήταν σκεπασμένα με μαλακό δέρμα που τον προφύλασσε από τα αγκάθια του δάσους.
-Πριν πολλά χρόνια σταμάτησα να υποφέρω από τα τέσσερα στοιχειά της φύσης.
Ανάλγητος εκεί που έπρεπε.
Καυτός εκεί που έπρεπε.
Σταθερός εκεί που έπρεπε.
Υποχωρητικός εκεί που έπρεπε.
Στοργικός εκεί που έπρεπε.
Κρύος εκεί που έπρεπε.
Ασταθής εκεί που έπρεπε.
Επίμονος εκεί που έπρεπε.
Μιλούσα για τον Απροσδιόριστο
αλλά κανένας δεν με καταλάβαινε.
Υπέφερα και έριχνα το σφάλμα στους άλλους...
Τότε συνάντησα «Εκείνον που ξέρει» και μου είπε:
«Γιατί νομίζεις ότι έφτασες εκεί που δεν έχεις πλησιάσει καν;
Ο Σοφός συντονίζεται με τον Έναν
αλλά και με τις ανάγκες του κόσμου,
είναι αμερόληπτος,
δεν διαχωρίζει και δεν κρίνει,
ακούει και βλέπει σαν ένα μικρό παιδί.
Άδειασε το μυαλό σου,
την καρδιά σου ειρήνευσε,
η επιστροφή στην πηγή είναι γαλήνη.
Όσο δεν το καταλαβαίνεις,
Θλιμμένος, θα σκοντάφτεις στην σύγχυση.
Όταν νοιώθεις από πού έρχεσαι
γίνεσαι ανεκτικός,
αδιάφορος σαν δέντρο,
καλοκάγαθος σαν γέρος,
αξιοπρεπής σαν βασιλιάς.
Άδειασε τον νου σου από σκέψεις,
προσπάθησε να ηρεμήσεις.
αν το κατορθώσεις αυτό,
θα ξαναγυρίσεις στον Έναν».
Και έτσι τώρα τρέχω, σκαρφαλώνω, κολυμπάω και σκάβω γιατί θέλω να γίνω σαν και Αυτόν.
Για να μάθω να κατεργάζομαι την Πέτρα και το Μέταλλο.
Και να βρω τον κόσμο του Απροσδιόριστου.

Γνωμικά

Μερικές φορές εκείνοι που δεν ξέρουν τίποτε για την αλήθεια προσπαθούν να την διδάξουν σε αυτούς που την γνωρίζουν.

Είναι σίγουρο ότι έχετε δει ανθρώπους που το κάνουν αυτό. Πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα και το δείχνουν. Είναι η πρώτη ύλη δημιουργίας φανατικών.
Τέτοιοι ανατινάζονται σήμερα ζωσμένοι με εκρηκτικά…
Τέτοιοι έκαιγαν τους ανθρώπους στον μεσαίωνα…
Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα, αφού πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν ηλίθιοι.
Πρόβλημα είναι ότι ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ, ΕΝΩ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!
Προφανώς δεν το έχετε διαπιστώσει. Το Σύστημα, με την ψυχολογική εκπαίδευσή του, σας έχει μάθει να μην κοιτάζετε μέσα σας. Όμως αν κάνετε λίγη υπομονετική και προσεκτική παρατήρηση ΜΕΣΑ στον νου και την καρδιά σας θα διαπιστώσετε του λόγου το αληθές.
Πως μπορεί να λείψει ο φανατισμός και η κακία από τον κόσμο όταν υπάρχουν επτά δισεκατομμύρια κακοί και φανατικοί άνθρωποι;

Το στριφνό βιβλίο (ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΡΕΣ: Ο ΩΡΙΜΟΣ)

Έπειτα μίλησε ο ώριμος. Φορούσε έναν κοντό δερμάτινο χιτώνα με κουρεμένες τρίχες. Το ξύλο που κράταγε ήταν ξεφλουδισμένο και στην άκρη του ήταν δεμένη, με λεπτές λουρίδες φλούδας, μία λεπίδα κατεργασμένης, κοφτερής πέτρας. Στα πόδια του φορούσε πέδιλα.
-Πριν πολλά χρόνια υπέφερα από τα τέσσερα στοιχειά της φύσης.
Στοργικός εκεί που δεν έπρεπε.
Κρύος εκεί που δεν έπρεπε.
Ασταθής εκεί που δεν έπρεπε.
Επίμονος εκεί που δεν έπρεπε.
Υπέφερα και έριχνα το σφάλμα στους άλλους...
Τότε συνάντησα τον Απροσδιόριστο που μου είπε:
«Κατάγομαι από την Ανατολή
(Φτωχέ θνητέ).
Και ήρθα για σένα από τον Βορρά,
για να μην υπάρξει στην ζωή σου Νότος
και να μην τελειώσεις στην Δύση.
Ήρθα να σου πω για «Αυτόν που Ξέρει»:
Αδιευκρίνιστος και απερίφραστος. Αόριστος και ζοφώδης .
Ιστορώντας τον… λαθεύεις.
Ονοματίζοντας… τον μειώνεις.
Ότι πεις γι αυτόν είναι ψέματα.
Απέραντος Δεσπότης. Εμφανίζεται ξαφνικά.
(Φτωχέ θνητέ)
Σιωπηλός σαν την ματιά.
Γοργοκίνητος σαν την σκέψη.
Ακαριαίος σαν αστροπελέκι.
Βελουδένιος σαν το μωρό το νεογέννητο.
Θανατηφόρος σαν τον νυχτερινό τον τίγρη.
Η ζέστη του είναι σαν της άνοιξης.
Το κρύο του σαν του χινοπώρου.
Μπαίνει χαλαρός και βγαίνει ήρεμος. Ορμητικά υπομονετικός.
Απλώνεται στο κενό σαν τ’ αστραποπύρι .
Περιδιαβαίνει τους ουρανούς. Αποτρόπαιος και τελεσφόρος .
Εκστατικός και μοιραίος.
Αποτελεσματικός και γριφώδης.
Απύθμενος και φρικτός. Φλογερά καλοσυνάτος.
Ταπεινός και δυνατός. Τραντάζει τον χώρο αδιάφορος.
Άπιαστος καβαλάρης σε φτεροπόδαρο κέλητα .
Τροχάζοντας στην πρωινή αχλή .
Στριφογυρνάει την ατσαλένια λεπίδα στο χέρι.
Αθόρυβα χωρίζει τον ουρανό από την γη.
Καταστρέφει την φαντασία.
(Φτωχέ θνητέ)
Συντρίβει τα όνειρα. Συστρέφει τα σπλάχνα.
πλημμυρίζει τον χώρο.
Δεν έχει χρώμα να δεις.
Δεν έχει ήχο να ακούσεις.
(Φτωχέ θνητέ)
Μπορείς μόνο να νοιώσεις το κόψιμο.
Χαράζει την καρδιά η κοφτερή λάμα.
Η αγωνία του σε πλημμυρίζει.
Θανατερό φαρμάκι.
Σαν οδυνηρός χείμαρρος.
Θολερός και βροντώδης.
Και συντρίβεσαι από έναν ωκεανό νοσταλγίας.
Ανήμπορος να αντέξεις το βάρος.
Με φοβερή την πληγή από το μαύρο σίδερο.
Με το αίμα να χοχλακίζει στις φλέβες.
(Φτωχέ θνητέ)
Αφήνεσαι να πέσεις στο χώμα.
Γονατιστά μπρουμουτίζεις στη σκόνη.
Αλυχτάς με πόνο.
Καταρρέεις και διαλύεσαι.
Αναφιλητώντας βογκάς πνιχτά.
Με τα μάτια να τρέχουν πικρό δάκρυ.
Όχι γιατί ο δεινός αλογατάρης σε πόνεσε.
Αλλά γιατί ξέρεις ότι θα ξεχάσεις τον πόνο του.
Ανάξιος να τον συγκρατήσεις.
Ανίκανος να τον ανακαλέσεις.
Απέραντα αστόχαστος.
Μίζερος.
Άθλιος και ποταπός.
Θα αφεθείς στην λήθη.(Φτωχέ θνητέ)
Και όλα θα είναι πάλι ίδια.
Και όλα θα έχουν την ίδια γεύση.
Και όλα θα έχουν την ίδια θωριά.
Και θα ξανακοιμηθείς.
Και θα πάψεις να υπάρχεις.
(Φτωχέ θνητέ)
Μέχρι να ξανάρθει ο πόνος.
Και μαζί και η ενθύμηση.
Και μαζί τους και η ζωή σου.
Και θα ξανακλάψεις.
Για να ξεχάσεις και πάλι.
(Φτωχέ θνητέ)
Γι αυτό:
Κράτησε την ραχοκοκαλιά σου σαν καλάμι.
Ηρέμησε την αναπνιά σου σαν νιογέννητου.
Φτιάσε τ’ ανάβλεμμά σου σαν του μικρού παιδιού.
Την καρδιά σου σαν της νεαρής μάνας.
Το νου σου πέθανε.
Συγκεράσου στους ρυθμούς της φύσης.
Ζήσε αγρολούλουδο.
Κύλησε, προς την Μεγάλη Θάλασσα, χείμαρρος.
Φτεράκισε στον Ουρανό γέρακας.
Κάλεσε τον Θεριστή θαρραλέος.
Αντίκρισε το κοφτερό δρεπάνι μειλίχιος.
Δέξου το Αναπόφευκτο άσφιχτος.
Απτόητος αντιμετώπισε την μοίρα σου.
Την οφειλή σου εκτέλεσε.
Πράξε και γίνε.
Και «Αυτός που Ξέρει» θα έρθει.
Και θα σου φτιάσει το ραχοκόκαλο σαν κυπαρίσσι.
Και την ανασαμιά σου σαν την αύρα την πρωινή.
Και το τήραγμά σου σαν τ’ αϊτού.
Και την καρδιά σου σαν του γέρου πατέρα.
Και θα σε αφανίσει.
Και ο πόνος της μαχαιριάς δεν θα ξαναξεχαστεί.
Πύρινος δραγουμάνος με πολεμικό φαρί .
Απείθαρχος και ρευστός.
Ελεύθερος από τα αιώνια δεσμά.
Αλαφροπάτητος και αμείλιχτος.
Αδιαπέραστος και απλός.
Έτοιμος στην Στιγμή.
Θ’ ανακατεύεις τα Σύμπαντα.
Με καλοσύνη.
Και θα ζήσεις με διάρκεια.
Και θα είσαι «Αυτός που Ξέρει».»
Και έτσι τώρα τρέχω, σκαρφαλώνω, κολυμπάω και σκάβω γιατί θέλω να γίνω σαν και Aυτόν.
Για να μάθω να κατεργάζομαι το Μέταλλο.
Και να μπω στον κόσμο του Απροσδιόριστου.

Φυσική ζωή και πολιτισμός

Δεν μπορώ να μην συγκρίνω την φυσική κατάσταση της γάτας μου με αυτήν των περισσότερων γυναικών που βλέπω.
Από την μία οι περισσότερες έγκυες γυναίκες είναι δυσκίνητες, δύσκαμπτες και αδύναμες. Χρειάζονται συνεχή φροντίδα, μερικούς τόνους φάρμακα και μία στρατιά από γιατρούς, μικροβιολόγους, νοσοκόμες κλπ. Και πολλές για να μπορέσουν να κάνουν παιδί βασανίζονται χρόνια και καταναλώνουν περιουσίες σε τεχνητές γονιμοποιήσεις.
Από την άλλη, η γάτα είναι ευκίνητη, ευλύγιστη και δυνατή. Η γάτα της εικόνας αν και είναι ετοιμόγεννη και με τεράστια κοιλιά όχι μόνο κάθεται άνετα στο στενό κάγκελο, αλλά συνεχώς σκαρφαλώνει στο συρματόπλεγμα που έχει αγκάθια στην πάνω μεριά, για να πάει στον γείτονα και να φάει, επειδή αυτός ρίχνει γατοτροφή σε κονσέρβα.
Μου θυμίζει τις γυναίκες του χωριού, στον προηγούμενο αιώνα, οι οποίες «με την κοιλιά στο στόμα» έσκαβαν στα χωράφια με την τσάπα και γεννούσαν κυριολεκτικά όρθιες. Τότε συνήθως η μάνα ή η πεθερά έπαιρναν το μωρό για να το φροντίσουν και για να ξεκουραστεί για λίγο η νέα μητέρα. Δεν χρειάζονταν ούτε μαιευτήρια, ούτε ειδικούς γιατρούς, ούτε τα πανάκριβα δωμάτια των σύγχρονων κλινικών.
Βέβαια αυτό είναι το αποτέλεσμα της τεχνολογίας, που κάνει την ζωή όλο και πιο εύκολη, το σώμα όλο και πιο ασθενικό και τον άνθρωπο όλο και πιο μαλθακό.
Η συγκεκριμένη γάτα γέννησε τέσσερα γατιά στην κούτα που της είχα βάλει. Έπειτα πήδηξε τον φράχτη (ύψους ένα και εξήντα), έφαγε κονσέρβα, γέννησε μέσα σε τέσσαρα δευτερόλεπτα άλλο ένα γατάκι και πιάνοντάς το με τα δόντια της ξαναπήδηξε τον φράκτη!
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο και για τις γυναίκες. Στις παρακάτω εικόνες μπορείτε να δείτε την γάτα με τα μικρά της.
Απολαμβάνει ηρεμία και ασφάλεια την οποία ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ.
Και εσείς ακόμα πιστεύετε ότι είμαστε ανώτερα και πολιτισμένα όντα.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΧΧ……

Μάζεμα τσουκνίδας

Η τσουκνίδα είναι ένα πολύ νόστιμο και θρεπτικό φυτό. Έχει πολλές ιαματικές ιδιότητες, αλλά έχει ένα «μειονέκτημα» αν την αγγίξετε τα αγκαθάκια των φύλλων δημιουργούν φουσκάλες στο δέρμα και φαγούρα.
Για αυτόν τον λόγο οι περισσότεροι την αποφεύγουν αν και υπάρχει άφθονη στα χωράφια και τις ανοιχτές περιοχές. Όλοι θα μαζέψουν τσουκνίδες φορώντας γάντια . τι γίνεται όμως αν πέσετε πάνω σε μία ωραία «καλλιέργεια» με φρέσκα φυτά και δεν έχτε γάντια;
Υπάρχει ένα πολύ απλός τρόπος να μαζέψετε τσουκνίδα με γυμνό χέρι! Πιάνετε τα φύλλα με συγκεκριμένο τρόπο τραβώντας από κάτω προς τα επάνω. Έπειτα κόβετε με το μαχαίρι τον φρέσκο βλαστό. Φυσικά θα πρέπει να προσέχετε να μην τρίψετε το χέρι σας επάνω στις διπλανές.
Δείτε τον τρόπο στο βίντεο. Και καλή όρεξη με τσουκνιδόπιτες, τσουκνιδοσαλάτα κλπ.

Ιρλανδική παραίνεση που προκαλεί θλίψη

Του "χρόνου τα γυρίσματα" έκαναν σε κάποια στιγμή να γνωρίσω -πριν αρκετά χρόνια- έναν ιρλανδό που είχε έρθει για μερικές ημέρες στην Ελλάδα.
Κρατήσαμε επικοινωνία μέσω του διαδικτύου. Του στέλνω φωτογραφίες από διάφορα μέρη της Ελλάδας και από αρχαιολογικούς τόπους, καθώς και ελληνικές συνταγές. Αυτός, σπανίως, μου στέλνει κυρίως φωτογραφίες από αυτά που μαγειρεύουν στο σπίτι. Ο λόγος είναι ότι δουλεύει συνέχεια. Ακόμα και όταν είναι στο σπίτι διαβάζει για να μπορέσει να πάρει προαγωγή και να έχει λίγο καλύτερο μισθό. Έχει χαρακτηρίσει τους ιρλανδούς σαν «εργαζόμενους φτωχούς», παρά την υποτιθέμενη έξοδο της χώρας του από την κρίση.
Προχθές του έστειλα το βίντεο με τους πόντιους και τους κρητικούς που χορεύουν αντικριστά, στην Κοζάνη.
Ξέρετε τι μου απάντησε;
Ορίστε η απάντηση για όσους γνωρίζουν αγγλικά:
Lovely music and dance! Never lose your culture. Ireland has lost its culture and is now more American. The old values are gone.
Και η μετάφραση για όσους δεν γνωρίζουν:
Υπέροχη μουσική και χορός! Μην χάσετε ποτέ τον πολιτισμό σας. Η Ιρλανδία έχει χάσει τον πολιτισμό της και τώρα είναι πιο Αμερικάνικη. Οι παλιές αξίες έχουν χαθεί.
Αυτή η συμβουλή μου προκαλεί θλίψη. Γιατί οι έλληνες κάνουν αγώνα δρόμου για να χάσουν αυτό που πρέπει πάσει θυσία να μην χάσουν. Τον πολιτισμό τους. Και αυτό το ξέρει ένας «παγκοσμιοποιημένος» ιρλανδός, αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι έλληνες (που κάνουν ουρές για να γίνουν διάσημοι στα τάλεντ-σόου πιθηκίζοντας αμερικάνικα τραγούδια) και μεγαλώνουν τα παιδιά τους με σαβούρα από τα μακντόναλντ και τα γκούντις μάλλον δεν θα το μάθουν ποτέ. Δεν τους ενδιαφέρει εξάλλου.
Και μετά μερικοί σκάνε επειδή πρόκειται να εξαφανιστούμε σαν φυλή. Αυτό μάλλον θα είναι ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον Ελληνικό Πολιτισμό.

Η σπηλιά του Πλάτωνα (με μια άλλη ματιά)

Οι άνθρωποι είναι συνήθως θύματα των καταστάσεων. Έχουν μηδενικής διάρκειας μνήμη, σκέπτονται τελείως επιφανειακά, κάνουν πολύ απλοϊκούς συνειρμούς και δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από έναν πίθηκο, που είναι έξυπνος μεν αλλά που το εκπαιδεύεις εύκολα με λίγο φαγητό και τρίψιμο στην γούνα.
Τελικά, με βάση την μηχανικότητα ενός έξυπνου πιθήκου, όσοι γνωρίζουν «τα κόλπα» (το Σύστημα, η Νέα Τάξη κλπ) παίζουν την ανθρωπότητα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Εσείς βλέπετε «κάτι» που το θεωρείτε πραγματικότητα και δεν μπορείτε να μην δράσετε σύμφωνα με αυτό. Αυτή είναι βασικά και η κεντρική ιδέα της σπηλιάς του Πλάτωνα.
Το παρακάτω (αρχαιότατο) ανέκδοτο περιγράφει πολύ καλά το φαινόμενο αυτό:
Στην εθνική οδό πηγαίνει με καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα ένα σαράβαλο φιατάκι. Τρίζει, βγάζει καπνούς και κάνει τρομερό θόρυβο δείχνοντας την ηλικία του.
Τότε, λίγο πριν από μία στροφή, τρέχοντας με 250, φτάνει μία φεράρι. Ο οδηγός της κορνάρει επιτιμητικά στον αναιδή τύπο που κλείνει ολόκληρη λωρίδα, τον προσπερνάει αλλά στην στροφή χάνει τον έλεγχο και η φεράρι στουκάρει στα χωράφια.
Έρχεται η τροχαία και ένα ασθενοφόρο μεταφέρει τον οδηγό στο ΚΑΤ. Εκεί αφού τον μπατάρισαν με γύψους τον έβαλαν σε ένα δωμάτιο. Μετά από λίγο έφεραν άλλον έναν με τα ίδια χάλια και τον έβαλαν στο διπλανό κρεβάτι. Οι δύο ασθενείς έπιασαν κουβέντα και ο νεοφερμένος λέει στον ραλίστα:
-Ξέρεις ποιος είμαι; Οδηγούσα το φιατάκι που προσπέρασες πριν την στροφή, εκεί που έφυγες από τον δρόμο.
-Καλά ρε φίλε, λέει έκπληκτος ο ραλίστας, εγώ πήγαινα με 250 και λογικά έπαθα ατύχημα. Εσύ πως τα κατάφερες;
Και ο «φιατατζής» απαντάει:
-Όταν με προσπέρασες νόμισα ότι είχα σταματήσει και κατέβηκα!