Το στριφνό βιβλίο (ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΡΕΣ: Ο ΩΡΙΜΟΣ)

Έπειτα μίλησε ο ώριμος. Φορούσε έναν κοντό δερμάτινο χιτώνα με κουρεμένες τρίχες. Το ξύλο που κράταγε ήταν ξεφλουδισμένο και στην άκρη του ήταν δεμένη, με λεπτές λουρίδες φλούδας, μία λεπίδα κατεργασμένης, κοφτερής πέτρας. Στα πόδια του φορούσε πέδιλα.
-Πριν πολλά χρόνια υπέφερα από τα τέσσερα στοιχειά της φύσης.
Στοργικός εκεί που δεν έπρεπε.
Κρύος εκεί που δεν έπρεπε.
Ασταθής εκεί που δεν έπρεπε.
Επίμονος εκεί που δεν έπρεπε.
Υπέφερα και έριχνα το σφάλμα στους άλλους...
Τότε συνάντησα τον Απροσδιόριστο που μου είπε:
«Κατάγομαι από την Ανατολή
(Φτωχέ θνητέ).
Και ήρθα για σένα από τον Βορρά,
για να μην υπάρξει στην ζωή σου Νότος
και να μην τελειώσεις στην Δύση.
Ήρθα να σου πω για «Αυτόν που Ξέρει»:
Αδιευκρίνιστος και απερίφραστος. Αόριστος και ζοφώδης .
Ιστορώντας τον… λαθεύεις.
Ονοματίζοντας… τον μειώνεις.
Ότι πεις γι αυτόν είναι ψέματα.
Απέραντος Δεσπότης. Εμφανίζεται ξαφνικά.
(Φτωχέ θνητέ)
Σιωπηλός σαν την ματιά.
Γοργοκίνητος σαν την σκέψη.
Ακαριαίος σαν αστροπελέκι.
Βελουδένιος σαν το μωρό το νεογέννητο.
Θανατηφόρος σαν τον νυχτερινό τον τίγρη.
Η ζέστη του είναι σαν της άνοιξης.
Το κρύο του σαν του χινοπώρου.
Μπαίνει χαλαρός και βγαίνει ήρεμος. Ορμητικά υπομονετικός.
Απλώνεται στο κενό σαν τ’ αστραποπύρι .
Περιδιαβαίνει τους ουρανούς. Αποτρόπαιος και τελεσφόρος .
Εκστατικός και μοιραίος.
Αποτελεσματικός και γριφώδης.
Απύθμενος και φρικτός. Φλογερά καλοσυνάτος.
Ταπεινός και δυνατός. Τραντάζει τον χώρο αδιάφορος.
Άπιαστος καβαλάρης σε φτεροπόδαρο κέλητα .
Τροχάζοντας στην πρωινή αχλή .
Στριφογυρνάει την ατσαλένια λεπίδα στο χέρι.
Αθόρυβα χωρίζει τον ουρανό από την γη.
Καταστρέφει την φαντασία.
(Φτωχέ θνητέ)
Συντρίβει τα όνειρα. Συστρέφει τα σπλάχνα.
πλημμυρίζει τον χώρο.
Δεν έχει χρώμα να δεις.
Δεν έχει ήχο να ακούσεις.
(Φτωχέ θνητέ)
Μπορείς μόνο να νοιώσεις το κόψιμο.
Χαράζει την καρδιά η κοφτερή λάμα.
Η αγωνία του σε πλημμυρίζει.
Θανατερό φαρμάκι.
Σαν οδυνηρός χείμαρρος.
Θολερός και βροντώδης.
Και συντρίβεσαι από έναν ωκεανό νοσταλγίας.
Ανήμπορος να αντέξεις το βάρος.
Με φοβερή την πληγή από το μαύρο σίδερο.
Με το αίμα να χοχλακίζει στις φλέβες.
(Φτωχέ θνητέ)
Αφήνεσαι να πέσεις στο χώμα.
Γονατιστά μπρουμουτίζεις στη σκόνη.
Αλυχτάς με πόνο.
Καταρρέεις και διαλύεσαι.
Αναφιλητώντας βογκάς πνιχτά.
Με τα μάτια να τρέχουν πικρό δάκρυ.
Όχι γιατί ο δεινός αλογατάρης σε πόνεσε.
Αλλά γιατί ξέρεις ότι θα ξεχάσεις τον πόνο του.
Ανάξιος να τον συγκρατήσεις.
Ανίκανος να τον ανακαλέσεις.
Απέραντα αστόχαστος.
Μίζερος.
Άθλιος και ποταπός.
Θα αφεθείς στην λήθη.(Φτωχέ θνητέ)
Και όλα θα είναι πάλι ίδια.
Και όλα θα έχουν την ίδια γεύση.
Και όλα θα έχουν την ίδια θωριά.
Και θα ξανακοιμηθείς.
Και θα πάψεις να υπάρχεις.
(Φτωχέ θνητέ)
Μέχρι να ξανάρθει ο πόνος.
Και μαζί και η ενθύμηση.
Και μαζί τους και η ζωή σου.
Και θα ξανακλάψεις.
Για να ξεχάσεις και πάλι.
(Φτωχέ θνητέ)
Γι αυτό:
Κράτησε την ραχοκοκαλιά σου σαν καλάμι.
Ηρέμησε την αναπνιά σου σαν νιογέννητου.
Φτιάσε τ’ ανάβλεμμά σου σαν του μικρού παιδιού.
Την καρδιά σου σαν της νεαρής μάνας.
Το νου σου πέθανε.
Συγκεράσου στους ρυθμούς της φύσης.
Ζήσε αγρολούλουδο.
Κύλησε, προς την Μεγάλη Θάλασσα, χείμαρρος.
Φτεράκισε στον Ουρανό γέρακας.
Κάλεσε τον Θεριστή θαρραλέος.
Αντίκρισε το κοφτερό δρεπάνι μειλίχιος.
Δέξου το Αναπόφευκτο άσφιχτος.
Απτόητος αντιμετώπισε την μοίρα σου.
Την οφειλή σου εκτέλεσε.
Πράξε και γίνε.
Και «Αυτός που Ξέρει» θα έρθει.
Και θα σου φτιάσει το ραχοκόκαλο σαν κυπαρίσσι.
Και την ανασαμιά σου σαν την αύρα την πρωινή.
Και το τήραγμά σου σαν τ’ αϊτού.
Και την καρδιά σου σαν του γέρου πατέρα.
Και θα σε αφανίσει.
Και ο πόνος της μαχαιριάς δεν θα ξαναξεχαστεί.
Πύρινος δραγουμάνος με πολεμικό φαρί .
Απείθαρχος και ρευστός.
Ελεύθερος από τα αιώνια δεσμά.
Αλαφροπάτητος και αμείλιχτος.
Αδιαπέραστος και απλός.
Έτοιμος στην Στιγμή.
Θ’ ανακατεύεις τα Σύμπαντα.
Με καλοσύνη.
Και θα ζήσεις με διάρκεια.
Και θα είσαι «Αυτός που Ξέρει».»
Και έτσι τώρα τρέχω, σκαρφαλώνω, κολυμπάω και σκάβω γιατί θέλω να γίνω σαν και Aυτόν.
Για να μάθω να κατεργάζομαι το Μέταλλο.
Και να μπω στον κόσμο του Απροσδιόριστου.