Η σπηλιά του Πλάτωνα (με μια άλλη ματιά)

Οι άνθρωποι είναι συνήθως θύματα των καταστάσεων. Έχουν μηδενικής διάρκειας μνήμη, σκέπτονται τελείως επιφανειακά, κάνουν πολύ απλοϊκούς συνειρμούς και δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από έναν πίθηκο, που είναι έξυπνος μεν αλλά που το εκπαιδεύεις εύκολα με λίγο φαγητό και τρίψιμο στην γούνα.
Τελικά, με βάση την μηχανικότητα ενός έξυπνου πιθήκου, όσοι γνωρίζουν «τα κόλπα» (το Σύστημα, η Νέα Τάξη κλπ) παίζουν την ανθρωπότητα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Εσείς βλέπετε «κάτι» που το θεωρείτε πραγματικότητα και δεν μπορείτε να μην δράσετε σύμφωνα με αυτό. Αυτή είναι βασικά και η κεντρική ιδέα της σπηλιάς του Πλάτωνα.
Το παρακάτω (αρχαιότατο) ανέκδοτο περιγράφει πολύ καλά το φαινόμενο αυτό:
Στην εθνική οδό πηγαίνει με καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα ένα σαράβαλο φιατάκι. Τρίζει, βγάζει καπνούς και κάνει τρομερό θόρυβο δείχνοντας την ηλικία του.
Τότε, λίγο πριν από μία στροφή, τρέχοντας με 250, φτάνει μία φεράρι. Ο οδηγός της κορνάρει επιτιμητικά στον αναιδή τύπο που κλείνει ολόκληρη λωρίδα, τον προσπερνάει αλλά στην στροφή χάνει τον έλεγχο και η φεράρι στουκάρει στα χωράφια.
Έρχεται η τροχαία και ένα ασθενοφόρο μεταφέρει τον οδηγό στο ΚΑΤ. Εκεί αφού τον μπατάρισαν με γύψους τον έβαλαν σε ένα δωμάτιο. Μετά από λίγο έφεραν άλλον έναν με τα ίδια χάλια και τον έβαλαν στο διπλανό κρεβάτι. Οι δύο ασθενείς έπιασαν κουβέντα και ο νεοφερμένος λέει στον ραλίστα:
-Ξέρεις ποιος είμαι; Οδηγούσα το φιατάκι που προσπέρασες πριν την στροφή, εκεί που έφυγες από τον δρόμο.
-Καλά ρε φίλε, λέει έκπληκτος ο ραλίστας, εγώ πήγαινα με 250 και λογικά έπαθα ατύχημα. Εσύ πως τα κατάφερες;
Και ο «φιατατζής» απαντάει:
-Όταν με προσπέρασες νόμισα ότι είχα σταματήσει και κατέβηκα!