Το υπερόπλο της παγκοσμιοποίησης

Πριν μερικές ημέρες ένας φίλος μου έστειλε ένα κείμενο που περιέγραφε τι είναι η πατρίδα. Στο κάτω μέρος του κειμένου ο συγγραφέας συμπεραίνει:
…χρειάζεται μια θυσία: Για να δούμε το «ΕΝΑ των Όλων», να αφήσουμε το μικρό προσωπικό «Εγώ» στην άκρη («αυτοθυσία»).
και
Η προπαγάνδα της Τηλεόρασης σε συγχύζει και έτσι μαζεύεσαι στο Εγώ σου! (Μόνος είσαι ευάλωτος…
Χάρηκα που επιτέλους κάποιος έχει πάρει είδηση ότι υπάρχει αυτό το ΕΓΩ.
Αλλά ταυτόχρονα λυπήθηκα γιατί του διαφεύγει το μέγεθος της ανακάλυψης. Αναφέρει την φράση «να αφήσουμε το μικρό προσωπικό «Εγώ» στην άκρη», θεωρώντας ότι είναι κάτι εύκολο να γίνει.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Το ΠΟΛΥ-ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΓΩ, όντας φυτεμένο βαθιά στον ψυχισμό μας, μετατρέπει κάθε έναν άνθρωπο σε εγωπαθές ανθρωπάκι και το κάνει:
Να παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό του.
Να θέλει  να αναγνωριστεί η αξία του.
Να θέλει ΠΙΟ πολλά λεφτά.
Να θέλει ΠΙΟ πολλή δόξα.
Να θέλει ΠΙΟ πολλή δύναμη.
Να αισθάνεται ότι αξίζει ΠΙΟ πολλά.
Να αισθάνεται ότι αδικήθηκε ΠΙΟ πολύ από τον καθέναν.
Έτσι το εγωπαθές ανθρωπάκι αισθάνεται και ερμηνεύει τα πάντα με διαστρεβλωμένο τρόπο και φοβάται για την δουλειά ΤΟΥ, τα λεφτά ΤΟΥ, το αμάξι ΤΟΥ, την φήμη ΤΟΥ, την ζωούλα ΤΟΥ κλπ, ακόμα και αν δεν έχει σοβαρό λόγο για αυτό.
Έτσι σε παγκόσμιο επίπεδο, τα ισχυρά εγωπαθή ανθρωπάκια παραπληροφορούν, κοροϊδεύουν, εκμεταλλεύονται, κλέβουν και καταπιέζουν τα ανίσχυρα εγωπαθή ανθρωπάκια, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΤΑΝ Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΘΑ ΕΚΑΝΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ.
Νομίζετε ότι έχει καμία διαφορά ο Ρότσιλντ, που κατέχει την μισή υδρόγειο, με έναν ιδιοκτήτη πέντε γελαδιών στην Αφρική;
Και οι δύο είναι υποχείρια του ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ τους ΕΓΩ. Και οι δύο κάνουν ακριβώς τα ίδια, όπως περιέγραψα πιο πάνω.
Να ποια είναι η Νέα Τάξη. Να ποια είναι η παγκοσμιοποίηση σε απλή, πρακτική μορφή, με τον εγωισμό να αποτελεί το κύριο εργαλείο της.
Και ο καλύτερος σύμμαχός της είμαστε εμείς οι ίδιοι που υποφέρουμε από τις συνέπειές της, αφού ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΑΣ δεν θέλει να παραδεχθεί την φρικτή εγωικότητά του και αν τυχόν την παραδεχθεί, θα αρνηθεί να την αλλάξει.

Καθάρματα παντού

Ποια καθάρματα ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ τους πρόσφυγες να κλείνουν την σιδηροδρομική γραμμή τόσο καιρό;
Ποια καθάρματα ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ τους πρόσφυγες να κλείνουν την εθνική οδό;
Ποια καθάρματα αφήνουν διάφορες «ΜΚΟ» να αλωνίζουν και να παραπληροφορούν τους πρόσφυγες;
Ποια καθάρματα ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ μερικές χιλιάδες πρόσφυγες για να καταλύουν το κράτος;
Πόσα από αυτά τα καθάρματα βρίσκονται μέσα στον κρατικό μηχανισμό;
Πόσα από αυτά τα καθάρματα βρίσκονται μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς;
Γιατί η κυβέρνηση επιτρέπει σε αυτά τα καθάρματα να είναι κράτος εν κράτει;
Γιατί όλοι οι «μαχόμενοι» δημοσιογράφοι τα θεωρούν όλα αυτά φυσιολογικά;
Βάσει ποιάς ΝΕΟΤΑΞΙΚΗΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ «δημοκρατικής» λογικής τα «δικαιώματα» μερικών χιλιάδων προσφύγων μπορούν να υπερισχύσουν των δικαιωμάτων δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΥΣΟΥΝ;

Γλυπτό της φύσης

Όταν η Φύση έχει κέφια δημιουργεί και πρωτοποριακά γλυπτά.

Το εσωτερικό μέρος ενός κορμού σάπισε γρήγορα. Έμεινε η απέξω πλευρά μαζί με τα «νεύρα» των κλαδιών. Το αποτέλεσμα είναι μία ξύλινη ρόδα.

Συγνώμη κύριε Φάμπρ

Καλέ; Τι καθίκια είμαστε;
Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ!
Ήρθε κοτζάμ ευρωπαίος καλλιτέχνης για να μας βοηθήσει επειδή τόσο αγαπάει τους Έλληνες.
Ζήτησε να πάρει μόνο είκοσι ψωροχιλιάρικα για κάθε χρόνο.
Μας έκανε την τιμή να μας εκπολιτίσει παρουσιάζοντας τον βελγικό πολιτισμό στο ψωραλέο και αναχρονιστικό  φεστιβάλ της Επιδαύρου.
Και εμείς τα άχρηστα καθίκια διαμαρτυρόμαστε;
Γιατί καταπατούμε έτσι τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα των γυναικών που θέλουν και αυτές την δόση τους από τον βελγικό πολιτισμό;
Γιατί καταπατούμε έτσι τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα αυτοπροσδιορισμού των ομοφυλοφίλων και λοιπών  «ανώτερων» ανθρώπων που σιγά-σιγά θα απαιτήσουν την νόμιμη άδεια να πηδάνε ζώα, παιδιά και πεθαμένους;
Γιατί στεναχωρήσαμε τόσο τον υπέροχο αυτόν πολυπολιτισμικό υπουργό πολιτισμού, της υπέροχης πολυπολιτισμικής κυβέρνησης του υπέροχου πολυπολιτισμικού και μαχόμενου για τα ανθρώπινα δικαιώματα Τσίπρα;
Καλά! Έχω σιχαθεί πλέον αυτόν τον βρωμερό, εθνικιστή, διεφθαρμένο, τεμπέλη, ψεύτη, αγενή, απολίτιστο και φασίστα λαό που δεν μπορεί να αναγνωρίσει την σοβαρή, εξυψωμένη και εκλεπτυσμένη ευρωπαϊκή τέχνη, την οποία τόσο απλόχερα και αφιλοκερδώς τρέχουν όλοι να του προσφέρουν.
Θα πάω να ζητήσω την βελγική υπηκοότητα. Έτσι για να αισθανθώ λίγο πολιτισμένος βρε αδερφέ!

Το στριφνό βιβλίο (Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ)

Έμοιαζε με κραυγή κατσίκας…
που την βασανίζουν…
Παραπονιάρικη.
Με αγωνία. Κάθε τόσο. Κάθε τόσο. Κάθε τόσο.
Και μετά μία στριγκλιά:
«Σκάσε πια. Αν δεν σκάσεις θα σε σκοτώσω».
Περίεργος πρόσεξα την κραυγή.
Σιγά σιγά ξεκαθάρισε και κατάλαβα τον ήχο:
«Μαρίιιια. Μαρίιια».
Ρώτησα. Και έμαθα… Είναι μία γριά. Απέναντι.
Μέσα στην προσωπική μου (πια) κόλαση.
Παράλυτη χρόνια μιλάει μόνο και κουνάει λίγο το ένα χέρι.
Και καλεί, τρελαμένη, την κόρη της.
Που έμεινε ανύπαντρη για να την φροντίζει.
Ίσως γιατί έτσι ήθελε η κοινωνία της.
Ίσως γιατί έτσι νόμιζε αυτή.
Ίσως γιατί φοβήθηκε.
Ίσως… ένας θεός ξέρει για ποιόν άλλον λόγο.
Και πλένει ρούχα σε μία λεκάνη.
Κάθε μέρα πλένει.
Και, όταν δεν αντέχει άλλο,
φωνάζει στην αιτία των ημερών της:
«Σκάσε πια. Αν δεν σκάσεις θα σε σκοτώσω».

ΘΕΟΙ…

Θα ήθελα να ήμουν ὁ Σίβα,
ὁ Εξολοθρευτής,
ὁ νυχτερινός τίγρης.
Να τρέξω σαν τον άνεμο…
Γρήγορος σαν την ματιά…
Σιωπηλός σαν την σκέψη…
Να φέρω τον θάνατο στα έξυπνα ζώα.
Να εξολοθρεύσω αυτή την μίζερη δίποδη φυλή.
Αλλά ποιό το κέρδος;
Πρέπει πρώτα να σκοτώσω τον εαυτό μου.
Το ζώο πού με κρατάει κλεισμένο.
Να σπάσω τα σίδερα.
Πρέπει να «πεθάνω» για να ανθίσω.
Για να σκοτώσω τα έξυπνα ζώα.
Με φρικτό θανατικό από κρύα, δοσμένο, δίκοπη λάμα.
Για να αποκαταστήσω…

ΘΕΟΙ…

Μία μέρα θα γίνω ὁ ΣΙΒΑ.
Και θα ξανάρθω.
Κι ας χρειαστούν χίλιες ζωές…

Ο όμορφος Ωρωπός

Το μέρος έχει αρκετό πράσινο. Δυστυχώς όμως βλέπεις παντού την νεοελληνική κακογουστιά, με τα δάση κατεστραμμένα από χωματόδρομους, καψίματα, καταπατήσεις, γιαπιά κάθε είδους, τεράστια και κακάσχημα ξενοδοχεία εμφανώς παράνομα την εποχή που χτίστηκαν κλπ.
ΕΥΤΥΧΩΣ που ήρθε η οικονομική κρίση, διαφορετικά το μέρος θα είχε καταστραφεί ακόμα περισσότερο. Να τα χιλιάσει και ο Παπανδρέου και η Μέρκελ, και το ΔΝΤ  και όποιος άλλος απατεώνας ευθύνεται για αυτήν.
Ταυτόχρονα μπορείτε να δείτε και ένα απρόσμενα και καταπληκτικά ωραίο μέρος. Θα το βρείτε σε ένα σημείο με τους απαραίτητους σωρούς αλλοπρόσαλλων σκουπιδιών με το όνομα «τρίτη πηγή».

Ένα διαρκές έγκλημα

Για κάποιον ανεξήγητο για μένα λόγο, οι άνθρωποι αρέσκονται να ζουν μαζί με τα ποντίκια. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτό το διαρκές έγκλημα που ξεκινάει με τις πρώτες ζέστες. Δεκάδες φίδια σκοτώνονται από τα αυτοκίνητα στην προσπάθειά τους να διασχίσουν έναν δρόμο.

Οι οδηγοί είτε επειδή δεν ενδιαφέρονται είτε επειδή το επιδιώκουν τα πατάνε. Έτσι λιγοστεύουν τον αριθμό του χειρότερου φυσικού εχθρού των ποντικιών.

Με αυτήν την μανία τους η ισορροπία της φύσης χαλάει. Και μετά επιστρατεύουμε δηλητήρια για να απαλλαγούμε από τα ποντίκια.

Αλλά το μυαλό θα μας εμποδίσει;