Το στριφνό βιβλίο (Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ)

Ξέγνοιαστος κοιτούσα μία γάτα στην γωνία ενός σπιτιού που παραφύλαγε κάτι στα χορτάρια. Με το σώμα παράλληλα στο έδαφος είχε την προσοχή καρφωμένη στο θύμα της. Έκανε την χαρακτηριστική κίνηση των πίσω ποδιών της, σημάδι ότι ετοιμαζόταν να επιτεθεί. Προσπάθησα να διακρίνω ποιος ήταν ο υποψήφιος μεζές.
Τότε ένοιωσα ένα δυνατό χτύπημα πίσω από τα γόνατα. Τα πόδια μου δίπλωσαν και έπεσα με όλο μου το βάρος στο χώμα μουγκρίζοντας από πόνο. Η μέση μου έτριξε καθώς το σώμα μου έγειρε πίσω από το βάρος και την ένταση του χτυπήματος. Και μετά από μια άπειρη στιγμή ένα ραβδί εμφανίσθηκε από το πουθενά. Φτιαγμένο από ένα σκεβρωμένο κλαρί πουρναριού είχε πελεκηθεί σαν ρόπαλο. Κόμποι ξύλινοι, όμοιοι σφιγμένες γροθιές, φαίνονταν πάνω στην γυαλισμένη επιφάνειά του.
Το κλωνάρι ανέβηκε ψηλά και ύστερα άρχισε να πέφτει. Ανήμπορος να αντιδράσω είδα με τρόμο το βαρύ και σκληρό ραβδί να κατεβαίνει με στόχο το στήθος μου. Με πέτυχε ακριβώς πάνω στο στομάχι και το σώμα μου δίπλωσε μπροστά ενώ δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου.
Έπειτα ο κλώνος έκανε μια στροφή και ανέβηκε λίγο. Στην πλευρά που δεν έβλεπα ένα κλαδί είχε κοπεί λοξά και είχε δουλευτεί έτσι ώστε να σχηματίζει ένα κοφτερό άγκιστρο. Με την κίνηση η προεξοχή σκάλωσε στο λαρύγγι μου ενώ ταυτόχρονα κάποιο πέλμα με πάτησε στον σβέρκο.
-Οι άνθρωποι είναι υπερβολικά μαλθακοί στις μέρες σας, ακούστηκε μια ήρεμη φωνή πίσω μου. Κοιμούνται όρθιοι. Έγιναν πολύ εύκολα θύματα.
Μπόρεσα να πάρω ανάσα, ενώ ο πόνος από τα χτυπήματα λιγόστεψε. Ήμουν στο έλεος του χειριστή του ραβδιού. Ένα ελαφρύ τράβηγμα και μπορούσα να μείνω χωρίς αρτηρίες στον λαιμό. Και εκείνος για να σιγουρευτεί ότι το κατάλαβα κίνησε λίγο το ξύλο του.
-Δεν σου αρέσει ο πόνος, έτσι; Τώρα που νοιώθεις καλύτερα πες μου: να σε αφήσω ή θέλεις άλλη μια επίδειξη;
Κούνησα το κεφάλι αρνητικά και το πόδι έφυγε από τον σβέρκο μου. Σηκώθηκα αγκομαχώντας, μακριά από το επίφοβο ρόπαλο. Πονούσα ολόκληρος και το κεφάλι μου γύριζε. Ανάσανα με ανακούφιση.
-Δεν έπαθες και τίποτε σοβαρό, ακούστηκε πάλι η φωνή. Όταν σε προσβάλλουν σίγουρα πονάς περισσότερο. Και ξεχνάς το θέμα πολύ αργότερα. Ήδη το χτύπημα δεν σε απασχολεί άλλο.
Ήρθα πάλι όπως σου είχα υποσχεθεί.
Γύρισα και κοίταξα τον παλιό γνώριμο. Χαμογέλασα ηλίθια τρίβοντας τα σακατεμένα γόνατά μου.
-Ακούω, του είπα προσέχοντας την φοβερή μαγκούρα που κράταγε.
-Ήρθα να σου πω για αυτό που φαίνεται ότι είναι και αυτό που πράγματι είναι. Γιατί ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός.
Τα πράγματα έχουν πάντα δύο όψεις. Αυτή που δείχνουμε στους άλλους και αυτή που είναι αληθινή. Για αυτόν τον λόγο κοίτα προσεκτικά. Διάλεξε κάποιον από το πλήθος και παρατήρησε. Παρατήρησε.
Γύρισα. Διάλεξα στην τύχη έναν τύπο με κοστούμι που ερχόταν προς το μέρος μου εκείνη την ώρα. Μεγαλοπρεπής και σοβαρός, σε καλή οικονομική κατάσταση, είχε αέρα ανθρώπου χωρίς προβλήματα, άνετου και πολιτισμένου.
-Παρατήρησε. Παρατήρησε με προσοχή.
Η φωνή σκληρή και επιτακτική με έκανε να ριγήσω. Το οπτικό μου πεδίο στένεψε και η αντίληψή μου εγκλωβίστηκε, σαν σε χωνί, πάνω στον άνθρωπο με το κοστούμι.
Έτρεμε. Τον άκουσα να λαχανιάζει από τρόμο καθώς χοντρές σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν στο μέτωπό του. Τα χείλη του έτρεμαν και τα μάτια του όλο αγωνία έψαχναν γύρω.
-Πρέπει οπωσδήποτε να κλείσω το συμβόλαιο. Έχω έξοδα. Έχω έξοδα. Πρέπει να πάρω και καινούριο αμάξι.
Έκανε ένα βήμα. Τα μάτια του έπεσαν στα γλυκά μιας βιτρίνας. Η όψη του άλλαξε. Μια απέραντη πείνα εμφανίστηκε. Σαν να του έτρεξαν τα σάλια. Το όνειρο της ζωής του ήταν μια εντυπωσιακή τούρτα στην βιτρίνα.
-Αχ θα παχύνω, έχω και το δόντι μου. Πρέπει να αδυνατίσω, πρέπει να αδυνατίσω.
Έκανε άλλο ένα βήμα. Πρόσεξε αριστερά του ένα φαρμακείο. Ο πανικός τον κατέλαβε. Σχεδόν ετοιμαζόταν να κλάψει.
-Δεν βγαίνουν και αυτά τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Η καρδιά μου με τσιμπάει τελευταία και έχω καούρες.
Έκανε άλλο ένα βήμα. Μια νεαρή πλησίασε ψάχνοντας τις βιτρίνες. Τα μάτια του στρογγύλεψαν λες και είχε να δει γυναίκα πολλά χρόνια. Άρχισε να βαριανασαίνει. Την κοίταξε με βουλιμία.
-Αυτή είναι γυναίκα. Όχι σαν την δικιά μου. Πως στραβώθηκα και την παντρεύτηκα. Τι κούκλα, τι κούκλα.
Έκανε άλλο ένα βήμα. Ένας πιτσιρικάς με κοτσίδα πέρασε κυλώντας πάνω σε πατίνια. Το μίσος ξεχείλισε στο πρόσωπο του άντρα. Χάιδεψε μηχανικά το κεφάλι του, μισόγυμνο από μαλλιά, και κοίταξε με ζήλια την επίπεδη κοιλιά του μικρού.
-Αλήτη. Πρόσεχε που πηγαίνεις. Θα χτυπήσεις κανέναν άνθρωπο. Αλήτη.
Έκανε άλλο ένα βήμα. Μια γριά στάθηκε και χαιρέτησε τον άνδρα. Εκείνος με έντονη χαρά στο πρόσωπο, της έκανε μερικές ερωτήσεις για τους κοινούς γνωστούς. Φαινόταν πανευτυχής που την συνάντησε. Έπειτα γύρισε και έφυγε. Αμέσως το πρόσωπό του σκυθρώπιασε και μόρφασε με απέχθεια.
-Γριά στρίγγλα. Εσύ μου έλειπες. Πέθανε να καθαρίσει ο τόπος.
Εμβρόντητος τον είδα να περνάει ευγενέστατος και άνετος και να χάνεται. Το σκούντημα από το ρόπαλο με συνέφερε.
-Ισχύει παντού.
Ισχύει για όλους.
Ισχύει και για σένα.
Με την προϋπόθεση να παρατηρήσεις καλά και ήρεμα. Όταν η λάσπη φύγει από το νερό μπορεί να δει κανείς πολλά πράγματα.
Θα ξανάρθω.
Με διάφορες μορφές. Νέος ή γέρος. Φτωχός ή πλούσιος. Άνθρωπος ή ζώο. Άδειος ή γεμάτος. Γρήγορα ή αργά. Και όχι πάντα εγώ, αλλά ίσως κάποιος άλλος. Όμως πάντα οδυνηρός. Πάντα θα σου θυμίζω τα παλιά σου σφάλματα.
Και θα σε βοηθώ να μην ξεχνάς τα καινούρια.
Και θα σε βρίσκω πάντα όταν θα νομίζεις ότι σε έχω χάσει. Τότε που θα είσαι ξέγνοιαστος. Και θα κοιμάσαι. Και το ραβδί μου θα σε βοηθάει, με τον πόνο, να ξυπνάς. Μέχρι που κάποτε να αποφασίσεις να μείνεις ξύπνιος. Τότε δεν θα με ξαναδείς πια.
Χαμογέλασε και πριν προλάβω να του απαντήσω εξαφανίστηκε.
Ο γάτος πήδηξε και έπιασε στον αέρα έναν σπουργίτη που φτερούγισε, δυστυχώς για αυτόν αργά, από το γρασίδι. Σχεδόν ένιωσα τα δόντια του που γράπωναν το πουλί. Ανατριχιασμένος κοίταξα γύρω ψάχνοντας να δω που βρίσκεται ο δικός μου θάνατος. Κάπου είχα διαβάσει ότι μας παραφυλάει πάντοτε από τα αριστερά.
Με την άκρη του ματιού μου πρόλαβα να δω ένα τραχύ πουρναρόξυλο να χάνεται…

Το Στριφνό βιβλίο (ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ)

Το κείμενο αυτό μου το έδωσε κάποιος άγνωστος μια μέρα στον δρόμο. Με κοίταξε και ήξερα τι έγραφε το χαρτί: 
«Προσέξτε ότι τα γηρατειά στους ανθρώπους έρχονται από κάτω προς τα πάνω. Από τα πόδια. Δυσκαμψία αρχίζει να ανεβαίνει σιγά σιγά. Καταλαμβάνει τα γόνατα. Εγκαθίσταται στην μέση. Ξεχειλίζει από τους ώμους. Τέλος γραπώνει το σώμα από τον σβέρκο. Τότε ο άνθρωπος δεν μπορεί να γυρίσει, κοιτάει μόνο μπροστά όπως το τραίνο που πάει αποκλειστικά στις ράγες του. Δεν μπορεί να σηκωθεί. Δεν μπορεί να σκύψει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε από αυτά που έκανε μικρός.
Τέλος η βαρύτητα κυριαρχεί στο σώμα, καταστρέφει τα κόκαλα και ο άνθρωπος γέρνει μπροστά. Και κοιτάει κάτω. Βλέπει έτσι μνήματα και παλιούς σταυρούς και διαβάζει νεκρολογίες φίλων και συγγενών. Και (από τον φόβο του θανάτου) θυμάται ότι υπάρχει και Θεός. Και προσπαθεί να αγοράσει μια θέση στον Παράδεισο.
Όμως όπως είναι κάτω έτσι είναι και επάνω. Αυτό είναι νόμος πανάρχαιος.
Προσέξτε ότι έτσι γερνάει και η ψυχή. Μόνο που αυτή γερνάει από πάνω προς τα κάτω. Ο άνθρωπος αρχίζει να σκέφτεται πως θα κάνει αυτό που θέλει. Μετά το αποφασίζει. Μετά παραβλέποντας την φωνή του Εσωτερικού του Δικαστή το κάνει. Τότε η συνείδηση που είναι δύσκαμπτη αρχίζει να αποκτά ευλυγισία. Που αρχίζει σιγά σιγά να κατεβαίνει. Καταλαμβάνει το νου. Εγκαθίσταται στην καρδιά. Ξεχειλίζει στις πράξεις. Τότε η συνείδηση δεν μπορεί να γυρίσει (όπως το τραίνο που πάει αποκλειστικά στις ράγες του), κοιτάει μόνο μπροστά, στο «συμφέρον της». Δεν μπορεί να σηκωθεί. Δεν μπορεί να αντισταθεί. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε από αυτά που έκανε μικρή.
Τέλος ο εγωισμός κυριαρχεί στην συνείδηση, καταστρέφει τις τύψεις και ο άνθρωπος γέρνει μπροστά. Και κοιτάει κάτω. Βλέπει έτσι μόνο το συμφέρον του. Και κρατάει σημειώσεις με λογαριασμούς: «μου είπε αυτό, μου έκανε εκείνο, δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ, δεν φταίω εγώ αλλά οι άλλοι». Και η βαρύτητα του εγωισμού καταλαμβάνει την συνείδηση και την τραβάει μαζί με την σάρκα κάτω από το χώμα.
Έτσι λοιπόν ένα μωρό είναι δροσερό, ευλύγιστο στο σώμα και αλύγιστο στην συνείδηση. Κοιτάει χωρίς να κρίνει κανέναν. Πράττει χωρίς απώτερο σκοπό. Η συνείδησή του είναι άκαμπτη. Είναι γεμάτο ζωή, ενέργεια και μέλλον. Μόλις όμως μεγαλώσει λίγο, η αλαζονεία της ενέργειας της νεότητάς του θα το κάνει να αλλάξει δρόμο.
Για να υποκύψει σιγά σιγά στην βαρύτητα του εγωισμού.
Έτσι είναι πως στο τέλος θα καταντήσει ένας αποξηραμένος γέρος με άκαμπτο σώμα αλλά εύκαμπτη συνείδηση. Γεμάτος παρελθόν, αρρώστια και θάνατο.
Αυτά τα ξέρω διότι τα βλέπω να συμβαίνουν.
Αυτά τα ξέρω διότι βλέπω ότι η βαρύτητα κάνει δύσκαμπτο το σώμα μου.
Αυτά τα ξέρω διότι αισθάνομαι ότι το συμφέρον κάνει εύκαμπτη την συνείδησή μου. Και αντιλαμβάνομαι το Εγώ να ζωντανεύει ενώ η συνείδησή μου κοιμάται.
Και ο Αιώνιος ρίχνει βαριά την σκιά του επάνω μου. Γιατί τώρα που έφυγε η αλαζονεία της ενέργειας έμεινε η πικρή γεύση της αδυναμίας. Αλλά δεν θα επιτρέψω στην συνείδησή μου να γίνει εύκαμπτη σαν μωρό. Και όρθιος θα κοιτάξω το Άπειρο χωρίς υπεκφυγές. Θα πετάξω το σημειωματάριο με τους λογαριασμούς και αναλαμβάνοντας την ευθύνη της βλακείας μου θα ανακοινώσω:
«Ένας βλάκας μπορεί να κάνει μόνο βλακείες Κύριε. Τουλάχιστον αυτό το κατάλαβα».
Ξέρω ότι ο Αιώνιος θα εκπλαγεί. Μετά θα ερευνήσει. Και μετά θα ευχαριστηθεί. Διότι δεν θα τολμήσω να δηλώσω κάτι τέτοιο στα ψέματα.
Αλλά μην τολμήσετε να υποθέσετε ότι τα λέω αυτά επειδή γέρασα. Ή γιατί φοβάμαι και παραπονιέμαι που η φύση μου κόβει αυτά που δεν έκοψα μόνος μου. Ή γιατί γίνομαι μαλθακός και διαλλακτικός από ανάγκη λόγω αδυναμίας του σώματος.
Τα λέω γιατί είμαι ξεροκέφαλος. Και ελπίζω ότι θα πετύχω κάποιον που δεν θα είναι κουφός. Και θα χρησιμοποιεί το μυαλό του. Για να ξαναγίνει μωρό.
Και έτσι να χαμογελάσει ο Αιώνιος».
Ο άνθρωπος γύρισε για να φύγει. Κοντοστάθηκε. Με ξανακοίταξε και ήξερα τι θα πει:
-Δεν το έγραψα εγώ αυτό. Ως εκ τούτου μην πεις ότι εγώ σου το έδωσα.
Έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Χωρίς να ξαναγυρίσει για να κοιτάξει. Και ήξερα ότι είχα μπλέξει άσκημα.

Στην εποχή της καταστροφής των εννοιών

Ένας από τους σκοπούς της Νέας Τάξης πραγμάτων είναι η καταστροφή της γλώσσας. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι όλο και λιγότερο ικανοί (παρά τις όποιες σπουδές) να μιλάνε και να αλληλο-καταλαβαίνονται.
Και μία από τις μεθόδους είναι η διαστροφή της έννοιας των λέξεων. Στο 1984 του Όργουελ (θα ήταν πολύ καλό αν το διαβάζατε) λέει ακριβώς αυτό. Για παράδειγμα το υπουργείο που ασχολείται με τον πόλεμο λέγεται «υπουργείο ειρήνης».
Οι στρατιωτικές εισβολές των αμερικανών βαφτίζονται ειρηνικές επεμβάσεις και αν προσέξετε θα βρείτε πολλά τέτοια «σημάδια».
Πως αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί το «σέξι μπουκάλι» της διαφήμισης μπύρας και η «κατάθεση ψυχής» της ποδοσφαιρικής ομάδας που κέρδισε τον αγώνα;

Και εγώ στον κόσμο μου

Όσοι αντέχουν και διαβάζουν τις αναρτήσεις μου, θα έχουν παρατηρήσει ότι «έπαψα» να ασχολούμαι με τα «φλέγοντα ζητήματα» της οικονομίας, των εργατικών δικαιωμάτων, της ανεργίας, των εθνικών πολιτικών, των πολέμων, ακόμα και της απλής καθημερινής επιβίωσης, η οποία έχει γίνει τόσο δύσκολη σήμερα για πολλούς.
Αντίθετα προσπαθώ να σας «διαφωτίσω» για την ανθρώπινη ψυχική κατασκευή και την ανθρώπινη αντίδραση μπροστά στα γεγονότα. Προσπαθώ επίσης (εμφανώς αποτυχημένα) να σας δείξω ότι υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος και επιστημονικός τρόπος αλλαγής της αντίδρασής μας μπροστά στα «φλέγοντα σημερινά ζητήματα».
Η αλλαγή της αντίδρασης δεν σημαίνει ότι ξαφνικά θα εξαφανιστούν τα προβλήματα. Απλά σημαίνει (και αυτό είναι το κυριότερο εμπόδιο κατανόησης)  ότι θα πάψετε να υποφέρετε μέσα σε αυτά τα προβλήματα. Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα:
Κάποιος μπαίνει στο σπίτι σας και σας κλέβει τα 10.000 ευρώ που είχατε μαζέψει με τόσο κόπο και τα χρειαζόσασταν για κάτι σημαντικό πχ μια ιατρική επέμβαση.
Θα αρχίσετε να υποφέρετε, να κλαίτε, να λέτε το ψυχολογικό τραγούδι σας, θα σας ανέβει η πίεση, θα χαλάσετε το στομάχι σας, και θα ζείτε μέσα σε μία μαύρη ατμόσφαιρα άγχους και οδύνης. Μπορεί ακόμα να πάθετε και μια καρδιακή προσβολή και να πάτε αδιάβαστοι.
Και τι θα κερδίσετε από αυτό; ΤΙΠΟΤΕ ΦΥΣΙΚΑ.
Δεν σας έφτασε τόσο που παιδευτήκατε για να μαζέψετε τα χρήματα;
Δεν σας έφτανε η τόση δουλειά που ρίξατε;
Δεν σας έφτανε η τόση στέρηση για πράγματα που θέλατε να αγοράσετε;
Τότε γιατί ΠΡΕΠΕΙ να υποφέρετε και πάλι άλλα τόσα ή και περισσότερα για ένα τελεσίδικο γεγονός;
Ποιος είναι αυτός που ΣΑΣ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ να θρηνείτε και να υποφέρετε;
Ποιός κερδίζει από όλα αυτά;
Όσο και αν δεν είναι εύκολο να εφαρμοστεί, τουλάχιστον μπορείτε να σκεφτείτε το θέμα. 
ΑΡΧΙΣΤΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΣΑΣΤΕ γιατί «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός».

Εισαγωγή στο Στριφνό Βιβλίο

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο Εύφορος…

Συλλογίστηκε και αναζήτησε μέσα στο Χάος.

Και ονειρεύτηκε.

Και είπε.

Και ο Λόγος δόνησε φωτίζοντας το Άπειρο με την μελωδία του.

Και το όνειρό του ζει μέσα στην ψυχή μας όταν τραγουδάμε.

Και εμείς ζούμε όταν ονειρευόμαστε.

Και εγώ τόλμησα να γράψω για τον Εύφορο

πεζά τραγούδια.

Τραγουδήστε τα.

Και συγνώμη που οι στίχοι είναι ακαταλαβίστικοι.

Δεν μπορούσα τίποτε καλύτερο.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Με ρώτησαν…

και εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω.

Έκατσα και σκέφτηκα και διαπίστωσα:

Τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον πατέρα του.

Τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον γιο του;

Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.

Γιατί και οι δύο είναι συστατικό στοιχείο του σύμπαντος.

Ενώ το σύμπαν είναι συστατικό στοιχείο και των δύο.

Και το σύμπαν δεν είναι κάτι με το οποίο παίζεις.

Έτσι υποθέτω πως μιλώντας για άσχετα πράγματα,

ταυτόχρονα μιλάς και για τον πατέρα σου.

Και για τον γιο σου.

Αλλά και για σένα αφού και εσύ υπακούς στους ίδιους νόμους.

Αλλά επίσης και για όλους τους άλλους…

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ

Δεν κάνω για αυτήν την δουλειά.

Χρόνια τώρα προσπαθώ να μην βλέπω, να μην ακούω και να μην σκέφτομαι. Γιατί κάθε φορά που βλέπω, ακούω ή σκέφτομαι μου συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Το παρακάτω κείμενο το περιγράφει αρκετά καλά:

«Ούτε ανυπαρξία, ούτε ύπαρξη υπήρχε τότε. Και δεν υπήρχε ψηλά ούτε ο αέρας ούτε ο ουρανός. Τι σάλευε πέρα δώθε; Τι ήταν το ανεξερεύνητο; Δεν υπήρχε τότε ούτε θάνατος ούτε αθανασία, ούτε σημάδι μέρας ή νύχτας. Αυτό το Ένα ανάπνεε με δικούς του νόμους χωρίς να ανασαίνει. Τίποτε άλλο εκτός από Αυτό δεν υπήρχε στην αρχή. Το σκοτάδι ήταν κρυμμένο μέσα στο σκοτάδι. Κάτι γεμάτο ζωτικότητα που ήταν τυλιγμένο από το κενό. Το Ένα γεννήθηκε από την ίδια την δύναμη του καυτού του πόθου. Υπήρχε πάνω; Υπήρχε κάτω; Ποιος να ξέρει; Ποιος μπορεί να πει σίγουρα από πού προήλθαν; Από πού ξεπήδησε η Δημιουργία;»

ΡΙΓΚ-ΒΕΔΑ

Χάος δημιουργείται.

Τίποτα δεν έχει σημασία όταν αντιλαμβάνομαι αυτό το Απροσδιόριστο που δεν εμφανίζεται.

Και παράγω βαρύγδουπες λέξεις και σκαρώνω εικόνες και τρέχω και φωνάζω.

Και γίνομαι στρυφνός και γκρινιάρης.

Κακός και αδίστακτος μισώ τα πάντα. Βαριέμαι και δεν θέλω να κάνω τίποτα. Ανακουφίζομαι μόνο, καμιά φορά, με την μουσική ή το γράψιμο. Γράφοντας βαρύγδουπες λέξεις. Και διαμαρτυρόμενος γιατί το Απροσδιόριστο δεν εμφανίζεται σε κακούς και τεμπέληδες σαν και μένα.

Αλλά τελικά μου αρέσει που είναι έτσι.

Διαφορετικά δεν θα ήταν πράγματι το Απροσδιόριστο.

Δεν κάνω για αυτήν την δουλειά.

Μπορώ να γράφω μόνο αστεία ή σοβαρά πράγματα.

Είμαι άνθρωπος των άκρων.

Δεν κάνω για αυτήν την δουλειά.

Έχει πολύ φασαρία.

Και σε φέρνει αντιμέτωπο με το Απροσδιόριστο.

Και εμένα δεν μου αρέσει η κριτική.

Δεν κάνω για αυτή την δουλειά…

Κουνούπι τέρας

Δεν μας έφτανε η ΝΔ «της ανάπτυξης» και το ΠΑΣΟΚ των «τιμημένων γηρατειών» που από το 1974 κατάφεραν να ανορθώσουν τόσο πολύ την οικονομία του τόπου…
Δεν μας έφτιανε η τόση δημοκρατία που ξεχειλίζει από κάθε κανάλι, κάθε εφημερίδα και κάθε κομματική οργάνωση…
Δεν μας έφτανε το ευαίσθητο ΔΝΤ και η τόσο δημοκρατική «Ευρώπη των πολιτών»…
Δεν μας έφτανε ο τρομερός επαναστάτης Τσίπρας που «όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει»…
Δεν μας έφταναν οι αλλοδαποί που λιάζονται και μετά εξαφανίζονται…
Τώρα έχουμε και τα καλοθρεμμένα κουνούπια που άρχισαν ήδη να πετάνε, παρά τις αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες της νύχτας. Απόδειξη; Το κουνούπι που σκότωσα στις δέκα το βράδυ.
Όταν ζεστάνει καλά δεν θα είναι μόνο η Μέρκελ που θα μας πίνει το αίμα!

Η βλακεία είναι ανίκητη

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο κάποιο τεχνικό θέμα, έπεσα κατά λάθος σε άρθρο για την Φαίη Σκορδά. Έμαθα ότι μαζεύονται υπογραφές για να απολυθεί από το κανάλι που δουλεύει.

Για ποιόν λόγο άραγε κινητοποιήθηκαν αυτοί που υπογράφουν;
Μήπως για την μουσουλμανική εισβολή στην χώρα μας;
Μήπως για την καταρρέουσα οικονομία μας;
Μήπως για τον τρίτο κόσμο που πεθαίνει της πείνας;
Μήπως για τα χιλιάδες παιδιά που γίνονται ιδιοκτησίες παιδεραστών;
Μήπως για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που όπως πάει θα ξεσπάσει δίπλα μας;
Μήπως για την καταστροφή του περιβάλλοντος;
Μήπως για κλπ, κλπ. κλπ;

Και ποιο ήταν το σφάλμα της δημοσιογράφου;
Μήπως έβρισε την Ελλάδα και τους Έλληνες;
Μήπως δήλωσε υπέρμαχος του καναλάρχη  της Τουρκίας;
Μήπως μας είπε φασίστες;
Μήπως φόρεσε μπούργκα για να διαφημίσει τους μουσουλμάνους;
Μήπως μας θεωρεί τουρκόσπορους;
Μήπως θεωρεί τους προγόνους μας έκφυλους και άθλιους παιδεραστές;
Μήπως είπε ότι η Μακεδονία ανήκει στους σκοπιανούς;
Μήπως μας είπε τεμπέληδες που κάθονται και τους ταΐζει η εργατική Ευρώπη;
Μήπως είπε ότι οι άνεργοι, οι γέροι και οι ΑΜΕΑ αποτελούν βάρος και πρέπει να εξαφανιστούν;
Μήπως ειρωνεύτηκε τους φουκαράδες που τρέχουν στις ουρές των νοσοκομείων;

Τελικά δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά.
Η δημοσιογράφος είπε κάτι για το ανεγκέφαλο ίνδαλμα που πήγε και σκοτώθηκε με την μερσεντές του. Αυτό θεωρήθηκε προσβλητικό από τους ανεγκέφαλους «φαν» που τώρα ζητούν «την κεφαλή της επί πίνακι».
Και γιατί το «ίνδαλμα» είναι ανεγκέφαλο;
1) Μετά από το ξενύχτι ένας άνθρωπος είναι ΑΠΟΛΥΤΑ εξαντλημένος και πρέπει να θεωρείται ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ. Έχω προσωπική πείρα, αφού μετά από εικοσιπενταετία σε «βαρύ» εργοστάσιο και δέκα χρόνια σε βάρδιες, έχω ξενυχτήσει περίπου 1000 φορές.
2) Σίγουρα είχε πιει τα ποτάκια του, πράγμα συνηθισμένο στα νυχτο-κάματα.
3) ΔΕΝ ΦΟΡΟΥΣΕ ΖΩΝΗ.
4) Με δύο νεαρές γυναίκες στο αυτοκίνητο, έκανε (όπως θα έκανε οποιοσδήποτε νεαρός) την σχετική επίδειξή του.
Έτσι ο ξενυχτισμένος τραγουδιστής, με μηδενική αντίληψη του χώρου και του χρόνου, καβάλησε την μερσεντές και χωρίς ζώνη άρχισε να τρέχει με 150, στον επισήμως άθλιο δρόμο, αισθανόμενος απρόσβλητος από τα πάντα, αισθανόμενος «θεός».
Το θέμα βέβαια δεν είναι αυτός και το δυστυχώς θανατηφόρο ατύχημά του. Δεκάδες ανεγκέφαλοι τσακίζονται, με ολόιδιο τρόπο, κάθε χρόνο επειδή νομίζουν ότι το αυτοκίνητο είναι κάτι σαν βιντεοπαιχνίδι. Δεν υπάρχει καμπύλη σε δρόμο που να μην έχει τουλάχιστον ένα εκκλησάκι, δείγμα κατατεθέν του επικίνδυνου δρόμου και του ΑΣΧΕΤΟΥ οδηγού.
Το θέμα είναι οι θαυμαστές του ηθοποιού που μαζεύουν υπογραφές για να απολυθεί η δημοσιογράφος  επειδή λέει πρόσβαλε τον θανόντα.
Οι δημοσιογράφοι μπορούν να πουν οτιδήποτε και να προσβάλλουν τα πάντα, και κυρίως την νοημοσύνη μας. Και πολλοί το κάνουν. Όμως ΔΕΝ ΚΟΥΝΑΕΙ ΦΥΛΛΟ.
Μόλις όμως κάποιος «προσβάλλει» το ίνδαλμα, τον μεγάλο, τον απέραντο, τον τεράστιο, τον οποιονδήποτε τυχάρπαστο τραγουδιστή, ηθοποιό ή ποδοσφαιριστή (τα τρία είδη θεών σήμερα) τότε το πράγμα αλλάζει. Οι ανεγκέφαλοι οπαδοί βγαίνουν στους δρόμους, διαμαρτύρονται και κάνουν φασαρία.
Και γιατί οι οπαδοί είναι ανεγκέφαλοι;
Γιατί ασχολούνται με ένα θέμα που φούσκωσαν ΑΓΡΙΑ τα ΜΜΕ, για έναν τραγουδιστή, τον οποίο σε λίγο θα έχουν ξεχάσει, γιατί σε μερικές ημέρες (και αφού πουληθούν τα ακυκλοφόρητα τραγούδια του τραγουδιστή), τα ίδια ΜΜΕ θα βρουν νέο «τεράστιο» θέμα για να το σανοποιήσουν και να τους το ταΐσουν αμάσητο. Και ΗΔΗ ο περίφημος τραγουδιστής αποτελεί παρελθόν. Η τριήμερή του μιντιακή δόξα (και εκμετάλλευση) τελείωσε.
Α! και γιατί τα άλλα σοβαρά θέματα για τα οποία συνήθως ανησυχούν είναι η ομαδάρα τους και το νέο θαυματουργό κινητό, που βγαίνει σε λίγο στην αγορά…

ΥΓ. Και για να μην βρεθεί κανένας και αρχίσει τις διαμαρτυρίες, δηλώνω ότι αν και ο δικός μου γιος μετά από ξενύχτι, και έχοντας προφανώς τσούξει τα ποτηράκια του, με δύο γυναίκες στο αυτοκίνητο,  και χωρίς να φοράει ζώνη ασφαλείας, έτρεχε με 150 χιλιόμετρα, και σκοτωνόταν σε δρόμο που «είναι δεν είναι» ασφαλής για 80, ΘΑ ΕΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ.