Γνωμικά

Μερικές φορές εκείνοι που δεν ξέρουν τίποτε για την αλήθεια προσπαθούν να την διδάξουν σε αυτούς που την γνωρίζουν.

Είναι σίγουρο ότι έχετε δει ανθρώπους που το κάνουν αυτό. Πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα και το δείχνουν. Είναι η πρώτη ύλη δημιουργίας φανατικών.
Τέτοιοι ανατινάζονται σήμερα ζωσμένοι με εκρηκτικά…
Τέτοιοι έκαιγαν τους ανθρώπους στον μεσαίωνα…
Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα, αφού πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν ηλίθιοι.
Πρόβλημα είναι ότι ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ, ΕΝΩ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!
Προφανώς δεν το έχετε διαπιστώσει. Το Σύστημα, με την ψυχολογική εκπαίδευσή του, σας έχει μάθει να μην κοιτάζετε μέσα σας. Όμως αν κάνετε λίγη υπομονετική και προσεκτική παρατήρηση ΜΕΣΑ στον νου και την καρδιά σας θα διαπιστώσετε του λόγου το αληθές.
Πως μπορεί να λείψει ο φανατισμός και η κακία από τον κόσμο όταν υπάρχουν επτά δισεκατομμύρια κακοί και φανατικοί άνθρωποι;

Το στριφνό βιβλίο (ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΡΕΣ: Ο ΩΡΙΜΟΣ)

Έπειτα μίλησε ο ώριμος. Φορούσε έναν κοντό δερμάτινο χιτώνα με κουρεμένες τρίχες. Το ξύλο που κράταγε ήταν ξεφλουδισμένο και στην άκρη του ήταν δεμένη, με λεπτές λουρίδες φλούδας, μία λεπίδα κατεργασμένης, κοφτερής πέτρας. Στα πόδια του φορούσε πέδιλα.
-Πριν πολλά χρόνια υπέφερα από τα τέσσερα στοιχειά της φύσης.
Στοργικός εκεί που δεν έπρεπε.
Κρύος εκεί που δεν έπρεπε.
Ασταθής εκεί που δεν έπρεπε.
Επίμονος εκεί που δεν έπρεπε.
Υπέφερα και έριχνα το σφάλμα στους άλλους...
Τότε συνάντησα τον Απροσδιόριστο που μου είπε:
«Κατάγομαι από την Ανατολή
(Φτωχέ θνητέ).
Και ήρθα για σένα από τον Βορρά,
για να μην υπάρξει στην ζωή σου Νότος
και να μην τελειώσεις στην Δύση.
Ήρθα να σου πω για «Αυτόν που Ξέρει»:
Αδιευκρίνιστος και απερίφραστος. Αόριστος και ζοφώδης .
Ιστορώντας τον… λαθεύεις.
Ονοματίζοντας… τον μειώνεις.
Ότι πεις γι αυτόν είναι ψέματα.
Απέραντος Δεσπότης. Εμφανίζεται ξαφνικά.
(Φτωχέ θνητέ)
Σιωπηλός σαν την ματιά.
Γοργοκίνητος σαν την σκέψη.
Ακαριαίος σαν αστροπελέκι.
Βελουδένιος σαν το μωρό το νεογέννητο.
Θανατηφόρος σαν τον νυχτερινό τον τίγρη.
Η ζέστη του είναι σαν της άνοιξης.
Το κρύο του σαν του χινοπώρου.
Μπαίνει χαλαρός και βγαίνει ήρεμος. Ορμητικά υπομονετικός.
Απλώνεται στο κενό σαν τ’ αστραποπύρι .
Περιδιαβαίνει τους ουρανούς. Αποτρόπαιος και τελεσφόρος .
Εκστατικός και μοιραίος.
Αποτελεσματικός και γριφώδης.
Απύθμενος και φρικτός. Φλογερά καλοσυνάτος.
Ταπεινός και δυνατός. Τραντάζει τον χώρο αδιάφορος.
Άπιαστος καβαλάρης σε φτεροπόδαρο κέλητα .
Τροχάζοντας στην πρωινή αχλή .
Στριφογυρνάει την ατσαλένια λεπίδα στο χέρι.
Αθόρυβα χωρίζει τον ουρανό από την γη.
Καταστρέφει την φαντασία.
(Φτωχέ θνητέ)
Συντρίβει τα όνειρα. Συστρέφει τα σπλάχνα.
πλημμυρίζει τον χώρο.
Δεν έχει χρώμα να δεις.
Δεν έχει ήχο να ακούσεις.
(Φτωχέ θνητέ)
Μπορείς μόνο να νοιώσεις το κόψιμο.
Χαράζει την καρδιά η κοφτερή λάμα.
Η αγωνία του σε πλημμυρίζει.
Θανατερό φαρμάκι.
Σαν οδυνηρός χείμαρρος.
Θολερός και βροντώδης.
Και συντρίβεσαι από έναν ωκεανό νοσταλγίας.
Ανήμπορος να αντέξεις το βάρος.
Με φοβερή την πληγή από το μαύρο σίδερο.
Με το αίμα να χοχλακίζει στις φλέβες.
(Φτωχέ θνητέ)
Αφήνεσαι να πέσεις στο χώμα.
Γονατιστά μπρουμουτίζεις στη σκόνη.
Αλυχτάς με πόνο.
Καταρρέεις και διαλύεσαι.
Αναφιλητώντας βογκάς πνιχτά.
Με τα μάτια να τρέχουν πικρό δάκρυ.
Όχι γιατί ο δεινός αλογατάρης σε πόνεσε.
Αλλά γιατί ξέρεις ότι θα ξεχάσεις τον πόνο του.
Ανάξιος να τον συγκρατήσεις.
Ανίκανος να τον ανακαλέσεις.
Απέραντα αστόχαστος.
Μίζερος.
Άθλιος και ποταπός.
Θα αφεθείς στην λήθη.(Φτωχέ θνητέ)
Και όλα θα είναι πάλι ίδια.
Και όλα θα έχουν την ίδια γεύση.
Και όλα θα έχουν την ίδια θωριά.
Και θα ξανακοιμηθείς.
Και θα πάψεις να υπάρχεις.
(Φτωχέ θνητέ)
Μέχρι να ξανάρθει ο πόνος.
Και μαζί και η ενθύμηση.
Και μαζί τους και η ζωή σου.
Και θα ξανακλάψεις.
Για να ξεχάσεις και πάλι.
(Φτωχέ θνητέ)
Γι αυτό:
Κράτησε την ραχοκοκαλιά σου σαν καλάμι.
Ηρέμησε την αναπνιά σου σαν νιογέννητου.
Φτιάσε τ’ ανάβλεμμά σου σαν του μικρού παιδιού.
Την καρδιά σου σαν της νεαρής μάνας.
Το νου σου πέθανε.
Συγκεράσου στους ρυθμούς της φύσης.
Ζήσε αγρολούλουδο.
Κύλησε, προς την Μεγάλη Θάλασσα, χείμαρρος.
Φτεράκισε στον Ουρανό γέρακας.
Κάλεσε τον Θεριστή θαρραλέος.
Αντίκρισε το κοφτερό δρεπάνι μειλίχιος.
Δέξου το Αναπόφευκτο άσφιχτος.
Απτόητος αντιμετώπισε την μοίρα σου.
Την οφειλή σου εκτέλεσε.
Πράξε και γίνε.
Και «Αυτός που Ξέρει» θα έρθει.
Και θα σου φτιάσει το ραχοκόκαλο σαν κυπαρίσσι.
Και την ανασαμιά σου σαν την αύρα την πρωινή.
Και το τήραγμά σου σαν τ’ αϊτού.
Και την καρδιά σου σαν του γέρου πατέρα.
Και θα σε αφανίσει.
Και ο πόνος της μαχαιριάς δεν θα ξαναξεχαστεί.
Πύρινος δραγουμάνος με πολεμικό φαρί .
Απείθαρχος και ρευστός.
Ελεύθερος από τα αιώνια δεσμά.
Αλαφροπάτητος και αμείλιχτος.
Αδιαπέραστος και απλός.
Έτοιμος στην Στιγμή.
Θ’ ανακατεύεις τα Σύμπαντα.
Με καλοσύνη.
Και θα ζήσεις με διάρκεια.
Και θα είσαι «Αυτός που Ξέρει».»
Και έτσι τώρα τρέχω, σκαρφαλώνω, κολυμπάω και σκάβω γιατί θέλω να γίνω σαν και Aυτόν.
Για να μάθω να κατεργάζομαι το Μέταλλο.
Και να μπω στον κόσμο του Απροσδιόριστου.

Φυσική ζωή και πολιτισμός

Δεν μπορώ να μην συγκρίνω την φυσική κατάσταση της γάτας μου με αυτήν των περισσότερων γυναικών που βλέπω.
Από την μία οι περισσότερες έγκυες γυναίκες είναι δυσκίνητες, δύσκαμπτες και αδύναμες. Χρειάζονται συνεχή φροντίδα, μερικούς τόνους φάρμακα και μία στρατιά από γιατρούς, μικροβιολόγους, νοσοκόμες κλπ. Και πολλές για να μπορέσουν να κάνουν παιδί βασανίζονται χρόνια και καταναλώνουν περιουσίες σε τεχνητές γονιμοποιήσεις.
Από την άλλη, η γάτα είναι ευκίνητη, ευλύγιστη και δυνατή. Η γάτα της εικόνας αν και είναι ετοιμόγεννη και με τεράστια κοιλιά όχι μόνο κάθεται άνετα στο στενό κάγκελο, αλλά συνεχώς σκαρφαλώνει στο συρματόπλεγμα που έχει αγκάθια στην πάνω μεριά, για να πάει στον γείτονα και να φάει, επειδή αυτός ρίχνει γατοτροφή σε κονσέρβα.
Μου θυμίζει τις γυναίκες του χωριού, στον προηγούμενο αιώνα, οι οποίες «με την κοιλιά στο στόμα» έσκαβαν στα χωράφια με την τσάπα και γεννούσαν κυριολεκτικά όρθιες. Τότε συνήθως η μάνα ή η πεθερά έπαιρναν το μωρό για να το φροντίσουν και για να ξεκουραστεί για λίγο η νέα μητέρα. Δεν χρειάζονταν ούτε μαιευτήρια, ούτε ειδικούς γιατρούς, ούτε τα πανάκριβα δωμάτια των σύγχρονων κλινικών.
Βέβαια αυτό είναι το αποτέλεσμα της τεχνολογίας, που κάνει την ζωή όλο και πιο εύκολη, το σώμα όλο και πιο ασθενικό και τον άνθρωπο όλο και πιο μαλθακό.
Η συγκεκριμένη γάτα γέννησε τέσσερα γατιά στην κούτα που της είχα βάλει. Έπειτα πήδηξε τον φράχτη (ύψους ένα και εξήντα), έφαγε κονσέρβα, γέννησε μέσα σε τέσσαρα δευτερόλεπτα άλλο ένα γατάκι και πιάνοντάς το με τα δόντια της ξαναπήδηξε τον φράκτη!
Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο και για τις γυναίκες. Στις παρακάτω εικόνες μπορείτε να δείτε την γάτα με τα μικρά της.
Απολαμβάνει ηρεμία και ασφάλεια την οποία ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ.
Και εσείς ακόμα πιστεύετε ότι είμαστε ανώτερα και πολιτισμένα όντα.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΧΧ……

Μάζεμα τσουκνίδας

Η τσουκνίδα είναι ένα πολύ νόστιμο και θρεπτικό φυτό. Έχει πολλές ιαματικές ιδιότητες, αλλά έχει ένα «μειονέκτημα» αν την αγγίξετε τα αγκαθάκια των φύλλων δημιουργούν φουσκάλες στο δέρμα και φαγούρα.
Για αυτόν τον λόγο οι περισσότεροι την αποφεύγουν αν και υπάρχει άφθονη στα χωράφια και τις ανοιχτές περιοχές. Όλοι θα μαζέψουν τσουκνίδες φορώντας γάντια . τι γίνεται όμως αν πέσετε πάνω σε μία ωραία «καλλιέργεια» με φρέσκα φυτά και δεν έχτε γάντια;
Υπάρχει ένα πολύ απλός τρόπος να μαζέψετε τσουκνίδα με γυμνό χέρι! Πιάνετε τα φύλλα με συγκεκριμένο τρόπο τραβώντας από κάτω προς τα επάνω. Έπειτα κόβετε με το μαχαίρι τον φρέσκο βλαστό. Φυσικά θα πρέπει να προσέχετε να μην τρίψετε το χέρι σας επάνω στις διπλανές.
Δείτε τον τρόπο στο βίντεο. Και καλή όρεξη με τσουκνιδόπιτες, τσουκνιδοσαλάτα κλπ.

Ιρλανδική παραίνεση που προκαλεί θλίψη

Του "χρόνου τα γυρίσματα" έκαναν σε κάποια στιγμή να γνωρίσω -πριν αρκετά χρόνια- έναν ιρλανδό που είχε έρθει για μερικές ημέρες στην Ελλάδα.
Κρατήσαμε επικοινωνία μέσω του διαδικτύου. Του στέλνω φωτογραφίες από διάφορα μέρη της Ελλάδας και από αρχαιολογικούς τόπους, καθώς και ελληνικές συνταγές. Αυτός, σπανίως, μου στέλνει κυρίως φωτογραφίες από αυτά που μαγειρεύουν στο σπίτι. Ο λόγος είναι ότι δουλεύει συνέχεια. Ακόμα και όταν είναι στο σπίτι διαβάζει για να μπορέσει να πάρει προαγωγή και να έχει λίγο καλύτερο μισθό. Έχει χαρακτηρίσει τους ιρλανδούς σαν «εργαζόμενους φτωχούς», παρά την υποτιθέμενη έξοδο της χώρας του από την κρίση.
Προχθές του έστειλα το βίντεο με τους πόντιους και τους κρητικούς που χορεύουν αντικριστά, στην Κοζάνη.
Ξέρετε τι μου απάντησε;
Ορίστε η απάντηση για όσους γνωρίζουν αγγλικά:
Lovely music and dance! Never lose your culture. Ireland has lost its culture and is now more American. The old values are gone.
Και η μετάφραση για όσους δεν γνωρίζουν:
Υπέροχη μουσική και χορός! Μην χάσετε ποτέ τον πολιτισμό σας. Η Ιρλανδία έχει χάσει τον πολιτισμό της και τώρα είναι πιο Αμερικάνικη. Οι παλιές αξίες έχουν χαθεί.
Αυτή η συμβουλή μου προκαλεί θλίψη. Γιατί οι έλληνες κάνουν αγώνα δρόμου για να χάσουν αυτό που πρέπει πάσει θυσία να μην χάσουν. Τον πολιτισμό τους. Και αυτό το ξέρει ένας «παγκοσμιοποιημένος» ιρλανδός, αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ οι έλληνες (που κάνουν ουρές για να γίνουν διάσημοι στα τάλεντ-σόου πιθηκίζοντας αμερικάνικα τραγούδια) και μεγαλώνουν τα παιδιά τους με σαβούρα από τα μακντόναλντ και τα γκούντις μάλλον δεν θα το μάθουν ποτέ. Δεν τους ενδιαφέρει εξάλλου.
Και μετά μερικοί σκάνε επειδή πρόκειται να εξαφανιστούμε σαν φυλή. Αυτό μάλλον θα είναι ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στον Ελληνικό Πολιτισμό.

Η σπηλιά του Πλάτωνα (με μια άλλη ματιά)

Οι άνθρωποι είναι συνήθως θύματα των καταστάσεων. Έχουν μηδενικής διάρκειας μνήμη, σκέπτονται τελείως επιφανειακά, κάνουν πολύ απλοϊκούς συνειρμούς και δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από έναν πίθηκο, που είναι έξυπνος μεν αλλά που το εκπαιδεύεις εύκολα με λίγο φαγητό και τρίψιμο στην γούνα.
Τελικά, με βάση την μηχανικότητα ενός έξυπνου πιθήκου, όσοι γνωρίζουν «τα κόλπα» (το Σύστημα, η Νέα Τάξη κλπ) παίζουν την ανθρωπότητα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Εσείς βλέπετε «κάτι» που το θεωρείτε πραγματικότητα και δεν μπορείτε να μην δράσετε σύμφωνα με αυτό. Αυτή είναι βασικά και η κεντρική ιδέα της σπηλιάς του Πλάτωνα.
Το παρακάτω (αρχαιότατο) ανέκδοτο περιγράφει πολύ καλά το φαινόμενο αυτό:
Στην εθνική οδό πηγαίνει με καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα ένα σαράβαλο φιατάκι. Τρίζει, βγάζει καπνούς και κάνει τρομερό θόρυβο δείχνοντας την ηλικία του.
Τότε, λίγο πριν από μία στροφή, τρέχοντας με 250, φτάνει μία φεράρι. Ο οδηγός της κορνάρει επιτιμητικά στον αναιδή τύπο που κλείνει ολόκληρη λωρίδα, τον προσπερνάει αλλά στην στροφή χάνει τον έλεγχο και η φεράρι στουκάρει στα χωράφια.
Έρχεται η τροχαία και ένα ασθενοφόρο μεταφέρει τον οδηγό στο ΚΑΤ. Εκεί αφού τον μπατάρισαν με γύψους τον έβαλαν σε ένα δωμάτιο. Μετά από λίγο έφεραν άλλον έναν με τα ίδια χάλια και τον έβαλαν στο διπλανό κρεβάτι. Οι δύο ασθενείς έπιασαν κουβέντα και ο νεοφερμένος λέει στον ραλίστα:
-Ξέρεις ποιος είμαι; Οδηγούσα το φιατάκι που προσπέρασες πριν την στροφή, εκεί που έφυγες από τον δρόμο.
-Καλά ρε φίλε, λέει έκπληκτος ο ραλίστας, εγώ πήγαινα με 250 και λογικά έπαθα ατύχημα. Εσύ πως τα κατάφερες;
Και ο «φιατατζής» απαντάει:
-Όταν με προσπέρασες νόμισα ότι είχα σταματήσει και κατέβηκα!

Όποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του…

Είναι της μόδας να αναφέρουν όλοι το ρητό «όποιος δεν ξέρει ιστορία είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει» ή κάποια εκδοχή του. Φανερώνει άνθρωπο ψαγμένο και σκεπτόμενο. Και αυτό βασικά θέλουν να δείξουν, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Ότι είναι ψαγμένοι και φιλοσοφημένοι τύποι. Μέχρι στην ΕΡΤ1 το άκουσα, μετά από ένα βίντεο, του οποίου το νόημα διαστρέβλωσαν εντέχνως για να ταιριάξει στην πολιτική ιδεολογία της κυβέρνησης.
Τελικά όμως από όσους την εκφέρουν σε κάποια συζήτηση κανένας (ή μάλλον οι περισσότεροι για να είμαι δικαιότερος) δεν έχουν ιδέα για την πραγματική έννοια της φράσης.
Εν μέρει είναι δικαιολογημένοι, αφού στην όλη υπόθεση εμπλέκεται και ο νόμος του Κάρμα, ο νόμος της Ανταπόδοσης, το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» της Παλαιάς Διαθήκης. Για όσους δεν γνωρίζουν η πιο απλή περιγραφή του Κάρμα είναι ότι κάποια στιγμή θα πάθεις όλα όσα έχεις κάνει στους άλλους. Αλλά, γενικά, αυτός ο νόμος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αποδεκτός. Δεν μπορείς ούτε να τον ζυγίσεις ούτε να βρεις τον μοριακό του τύπο. Επομένως είναι ανύπαρκτος για τους σύγχρονους «σοφούς»!
Όμως, η ιστορία είναι γεμάτη από «επαναλαμβανόμενα» γεγονότα, αν και οι θύτες και τα θύματα δεν είναι εύκολο να προσδιοριστούν.
Επίσης, επειδή το Κάρμα δρα συνήθως σε βάθος χρόνου, συγχρονίζοντας κατάλληλα τα γεγονότα και τοποθετώντας τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλές θέσεις είναι δύσκολο να δώσει κάποιος «αποδείξεις» για αυτήν την δράση.
Ορίστε κάποιες ιστορικές ομοιότητες-επαναλήψεις για να σκεφτείτε λίγο βαθύτερα την σημερινή πραγματικότητα:
1) Τον Μεσαίωνα, η «χριστιανική» Ευρώπη οργάνωσε αρκετές Σταυροφορίες κατά των Μουσουλμάνων για να απελευθερώσει τους Άγιους Τόπους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα λουτρό αίματος. Φυσικά το κίνητρο ήταν τα κέρδη από το εμπόριο και ο έλεγχος των εμπορικών δρόμων.
2) Επίσης τον Μεσαίωνα, η «χριστιανική» Ευρώπη ξεκλήρισε ολόκληρες φυλές «αγρίων» και εξαφάνισε τους πολιτισμούς τους.
3) Σαν επανάληψη των Σταυροφοριών, οι Δυτικοί επεμβαίνουν μαζικά και αδιάντροπα στις μουσουλμανικές χώρες και τις αποσταθεροποιούν. Δικαιολογία είναι η δημοκρατία, ο ανθρωπισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κίνητρο όμως είναι ο έλεγχος του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και της ροής των ναρκωτικών από το Αφγανιστάν και το Χρυσό Τρίγωνο στην περιοχή της Ταϊλάνδης, Βιρμανίας και Λάος.
4) Οι φανατικοί ισλαμιστές (άσχετα με το ότι τους εξοπλίζουν και τους οργανώνουν οι Αμερικανοί) εισβάλλουν στην Ευρώπη, αργά αλλά σταθερά. Φέρνουν χάος, τρόμο, αίμα και πόνο, όπως έκαναν οι ευρωπαίοι στις χώρες τους.
5) Αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, με την ΕΕ να επιμένει στις νεοταξικές-κομμουνιστικές ιδέες της περί πολυ-πολιτισμού, και με τα αδύναμα ανθρωπάκια που την κυβερνούν να μην μπορούν να πάρουν πραγματικές αποφάσεις και να δράσουν σωστά, σε μερικές δεκαετίες οι μουσουλμάνοι θα αποκτήσουν ισχυρές κοινότητες μέσα στην Ευρώπη. Αυτό θα προκαλέσει την κατάρρευση του ετοιμοθάνατου ευρωπαϊκού πολιτισμού, και οι ευρωπαίοι θα πάθουν κάτι ανάλογο με αυτό που έκαναν στις αποικίες τους.
6) Το 1453 (το παίρνω σαν απλό σημείο αναφοράς) συνέβη στην χώρα μας μία μουσουλμανική εισβολή. Σήμερα υφιστάμεθα μία δεύτερη εισβολή, που μπορεί να θεωρηθεί σαν επανάληψη της πρώτης.
Σκεφτείτε λίγο όλα αυτά και προσπαθήστε να δείτε τις ομοιότητες. Αν σας γεννηθεί η απορία και πείτε «βρε λές;», τότε ίσως δείτε με άλλο μάτι τα σημερινά ανεξήγητα γεγονότα.

Διαφορετικοί και «διαφορετικοί»

Μετά την παλλόμενη (και μακρουλή) προσπάθεια εκπολιτισμού μας από τον (ή την;) Φάμπρ, η πολιτιστική επίθεση των πολύ, μα πολύ, μα πάρα πολύ πολιτισμένων Ευρωπαίων (που γενικά δεν αφήνουν τίποτε μακρύ να πέσει κάτω) και των πολύ, μα πολύ, μα πάρα πολύ πολιτισμένων Αμερικανών (που δεν περνάει μήνας να μην έχουν μερικές δολοφονίες στα σχολεία τους) συνεχίζεται ακάθεκτη.
Σε συνεργασία με τους ντόπιους πολύ, μα πολύ, μα πάρα πολύ πολιτισμένους δημοκράτες που δεν έχουν πατρίδα (γιατί ως γνωστόν το χρήμα και η βλακεία δεν γνωρίζουν σύνορα) έχουν στήσει (αυτό το τριήμερο) στον χώρο του Ταε-κβο-ντο μια «διαφορετική» έκθεση που την διαφήμιζαν με πανό στις αερογέφυρες και από την τηλεόραση.
Ακούσατε ακούσατε βλαχαδερά έλληνες και τρέξετε να προλάβετε!
Πάρτε μαζί σας και τα παιδιά σας. Εκεί θα μάθουν για ομοφυλοφιλία, σαδισμό, μαζοχισμό, στριπτίζ (τίμια δουλειά είναι και αυτή), και άλλα ωραία.
Είναι μία καταπληκτική ευκαιρία να τους μάθετε ότι η οποιαδήποτε σεξουαλική διαστροφή έχει ο καθένας είναι πολιτισμός και «διαφορετικότητα» και ότι εφόσον την αποδέχεσαι ΑΜΕΣΩΣ και χωρίς διαφωνίες είσαι ένας πολιτισμένος και κυρίως δημοκράτης άνθρωπος.
Διαφέρεις δε τελείως από αυτά τα φασιστικά γουρούνια, τους υπάνθρωπους που θέλουν να υπάρχει μία υποτυπώδης ευπρέπεια στην κοινωνική συμπεριφορά (αφού σε προσωπικό επίπεδο αυτό επαφίεται στην διάθεση του καθενός).
Τελικά όπως λέει η Αποκάλυψη, ο διάβολος λύθηκε για χίλια χρόνια. Αυτό βασικά σημαίνει ότι δεν θα υπάρξει έγκλημα κάθε είδους που να μην γίνει τελικά συνηθισμένο, και άνευ σημασίας, στην επιφάνεια αυτού του πολύ, μα πολύ, μα πάρα πολύ πολιτισμένου πλανήτη.
Και ξέρετε; Το κακό δεν είναι ότι η όποια διαστροφή και οι οπαδοί της θα συνεχίσουν να αυξάνονται, είναι φυσικό αφού πάντα η κατηφόρα είναι ευκολότερη και δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια.
Το κακό είναι η «δημοκρατία». Γιατί μετά από κάποιο διάστημα θα είναι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ όσοι δεν είναι «διαφορετικοί» να μην είναι διαφορετικοί αλλά όμοιοι. Σήμερα «αυτοί» έχουν το δικαίωμα να είναι «διαφορετικοί» όσο είναι μειοψηφία. Όταν όμως θα γίνουν πλειοψηφία τότε εσείς δεν θα έχετε το δικαίωμα να είσαστε απλά διαφορετικοί.

Ελληνοτουρκική φιλία

Δίπλα στις φυλακές του Ωρωπού ανακάλυψα ένα απεχθές μνημείο φυλετικού μίσους και εθνικισμού.
Είναι ένα εκκλησάκι που έχτισαν οι ΔΗΘΕΝ πρόσφυγες της ΔΗΘΕΝ καταστροφής του 1922.
Πρόκειται για μία ύποπτη και κατάπτυστη προσπάθεια αμαύρωσης της αθάνατης ελληνοτουρκικής φιλίας.
Επάνω έχει μία αναθηματική πλάκα. Είναι γραμμένη σε αυτήν την αηδιαστική, απεχθή, άγνωστη γλώσσα με τα πολλά φωνήεντα των αρχαίων ελλήνων που τολμάει να έχει μία λέξη για κάθε έννοια, αντίθετα με τις τόσο σύγχρονες και εύχρηστες «ζωντανές» γλώσσες.
Η αναθηματική πλάκα διαστρεβλώνει την ιστορία μιλώντας για «άταφους νεκρούς που μαρτύρησαν» στην Τουρκία, την στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι εκείνη την περίοδο δεν συνέβη τίποτε σπουδαίο. Μόνο ένας συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης από κάτι βιαστικούς που ήθελαν να πάνε κρουαζιέρα.
Απορώ πως έχει ξεφύγει αυτό το μνημείο αίσχους, μίσους και εθνικισμού και δεν το γκρέμισαν ακόμα οι «ελληνικές» κυβερνήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αναλάβει το ιστορικό καθήκον να τελειώνουμε κάποια στιγμή με αυτά τα φασιστικά ιστορικά μνημεία που με την εθνικιστική προπαγάνδα τους εμποδίζουν την πολυπολιτισμική κοινωνία μας να προοδεύσει.

Το στριφνό βιβλίο (ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΡΕΣ: Ο ΝΕΟΣ)

Οι τρεις άντρες μου έφραξαν τον δρόμο. Τρεις διαφορετικές ηλικίες. Τρία διαφορετικά ντυσίματα. Τρία διαφορετικά όπλα.

Και οι τρεις καμένοι από τον ήλιο, σκονισμένοι και ταλαιπωρημένοι από την πορεία στα βουνά, στέκονταν και με κοιτούσαν Απειλητικά Ξύπνιοι.

Ο νέος μίλησε πρώτος. Φορούσε ένα κομμάτι ακατέργαστο δέρμα γύρω στην μέση του. Κρατούσε ένα μακρύ κλαδί στο χέρι. Ήταν ξυπόλητος.

-Πριν πολλά χρόνια υπέφερα από τα τέσσερα στοιχειά της φύσης.

Ανάλγητος εκεί που δεν έπρεπε.

Καυτός εκεί που δεν έπρεπε.

Σταθερός εκεί που δεν έπρεπε.

Υποχωρητικός εκεί που δεν έπρεπε.

Υπέφερα και έριχνα το σφάλμα στους άλλους...

«Εκείνες τις μέρες ήταν που έναν ειρηνικό συνάντησα πολεμιστή,

κι αυτός να μου μιλήσει για τον κόσμο του με κάλεσε

ο κόσμος του…

ένα στενό όλο κι όλο μονοπάτι στροφές γεμάτο και ανηφόρα γλιστερή

με πλαγιές γλυκές, ονειρικές και λάγνες, υποσχέσεις γεμάτες

κι άπειρες δυνατότητες

όπου χάνεσαι αν κατά λάθος ΚΑΤΗΦΟΡΙΣΕΙΣ.

Και το σπαθί του βγάζοντας μου μίλησε γι’ αυτό:

Είναι το σπαθί που φέρνει πόλεμο όταν είσαι σε ειρήνη

ΑΛΛΑ φέρνει ειρήνη όταν είσαι σε πόλεμο,

Ύστερα το νήμα του (της Αριάδνης) μούδειξε

που οι πολεμιστές πραγματικά το κρατούν

όταν νομίζουν ότι το έχουν χάσει.

Κι ακόμη μου μίλησε για το Φίδι του, το Λιοντάρι και τον Αετό του τους βοηθούς του, στην μάχη, τους πολύτιμους

Όταν το Φίδι σου θα βγάλει φτερά, ΕΙΠΕ

τότε το Λιοντάρι σου δεν θάχει τι να αρπάξει

ΚΑΙ ΤΟΤΕ θα έρθει ο Αετός σου να καταπιεί το Φίδι

και το σπαθί μου θα σου φέρει την ειρήνη

και ΕΣΥ θα είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Λεπίδα σε σάρκα ζωντανή η ιστορία του, ο πόνος του γλυκός

αγκύλωσε την καρδιά μου

κι ο χρόνος σταματώντας κάγχασε.

Μνήμες αρχαίες σάλευαν στης ψυχής τα βάθη, κι εγώ

τρεμάμενος και ριγώντας να έρπω άρχισα….

στις παρυφές αργοσύρθηκα του πεδίου

αντικρίζοντας τον αποτρόπαιο κόσμο του

να ιδρώνει τιτανική θλίψη.

Κουρνιαχτός, φωνές και κουδούνισμα ατσαλιού….

Φρικτή διεξαγόταν στην πεδιάδα μάχη.

Κι αυτός, το σπαθί του κραδαίνοντας, ατρόμητος βυθίστηκε

και χαμογελαστός στις βαρβαρικές, τις μαύρες λεγεώνες.

Άνιση μάχη, νους εναντίον νου, κίνηση εναντίον κίνησης και το χειρότερο καρδιά εναντίον καρδιάς.

Η αρματωσιά, κατάλευκη, των πολεμιστών φάνταζε,

στα ψυχοφθόρα μέσα τα μαύρα πλήθη,

και στων δυο χεριών μετριόνταν τα δάχτυλα, τόσο λίγοι,

κι όταν ένας μαχητής πέφτει τον άνισο πόλεμο αγωνιζόμενος

δεν υπάρχει λύπη, δεν υπάρχει θρήνος αλλά αδιαφορία

(των πολεμιστών σύντροφος) και σπαθιά υψώνονται στον αέρα

και ιαχές πολεμικές ξεσπούν και πόδια πατούν στον πυρρίχιο

τον νικημένο αποχαιρετώντας

ΑΛΛΑ

και μπροστά στον θάνατό τους χορεύοντας και προκαλώντας τον

και η μάχη ξαναρχίζει,

που δεν έχει αρχή που δεν έχει τέλος

που δεν έχει έλεος για τους αδύνατους

ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Και έτσι έμαθα για τους ΜΑΧΗΤΕΣ εκείνους

που μυστικά περιφέρονται (και ταπεινά)

πειρατές ναυμαχώντας στου εγωισμού τους τους ωκεανούς

σε ληστρικές πέφτοντας ενέδρες στα πυκνά του νου τους δάση

βαρβαρικά διαλύοντας στίφη στις στέπες της καρδιάς τους τις απέραντες

παραπατώντας και σερνόμενοι στου πάθους τους τους βάλτους

μέχρι που το Φίδι τους να βγάλει φτερά

και το Λιοντάρι τους να μην έχει πια τι να αρπάξει

και έρθει ο Αετός και τους καταβροχθίσει

και έτσι βρουν επιτέλους την γαλήνη του πολεμιστή

(ή την ελευθερία το ίδιο είναι)

Γιατί είναι γραμμένο:

Αν κάνεις ξύπνιος αυτό που έχεις να κάνεις πολλά θα κάνεις

παρόλο που δεν θάθελες να τα κάνεις

και πολλά δεν θα κάνεις παρόλο που θάθελες να τα κάνεις

ΚΑΙ θα σε πάνε εκεί όπου δεν ήθελες

ΚΑΙ σου έχω εξηγήσει

αυτό που είναι ΕΝΑ, αυτό που είναι ΔΥΟ, αυτό που είναι ΤΡΙΑ.

ΚΑΙ γι αυτές τις τρεις δυνάμεις που είναι μόνο μια δύναμη

πρέπει να ξέρεις να μπορείς να σκέφτεσαι.

Σκέψου στο φως της ημέρας σκέψου στο σκοτάδι της νύχτας,

σκέψου κάτω από την βροχή, σκέψου κάτω από την ζέστη

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ

θα είσαι άνθρωπος από λάσπη, θα σκέφτεσαι πράγματα από λάσπη

και θα γυρίσεις στην λάσπη

ΚΑΙ ΤΟΤΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ

θα κάνει άλλες λάσπες να τον δεχτούν καλλίτερα.»

Και έτσι τώρα τρέχω, σκαρφαλώνω, κολυμπάω και σκάβω γιατί θέλω να γίνω σαν και Aυτόν.

Για να μάθω να κατεργάζομαι την Πέτρα και το Μέταλλο.

Και να βρω τον κόσμο του Απροσδιόριστου.