Το στριφνό βιβλίο (ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΝΤΡΕΣ: Ο ΝΕΟΣ)

Οι τρεις άντρες μου έφραξαν τον δρόμο. Τρεις διαφορετικές ηλικίες. Τρία διαφορετικά ντυσίματα. Τρία διαφορετικά όπλα.

Και οι τρεις καμένοι από τον ήλιο, σκονισμένοι και ταλαιπωρημένοι από την πορεία στα βουνά, στέκονταν και με κοιτούσαν Απειλητικά Ξύπνιοι.

Ο νέος μίλησε πρώτος. Φορούσε ένα κομμάτι ακατέργαστο δέρμα γύρω στην μέση του. Κρατούσε ένα μακρύ κλαδί στο χέρι. Ήταν ξυπόλητος.

-Πριν πολλά χρόνια υπέφερα από τα τέσσερα στοιχειά της φύσης.

Ανάλγητος εκεί που δεν έπρεπε.

Καυτός εκεί που δεν έπρεπε.

Σταθερός εκεί που δεν έπρεπε.

Υποχωρητικός εκεί που δεν έπρεπε.

Υπέφερα και έριχνα το σφάλμα στους άλλους...

«Εκείνες τις μέρες ήταν που έναν ειρηνικό συνάντησα πολεμιστή,

κι αυτός να μου μιλήσει για τον κόσμο του με κάλεσε

ο κόσμος του…

ένα στενό όλο κι όλο μονοπάτι στροφές γεμάτο και ανηφόρα γλιστερή

με πλαγιές γλυκές, ονειρικές και λάγνες, υποσχέσεις γεμάτες

κι άπειρες δυνατότητες

όπου χάνεσαι αν κατά λάθος ΚΑΤΗΦΟΡΙΣΕΙΣ.

Και το σπαθί του βγάζοντας μου μίλησε γι’ αυτό:

Είναι το σπαθί που φέρνει πόλεμο όταν είσαι σε ειρήνη

ΑΛΛΑ φέρνει ειρήνη όταν είσαι σε πόλεμο,

Ύστερα το νήμα του (της Αριάδνης) μούδειξε

που οι πολεμιστές πραγματικά το κρατούν

όταν νομίζουν ότι το έχουν χάσει.

Κι ακόμη μου μίλησε για το Φίδι του, το Λιοντάρι και τον Αετό του τους βοηθούς του, στην μάχη, τους πολύτιμους

Όταν το Φίδι σου θα βγάλει φτερά, ΕΙΠΕ

τότε το Λιοντάρι σου δεν θάχει τι να αρπάξει

ΚΑΙ ΤΟΤΕ θα έρθει ο Αετός σου να καταπιεί το Φίδι

και το σπαθί μου θα σου φέρει την ειρήνη

και ΕΣΥ θα είσαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Λεπίδα σε σάρκα ζωντανή η ιστορία του, ο πόνος του γλυκός

αγκύλωσε την καρδιά μου

κι ο χρόνος σταματώντας κάγχασε.

Μνήμες αρχαίες σάλευαν στης ψυχής τα βάθη, κι εγώ

τρεμάμενος και ριγώντας να έρπω άρχισα….

στις παρυφές αργοσύρθηκα του πεδίου

αντικρίζοντας τον αποτρόπαιο κόσμο του

να ιδρώνει τιτανική θλίψη.

Κουρνιαχτός, φωνές και κουδούνισμα ατσαλιού….

Φρικτή διεξαγόταν στην πεδιάδα μάχη.

Κι αυτός, το σπαθί του κραδαίνοντας, ατρόμητος βυθίστηκε

και χαμογελαστός στις βαρβαρικές, τις μαύρες λεγεώνες.

Άνιση μάχη, νους εναντίον νου, κίνηση εναντίον κίνησης και το χειρότερο καρδιά εναντίον καρδιάς.

Η αρματωσιά, κατάλευκη, των πολεμιστών φάνταζε,

στα ψυχοφθόρα μέσα τα μαύρα πλήθη,

και στων δυο χεριών μετριόνταν τα δάχτυλα, τόσο λίγοι,

κι όταν ένας μαχητής πέφτει τον άνισο πόλεμο αγωνιζόμενος

δεν υπάρχει λύπη, δεν υπάρχει θρήνος αλλά αδιαφορία

(των πολεμιστών σύντροφος) και σπαθιά υψώνονται στον αέρα

και ιαχές πολεμικές ξεσπούν και πόδια πατούν στον πυρρίχιο

τον νικημένο αποχαιρετώντας

ΑΛΛΑ

και μπροστά στον θάνατό τους χορεύοντας και προκαλώντας τον

και η μάχη ξαναρχίζει,

που δεν έχει αρχή που δεν έχει τέλος

που δεν έχει έλεος για τους αδύνατους

ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Και έτσι έμαθα για τους ΜΑΧΗΤΕΣ εκείνους

που μυστικά περιφέρονται (και ταπεινά)

πειρατές ναυμαχώντας στου εγωισμού τους τους ωκεανούς

σε ληστρικές πέφτοντας ενέδρες στα πυκνά του νου τους δάση

βαρβαρικά διαλύοντας στίφη στις στέπες της καρδιάς τους τις απέραντες

παραπατώντας και σερνόμενοι στου πάθους τους τους βάλτους

μέχρι που το Φίδι τους να βγάλει φτερά

και το Λιοντάρι τους να μην έχει πια τι να αρπάξει

και έρθει ο Αετός και τους καταβροχθίσει

και έτσι βρουν επιτέλους την γαλήνη του πολεμιστή

(ή την ελευθερία το ίδιο είναι)

Γιατί είναι γραμμένο:

Αν κάνεις ξύπνιος αυτό που έχεις να κάνεις πολλά θα κάνεις

παρόλο που δεν θάθελες να τα κάνεις

και πολλά δεν θα κάνεις παρόλο που θάθελες να τα κάνεις

ΚΑΙ θα σε πάνε εκεί όπου δεν ήθελες

ΚΑΙ σου έχω εξηγήσει

αυτό που είναι ΕΝΑ, αυτό που είναι ΔΥΟ, αυτό που είναι ΤΡΙΑ.

ΚΑΙ γι αυτές τις τρεις δυνάμεις που είναι μόνο μια δύναμη

πρέπει να ξέρεις να μπορείς να σκέφτεσαι.

Σκέψου στο φως της ημέρας σκέψου στο σκοτάδι της νύχτας,

σκέψου κάτω από την βροχή, σκέψου κάτω από την ζέστη

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ

θα είσαι άνθρωπος από λάσπη, θα σκέφτεσαι πράγματα από λάσπη

και θα γυρίσεις στην λάσπη

ΚΑΙ ΤΟΤΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΚΥΡΙΟΣ

θα κάνει άλλες λάσπες να τον δεχτούν καλλίτερα.»

Και έτσι τώρα τρέχω, σκαρφαλώνω, κολυμπάω και σκάβω γιατί θέλω να γίνω σαν και Aυτόν.

Για να μάθω να κατεργάζομαι την Πέτρα και το Μέταλλο.

Και να βρω τον κόσμο του Απροσδιόριστου.