Γνωμικά

«Ω ΚΥΡΙΕ… μην με ξεχνάς όπως εγώ σε ξεχνάω»

Το αν υπάρχει ή όχι Θεός είναι ένα θέμα που δεν πρόκειται ποτέ να αποδειχθεί επιστημονικά.
Η θρησκευτική ή η επιστημονική πεποίθηση δεν είναι απόδειξη, γιατί οι άνθρωποι έχουν κατά καιρούς θεωρήσει σαν αληθινά απίστευτα πράγματα.
Κάποτε οι «επιστήμονες» δίδασκαν ότι η γη είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Κάποτε οι «θεολόγοι» έκαιγαν ανθρώπους επειδή έλεγαν ότι η γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Προσωπικά δεν μπορώ να στηρίζομαι στην ανθρώπινη βλακεία, από όποια πλευρά και αν προέρχεται. Μπορώ μόνο να στηρίζομαι στην λογική σκέψη για την οποία είναι ικανός (αφού υπάρχουν πολλά επίπεδα λογικής σκέψης).
Και η λογική μου λέει ότι είναι απίστευτα αδύνατον να πιστεύω ότι ΔΕΝ υπάρχει θεός, μόνο και μόνο επειδή οι σημερινοί «επιστήμονες» δεν τον βρήκαν μέσα στους δοκιμαστικούς σωλήνες τους.
Και η λογική μου λέει, επίσης, ότι δεν μπορεί ένας θεός (που είναι η αντιπροσωπεία της απόλυτης και αιώνιας αγάπης) να σε καταδικάζει σε απόλυτη και αιώνια τιμωρία,. Την στιγμή μάλιστα ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ να ρέπεις προς το κακό.
Η λογική μου λέει ότι αυτό το αδιανόητα αχανές σύμπαν πρέπει να έχει ένα κέντρο. Και αυτό το κέντρο πρέπει να έχει ευφυΐα, γιατί η νεκρή ύλη δεν μπορεί να έχει ούτε ευφυΐα, ούτε ικανότητα ανάπτυξης, είναι νεκρή ύλη εξάλλου.
Η λογική μου λέει ότι πίσω από όλο αυτό το αδιανόητα αχανές, αδιανόητα περίπλοκο, αδιανόητα όμορφο σύμπαν και πίσω από την αδιανόητα περίπλοκη, αδιανόητα σοφή, αδιανόητα όμορφη Φύση, υπάρχει κάτι αδιανόητα έξυπνο, αδιανόητα ασύλληπτο, αδιανόητα τέλειο «κάτι», με αδιανόητα άγνωστα σχέδια, αδιανόητα άγνωστους σκοπούς, και αδιανόητα αόρατο, «κάτι» το οποίο συνηθίζουμε να ονομάζουμε Θεό.
Έτσι επειδή εγώ ζω την καθημερινότητά μου σαν ένα αδιανόητα απλοϊκό, αδιανόητα ηλίθιο, αδιανόητα ζωώδες πλάσμα, καμιά φορά (ευρισκόμενος σε κρίση εξυπνάδας) σταματάω τα πάντα, γυρίζω «προς τα πάνω» και λέω διστακτικά:
«Ω ΚΥΡΙΕ… μην με ξεχνάς όπως εγώ σε ξεχνάω»
Θα σας συνιστούσα να κάνετε κάποια στιγμή το ίδιο.
Σταματήστε να ασχολείστε ΣΥΝΕΧΕΙΑ με την ομάδα σας, τα λεφτά σας, το κόμμα σας, το σπίτι σας, το αμάξι σας, τα λεφτά σας, τις στεναχώριες σας, τα όνειρά σας, τα βάσανά σας τους λογαριασμούς σας κλπ, κλπ. Κλπ.
Σταματήστε να ασχολείστε συνέχεια με την αδιανόητα μικρή ζωή σας, την αδιανόητα ευτελή ύπαρξή σας και τον αδιανόητα φουσκωμένο εγωισμό σας.
Για μια στιγμή σκεφτείτε την ανυπαρξία σας μπροστά στο αδιανόητα ακτινοβόλο Άπειρο και κοιτώντας ψηλά με σκυμμένο κεφάλι πείτε ειλικρινά:
«Ω ΚΥΡΙΕ… μην με ξεχνάς όπως εγώ σε ξεχνάω»
Θα κερδίσετε μία στιγμή ζωής που δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται.