Η συγνώμη

Κάποτε ήταν ένας πιτσιρίκος που τον είχαν στείλει να καλογερέψει σε ένα μοναστήρι. Εκεί, κάθε φορά που έκανε μία ζαβολιά ή ένα λάθος, ο ηγούμενος δεν τον μάλωνε ούτε τον τιμωρούσε με οποιονδήποτε τρόπο. Αρκούσε μόνο να ζητήσει συγνώμη. Ένα βράδυ ο μικρός παίζοντας αναποδογύρισε ένα καντήλι.
Το λάδι χύθηκε στο ξύλινο πάτωμα, πήρε φωτιά και ο μικρός τρομοκρατημένος έτρεξε και βγήκε από το μοναστήρι. Βλέποντας το ξύλινο κτίριο να τυλίγεται στις φλόγες κατάλαβε ότι είχε κάνει κάτι πολύ κακό και μετάνιωσε. Γύρισε πίσω για να ζητήσει συγνώμη από τον ηγούμενο και έτσι να διορθωθούν όλα. Όμως ήταν πολύ αργά. Ο ηγούμενος και όλοι οι μοναχοί είχαν πεθάνει στην φωτιά που τελικά έκανε στάχτη το παλιό κτίριο. Από τότε ο μικρός δεν ξαναζήτησε ποτέ πια συγνώμη στην ζωή του. Εσείς πότε θα πάψετε να ζητάτε συγνώμη αξιολύπητα, μικρά, φοβισμένα, ανθρωπάκια-οπαδοί-πρόβατα-ψηφοφόροι; Πότε θα πάψετε τις δικαιολογίες; Πότε θα σταματήσετε να είσαστε κακόμοιρα αρνιά για σφάξιμο, στο κοπάδι του οποιουδήποτε τυχάρπαστου και πουλημένου «ηγέτη», είτε πολιτικού είτε θρησκευτικού; Πότε θα κρύβετε την δειλία σας πίσω από τα «οράματα» που διαφημίζετε ότι έχει η «νέα γενιά», την οποία «προδώσατε»; Πότε θα καταλάβετε ότι κάθε «νέα γενιά» είναι απλά πιο διεφθαρμένη και χειρότερη από την προηγούμενη, δηλαδή από εσάς, αφού μεγάλωσε και εκπαιδεύτηκε μέσα σε ένα Σύστημα που προωθεί την «επιτυχία με οποιονδήποτε τρόπο», την διαφθορά, την απάτη, το βόλεμα και την καλοπέραση; Πότε θα αναλάβετε τις ευθύνες σας και θα αναγνωρίσετε την βλακεία, την ανευθυνότητα και την δειλία που σας δέρνει;