Οι δύο στάμνες (μια ενδιαφέρουσα ανάλυση)

Κάποτε ο μαθητής ενός Γκουρού έκανε και την δουλειά του νεροκουβαλητή. Το νερό το έφερνε από την πηγή στο σπίτι του δασκάλου, με δύο στάμνες, κρεμασμένες από ένα μακρύ κονταρόξυλο στηριγμένο στους ώμους του.

Η μία στάμνα είχε ρωγμή, ενώ η άλλη ήταν εντάξει και πάντα έφερνε όλο το νερό στο σπίτι. Η στάμνα με την ρωγμή έφερνε μόνο το μισό νερό. Δυο χρόνια, καθημερινά ο μαθητής έφερνε  μόνο μιάμιση στάμνα νερό. Βεβαίως η γερή στάμνα περηφανευόταν για τα κατορθώματά της, αλλά η ελαττωματική στάμνα ένιωθε ντροπή και ήταν πολύ δυστυχισμένη γιατί δεν έκανε τη δουλειά της όπως θα έπρεπε.

Μια μέρα, δίπλα στην πηγή η στάμνα με το κουσούρι, μίλησε στον νεροκουβαλητή και είπε:

- Σου ζητώ συγνώμη, νιώθω τύψεις απέναντί σου.

- Γιατί; Τι έγινε;

- Στη διάρκεια των δύο χρονών, μπόρεσα να κουβαλήσω στο σπίτι μόνο το μισό νερό. Εξ αιτίας αυτής της ρωγμής έχανα το άλλο μισό στο δρόμο, από την πηγή στο σπίτι. Αυτό το ελάττωμά μου, δεν σου έδωσε την δυνατότητα να έχεις το καλύτερο αποτέλεσμα του κόπου σου, είπε η στάμνα με στενοχώρια.

Ο μαθητής του Γκουρού ένιωσε λύπη για την παλιά ραγισμένη στάμνα και αφού ήταν καλός άνθρωπος, είπε:

-Τώρα, όταν θα επιστρέφουμε στο σπίτι του δασκάλου, θέλω να προσέξεις τα όμορφα λουλούδια στον δρόμο προς το σπίτι.

Πράγματι, από την μια πλευρά του δρόμου υπήρχαν πολύ όμορφα λουλούδια και η στάμνα τα είδε. Τότε ο νεροκουβαλητής σταμάτησε και είπε:

-Ελπίζω να αντιλήφθηκες, πως τα λουλούδια φυτρώνουν μόνο από την δική σου πλευρά και όχι από την πλευρά της γερής στάμνας; Εγώ από την πρώτη στιγμή ήξερα για το ελάττωμά σου και το χρησιμοποίησα προς όφελός μου. Έσπειρα λουλούδια από την πλευρά σου και εσύ κάθε μέρα τα πότιζες με τη ρωγμή σου. Έτσι, στη διάρκεια των δύο ετών, μάζευα όμορφα λουλούδια για να στολίζω το τραπέζι του δάσκαλου μου. Χωρίς εσένα, έτσι όπως είσαι με ελάττωμα, δεν θα είχαμε αυτήν την ομορφιά στο σπίτι.

Ο άνθρωπος προχωρεί προς την ωριμότητα μέσα από το σφάλμα και από την ενοχή.

Μόνο η έννοια του σκοταδιού και η συναίσθηση της ενοχής οδηγεί στο Φως της Ζωής.

Ποιό είναι το δίδαγμα της ιστορίας με τις δύο στάμνες:

Η στάμνα γνώριζε το ελάττωμά της και λυπόταν για αυτό.

Ο μαθητής γνώριζε επίσης το ελάττωμα της στάμνας και γνώριζε ότι και η ίδια η στάμνα το γνώριζε (διότι δεν ήταν υπερήφανη σαν την άλλη) και την αντιμετώπισε όπως μόνο ένας σοφός θα το έκανε.

Με αγάπη και κατανόηση χωρίς να της επισημάνει το λάθος της από την αρχή, αφήνοντας να το συνειδητοποιεί μόνη της σιγά σιγά μέσα από την λύπη της (με πόνο έρχεται η κατανόηση) και μάλιστα το εκμεταλλεύτηκε μετατρέποντάς το σε καλό. Στο συγκεκριμένο σημείο θέλει να πει ότι τα πράγματα στη ζωή είναι μεν όπως είναι, αλλά εμείς μπορούμε με συνειδητές προσπάθειες να τα μετατρέπουμε σε διαφορετικά.

Ανάλογα ο Χριστός είπε για την Μαρία την Μαγδαληνή (φυσικά με αγάπη και κατανόηση): "Ο αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος την πέτρα" και φυσικά κανείς δεν την έριξε.

Ο Θεός δεν μας κρίνει, μας αφήνει ελεύθερους να κάνουμε ότι μας κατέβει, μας παρατηρεί με ευσπλαχνία και φυσικά μας αποδίδει τα δίκαια ανάλογα με τις πράξεις μας όχι για να μας εκδικηθεί όπως πολλοί νομίζουν, αλλά με σκοπό να καταλάβουμε, αν καταλάβουμε. Αυτό είναι θέμα του καθενός μας!

Φυσικά για την άλλη στάμνα δεν το συζητώ καν. Ο εγωκεντρισμός, η υπερηφάνεια δεν συνοδεύεται ούτε από Γνώση ούτε και από κανενός είδους μεταμέλεια και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν έχει να κάνει τίποτα ο σοφός μαθητής με αυτήν.