Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

31 Ιουλίου 2016

Το στριφνό βιβλίο (Η ΠΑΓΙΔΑ)

Άσπρα, κρύα και σκληρά φώτα από νέον. Κρύα και σκληρή ατμόσφαιρα. Σαν τα φώτα. Καπνοί και κακοτερένιες γλάστρες με ασθενικά φυτά γύρω. Και θόρυβος.
Νύχτα.
Κάθομαι στην αίθουσα αναμονής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί. Δεν το έχω σκεφτεί με το «μέσα μυαλό». Κόσμος πάει πέρα δώθε. Ούτε αυτός ξέρει το γιατί. Ούτε αυτοί το σκέφτονται με το «μέσα μυαλό».
Υπάρχει μια αίσθηση τυχαίου στα πράγματα.
Τυχαία ζούμε, τυχαία μιλάμε, τυχαία πράττουμε, τυχαία πεθαίνουμε.
Η ζωή μας είναι ένα ατύχημα.
Ατυχηματική χαρά και ατυχηματικός πόνος φτιάχνουν ατυχηματικούς ανθρώπους.
Ασπροντυμένες νοσοκόμες αναγγέλλουν γεννήσεις και δείχνουν μωρά. Μπαμπάδες περήφανοι για το «δικό τους» παιδί. Γριές χαίρονται που «έχουν» κι άλλο εγγόνι. Φιλοδωρήματα αλλάζουν χέρια συνέχεια.
Ξέγνοιαστος κοιτάζω γύρω, σηκώνομαι από την άβολη καρέκλα και τεντώνομαι. Η νοσοκόμα πλησιάζει χαμογελώντας.
«Συγχαρητήρια κύριε. Είναι αγόρι».
Οι συγγενείς χαίρονται. Δεν καταλαβαίνω και πολύ την αιτία τέτοιας υπερβολικής εκδήλωσης.
Ψύχραιμος και αποστασιοποιημένος παρατηρώ την γυναίκα μου στο φορείο.
Μισο-ξύπνια, μισο-ζαλισμένη δεν πολυκαταλαβαίνει και αυτή. Δίπλα της ένα μωρό τυλιγμένο σε πάνες. Μια μαυριδερή ζαρωμένη μούρη φαίνεται μέσα στα ρούχα.
Κοιτάζω καλύτερα. Και:
Γιγάντιες δαγκάνες ξεπηδούν από το πουθενά. Σφαδάζω σαν καμακωμένο ψάρι. Το τεράστιο δόκανο της φύσης, καλά κρυμμένο (υπομονετικά) τόσους μήνες, κλειδώνει ανατριχιαστικά τρίζοντας στα κόκαλα του ποδιού.
Κατάδικος.
Πιασμένος σε ανήκουστη παγίδα.
Ατυχηματικά ανελεύθερος.
Θυμός με κυριεύει και δοκιμάζω να τραβηχτώ από την ατσάλινη αρπάγη.
Και νοιώθω ένα υπόκωφο «κλικ» κάπου βαθιά στον ψυχισμό μου.
Αντιλαλώντας κουδούνισε και βρόντηξε και ανέβηκε από τα έγκατα του υποσυνείδητου.
Σαν χειροπέδη που κλείνει στον καρπό του κατάδικου.
Με λεπτή, αόρατη και άθραυστη αλυσίδα.
Δεμένος για πάντα.
Οι αμπάρες του χρόνου μαντάλωσαν πίσω μου την πόρτα διαφυγής.
Όμοιος με ταύρο άγριο που του πέρασαν τον σιδερένιο χαλκά στην μύτη και τώρα, ανήμπορος, σύρεται από ένα πιτσιρίκι.
Σκανδάλη το απλανές βλέμμα της ζαρωμένης φάτσας.
Ξέρω ότι πλέον θα είμαι υπεύθυνος για αυτό το πλάσμα. Χωρίς να μπορώ να κάνω διαφορετικά. Όσο και να προσπαθήσω. Όσα χρόνια και να περάσουν.
Ίσως ακόμη και αφού πεθάνω.
Και άκουσα την φύση να γελάει χαιρέκακα.
Και πονηρά.
Και παιχνιδιάρικα.
Και αθώα.
Και το γέλιο πολλαπλασιάσθηκε σε χιλιάδες αποχρώσεις.
Από χιλιάδες μεριές.
Και γέλασα και εγώ υποψιασμένος.
Ανησυχώντας για την ανθρώπινη τάση προς το ατυχηματικό.
Και για πρώτη φορά αισθανόμενος το ανείπωτο.
Και καταλαβαίνοντας ότι ανακάλυψα κάτι ιδιαίτερα σπάνιο.
Χαλάλι το δόκανο…
Και η αλυσίδα…

30 Ιουλίου 2016

Αντισταθείτε (Ο φόβος του θανάτου)

Για κάποιον λόγο που είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτός οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο.
Για αυτό έχουν εφεύρει πολλές εναλλακτικές «πολιτικά ορθές» φράσεις για αυτό το αναπόφευκτο γεγονός. Οι πιο συνηθισμένες είναι οι παρακάτω:
-Κοιμήθηκε
-Ξεκουράστηκε
-Μας άφησε
-Έφυγε
-Τον χάσαμε
-Τον πήρε ο θεός
Παρ’ όλα αυτά, το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν ζει αιώνια.
Όπως έχει πει και κάποιος:
«Γεννηθήκαμε υποφέροντας από μία ανίατη ασθένεια. Πρόκειται να πεθάνουμε»!
Υπάρχουν δεκάδες γνωμικά σχετικά με την σπουδαιότητα του θανάτου. Υπάρχουν δεκάδες πολύ σοφά γνωμικά για τον θάνατο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Δεν καταφέρνουν όμως να κατευνάσουν αυτόν τον φόβο, ο οποίος πηγάζει από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Το ένστικτο επιτάσσει να προσπαθείς να παραμείνεις ζωντανός με κάθε τρόπο, κάνοντας όσες προσπάθειες μπορείς. Σε αυτό χρησιμοποιεί τον φόβο, ο οποίος θα θέσει σε συναγερμό το σώμα την κατάλληλη στιγμή.
Αυτό είναι μία κατανοητή κατάσταση. Όλα τα ζώα είναι πάντα ήρεμα, αν και σε κατάσταση εγρήγορσης. Όμως, αν παρατηρήσετε δεν φοβούνται μονίμως. Ξαφνικά, σε μία έκρηξη φόβου και αδρεναλίνης μάχονται, τρέχουν, πηδάνε και φωνάζουν στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν σε έναν κίνδυνο. Αλλά μόλις περάσει ο κίνδυνος ξαναβρίσκονται αμέσως στην ίδια χαλαρή κατάσταση.
Οι άνθρωποι κάνουν το αντίθετο. Έχοντας την μανία να τραβάνε τα πάντα στα άκρα και να υπερβάλλουν έχουν μετατρέψει τον λογικό στιγμιαίο φόβο σε συνεχή πανικό.
Για παράδειγμα, ενστικτωδώς φοβάσαι και δεν θέλεις να περάσεις από ένα σκοτεινό σημείο όπου κάθονται μερικοί περίεργοι τύποι. Αυτό είναι λογικό.
Το παράλογο είναι να τρέμεις, να πιάνεται η αναπνοή σου και να είναι λυμένα τα πόδια σου στην θέα των ατόμων αυτών ή να βρίσκεσαι σε κατάσταση πανικού κάθε ώρα και στιγμή, επειδή ίσως να σου επιτεθεί κάποιος, σε κάποιο μέρος, κάποια χρονική στιγμή.
Αυτή η τάση πανικού επιτείνεται από το Σύστημα. Το εκμεταλλεύεται για να κρατάει τον κόσμο υποταγμένο, χωρίς βούληση και χωρίς θέληση.
Ο πανικός σε συνδυασμό με την (επίσης τραβηγμένη στα άκρα) τεμπελιά του ανθρώπου μας έχει οδηγήσει στην σημερινή κατάσταση.
Δείτε πως ζείτε εσείς σήμερα. Δείτε πως ζουν οι άλλοι σήμερα.
Όλη η ανθρωπότητα ζει σε καθεστώς φόβου. Ο Τρίτος Κόσμος έχει βέβαια κάθε λόγο να το κάνει.
Όμως οι δυστυχείς πολίτες της βιομηχανοποιημένης και «πολιτισμένης» Δύσης φοβούνται και την σκιά τους.
Φοβούνται μήπως πέσει το χρηματιστήριο, μήπως ανέβουν οι τιμές, μήπως χάσουν την δουλειά τους, μήπως τους τρακάρουν το αυτοκίνητο κλπ.
Φοβούνται τα μικρόβια, τα έντομα, τις ασθένειες, την χοληστερίνη, τον ήλιο κλπ.
Τελευταίο και ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ φοβούνται ΤΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ.
Έτσι ζουν σε μία τελείως παράλογη κατάσταση. Ενώ έχουν απίστευτο πλούτο, γνώσεις, και τεχνολογία δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους εξαθλιωμένους κατοίκους της υποσαχάριας Αφρικής.
Είναι ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε μόνοι τους και πάντα στηρίζονται στην καλή θέληση των άλλων ακόμα και για τα αυτονόητα.
Δουλεύουν σαν σκλάβοι, αγοράζουν συνέχεια οποιαδήποτε πανάκριβη και άχρηστη συσκευή τους πασάρουν και ζουν σε μία μόνιμη κατάσταση άγχους και πανικού. Ακόμα και στην εκκλησία πάνε όχι από αγάπη για τον θεό αλλά από φόβο για την κόλαση.
Έτσι οι πολυεθνικές φαρμάκων κάνουν χρυσές δουλειές με τα αγχολυτικά, τα ηρεμιστικά και όλα τα άλλα καλούδια με τα οποία κρατάνε σε καταστολή τις ανθρώπινες μάζες.
Τι άλλο μπορεί να θέλει ένα Παγκόσμιο Οικονομικό Σύστημα από ανθρώπους που φοβούνται και την σκιά τους, δουλεύουν ασταμάτητα και καταναλώνουν ασταμάτητα;
Ευτυχώς όμως υπάρχει η δυνατότητα να αναστρέψετε αυτήν την κατάσταση. Αυτή η αγχώδης, μπερδεμένη και ανθυγιεινή ζωή μπορεί να μετατραπεί σε απλή, χαλαρή και ήρεμη. Το μόνο εμπόδιο που έχετε είναι ο φόβος.

28 Ιουλίου 2016

Παγκόσμια παράνοια (και Κάρμα)

Εδώ και χρόνια γκρινιάζω,  κατηγορώντας τα πάντα και βλέποντάς τα όλα μαύρα. Και δυστυχώς έχω πάντα δίκιο. Όχι γιατί είμαι σοφός αλλά είναι θέμα οπτικής γωνίας. Αρκεί να φαντάζεσαι κάτι χειρότερο από αυτό που συμβαίνει και το λες σίγουρος για την «πρόβλεψη».
Και φυσικά δεν έχω δώσει μία ξεκάθαρη λύση. Τι πρέπει να γίνει για να βγούμε από αυτήν την κατάσταση; Και υπάρχει τελικά λύση;
Μπορεί να έχω άδικο, να είμαι μπερδεμένος, να ονειροβατώ ή οτιδήποτε άλλο, αλλά η προσωπική γνώμη μου από όσα έχω μελετήσει και ψάξει είναι η παρακάτω:
Από κάθε άποψη ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ.
Η οποιαδήποτε λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από δύο αλληλοσυμπληρούμενους δρόμους:
1) Την προσωπική ψυχολογική εξέλιξη.
Αν παρατηρήσετε με ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ κάθε κακό που συμβαίνει σήμερα συμβαίνει λόγω της ανθρώπινης ψυχολογίας. Στο εσωτερικό σας κόσμο ΕΙΤΕ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΕΙΤΕ ΟΧΙ, είτε το αποδέχεστε είτε όχι, είτε είσαστε θρησκευόμενοι είτε όχι, είτε το δικαιολογείτε είτε όχι, υπάρχουν επτά θανάσιμες «ικανότητες». Καταπίνουν και διαλύουν την οποιαδήποτε θέλησή σας, μετατρέποντάς σας σε έρμαια των παθών σας, και είναι με τυχαία σειρά: Υπερηφάνεια, Φιλαργυρία, Λαγνεία, Λαιμαργία, Φθόνος, Θυμός, Τεμπελιά, Απληστία.
Και επειδή ΟΛΟΙ κουβαλάμε στον ψυχισμό μας αυτούς τους επτά δαίμονες είναι αδύνατον να συνεννοηθούμε, αυτό είναι μία παγκόσμια κατάσταση. Το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΓΩ έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις και έχει αποχαλινωθεί πλήρως. Οι ηθικές αξίες και οι πολιτισμοί χάνονται, ενώ οι άνθρωποι έχουν γίνει μία άνοστη σούπα σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή είναι πρακτικά η παγκοσμιοποίηση. Ο περίφημος Αντίχριστος της θρησκείας ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΕΔΩ: τον αποτελούμε εμείς οι ίδιοι.
Για αυτό κάθε πάλη και κάθε προσπάθεια για ελευθερία καταλήγει πάντοτε σε έναν νέο δυνάστη. Για παράδειγμα, αυτοί που «επαναστάτησαν» κατά της Χούντας, τελικά κατάκλεψαν τον κρατικό κορβανά και μας έφεραν στην σημερινή κατάσταση.
Λύση για τα παγκόσμια προβλήματα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ αφού όλοι οι άνθρωποι άγονται και φέρονται από τον ανώμαλο ψυχισμό τους. Λύση υπάρχει μόνο σε προσωπικό επίπεδο μέσω της καταπολέμησης των επτά δαιμόνων μας.
2) Η Μόνη άλλη λύση μπορεί να έρθει μέσα από τον Παγκόσμιο Νόμο της Ζυγαριάς: το Κάρμα και το Ντάρμα.
Πρόκειται για έννοιες απίστευτα διαστρεβλωμένες. Ο κάθε πικραμένος δίνει την έννοια που τον βολεύει και το όλο θέμα έχει καταντήσει μία ανούσια μυθολογία.
Το Κάρμα είναι η τιμωρία από τα συσσωρευμένα λάθη και αδικίες που κάναμε, καθώς και η τιμωρία για το καλό που μπορούσαμε να κάνουμε ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΑΜΕ.
Το Ντάρμα είναι η ανταμοιβή για οποιοδήποτε καλό έχουμε κάνει.
Όταν κάποιος πρέπει να τιμωρηθεί για κάτι ενεργοποιείται μέσα του ένα χαρακτηριστικό ΕΓΩ που τον βάζει στην κατάσταση της τιμωρίας και ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ. Δεν σας φαίνεται παράξενο που μετά από τόσα χρόνια παράλογης λιτότητας και εξευτελισμών σε διεθνές επίπεδο, οι Έλληνες συνεχίζουν να δέχονται παθητικά την κατάσταση;
Δυστυχές (κατά την γνώμη μου επαναλαμβάνω) ότι και να κάνουμε, ακόμα και τα όπλα να πάρουμε, η κατάσταση δεν θα αλλάξει.
Αν ο Νόμος της Ζυγαριάς το θέλει, θα εμφανιστεί ξαφνικά ένας ηγέτης (θυμηθείτε τον Γκάντι), ικανός να αφυπνίσει τον κόσμο από την παθητικότητά του και να οδηγήσει την χώρα σε μία νέα και ανοδική πορεία.
Αν ο Νόμος της Ζυγαριάς το θέλει θα μας κρατήσει σε αυτήν την ψυχολογική παθητικότητα μέχρι να εξαφανιστούμε ακόμα και σαν φυλή.
Έτσι για εμένα ο μόνος δρόμος σωτηρίας, η μόνη δράση που μπορούμε να κάνουμε, είναι η προσωπική επανάσταση ενάντια στο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΓΩ μας. Αλλά η επανάσταση αυτή δεν είναι κάτι εύκολο ούτε κάτι ευχάριστο.
Για αυτό βρίσκω ευκολότερο να γίνομαι (εκ του ασφαλούς) μάντης κακών.

26 Ιουλίου 2016

Παγκόσμια παράνοια

Η μοναδική επαφή μου με την επικαιρότητα είναι πέντε λεπτά το πρωί (και όχι κάθε πρωί) όταν ακούω που διαβάζουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Από εκεί καταλαβαίνω αν υπάρχει κάτι νέο, αν υπάρχει κάτι σημαντικό ή αν απλά αναμασώνται τα ίδια και τα ίδια για να γεμίζουν τα δελτία ειδήσεων.
Σήμερα καθυστερώντας λίγο έπεσα στις ειδήσεις. Είδα τον Σάντερς που στήριζε την Χίλαρι Κλίντον στο δημοκρατικό κόμμα.
Για την ιστορία στις ΗΠΑ, τον παγκόσμιο παραγωγό και εξαγωγέα δημοκρατίας (με άλλα λόγια αχαλίνωτου και απάνθρωπου καπιταλισμού), υπάρχουν δύο κόμματα με ονόματα που και τα δύο μεταφράζονται σαν «δημοκρατικά» (υπάρχει ελάχιστη διαφορά στις δύο έννοιες). Η δράση των δύο «δημοκρατικών» κομμάτων και των πιστών σκυλιών τους (ευρωπαϊκά κράτη) είναι τέτοια σε παγκόσμιο επίπεδο, ώστε ο Στάλιν και ο Χίτλερ να αρχίζουν να μοιάζουν με αθώες κορασίδες παρθεναγωγείου.
Κλείνοντας την παρένθεση επανέρχομαι στο θέμα:
Ο Σάντερς λοιπόν στην ομιλία του έλεγε ότι υπάρχει η ανάγκη για ΑΥΞΗΣΗ των κατώτατων μισθών!!!!!! και για ΔΩΡΕΑΝ δημόσια εκπαίδευση!!!!!!
Βέβαια ακόμα και αν γινόταν πρόεδρος δεν θα έκανε τέτοιο αμάρτημα, αλλά αυτό δείχνει ακριβώς την βασική ανάγκη που υπάρχει ακόμα και στις πολιτισμένες (χα, χα, χα) και δημοκρατικές (ΧΑ ΧΑ ΧΑ) χώρες της Δύσης που λυμαίνονται τον παγκόσμιο πλούτο χάριν μερικών ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ πολυεθνικών.
Ακόμα και η ενενηντάχρονη γιαγιά σας, που με το ζόρι γράφει το όνομά της, ξέρει πολύ καλά ότι για να υπάρξει καλή και σωστή παραγωγή στο χωράφι πρέπει να ταΐζεις καλά τους εργάτες και να τους ξεκουράζεις. Διαφορετικά το σύστημα παραγωγής χωλαίνει και είναι θνησιγενές.
Και όμως εδώ στο Ελλαδιστάν, οι πολιτικοί μιλάνε ακόμα για μείωση των μισθών, για ιδιωτική εκπαίδευση (όχι άλλο κακό δημόσιο) και γενικά για σκληρό καπιταλισμό με σκοπό να «έρθει η ανάπτυξη» (ΧΑΑΑΑΑΑΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ).
Είναι πραγματικά ανέκδοτο. Στην μητρόπολη της εκμετάλλευσης και του καπιταλισμού να μιλάνε για αύξηση των κατώτατων μισθών και για δωρεάν εκπαίδευση, ενώ στην μητρόπολη της δημοκρατίας μιλάνε για σκληρό, πάνσκληρο καπιταλισμό, την στιγμή που τα στοιχεία δείχνουν την αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος.
Και τα κορόιδα/πρόβατα/ψηφοφόροι κολλημένα στην τηλεόραση υποστηρίζουν πολιτικά ανδρείκελα, πιστεύοντας ότι το δικό τους κουκλάκι θα τους δώσει να φάνε…

20 Ιουλίου 2016

Η νεοταξική οικονομική απάτη

Για κάποιον ακατανόητο για εμένα λόγο, σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν όλοι μία ψυχαναγκαστική μανία με την ανάπτυξη. Πρέπει συνεχώς όλοι να παράγουν όλο και περισσότερα και να κερδίζουν όλο και περισσότερα.
Αυτή είναι μία πραγματικά παράλογη πρακτική. Αν βάλεις ένα πεντάχρονο παιδάκι να αναλύσει το θέμα θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.
Πάρτε ένα απλό παράδειγμα: έχουμε έναν αγρότη με ένα χωράφι. Ας υποθέσουμε ότι βγάζει δέκα κιλά ντομάτες. Τις πουλάει ένα ευρώ το κιλό και βγάζει δέκα ευρώ.
Με αυτά τα δέκα ευρώ θα πρέπει να πληρώσει τα έξοδα για το χωράφι, τα έξοδα της οικογένειας, τους φόρους και να του μείνει και περίσσευμα το οποίο (σύμφωνα με την βλακώδη παγκόσμια οικονομική πρακτική) θα πρέπει να επενδύσει στο χωράφι του για να βγάλει έντεκα κιλά ντομάτες.
Ταυτόχρονα όμως, εκατοντάδες άλλοι θα πρέπει να εμφανίσουν «αύξηση παραγωγής», δηλαδή κέρδος και θα απαιτήσουν από τον παραγωγό περισσότερο χρήμα.
Ο εργάτης στο χωράφι θα απαιτήσει μεγαλύτερο μισθό.
Ο φορτηγατζής που κουβαλάει τις ντομάτες θα απαιτήσει αυξημένα κόμιστρα.
Ο έμπορος θα απαιτήσει χαμηλότερη τιμή.
Το κράτος θα απαιτήσει μεγαλύτερους φόρους.
Το βενζινάδικο θα απαιτήσει υψηλότερη τιμή στο καύσιμο του τρακτέρ.
Ο μηχανικός για το τρακτέρ θα απαιτήσει περισσότερα για την συντήρηση.
Το εργοστάσιο θα απαιτήσει περισσότερα για τα ανταλλακτικά του τρακτέρ.
Όλοι αυτοί με την σειρά τους υφίστανται μία πίεση ζήτησης όπου πρέπει να πληρώνουν περισσότερα.
Πείτε μου στον θεό που πιστεύετε. Είναι δυνατόν κάθε χρόνο:
-ένα χωράφι να παράγει 3% περισσότερο
-ο εργάτης να δουλεύει 3%  περισσότερο
-ο φορτηγατζής να κουβαλάει 3% περισσότερο
-ο έμπορος να μειώνει τις τιμές 3% και να κερδίζει 3% περισσότερο
-το κράτος να παίρνει 3% περισσότερους φόρους,
-το βενζινάδικο να αυξάνει 3% την τιμή του καυσίμου
-ο μηχανικός να συντηρεί 3% περισσότερα μηχανήματα
-το εργοστάσιο να παράγει 3% περισσότερα ανταλλακτικά
-ο ταξιτζής να οδηγεί 3% περισσότερες ώρες
-ο  παγωτατζής να πουλάει 3% περισσότερα παγωτά
-ο φούρναρης να παράγει 3% περισσότερο ψωμί
-ο μπογιατζής να βάφει 3% περισσότερους τοίχους
-ο νεκροθάφτης να θάβει 3% περισσότερους πεθαμένους
-ο πιλότος να πετάει 3% περισσότερες ώρες
-ο ναυτικός να ταξιδεύει 3% περισσότερες ώρες
-ο ασφαλιστής να κλείνει 3% περισσότερα συμβόλαια
-ο οποιοσδήποτε πωλητής να πουλάει 3% περισσότερο προϊόν
-ο συγγραφέας να γράφει 3% περισσότερο κείμενο
-ο χειρούργος να κάνει 3% περισσότερες εγχειρήσεις
-ο οδοντίατρος να σφραγίζει 3% περισσότερα δόντια
κλπ, κλπ, κλπ;
Είναι δυνατόν ολόκληρη η γη να παράγει ΜΟΝΙΜΑ 3% περισσότερο πλούτο «για να υπάρχει ανάπτυξη»;
Το σύστημα αυτό είναι τόσο παράλογο, θνησιγενές και προβληματικό, ώστε μόνο αν πρόκειται για μία γιγαντιαία κομπίνα, στημένη από κάποιους «άγνωστους», με σκοπό μία ληστρική οικονομική πυραμίδα μπορεί να αποκτήσει κάποια λογική.
Βέβαια:
-σοφός οικονομολόγος δεν είμαι,
-καθηγητής του Χάρβαρντ δεν είμαι
-μαϊντανός στις πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικο-στρατηγικο-εκπομπές του Αυτιά και άλλων διασήμων δεν είμαι
-επώνυμος δεν είμαι
-κομματικό στέλεχος δεν είμαι
-ηθοποιός δεν είμαι
-γκολτζής μεγάλης ομαδάρας δεν είμαι
Είναι δυνατόν να σας πείσω;

18 Ιουλίου 2016

Γνωμικά

Ο φόβος είναι μετά την υπεροψία ο μεγαλύτερος εχθρός.

Αλήθεια υπάρχει κάποια στιγμή στην ζωή σας που να μην φοβόσαστε; Υπάρχει κάτι, οτιδήποτε που να μην το φοβόσαστε;
Φοβόσαστε τα μικρόβια, τις πεταλούδες, τα μυρμήγκια, τις γάτες, τους σκύλους…
Φοβόσαστε το σκοτάδι, το ηλεκτρικό ρεύμα, τα αυτοκίνητα (ακόμα και όταν οδηγείτε).
Φοβόσαστε την μοναξιά, τους άλλους ανθρώπους, την γαλήνη της φύσης, τον ήλιο.
Φοβόσαστε για την δουλειά σας, τα παιδιά σας, το σπίτι σας, τα λεφτά σας.
Φοβόσαστε για την υπόληψή σας, για το τι θα πουν οι άλλοι.
Φοβόσαστε την αρρώστια, τα γεράματα, τον θάνατο.
Τελικά, είσαστε ένα μίγμα φόβων που μεταμφιέζεται σε μαγκιά, αδιαλλαξία και αδιαφορία για τους άλλους.
Όμως πολύ φοβάμαι ότι δεν θα καταλάβετε τίποτε από αυτό το κείμενο.

17 Ιουλίου 2016

Το στριφνό βιβλίο (Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ)

Ο γέρος με το ρόπαλο με τράβηξε απότομα από το μανίκι:
-Εκεί….
Είπε κοιτώντας με και κουνώντας ελαφρά το κεφάλι. Γύρισα σαν αυτόματο προς το μέρος που μου έγνεψε.
Κοκάλωσα.
Τεράστιος και θηριώδης στεκόταν στα αριστερά μου ο τοίχος…
Ψηλός και παχύς με χοντρές, ακανόνιστες πέτρες.
Στέκει γιγάντιος, φυτεμένος με σιδερένια θεμέλια στο χώμα.
Ακλόνητος και αδιαπέραστος ρίχνει την μαύρη σκιά του στην σκληρή γη.
Με ψηλά μπεντένια και καγκελόφρακτες ντάπιες.
Πρασινάδα καλύπτει τις κάτω του πέτρες, που κρυμμένες από το φως του ήλιου, μουχλιάζουν και κρυώνουν αναδύοντας μια πνιγηρή μυρωδιά υγρασίας.
Όμοιος με δράκο, έτσι όπως οι παλιές πέτρες στραφταλίζουν καυτές κάτω από το φως του ήλιου. Συρματοπλέγματα στις κορφές των μπεντενιών, ομοιάζουν στα φαρμακερά λέπια που υπήρχαν στην πλάτη του τρομερού μυθικού θηρίου.
Φύλακες με όπλα υπηρετούν το Θηρίο αυτό. Ανεβοκατεβαίνουν στην τραχιά πλάτη του με βάρδιες. Κοιτούν μέσα και έξω. Είτε βρέχει είτε κάνει ζέστη, μέρα και νύχτα οι υπηρέτες του Θηρίου ακούραστοι το προσέχουν.
Και εκείνο συνεχώς πεινάει…
Και κάθε τόσο αρπάζει και καταπίνει ανθρώπους...
Και τους χωνεύει στην πέτρινη κοιλιά του…
Μιλιούνια έχουν περάσει τα σιδερένια σαγόνια του…
Για δίκαιους και άδικους λόγους…
Και όλοι προσπαθούν απελπισμένοι να φύγουν μακριά του…
Μουγκρίζει και βρυχάται και μυρωδιά θανάτου ξεφεύγει από τα σαγόνια του.
Οι μέσα τρομοκρατημένοι το κοιτάζουν αβοήθητοι.
Οι έξω το κοιτούν με τρόμο.
Και κανείς δεν θέλει να το πλησιάσει.
Αισθάνθηκα ανακούφιση που ήμουν ασφαλής. Η απόσταση ήταν αρκετή και το δυσκίνητο θηρίο δεν μπορούσε να με δει. Έτσι δεν υπήρχε περίπτωση να με κυνηγήσει.
Ο γέρος με έπιασε ξαφνικά από τους ώμους και με ταρακούνησε βίαια.
-Ποιο θηρίο κοιτάζεις;
-Που είναι το πραγματικό τέρας;
-Από τι είσαι ασφαλής;
Οι τρεις ερωτήσεις έφτασαν οδυνηρές στα αυτιά μου, στερώντας μου την ψεύτικη αίσθηση της ασφάλειας. Μια αστραπή διαπέρασε τον ουρανό που εν τω μεταξύ είχε μαυρίσει. Η βροντή της έκανε τα πάντα να τρίξουν, ενώ ακόμα και το χώμα δονήθηκε από τον θόρυβο.
Πανικοβλήθηκα.
Τεράστιος και θηριώδης στεκόταν στα αριστερά μου ο τοίχος…
Ψηλός και παχύς με χοντρές, ακανόνιστες πέτρες.
Στέκει γιγάντιος, φυτεμένος με σιδερένια θεμέλια στο χώμα.
Ακλόνητος και αδιαπέραστος ρίχνει την μαύρη σκιά του στην σκληρή γη.
Με ψηλά μπεντένια και καγκελόφρακτες ντάπιες.
Πρασινάδα καλύπτει τις κάτω του πέτρες, που κρυμμένες από το φως του ήλιου, μουχλιάζουν και κρυώνουν αναδύοντας μια πνιγηρή μυρωδιά υγρασίας.
Όμοιος με δράκος, έτσι όπως οι παλιές πέτρες στραφταλίζουν καυτές κάτω από το φως του ήλιου. Συρματοπλέγματα στις κορφές των μπεντενιών, ομοιάζουν στα φαρμακερά λέπια που υπήρχαν στην πλάτη του τρομερού μυθικού θηρίου.
Ελαττώματα και Συνήθειες υπηρετούν το Θηρίο αυτό. Ανεβοκατεβαίνουν στην τραχιά πλάτη του με βάρδιες. Κοιτούν μέσα και έξω. Είτε βρέχει είτε κάνει ζέστη, μέρα και νύχτα οι υπηρέτες του Θηρίου ακούραστοι το προσέχουν.
Και εκείνο συνεχώς πεινάει…
Και κάθε τόσο αρπάζει και καταπίνει ψυχές...
Και τις χωνεύει στην πέτρινη κοιλιά του...
Μιλιούνια έχουν περάσει τα σιδερένια σαγόνια του...
Για δίκαιους και άδικους λόγους…
Και όλοι προσπαθούν απελπισμένοι να φύγουν μακριά του… χωρίς να τα καταφέρουν…
Μουγκρίζει και βρυχάται και μυρωδιά θανάτου ξεφεύγει από τα σαγόνια του.
Δεν υπάρχει τρόπος να τον δεις.
Δεν υπάρχει τρόπος να τον ακούσεις.
Ο δράκος είσαι εσύ ο ίδιος.
Μασάς και καταπίνεις την ίδια σου την ψυχή, σε θανατερό τσιμπούσι.
Και αυτή προσπαθεί να ξεφύγει… άσκοπα…
Κοίταξα πάλι τον Τοίχο.
Μερικοί πιστεύουν ότι θα ξεφύγουν.
Άλλοι ότι δεν θα τους καταπιεί.
Και όλοι μέσα στην θανατερή κοιλιά του πραγματικού Δράκοντα χωνεύονται ανυποψίαστοι για την Πραγματικότητα.