Γλυπτό της φύσης

Όταν η Φύση έχει κέφια δημιουργεί και πρωτοποριακά γλυπτά.

Το εσωτερικό μέρος ενός κορμού σάπισε γρήγορα. Έμεινε η απέξω πλευρά μαζί με τα «νεύρα» των κλαδιών. Το αποτέλεσμα είναι μία ξύλινη ρόδα.

Συγνώμη κύριε Φάμπρ

Καλέ; Τι καθίκια είμαστε;
Σαν δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ!
Ήρθε κοτζάμ ευρωπαίος καλλιτέχνης για να μας βοηθήσει επειδή τόσο αγαπάει τους Έλληνες.
Ζήτησε να πάρει μόνο είκοσι ψωροχιλιάρικα για κάθε χρόνο.
Μας έκανε την τιμή να μας εκπολιτίσει παρουσιάζοντας τον βελγικό πολιτισμό στο ψωραλέο και αναχρονιστικό  φεστιβάλ της Επιδαύρου.
Και εμείς τα άχρηστα καθίκια διαμαρτυρόμαστε;
Γιατί καταπατούμε έτσι τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα των γυναικών που θέλουν και αυτές την δόση τους από τον βελγικό πολιτισμό;
Γιατί καταπατούμε έτσι τα ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα αυτοπροσδιορισμού των ομοφυλοφίλων και λοιπών  «ανώτερων» ανθρώπων που σιγά-σιγά θα απαιτήσουν την νόμιμη άδεια να πηδάνε ζώα, παιδιά και πεθαμένους;
Γιατί στεναχωρήσαμε τόσο τον υπέροχο αυτόν πολυπολιτισμικό υπουργό πολιτισμού, της υπέροχης πολυπολιτισμικής κυβέρνησης του υπέροχου πολυπολιτισμικού και μαχόμενου για τα ανθρώπινα δικαιώματα Τσίπρα;
Καλά! Έχω σιχαθεί πλέον αυτόν τον βρωμερό, εθνικιστή, διεφθαρμένο, τεμπέλη, ψεύτη, αγενή, απολίτιστο και φασίστα λαό που δεν μπορεί να αναγνωρίσει την σοβαρή, εξυψωμένη και εκλεπτυσμένη ευρωπαϊκή τέχνη, την οποία τόσο απλόχερα και αφιλοκερδώς τρέχουν όλοι να του προσφέρουν.
Θα πάω να ζητήσω την βελγική υπηκοότητα. Έτσι για να αισθανθώ λίγο πολιτισμένος βρε αδερφέ!

Το στριφνό βιβλίο (Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ)

Έμοιαζε με κραυγή κατσίκας…
που την βασανίζουν…
Παραπονιάρικη.
Με αγωνία. Κάθε τόσο. Κάθε τόσο. Κάθε τόσο.
Και μετά μία στριγκλιά:
«Σκάσε πια. Αν δεν σκάσεις θα σε σκοτώσω».
Περίεργος πρόσεξα την κραυγή.
Σιγά σιγά ξεκαθάρισε και κατάλαβα τον ήχο:
«Μαρίιιια. Μαρίιια».
Ρώτησα. Και έμαθα… Είναι μία γριά. Απέναντι.
Μέσα στην προσωπική μου (πια) κόλαση.
Παράλυτη χρόνια μιλάει μόνο και κουνάει λίγο το ένα χέρι.
Και καλεί, τρελαμένη, την κόρη της.
Που έμεινε ανύπαντρη για να την φροντίζει.
Ίσως γιατί έτσι ήθελε η κοινωνία της.
Ίσως γιατί έτσι νόμιζε αυτή.
Ίσως γιατί φοβήθηκε.
Ίσως… ένας θεός ξέρει για ποιόν άλλον λόγο.
Και πλένει ρούχα σε μία λεκάνη.
Κάθε μέρα πλένει.
Και, όταν δεν αντέχει άλλο,
φωνάζει στην αιτία των ημερών της:
«Σκάσε πια. Αν δεν σκάσεις θα σε σκοτώσω».

ΘΕΟΙ…

Θα ήθελα να ήμουν ὁ Σίβα,
ὁ Εξολοθρευτής,
ὁ νυχτερινός τίγρης.
Να τρέξω σαν τον άνεμο…
Γρήγορος σαν την ματιά…
Σιωπηλός σαν την σκέψη…
Να φέρω τον θάνατο στα έξυπνα ζώα.
Να εξολοθρεύσω αυτή την μίζερη δίποδη φυλή.
Αλλά ποιό το κέρδος;
Πρέπει πρώτα να σκοτώσω τον εαυτό μου.
Το ζώο πού με κρατάει κλεισμένο.
Να σπάσω τα σίδερα.
Πρέπει να «πεθάνω» για να ανθίσω.
Για να σκοτώσω τα έξυπνα ζώα.
Με φρικτό θανατικό από κρύα, δοσμένο, δίκοπη λάμα.
Για να αποκαταστήσω…

ΘΕΟΙ…

Μία μέρα θα γίνω ὁ ΣΙΒΑ.
Και θα ξανάρθω.
Κι ας χρειαστούν χίλιες ζωές…

Ο όμορφος Ωρωπός

Το μέρος έχει αρκετό πράσινο. Δυστυχώς όμως βλέπεις παντού την νεοελληνική κακογουστιά, με τα δάση κατεστραμμένα από χωματόδρομους, καψίματα, καταπατήσεις, γιαπιά κάθε είδους, τεράστια και κακάσχημα ξενοδοχεία εμφανώς παράνομα την εποχή που χτίστηκαν κλπ.
ΕΥΤΥΧΩΣ που ήρθε η οικονομική κρίση, διαφορετικά το μέρος θα είχε καταστραφεί ακόμα περισσότερο. Να τα χιλιάσει και ο Παπανδρέου και η Μέρκελ, και το ΔΝΤ  και όποιος άλλος απατεώνας ευθύνεται για αυτήν.
Ταυτόχρονα μπορείτε να δείτε και ένα απρόσμενα και καταπληκτικά ωραίο μέρος. Θα το βρείτε σε ένα σημείο με τους απαραίτητους σωρούς αλλοπρόσαλλων σκουπιδιών με το όνομα «τρίτη πηγή».

Ένα διαρκές έγκλημα

Για κάποιον ανεξήγητο για μένα λόγο, οι άνθρωποι αρέσκονται να ζουν μαζί με τα ποντίκια. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτό το διαρκές έγκλημα που ξεκινάει με τις πρώτες ζέστες. Δεκάδες φίδια σκοτώνονται από τα αυτοκίνητα στην προσπάθειά τους να διασχίσουν έναν δρόμο.

Οι οδηγοί είτε επειδή δεν ενδιαφέρονται είτε επειδή το επιδιώκουν τα πατάνε. Έτσι λιγοστεύουν τον αριθμό του χειρότερου φυσικού εχθρού των ποντικιών.

Με αυτήν την μανία τους η ισορροπία της φύσης χαλάει. Και μετά επιστρατεύουμε δηλητήρια για να απαλλαγούμε από τα ποντίκια.

Αλλά το μυαλό θα μας εμποδίσει;

Γνωμικά

Ποιοι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Προς τα πού πάμε; Για ποιον λόγο ζούμε; Εξ’ αιτίας τίνος ζούμε;

Αν και είμαστε παντελώς ανίκανοι να απαντήσουμε στα θεμελιώδη αυτά ερωτήματα, είναι γεγονός ότι ο καθένας από εμάς έχει κατά βάθος μια αρχή που ολοκληρώνει. Υπάρχει «κάτι», δύσκολα αναγνωρίσιμο, το οποίο μας έλκει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, προς το καλό, και την ανθρωπιά. Εκδηλώνεται με μία σιωπηλή τάση, που δεν μας αναγκάζει αλλά μας αφήνει να διαλέξουμε. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «φωνή της συνείδησης» ή καλύτερα «εσωτερικό δικαστή».
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το αγαπημένο μας ΕΓΩ, που έχει αποχαλινωθεί πλέον, είναι εύκολα αναγνωρίσιμο και το οποίο μας σπρώχνει προς μία άλλη εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση. Μας πιέζει, φωνάζοντας και δημιουργώντας τεράστιο βάρος στο συναίσθημα για να κάνουμε το δικό του, παραβλέποντας πάντοτε αυτό που μας καλεί να κάνουμε ο εσωτερικός δικαστής μας.
Έτσι με βάση το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος, κινείται με ιδιοτέλεια, ακόμα και αν φαίνεται να δρα με βάση το συμφέρον των άλλων, τα πράγματα πάνε μόνιμα από το κακό στο χειρότερο. Θα ήταν εύκολο να το καταλάβει ο καθένας αυτό, αλλά δυστυχώς έχουμε εκπαιδευτεί από μικροί να νομίζουμε ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΕΓΩ.
Παρ’ όλα αυτά, ευτυχώς, ο «δικαστής» συνεχίζει να υπάρχει και μας κάνει να μην αισθανόμαστε τόσο καλά με την σημερινή κατάσταση.
Εκλέξτε να τον ακολουθήσετε. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Μην χάνετε το θάρρος σας μπροστά στο αδιανόητο μέγεθος της παγκόσμιας αδικίας και θλίψης. Από μία ορισμένη οπτική γωνία εσείς φταίτε για αυτό!
Εκλέξτε τώρα.
Παρατήστε το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΑΣ ΕΓΩ τώρα.
Πράξετε αυτό που είναι δίκαιο τώρα.
Δείξτε αγάπη τώρα.
Δείξτε έλεος τώρα
Να είστε ταπεινοί τώρα.
Μπείτε στην θέση των άλλων τώρα.
Πρόκειται για μία δουλειά δύσκολη, την οποία έτσι κι αλλιώς δεν μπορείτε να την τελειώσετε  αμέσως.
Αλλά δεν μπορείτε και να την παρατήσετε.

Φυσικό προσάναμμα

Από μικρός μου άρεσε η φωτιά. Με ελκύει έντονα και πάντα μου άρεσε να παίζω με τα πυρωμένα κάρβουνα, με τα ξύλα που καίγονται, ακόμα και με την βιομηχανική φωτιά.
Κάποτε πήρα μέρος σε κατάσβεση πυρκαγιάς μέσα σε εργοστάσιο της ΔΕΗ. Καιγόταν ένας κλειστός χώρος με καλώδια υψηλής τάσης, πίνακες και διακόπτες. Έμπαινα στον χώρο γεμάτο με πυκνούς τοξικού καπνούς χωρίς μάσκα, κρατώντας την αναπνοή μου, προχωρούσα κάπου πέντε μέτρα προς τα μέσα, ανάμεσα σε πίνακες και μηχανήματα που φλέγονταν για να πλησιάσω την εστία και να αδειάσω τον πυροσβεστήρα.
Ίσως σας φαίνεται επικίνδυνο, αλλά εγώ με κάποιον τρόπο ήμουν ήρεμος και αισθανόμουν άνετα λες και καθόμουνα στον καναπέ.
Παντού όπου πηγαίνω ψάχνω για να βρω μέρη που μπορώ να ανάψω φωτιά και πράγματα που βοηθάνε σε αυτό. Έτσι βρήκα και αυτήν την φούντα του καλαμιού. Με την κατάλληλη προετοιμασία, η φωτιά, ακόμα και με αρκετή υγρασία είναι βέβαιη.