Αρχαία Ελληνική τεχνολογία

Και μόνο η ύπαρξη του περίπλοκου μηχανισμού των Αντικυθήρων, θα έπρεπε να προκαλέσει το παγκόσμιο σκίσιμο των βιβλίων της ιστορίας και το ξαναγράψιμό τους από την αρχή. Ένας μηχανισμός με λεπτά γρανάζια και τεχνολογία που «εφευρέθηκε» τον 18ο αιώνα, δεν μπορεί να έχει κατασκευαστεί από ανθρώπους που τα μόνα τους εργαλεία ήταν το σφυρί και το καλέμι.
Στην Ιταλία, πρόσφατα, έγινε η ανακάλυψη ακόμα ενός από τα εκατοντάδες ναυάγια ελληνικών πλοίων που είναι σπαρμένα στην Μεσόγειο, την πρώην ελληνική θάλασσα. Είδα το σχετικό βίντεο, όπου φαινόταν αμέσως η προχειρότητα της υποβρύχιας ανασκαφής. Τα αντικείμενα έβγαιναν πιασμένα με γυμνά χέρια από τους δύτες και εμφανώς καθαρισμένα μέσα στο νερό, ίσως μάλιστα τριμμένα με άμμο. Οι δύο ελληνικές περικεφαλαίες μου φάνηκαν σαν καθαρισμένες με οξύ ή αμμοβολή! Προφανώς οι Ιταλοί «αρχαιολόγοι» δεν ενδιαφέρονται να κάνουν σωστή φύλαξη και συντήρηση των ευρημάτων.
Το δεύτερο που φαινόταν αμέσως ήταν οι καταπληκτικές τρύπες στην περιφέρεια της περικεφαλαίας. Στην εικόνα στο τέλος της ανάρτησης μπορείτε να δείτε τρεις λεπτομέρειες:
1) Προσέξτε πόσο παράλογα καθαρή είναι η μπρούτζινη περικεφαλαία, η οποία κανονικά θα έπρεπε να είναι (το λιγότερο) σκεπασμένη με πρασινωπή σκουριά ή έστω με άλατα.
2) Προσέξτε πόσο στρογγυλές, ίδιες σε μέγεθος και ΚΥΡΙΩΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΛΛΟΥ είναι οι τρύπες στην περιφέρεια της περικεφαλαίας. Τέτοιας ποιότητας τρύπες μπορούν να γίνουν μόνο με δράπανο και μεταλλικό τρυπάνι. Η πρωτόγονη μέθοδος τρυπήματος με καρφί θα παραμόρφωνε άσχημα το μέταλλο.
3) Προσέξτε πόσο ίσιο είναι το τελείωμα του μετάλλου. τέτοιου είδους φινίρισμα μπορεί να γίνει μόνο με λίμα, και η λίμα δεν είναι ένα απλό εργαλείο. Η κατασκευή της απαιτεί και εξειδικευμένα εργαλεία και εξειδικευμένες γνώσεις μεταλλουργίας. Αλλά το κυριότερο απαιτεί ΑΤΣΑΛΙ.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πολύ περισσότερα εργαλεία από όσο μας διδάσκουν (ή μάλλον μας παραπληροφορούν) σήμερα. Αλλά προφανώς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε στην παγκόσμια «εκπαίδευση».

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του διαδικτύου

Ένας κανόνας για να αυξήσετε τις επισκέψεις στην σελίδα σας (φυσικά με σκοπό να αυξηθούν τα κέρδη από τις διαφημίσεις) είναι να βάζετε «πιασάρικους» και εντυπωσιακούς τίτλους.
Έτσι, οι ιστοσελίδες είναι γεμάτες με βλακώδεις εκφράσεις τύπου «…πάθαμε πλάκα όταν…», «…μας τρέλανε ο…», «μπλα μπλα και δείτε τι συνέβη…», κλπ. Συνήθως αν μπείτε να διαβάσετε το κείμενο δεν θα λέει τίποτε περισσότερο από όσα σας δίνει να καταλάβετε ο τίτλος ή απλά δεν θα βρείτε τίποτε αξιόλογο. Παράδειγμα το «έκαναν τον Πούτιν γλειφιτζούρι και πουλάει σαν τρελό». Πρόκειται για ξεκάθαρη σπατάλη θερμίδων το να κάνετε κλικ για να διαβάσετε το κείμενο.
Στο πανηγύρι έχει μπει ακόμα και το κάποτε σοβαρό Ποντίκι. Εκεί είδα το ιταλικό βίντεο για την ανακάλυψη ενός φορτίου μπρούτζου (ή ορείχαλκου) σε αρχαίο ελληνικό ναυάγιο στην Γέλα της Ιταλίας. Το άρθρο στο Ποντίκι συνδέει τον μπρούτζο του ναυαγίου με τον μυθικό «ορείχαλκο» και με την Ατλαντίδα! Υποτίθεται ότι τώρα υπάρχουν ελπίδες για να λυθεί το μέγα μυστήριο της Ατλαντίδος!
Την «είδηση» αναπαράγουν επίσης πολλά σάιτ με πηχυαίους τίτλους, μέχρι που είδα και το ανεκδιήγητο «Ορείχαλκος από την Ατλαντίδα»!!!!!!
Μία άλλη «είδηση» είχε χοντρά μεγάλα γράμματα και μάλιστα υπογραμμισμένα:
«Έμειναν χαζοί οι τηλεθεατές με το «καυτό» σταυροπόδι της Σπυροπούλου (βίντεο)».
Επειδή είχα αρχίσει να γράφω αυτήν ακριβώς την ανάρτηση, μπήκα να δω το περίφημο βίντεο για να έχω ένα παραπάνω στοιχείο: Σε μία από τις γνωστές εκπομπές για ανεγκέφαλους, η «πανέμορφη» και «σέξι» κλπ, κλπ, κλπ προσκεκλημένη καθόταν σε έναν καναπέ, φορώντας ένα σούπερ μίνι. Σε μία στιγμή σήκωσε το ένα πόδι και το πέρασε επάνω στο άλλο. Επειδή ήταν βουλιαγμένη στον καναπέ, δεν φάνηκε απολύτως τίποτε «καυτό» ούτε τίποτε διαφορετικό από τα δεκάδες σταυροπόδια που εμφανίζονται στην οθόνη.
Ένα τρίτο παράδειγμα είναι αυτό: «Πάθανε πλάκα οι παίκτες». Αναφέρεται στο Σαρβάιβορ, όπου δύο ομάδες από ενήλικες με εγκέφαλο πεντάχρονων «διαγωνίζονται» για το έπαθλο. Αν ανοίξετε το άρθρο θα διαβάσετε ότι, σύμφωνα με πληροφορίες της σελίδας, «Θα γίνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει». Θα ανακοινωθεί ποιο είναι το βραβείο και οι παίκτες θα τρελαθούν από την χαρά τους! ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΣΤΗΜΕΝΟ ΚΟΛΠΟ, όπου κάποιοι ξέρουν εκ των προτέρων τι θα συμβεί, για να μην πούμε ότι το επεισόδιο της Κυριακής έχει ήδη γυριστεί από μέρες! Επιπλέον οι καταναλωτές σανού θα ξαναμπούν την Κυριακή (κάνοντας νέα κλικ) για να δουν για το τρομερό αυτό γεγονός, πως δηλαδή οι παίκτες θα αντιδράσουν κάτω από τις οδηγίες του σκηνοθέτη.
Τελικά, παρά την κενότητα, την ανοησία και τις κατινιές, για τις οποίες φαίνεται να μην διαμαρτύρεται κανένας, οι «πιασάρικοι» τίτλοι θα φουσκώνουν συνεχώς τα έσοδα των σάιτ, αφού οι μηχανές αναζήτησης θα ανεβάζουν στην κορυφή τέτοιες μπούρδες, επειδή το μόνο κριτήριό τους είναι τα κλικ. Και τα κλικ τα προσφέρουν όλοι όσοι κάθονται μέρα νύχτα και κυνηγάνε αυτές ακριβώς τις «ειδήσεις».
Τελικά είναι προφανές ότι έχουμε τα ΜΜΕ που μας ταιριάζουν…
Αλλά τι διαμαρτύρομαι; Εδώ υπάρχει σελίδα για τουρκική σειρά στο φέισμπουκ, όπου πάνω από 90.000 άτομα παρακολουθούν, κάνουν λάικ και αναρτούν σχόλια με διθυράμβους θαυμασμού για την τρομερά ποιοτική αυτή σειρά.

Γνωμικά

Κάθε λεπτό που θυμώνεις χάνεις εξήντα δευτερόλεπτα ευτυχίας.

Ο θυμός σε βάζει σε μία κολάσια εσωτερική κατάσταση. Πολλές φορές σε ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ να πεις ή να κάνεις πράγματα για τα οποία μετά από λίγο μετανοείς πικρά, συνήθως χωρίς να μπορείς να διορθώσεις το σφάλμα σου.
Θα συμπληρώσω ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον θυμό.
Για αυτό πάρτε ένα κομμάτι χαρτί και σημειώστε πόσα λεπτά κάθε ημέρα περνάτε μέσα σε θυμό…
Και πόσα λεπτά περνάτε μέσα σε ζήλια…
Και πόσα λεπτά περνάτε μέσα σε απληστία..
Και πόσα λεπτά περνάτε μέσα σε ματαιοδοξία…
Και πόσα λεπτά περνάτε μέσα σε απελπισία…
Και πόσα λεπτά περνάτε μέσα σε φόβο…
Και πόσα λεπτά περνάτε μέσα σε μίσος…
Κλπ…
Κλπ…
Κλπ…
Κάντε την πρόσθεση και θα δείτε πόσες ώρες δυστυχίας κάθε ημέρα περνάτε κυριολεκτικά με την θέλησή σας μέσα στην κόλαση.

Ο χαρακτήρας των Ελλήνων (κατά την Britannica του 1910)

Συνήθως στις αναρτήσεις μου λέω ότι «τα ψωμιά μας είναι λίγα» σαν κράτος, ακόμα και σαν έθνος,
Να όμως που μία παλιά (αντιγραμμένη) ανάρτηση από το αρχείο μου με έκανε να αναθαρρήσω λιγάκι. Στις σελίδες 430 και 432 του δωδέκατου τόμου της Βρετανικής εγκυκλοπαίδειας του 1910 (όποιος θέλει να μου πει να του τον στείλω) αναφέρονται με κάθε λεπτομέρεια τα προτερήματα και τα ελαττώματά μας σαν Έλληνες. Στο τέλος της ανάρτησης βρίσκονται οι εικόνες από τις σελίδες της εγκυκλοπαίδειας.
Διαβάζοντας το κείμενο έχει κανείς την εντύπωση ότι ο συγγραφέας μιλάει για τους σημερινούς Έλληνες και όχι για αυτούς εκατό τόσα χρόνια πριν. Παρ’ όλα αυτά μπορείτε να διακρίνετε την διάβρωση που είναι ήδη εμφανής, αφού η Νέα Τάξη έχει κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά στο Ελλαντιστάν.
Είχα κρατήσει τα συγκεκριμένα στοιχεία εδώ και κάποια χρόνια. Τώρα αποφάσισα να κάνω μία «ολοκληρωμένη» ανάρτηση για το θέμα. Η πραγματική πρώτη πηγή είναι αδύνατον να ανακαλυφθεί, αφού όλοι κάνουν ανατύπωση ανατυπώσεων, με αποτέλεσμα ο πραγματικός συγγραφέας να χάνεται στον λαβύρινθο του διαδικτύου. Υποτίθεται ότι η πηγή των στοιχείων είναι «κάποιος» Στρατής Στρατήγης, αν και από την προσωπική μου πείρα ίσως να μην είναι αυτός ο «υπαίτιος».
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κομμάτι. Στις παλιές αναρτήσεις (και σε αυτήν που αντέγραψα) η μετάφραση είναι αποσπασματική. Για άγνωστο λόγο παραβλέπονται τα κομμάτια που αναφέρονται στα προτερήματά μας.
Ορίστε λοιπόν το ολοκληρωμένο κείμενο.

Παρά το γεγονός της σύνθετης προέλευσής τους, της ευρείας γεωγραφικής εξάπλωσή τους και των κοσμοπολίτικων ενστίκτων τους, οι σύγχρονοι Έλληνες είναι ένας αξιοσημείωτα ομοιογενής λαός, αισθητά διαφορετικοί στον χαρακτήρα από τις γειτονικές φυλές, ενωμένος από έναν κοινό (ή διαδεδομένο) ενθουσιασμό για την επίτευξη των εθνικών στόχων τους, και [είναι] βαθύτατα πεπεισμένοι για την ανωτερότητά τους έναντι των άλλων εθνών.
Ο ξεχωριστός χαρακτήρας τους, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή τάση τους να αντιμετωπίζουν τους μη ελληνικούς πληθυσμούς ως βαρβάρους, αντισταθμίζει, στην πραγματικότητα, τα αποτελέσματα της μεγάλης ενέργειας και του ζήλου τους στην αφομοίωση άλλων φυλών. Η προνομιακή θέση που απέκτησαν στην Τουρκοκρατία, οφειλόμενη στον ανώτερο πολιτισμό τους, την ευελιξία τους, τον πλούτο τους και το μονοπώλιο της εκκλησιαστικής εξουσίας, θα τους επέτρεπαν πιθανώς να εξελληνίσουν μονίμως το μεγαλύτερο μέρος της Βαλκανικής, αν έδειχναν περισσότερη συμπάθεια προς τις άλλες χριστιανικές φυλές.
[Όντας] πάντα η πιο πολιτισμένη φυλή στην Ανατολή, έχουν επηρεάσει διαδοχικά τους Μακεδόνες, Ρωμαίους και Τούρκους κατακτητές τους, και τα αξιόλογα πνευματικά χαρίσματά τους είναι πιθανό να τους εξασφαλίσουν μια λαμπρή θέση στο μέλλον.
Ο έντονος πατριωτικός ζήλος των Ελλήνων πρέπει να συγκριθεί με εκείνον των Ούγγρων. Μπορεί να εκφυλισθεί σε αλαζονεία και έλλειψη ανεκτικότητας (ή υπομονής), ενίοτε τυφλώνει την κρίση τους και τους εμπλέκει σε ασύνετα (ή χωρίς ενδελεχή εξέταση) εγχειρήματα, αλλά παρ’ όλα αυτά παρέχει την καλύτερη εγγύηση για την τελική επίτευξη των εθνικών στόχων τους.
Όλοι οι Έλληνες, σε όποια χώρα και αν κατοικούν, εργάζονται από κοινού για την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας -[που είναι] η υπεροχή του Ελληνισμού στην Ανατολή- και σε αυτό το αντικείμενο αφιερώνουν χωρίς ενδοιασμούς τον χρόνο τους, τον πλούτο τους και τα ταλέντα τους. Οι μεγάλες περιουσίες που συσσωρεύουν συχνά στο εξωτερικό, κληροδοτούνται για την ίδρυση ποικίλων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα ή την Τουρκία, για την ενίσχυση του εθνικού στόλου και του στρατού, ή για την εξάπλωση της ελληνικής επιρροής στην Ανατολή.
Το πατριωτικό τους αίσθημα, δυστυχώς, υπόκειται στην εκμετάλλευση ιδιοτελών δημαγωγών και δημοσιογράφων, που ανταγωνίζονται στην υπερβολή των εθνικών αξιώσεων και στην κολακεία της εθνικής ματαιοδοξίας.
Σε καμία άλλη χώρα το πάθος της πολιτικής δεν είναι τόσο έντονο. Παθιασμένες πολιτικές συζητήσεις γίνονται συνεχώς στα καφενεία. Οι εφημερίδες, που είναι εξαιρετικά πολυάριθμες και γενικώς μικρής αξίας, κυριολεκτικά καταβροχθίζονται, και κάθε κυβερνητικό μέτρο επικρίνεται και αποδίδεται σε ιδιοτελή συμφέροντα.
Η επιρροή του τύπου είναι τεράστια. Ακόμα και οι σερβιτόροι στα καφενεία και οι οικιακοί βοηθοί έχουν την αγαπημένη τους εφημερίδα, και μιλούν άπταιστα σχετικά με τα πολιτικά προβλήματα της ημέρας.
Μεγάλο μέρος της ενέργειας του έθνους ξοδεύεται σε αυτόν τον διαρκή πολιτικό πυρετό, εκτρέπεται από τους πρακτικούς στόχους και, ούτως ειπείν, εξανεμίζεται σε κουβέντες. Η συνήθεια της ανεξάρτητης κριτικής τείνει προς την απειθαρχία στις οργανωμένες δημόσιες υπηρεσίες. Έχει παρατηρηθεί ότι κάθε Έλληνας στρατιώτης είναι ένας στρατηγός και κάθε ναύτης [είναι ένας] ναύαρχος. Στην διάρκεια του πολέμου του 1897, ένας νεαρός ανθυποπλοίαρχος ο οποίος τηλεγράφησε στον υπουργό Στρατιωτικών επικρίνοντας τον ναύαρχο του και η στάση του επαινέθηκε από διάφορες εφημερίδες.
Υπάρχει επίσης λίγη πειθαρχία στις τάξεις των πολιτικών κομμάτων, τα οποία συγκρατούνται μεταξύ τους, όχι από κάποια συγκεκριμένη αρχή, αλλά από την προσωπική επιρροή των ηγετών. Οι αποστασίες είναι συχνές, και κατά κανόνα κάθε βουλευτής στην βουλή, διαπραγματεύεται τους όρους του με τον αρχηγό του. Από την άλλη πλευρά, ο ανεξάρτητος χαρακτήρας των Ελλήνων αποδεικνύεται με θετικό τρόπο από το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στη Βαλκανική χερσόνησο στην οποία η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίζει στην εξασφάλιση της πλειοψηφίας μέσω των επίσημων πιέσεων στις εκλογές. Λίγες ηθικές αναστολές παρατηρούνται στον πολιτικό πόλεμο, αλλά οι επιθέσεις στην ιδιωτική ζωή είναι σπάνιες. Η αγάπη της ελεύθερης συζήτησης είναι συνυφασμένη με το έντονα ριζωμένο δημοκρατικό ένστικτο των Ελλήνων. [Οι Έλληνες] είναι το πνεύμα το πιο δημοκρατικό των ευρωπαϊκών λαών. Δεν επιβιώνει κανένα ίχνος της Λατινικής φεουδαρχίας, και οι αριστοκρατικές υποκρισίες γελοιοποιούνται. Στην κοινωνική ζωή δεν υπάρχει καμία τεχνητή διάκριση των τάξεων. Όλοι οι τίτλοι ευγενείας απαγορεύονται. Μερικές οικογένειες που κατάγονται από τους αρχηγούς στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας απολαμβάνουν κάποια αναγνώριση, αλλά ο πλούτος και, ακόμα περισσότερο, η πολιτική ή η λογοτεχνική φήμη αποτελούν τον κύριο λόγο κοινωνικής αναγνώρισης.
Οι Έλληνες επιδεικνύουν μεγάλη πνευματική ζωντάνια, είναι έξυπνοι, ερευνητικοί, πνευματώδεις και επινοητικοί, αλλά αβαθείς. Η παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια και η ακρίβεια δεν τους αρέσουν, η δε αποστροφή τους στην χειρωνακτική εργασία είναι περισσότερο εμφανής. Ακόμη και οι αγρότες είναι μετρίως εργατικοί, [ενώ] άφθονες ευκαιρίες ξεκούρασης προσφέρουν οι εκκλησιαστικές εορτές.
Η επιθυμία για εκπαίδευση είναι έντονη ακόμη και στα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, τα ρητορικά και λογοτεχνικά επιτεύγματα ασκούν μεγαλύτερη έλξη στην πλειοψηφία από τα επιτεύγματα στα πεδία της σύγχρονης επιστήμης. Ο αριθμός των προσώπων που επιδιώκουν ένα πτυχίο στα επαγγέλματα του πνεύματος είναι υπερβολικός. [Τα πρόσωπα αυτά] σχηματίζουν ένα τμήμα της κοινωνίας που περισσεύει, ένα μορφωμένο προλεταριάτο, που προσκολλάται σε διάφορα κόμματα με την ελπίδα της κρατικής απασχόλησης και ξοδεύει την ύπαρξη του ασκόπως, περιφερόμενο στα καφενεία και τους δρόμους όταν το κόμμα του είναι εκτός εξουσίας.
Από την φύση τους, οι Έλληνες είναι ζωντανοί, χαρούμενοι, λογικοί, διακριτικοί, συμπαθητικοί, πολύ καταδεκτικοί με τους ξένους, φιλόξενοι, ευγενικοί με τους υπαλλήλους τους και τους εξαρτώμενους από αυτούς, εξαιρετικά μετριοπαθείς και λιτοί στις συνήθειές τους, συμπαθείς και προσανατολισμένοι στην οικογενειακή ζωή. Η μέθη είναι σχεδόν άγνωστη, η λιτότητα εφαρμόζεται παντού, το πρότυπο της σεξουαλικής ηθικής είναι υψηλό, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές, όπου η παρανομία είναι εξαιρετικά σπάνια.
Τα ελαττώματα των Ελλήνων, σε μεγάλο βαθμό, πρέπει να αποδοθούν στην μακροχρόνια υποταγή τους σε ξένες φυλές. Η εξυπνάδα τους συχνά εκφυλίζεται σε πονηριά, η ευρηματικότητά τους σε ανειλικρίνεια, η φειδώ τους σε απληστία και η επινοητικότητά τους σε απάτη. Η ανεντιμότητα δεν είναι εθνικό ελάττωμα, αλλά πολλοί, οι οποίοι δεν θα καταδέχονταν να κλέψουν, δεν θα διστάσουν να καρπωθούν παράνομα κέρδη μέσω δολιότητας και παραπλάνησης. Πράγματι, η εξαπάτηση συχνά ασκείται μόνο και μόνο για την απλή πνευματική ικανοποίηση που παρέχει.
Στην οξύνοια των οικονομικών τους δοσοληψιών, οι Έλληνες παροιμιωδώς υπερτερούν των Εβραίων, αλλά υπολείπονται των Αρμενίων. Η αξιοσημείωτη ικανότητά τους στις επιχειρήσεις ορισμένες φορές βλάπτεται από την κοντόφθαλμη προσέγγισή τους, που τους κάνει να επιδιώκουν το άμεσο κέρδος εις βάρος του μακροπρόθεσμου. Η ματαιοδοξία και ο εγωισμός τους, που γίνονται παραδεκτοί και από τους πιο ευνοϊκά προσκείμενους παρατηρητές, τους κάνει ζηλόφθονους, απαιτητικούς και ευάλωτους στην κολακεία.
Από κοινού με άλλους νότιους ευρωπαϊκούς λαούς οι Έλληνες είναι εξαιρετικά ευερέθιστοι. Η παθιασμένη διάθεση τους είναι επιρρεπής στο να προσβληθεί στην πιο μικρή πρόκληση, και ασήμαντοι καυγάδες -όχι σπάνια- οδηγούν σε ανθρωποκτονία. Είναι θρησκευόμενοι, αλλά με κανέναν τρόπο φανατικοί, με εξαίρεση όσον αφορά τα πολιτικο-θρησκευτικά θέματα που αφορούν τους εθνικούς τους στόχους.
Γενικώς, οι Έλληνες μπορεί να περιγραφούν ως ένας έξυπνος, φιλόδοξος και ευρηματικός λαός, ικανός για μεγάλες προσπάθειες και θυσίες, αλλά ελλιπής σε ορισμένα πιο στερεά χαρακτηριστικά που οδηγούν στην εθνική μεγαλοσύνη.

Η νόμιμη απάτη

Μετά την καταστροφή της οποιαδήποτε δημιουργικής μονάδας στην Ελλάδα έχει έρθει από καιρό και το δεύτερο στάδιο: η οικειοποίηση της μνήμης.
Πολλά προϊόντα κυκλοφορούν με κλεμμένο όνομα. Για παράδειγμα τα διάφορα εισαγόμενα βούτυρα στις υπεραγορές… ΩΩΩΧ, ΣΥΓΝΩΜΗ στο σουπερμάρκετ ήθελα να πω…
Στην εικόνα βλέπετε ένα βούτυρο, το οποίο κλέβει οπτικά το όνομα του κάποτε πασίγνωστου Βουτύρου Κερκύρας. Με την μικροσκοπική επισήμανση «τύπου» η οποία δεν καλοφαίνεται με την πρώτη ματιά (αφού στην εικόνα κυριαρχεί το τεράστιο «ΚΕΡΚΥΡΑΣ») η δουλειά έχει γίνει.
Και αυτό φυσικά για μερικά χρόνια. Ήδη αμφιβάλλω αν υπάρχουν άτομα κάτω των πενήντα που να γνωρίζουν ή να έχουν καν ακούσει το «Βούτυρο Κερκύρας». Και αν το γνωρίζουν θα το γνωρίζουν όπως τα αρχαία ελληνικά, την Ακρόπολη, κλπ, δηλαδή ένα όνομα κάπου χαμένο στην μνήμη τους, θαμμένο κάτω από τόνους λάικ, σελέμπριτις, επισκεψιμότητες και μεγαμπάιτ στο νέο «ταχύτατο» διαδίκτυο… ΩΩΩΧ, ΣΥΓΝΩΜΗ στο ίντερνετ ήθελα να πω…

Ο Νίτσε, οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες

Οι ξένοι μας θαυμάζουν αλλά και ταυτόχρονα μας μισούν και θέλουν να μας καταστρέψουν. Εμείς κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να τους διευκολύνουμε. Και αν πιστεύετε ότι αυτό το «θέλουν να μας καταστρέψουν» είναι υπερβολή μπορείτε να διαβάσετε τι γράφει ο ίδιος ο περίφημος γερμανός φιλόσοφος.
Ο Νίτσε έχει γράψει ένα βιβλίο με «πολύπαθο» τίτλο. Μπορεί να το βρείτε σαν «Η γέννηση της τραγωδίας από το πνεύμα και την μουσική» ή «Η γέννηση της τραγωδίας» ή «Ελληνισμός και πεσιμισμός». Στο βιβλίο του ο Νίτσε»  ασχολείται με την δημιουργία της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Εκεί  υπάρχει ένα ενδιαφέρον κομμάτι το οποίο ήδη έχει βγει σε αρκετές αναρτήσεις, σε ελεύθερη μετάφραση. Το βιβλίο έχει εκδοθεί και στα ελληνικά. Θα προτιμήσω όμως να μεταφράσω το κομμάτι από την αγγλική έκδοση που βρήκα στο διαδίκτυο. Και η δική μου μετάφραση θα είναι σχετικά ελεύθερη, αλλά φυσικά θα είναι εξ ορισμού η καλύτερη!!!
Στην αρχή του δεκάτου πέμπτου κεφαλαίου, λοιπόν, ο Νίτσε αναφέρει:
«Υπό την έννοια αυτών των τελευταίων δυσοίωνων ερωτημάτων που πρέπει τώρα να επισημανθεί το πώς η επιρροή του Σωκράτη (επεκτεινόμενη μέχρι την παρούσα στιγμή, στην πραγματικότητα, σε όλο το μέλλον) έχει εξαπλωθεί πάνω στις επόμενες γενεές σαν μία διαρκώς αυξανόμενη σκιά στον απογευματινό ήλιο, και πώς αυτή η επιρροή ξανά και ξανά απαιτεί μια αναγέννηση της τέχνης, ναι, μιας τέχνης ήδη με μεταφυσική, ευρύτερη και βαθύτερη έννοια, και τις δικές της αιώνιες εγγυήσεις συνάμα με την αιωνιότητα της τέχνης.
Πριν αυτό μπορέσει να γίνει κατανοητό, προτού η εγγενής εξάρτηση της κάθε τέχνης από τους Έλληνες, τους Έλληνες από τον Όμηρο έως τον Σωκράτη, παρουσιαστεί με πειστικό τρόπο, θα έπρεπε να συμβεί σε εμάς σε σχέση με αυτούς τους Έλληνες, αυτό που συνέβη με τους Αθηναίους σε σχέση με τον Σωκράτη. Σχεδόν κάθε εποχή και κάθε στάδιο του πολιτισμού έχει επιδιώξει, σε κάποια στιγμή, με βαθιά δυσαρέσκεια, να απαλλαγεί από τους Έλληνες, διότι στην παρουσία τους οτιδήποτε έχει επιτευχθεί, έχει ειλικρινά θαυμαστεί και προφανώς είναι αρκετά πρωτότυπο, φαίνεται ξαφνικά να χάνει την ζωή και το χρώμα του και να συρρικνώνεται σε ένα αποτυχημένο αντίγραφο, ακόμα και σε καρικατούρα. Και έτσι ξεσπάει πηγαία αγανάκτηση κάθε φορά εναντίον αυτού του αλαζονικού μικρού έθνους, το οποίο τόλμησε να ορίσει για πάντα ως «βάρβαρο» ό,τι δεν ήταν γηγενές: ποιοι είναι αυτοί (θα ρωτήσει κάποιος τον εαυτό του) οι οποίοι, αν και διαθέτουν μόνο μια εφήμερη ιστορική μεγαλοπρέπεια, γελοία περιορισμένους θεσμούς, μια αμφίβολη ηθική στα έθιμά τους, και που ακόμα είναι στιγματισμένοι με άσχημες αμαρτίες, διεκδικούν την αξιοπρέπεια και την μοναδική θέση μεταξύ των λαών, την οποία έχει η ιδιοφυΐα μεταξύ των μαζών;
 Τι κρίμα που κάποιος δεν ήταν τόσο τυχερός ώστε να βρει την κούπα με το κώνειο με το οποίο θα μπορούσε να τελειώσει μια τέτοια υπόθεση χωρίς καθυστέρηση, διότι όλο το δηλητήριο το οποίο προκαλούν μέσα του ο φθόνος, η συκοφαντία, και η δυσαρέσκεια δεν αρκεί για να καταστραφεί ετούτο το αυτο-επαρκές μεγαλείο!
Και έτσι κάποιος αισθάνεται ντροπή και φόβο στην παρουσία των Ελλήνων. Εκτός και αν εκτιμάει την αλήθεια πάνω από όλα τα πράγματα, και επίσης αν τολμήσει να αναγνωρίσει αυτήν την αλήθεια, ότι οι Έλληνες, ως ηνίοχοι, κρατούν στα χέρια τους τα ηνία του δικού μας και του κάθε πολιτισμού, αλλά και ότι σχεδόν πάντα το άρμα και τα άλογα είναι πολύ φτωχό υλικό και δυσανάλογο σε σχέση με την δόξα των οδηγών τους, οι οποίοι στην συνέχεια θα θεωρήσουν σαν άθλημα το να οδηγήσουν μια τέτοια ομάδα στην άβυσσο, την οποία οι ίδιοι θα αποφύγουν με το άλμα του Αχιλλέα».

Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω…

Μέχρι τώρα, κάνοντας μία ανάρτηση δεν περίμενα από όλους όσους την διαβάσουν να συμφωνούν μαζί μου ή έστω να ενδιαφέρονται για το θέμα που αναλύω. Υπέθετα όμως ότι καταλάβαιναν αυτό που εννοούσα, ειδικά όταν δεν επρόκειτο για τίποτε δυσνόητα πράγματα. Η ζωή όμως μου απέδειξε ότι αυτή η υπόθεση δεν είναι παρά μία φαντασία.
Στις 3/12/2016 ήταν η παγκόσμια ημέρα των ΑΜΕΑ και για αυτό έκανα μία ανάρτηση με τίτλο «Ο χορός των ΑΜΕΑ». Περιείχε και ένα βιντεάκι που είχα ανεβάσει στο Youtube. Εκεί έλεγα διάφορα πράγματα και αναπαριστούσα τον χορό που είχα δει να χορεύει ένας ανάπηρος (ή στην πολιτικά ορθή γλώσσα «άτομο με ειδικές ικανότητες») όταν ήμουνα μικρός.
Θεωρούσα ότι αυτά που έλεγα ήταν απολύτως απλά και ξεκάθαρα. Όμως έπεσα από τα σύννεφα, όταν στο Youtube κάποιος έκανε σχόλιο ρωτώντας με αν κοροϊδεύω τους ΑΜΕΑ!!!
Οπότε, αν σε ένα τόσο απλό θέμα μπορεί να υπάρξει μία τόσο μεγάλη παρεξήγηση, τότε τι γίνεται με άλλα πολύ πιο περίπλοκα και πολύ πιο σοβαρά θέματα, τα οποία προσπαθώ να αναλύσω -φυσικά- με την δική μου υποτυπώδη λογική;
Ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι πλέον πολύ, μα πολύ απελπισμένος…