Η βιτρίνα

Ζούμε σε μία κενή εποχή.
Το Σύστημα έχει εκπαιδεύσει τους ανθρώπους να ικανοποιούνται με την βιτρίνα, με την πρόσοψη των πραγμάτων.
Μπορείτε να καταλάβετε το φαινόμενο αυτό εάν -κατά την διάρκεια της ημέρας- παρατηρήσετε λίγο τις δράσεις σας (ή μάλλον τις αντιδράσεις σας, γιατί είναι ελάχιστα τα άτομα που ξέρουν τον τρόπο να δράσουν).
Μία από τις παραμέτρους της «βιτρίνας» είναι και τα ωραία ή εντυπωσιακά λόγια.
Σαν παράδειγμα είτε το παρακάτω κειμενάκι, το οποίο «αλίευσα» από το διαδίκτυο:
Οι Ατίθασοι..
..δεν Καρναβαλίζουν
Φορούν την Αλήθεια τους
Στηρίζουν το είναι τους
Ανοίγουν το δρόμο τους
Πίνουν σφηνάκι τη στιγμή τους
Ακούνε τον Παλμό τους
Προκαλούν τη μοίρα τους και
Κοντράρουν τον Εαυτό τους..
ΟΚ;  

Με την πρώτη ματιά φαίνεται εντυπωσιακό και ωραίο. Όμως αν το καλοσκεφτείτε, δεν περιέχει απολύτως τίποτε. Μπορεί κανείς να αρχίσει τις ερωτήσεις, οι οποίες θα καταλήξουν σε μία ατέρμονη συζήτηση χωρίς τέλος
Πως στηρίζεις το «είναι» σου; Και τι εννοεί ο καθένας με αυτήν την λέξη;
Πως προκαλείς την μοίρα σου;
Πώς κοντράρεις τον εαυτό σου και τι καταλαβαίνετε εσείς από την λέξη «εαυτός»; Πρόκειται για τις σκέψεις σας; Τις επιθυμίες σας; Τις συνήθειές σας;  Τους φόβους σας;
Τελικά αυτό το κειμενάκι είναι απόλυτα σωστό, μόνο που μπορεί να εφαρμοστεί από ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΞΥΠΝΙΟΥΣ Ανθρώπους. Είναι εκείνοι που ανέφερα πιο πάνω ότι «ξέρουν πώς να δράσουν».
Για την πλειονότητα όμως της ανθρωπότητας παραμένει ένα κενό, εντυπωσιακό κείμενο που μόνο σαν ευχή θα μπορούσε να «εισπραχθεί».

Τελευταία καταχώρηση για την οικονομία

Έχω βαρεθεί να βλέπω μακροσκελείς αναλύσεις για την οικονομία, τις αγορές, τα δάνεια, την ανεργία κλπ. Όλα αυτά μου προκαλούν πλέον μία έντονη απέχθεια.
Όχι γιατί εγώ είμαι βολεμένος και οι άλλοι να πάνε να «μπιπ». Αλλά επειδή βλέπω την βραχύτητα του πνεύματος όλων και το πόσο προσκολλημένοι είναι στα συγκεκριμένα γεγονότα.

Ο Νώε

Πήγα και είδα το καινούριο κινηματογραφικό έργο για τον Νώε.
Σαν έργο είχε αρκετά εφέ, μερικά εντυπωσιακά, αλλά ήταν λίγο κουραστικό και τραβηγμένο.
Ο μύθος είναι σφαγμένος παντελώς. Δεν έχει καμία σχέση με το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης. Κατά την γνωστή συνήθεια του Χόλυγουντ «έχουν κάνει την τρίχα τριχιά».
Αλλά το θέμα δεν είναι εκεί.
Για όσους από εσάς είσαστε άθεοι, άπιστοι ή όπως αλλιώς το ονομάζει ο καθένας, δεν υπάρχει θέμα, αφού η ιστορία είναι ένα παραμύθι.
Για όσους όμως από εσάς πιστεύετε;
Έχετε σκεφτεί ποτέ την ιστορία αυτή;
Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να κατασκευάσει ένα τόσο τεράστιο καράβι ώστε να χωράει τα ζώα και τα πουλιά όλης της γης;
Εντάξει τα υπόλοιπα, αλλά τα ζώα της Αμερικής και της Αυστραλίας πως πήγαν στην Κιβωτό, ή οποία κατασκευάστηκε κάπου στην Μέση Ανατολή;
Τελικά είναι δυνατόν να χρειάζεται ο Θεός βοήθεια από έναν άνθρωπο για να σώσει τα ζώα; Δεν μπορεί να τα ξαναφτιάξει με ένα του νεύμα;
Είναι δυνατόν να πρέπει να βρέχει για σαράντα ημέρες για να προκαλέσει κατακλυσμό;
Δεν θα αρκούσε ένα του νεύμα για να εξαφανιστεί η αμαρτωλή ανθρωπότητα;
Τελικά έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιό νόημα κρύβεται πίσω από αυτό το ολοφάνερο παραμύθι;

Άνθρωποι και εξωγήινοι

Κατεβάστε από εδώ, το βιβλίο του Ντίνο Κρασπεδόν Κατάλαβε άνθρωπε
Δυστυχώς ο εκδοτικός οίκος έχει κλείσει και αμφιβάλλω εάν το βιβλίο αυτό θα ξανατυπωθεί ποτέ. Με λίγα λόγια η ιστορία έχει ως εξής: Ο Κρασπεδόν, που είναι επιστήμονας, συναντάει τον κυβερνήτη ενός ιπτάμενου δίσκου. Τον «υποβάλλει» σε δοκιμή, με το σκεπτικό ότι θα μπορεί να του λύσει τις απορίες του. Τελικά γράφει βιβλίο που το στέλνει στις ΗΠΑ και στην Ρωσία!
Διαβάστε το όχι για τις επιστημονικές αναλύσεις, αλλά για τα όσα λέγονται σχετικά με τον άνθρωπο και τον «κακαρισμένο» πολιτισμό του.
Είτε άθεοι, είτε θρησκευόμενοι, είτε γνώστες είτε αγνοούντες, δεν μπορείτε παρά να «του βγάλετε το καπέλο».

Πίστη και πεποίθηση

Το πρώτο παγκοσμίως κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι το να έχουν πεποιθήσεις.
Το δεύτερο παγκοσμίως κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων είναι ότι μπερδεύουν την πεποίθηση με την πίστη.
Βάζοντας τα πράγματα στην θέση τους, και κάνοντας συγκεκριμένη περιγραφή των όρων, πεποίθηση είναι κάτι για το οποίο δεν έχεις αποδείξεις, αλλά εσύ νομίζεις ότι είναι έτσι. Και η πίστη είναι κάτι για το οποίο έχεις αποδείξεις.
Παράδειγμα η ύπαρξη εξωγήινων πολιτισμών. Μπορείτε να έχετε την πεποίθηση και όχι την πίστη ότι υπάρχουν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχετε αποδείξεις.
Αντίθετα δεν μπορείτε να πείτε «έχω την πεποίθηση ότι η φωτιά καίει». Πρέπει να πείτε «πιστεύω ότι η φωτιά καίει» για τον απλούστατο λόγο ότι έχετε αποδείξεις. Όλοι έχουν καεί κάποια στιγμή.
Αυτό το μπέρδεμα των εννοιών μας προκαλεί πολύ μεγάλη δυσκολία στο να «τρυπήσουμε» τον τοίχο των αισθήσεων και να δούμε πέρα από την ύλη.
Στο έργο «Είμαι ο Γαβριήλ» μπορείτε να δείτε αυτήν ακριβώς την διαφορά. Ο αστυνόμος του έργου εμποδίζεται από τις πεποιθήσεις του (δηλαδή από εκείνα που έχει εκλέξει να θεωρεί αληθινά) στο να καταλάβει τι συμβαίνει στην πόλη του.

Η καταραμένη γριά

Συνήθως είμαι «παχύδερμο».
Μπορώ να καταλάβω και να δικαιολογήσω σαν «φυσικά» και απόλυτα δικαιολογημένα φαινόμενα την αδικία, τον πόλεμο, τις αρρώστιες και τις άλλες φρικαλεότητες του φρικαλέου αυτού κόσμου που κατοικείται από φρικαλέους ανθρώπους, οι οποίοι αυτό-παινεύονται για τον φρικαλέο «πολιτισμό» που έχουν δημιουργήσει.
Πρόκειται για ένα είδος «μετατροπής των εισερχόμενων εντυπώσεων», η οποία με κάνει να αντιμετωπίζω με κάποια άνεση αυτόν τον «πολιτισμό».
Όμως κάποιες φορές συμβαίνει κάτι απροσδόκητο. Ο Πατέρας ανοίγει πραξικοπηματικά την πόρτα και οι εντυπώσεις σκληρές και αδυσώπητες εισβάλλουν σαν ταύρος σε υαλοπωλείο.
Σήμερα στην λαϊκή είδα μία γριά, σκυφτή, ετοιμόρροπη, καμπουριασμένη από τον χρόνο, τα βάσανα και τις αρρώστιες.
Μόλις που περπατούσε, στηριγμένη στο μπαστούνι της, και μόλις που αντιλαμβανόταν την ζωή γύρω της. Μόλις που ζούσε.
Ξεχείλιζε από μία ανείπωτη πίκρα. Το πρόσωπό της δεν φαινόταν έτσι που ήταν σκυφτή και φορούσε το μαντήλι στο κεφάλι της. ΟΛΟ το σώμα της ξεχείλιζε πίκρα που απλωνόταν γύρω σαν ένα μαύρο σύννεφο. Απλωνόταν και έφτανε στις «ανοιχτές πόρτες» μου.
Η καταραμένη γριά, περπάταγε κρύβοντας μέσα της μια παρελθούσα νέα. Και τριγύρω της υπήρχαν νέες που έκρυβαν «μελλοντικές γιαγιάδες».
Και η θλίψη με σύντριψε. Θυμήθηκα τις αιτίες της θλίψης και της συμφοράς του κόσμου. Και θυμήθηκα αυτό που δεν θα έπρεπε να ξεχνάω ποτέ.
Δάκρυσα και ο Πατέρας χαμογέλασε.
Τότε ήταν που άρχισα να κλαίω.
Δεν έκλαιγα για την γριά, ή για τις δυστυχίες του κόσμου ή για τον θάνατο ή για τα γηρατειά ή, ή, ή…
Έκλαιγα γιατί θυμήθηκα.
ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΕΓΩ.
«Καταραμένη» γριά.
«Καταραμένε» Πατέρα.

Το δάσος που πεθαίνει

Ψηλά στην κορυφή του Ποικίλου Όρους, στην πάλαι ποτέ Χρυσούπολη, κείτεται ένα κομμένος γίγαντας, απομεινάρι από τα παλιά μεγάλα δέντρα που (αν είναι δυνατόν) φυτεύονταν συνήθως δίπλα σε δρόμους ή ανοιχτά μέρη. Δεν χρειαζόταν πλέον.
Όπως ξέρετε τα δέντρα είναι χρήσιμα μόνο για να τα κόβουμε και να φτιάχνουμε οικόπεδα και ξύλα για το πολυτελές τζάκι στο πολυτελές διαμέρισμα της πολυτελούς πολυκατοικίας στην οποία έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε μαντρωμένοι σαν κοτόπουλα.
Παραδίπλα υπάρχει ένα ψωραλέο πευκοδάσος . Κάποτε είχε διαμορφωθεί με σκάλες, παγκάκια και φώτα. Τώρα είναι γεμάτο σκουπίδια και τα δέντρα μαραζώνουν χτυπημένα από κάποια ασθένεια.
Αλλά ως γνωστόν τα δέντρα δεν ψηφίζουν (ούτε καν τους Οικολόγους), δεν δουλεύουν για 300 ευρώ, δεν πληρώνουν φόρους, ούτε καταναλώνουν εισαγόμενα πολυτελή προϊόντα.
Άρα είναι παντελώς άχρηστα.
Γιατί να σκάσει το κράτος ή ο δήμος και να ρίξει εκεί κάποια λεφτά; Είναι πιο συμφέρον να σκάβονται πεζοδρόμια και να «αναπλάθονται» πλατείες και σιντριβάνια. Έχει περισσότερο χρήμα εκεί…