Οι άνθρωποι αρέσκονται να παριστάνουν τον θεό.
Χαλάνε
εκατομμύρια στην ευγονική και όταν καταφέρουν να ξεπεράσουν το εμπόδιο
που τους έβαλε η φύση (ή ο θεός αν προτιμάτε) τότε υποκριτικότατα οι
άνθρωποι λένε:
-Με την βοήθεια του θεού απέκτησα και εγώ παιδί!
Όμως παρέβησαν την θέληση του θεού που τους δημιούργησε ανίκανους να κάνουν παιδιά.
Βάζουνε
τους ετοιμοθάνατους στην μηχανή και τους κρατάνε με το ζόρι ζωντανούς.
Και όταν κάποτε μετά από μύρια βάσανα το σώμα τους πάψει να λειτουργεί
τελείως, τότε πάλι υποκριτικότατα οι άνθρωποι λένε:
-Τον πήρε ο θεός και αναπαύθηκε!
Όμως εμπόδισαν με νύχια και με δόντια τον θεό να πάρει τον άρρωστο όταν ήρθε η ώρα του.
Δεν λέω να εκτελούμε όσους γέρασαν ή αρρώστησαν, επειδή θα είναι φθηνότερο.
Λέω ότι όταν έρθει η ώρα κάποιου πρέπει να τον αφήνουμε να πεθαίνει με αξιοπρέπεια.
Λέω ότι αν κάποιος υποφέρει από τις αβυσσαλέες αρρώστιες που υπάρχουν σήμερα θα έπρεπε να τον αφήσουμε να πεθάνει.
Δεν
βλέπω τίποτε ανθρωπιστικό ή πολιτισμένο στο να κρατάμε ζωντανό με το
ζόρι έναν άνθρωπο ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ.
Όσοι είναι κατά της ευθανασίας να κάτσουν να σκεφτούν τα παρακάτω:
-Θα ήθελαν να καρφωθούν σε ένα κρεβάτι και να κοιτάνε 24 ώρες το 24ωρο τους τοίχους;
-Θα ήθελαν να πονάνε αφόρητα μέρα νύχτα;
-Θα ήθελαν να ανοίγει το σώμα τους από την κατάκλιση;
-Θα ήθελαν να τα κάνουν απάνω τους;
-Θα ήθελαν να περάσουν χρόνια ολόκληρα με καθετήρα στην ουρήθρα;
-Θα ήθελαν να περάσουν χρόνια ολόκληρα τρώγοντας αηδίες στα νοσοκομεία και τα γηροκομεία;
-Θα ήθελαν να λιώνει ο εγκέφαλός τους από την απραξία και την έλλειψη εντυπώσεων;
-Θα ήθελαν να περάσουν χρόνια ολόκληρα μέσα σε μέχρι θανάτου βαριεστιμάρα;
-Θα ήθελαν να περάσουν χρόνια ολόκληρα βλέποντας την βροχή και να μην μπορούν να βγουν έξω να βραχούν;
-Θα ήθελαν να περάσουν χρόνια ολόκληρα βλέποντας τον ήλιο χωρίς να μπορούν να βγουν στην λιακάδα;
-Θα
ήθελαν να περάσουν χρόνια ολόκληρα χωρίς να μπορούν να κολυμπήσουν στην
θάλασσα, να περπατήσουν στο βουνό, να πάνε σινεμά, να πάνε σε μια
ταβέρνα να φάνε με την παρέα τους, να πάνε στο καρναβάλι τις Απόκριες,
να πάνε μια βόλτα μέχρι το σούπερ μάρκετ, να πάνε επίσκεψη στον φίλο
τους, να κάνουν τέλος πάντων όλα εκείνα που κάνουν οι υπόλοιποι τυχεροί
άνθρωποι;
Έχει αναρωτηθεί κανείς σας τι αισθάνεται εκείνος που βρίσκεται σε κώμα;
-Αναρωτηθήκατε αν είναι πιασμένος και δεν μπορεί να κουνηθεί;
-Αναρωτηθήκατε αν έχει φαγούρα και δεν μπορεί να ξυστεί;
-Αναρωτηθήκατε αν κρυώνει και δεν μπορεί να σκεπαστεί;
-Αναρωτηθήκατε αν ζεσταίνεται και δεν μπορεί να ξεσκεπαστεί;
-Αναρωτηθήκατε αν πονάει και δεν μπορεί να ανακουφιστεί;
-Αναρωτηθήκατε αν αγανακτεί και δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί;
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.
Κανείς δεν αναρωτήθηκε για όλα αυτά.
Αντίθετα
σαν γνήσια τέκνα του Αντίχριστου της εποχής έχετε «ηθικά διλλήματα» για
το αν πρέπει να ελευθερώσετε από το μαρτύριο έναν ετοιμοθάνατο.
-Τα εκατομμύρια παιδιά που πεθαίνουν από πείνα και αρρώστιες δεν σας δημιουργούν κανένα «ηθικό δίλλημα».
-Οι πόλεμοι, οι καταστροφές, η παγκόσμια δυστυχία δεν σας δημιουργούν κανένα «ηθικό δίλλημα».
-Τα εκατομμύρια παιδιά που δουλεύουν για να αγοράζετε φτηνά προϊόντα δεν σας δημιουργούν κανένα «ηθικό δίλλημα».
Γιατί συμβαίνει αυτό; Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είσαστε εσείς που υποφέρετε.
Και όπως λέει και η παροιμία «Ξένος πόνος, ξένος πόρδος».
Βασικά ξέρω (χωρίς να μπορώ να σας το αποδείξω) ότι ισχύει ο νόμος του Κάρμα.
Δηλαδή παθαίνεις εκείνο που σου αξίζει να πάθεις.
Σίγουρα αυτό παθαίνουν και οι νεκροζώντανοι που σαπίζουν στα κρεματόρια, πεταγμένοι εκεί από τους συγγενείς οι οποίοι «τόσο πολύ τους αγαπούν».
Αυτό
το γεγονός εγώ προσωπικά το δέχομαι με την έννοια του νόμου της
Ανταπόδοσης, αλλά όμως συγκινησιακά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΩ. Δεν το
αντέχει η συνείδησή μου.
Και αν θα έχω την δυνατότητα κάποτε θα δράσω ανάλογα.
Και
κανονικά θα έπρεπε να ευχηθώ στους υπαίτιους αυτής της φρικτής
δυστυχίας, «επιστήμονες» και «αγαπημένους συγγενείς», ΝΑ ΠΑΘΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ
ΑΥΤΟ που επιφυλάσσουν καθημερινά σους άτυχους γέρους ή βαριά άρρωστους
ανθρώπους.
Και θα έπρεπε να το πάθουν ακριβώς γιατί παραβαίνουν την εντολή «Μην κάνετε αυτό που δεν θέλετε να σας κάνουν».
Αυτό θα έπρεπε να ευχηθώ. Αλλά δυστυχώς δεν μπορώ ούτε αυτό να κάνω.
Η ΔΑΜΟΚΛΕΙΟΣ ΣΠΑΘΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ κρέμεται από πάνω μου.