Αἰτία γιὰ θλίψη

Ψάχνοντας στὸ ἴντερνετ ἔπεσα ἀπάνω σὲ αὐτὴν τὴν φράση: «Paideuma: studies in American and British Modernist poetry».

Εἶδα τὴν ἑλληνικὴ λέξη Παίδευμα, οὐδέτερο της Παίδευσης ποὺ σημαίνει ἀγωγή, παιδεία, μόρφωση.

Ἄλλη μία λέξη ποὺ ἐλάχιστοι πλέον τὴν ἀναγνωρίζουν καὶ κανένας (καὶ ἐγὼ φυσικά) δὲν τὴν χρησιμοποιεῖ. Ἄλλο ἕνα πετραδάκι στὴν ταφόπλακα τῆς γλώσσας μας.

Οικονομία: ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ και ΕΠΙΚΑΙΡΑ

1) Στην Ελλάδα υπάρχουν 2.260.000 πολίτες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας; Ότι ως όριο της φτώχειας στην Ελλάδα είναι περίπου τα 400 ευρώ το μήνα (για την ακρίβεια, 5.000 ευρώ το χρόνο), ενώ στην Ευρώπη θεωρούνται τα 1200 ευρώ ;
Καταλάβατε πως φτιάχνονται οι στατιστικές που μας παρουσιάζουν οι σοβαροφανείς πολιτικοί, όταν μας λένε ότι το ποσοστό που ζει στο όριο της φτώχειας είναι απλώς λίγο μεγαλύτερο από αυτό της Ευρώπης;
Μόνο που οι εκεί φτωχοί παίρνουν 1200 ευρώ και οι εδώ 400 ευρώ . Κατά τα άλλα, δεν διαφέρουμε και πολύ!!!
Και στο μεταξύ, φτώχεια καλπάζει και εξαπλώνεται ραγδαία, αφού το τελευταίο εξάμηνο προστέθηκαν στους πολίτες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, άλλες 280.000! Τελικά, το διαφημιστικό όραμα των πολιτικών ηγετών της τελευταίας εικοσαετίας, είναι η Ευρώπη των Δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας, αλλά το κρυφό όνειρο, είναι η Κίνα με τα παιδάκια/ σκλάβους της αναγκαστικής εργασίας και της ανθρώπινης εξαθλίωσης. Φαίνεται πως το πραγματικό όραμα, είναι η Κινεζοποίηση των Ελλήνων πολιτών...

2) Πάνω από 550.000 νέοι, μεταναστεύουν στην Ευρώπη, τον Καναδά και την Αμερική; Πρόκειται για νέους μορφωμένους, της περίφημης γενιάς των 700Ε. Αποτέλεσμα μιας μεταναστευτικής πολιτικής που φρόντισε να εισάγει φθηνή και ανασφάλιστη εργασία, προκειμένου να εξαναγκάσει τους νέους να δουλεύουν για 400 έως 700Ε. θα αποδειχθούν άραγε οι «Αλβανοί» της Ευρώπης, που θα επεκτείνουν το ντόμινο της δυστυχίας; Ας ελπίσουμε ότι εκεί δεν θα χρησιμοποιηθούν ως φθηνό εργατικό δυναμικό σαν μέσο που θα υποβαθμίσει τις αμοιβές των Ευρωπαίων εργαζόμενων προκαλώντας την έχθρα και το ρατσισμό. Άλλωστε, είναι οι μόνοι που δεν φταίνε για την εκμετάλλευση των εδώ μεταναστών και το σπρώξιμο τους εκτός Ελλάδας. Το ευτύχημα γι αυτούς, είναι ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες, έχουν επιβάλει μία πιο ανθρώπινη μεταναστευτική πολιτική. Βλέπετε, οι μετανάστες στην Ελλάδα, δεν είναι τα μόνα θύματα της μεταναστευτικής πολιτικής. Μαζί τους, εξ ίσου θύματα είναι και οι «δικοί μας» νέοι.
Προς όφελος πάντα, των ολίγων και γνωστών...

3) Βασικές πρώτες ύλες, των οποίων οι τιμές έχουν μειωθεί διεθνώς κατά 30% στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 10%. Σίγουρα, ΔΕΝ μας φταίει η διεθνής οικονομική κρίση. Αυτή, μάλλον χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα για να μας τα παίρνουν χοντρά…

4) Παρ' όλα αυτά, λεφτά για ονειρεμένα πάρτι και εγκαίνια υπάρχουν τόσα, που δεν χωράνε πουθενά. Έξι εκατομμύρια Ευρώ (!!!) στοίχησαν τα εγκαίνια για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης !!!. Φαντάζεστε πόσοι πλούτισαν από αυτά τα εγκαίνια; Το ποιοί, σίγουρα το καταλάβατε....

ΝΕΟΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Περιοδικό «Παιδί, ειδικά δικαιώματα»
Ιδιωτικοποιήσεις και κοινωνικό κράτος: έννοιες αντίθετες
Για να εξυπηρετηθούν (εις βάρος της κοινωνίας) οι «κολλητοί» που χρηματοδοτούν την πολιτική εξουσία, τις προεκλογικές εκστρατείες κλπ, πρέπει να τους εξασφαλιστούν επιχειρήσεις σίγουρες και με μεγάλο κέρδος.
-Τέτοιες (σίγουρες) επιχειρήσεις είναι οι ζωτικές ανάγκες του ανθρώπου, που ανάγονται σε κοινωνικά αγαθά, όπως πχ η υγεία. Από τα έξοδα της Υγείας - όταν χρειαστούν - κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει και να κάνει οικονομία. Για την υγεία των παιδιών και τη δική του, κάθε πολίτης είναι έτοιμος να κάνει κάθε θυσία και να πουλήσει τα πάντα, δίνοντας ότι έχει και δεν έχει. Και σχεδόν όλοι, κάποτε στην οικογένεια μας, θα αντιμετωπίσουμε έξοδα υγείας.
-Για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τον πολίτη, και να του πάρουν ό,τι έχει και δεν έχει, πρέπει να τον εξαναγκάσουν να πάει και να «παραδοθεί» άνευ όρων, στα ιδιωτικά νοσοκομεία και τις επιχειρήσεις υγείας των «κολλητών», οι οποίοι θα πλουτίσουν από το «άρμεγμα» και την οικονομική του αφαίμαξη.
-Για να τον εξαναγκάσουν να πάει στα κέντρα των «κολλητών», πρέπει να κλείσουν τα Δημόσια κέντρα υγείας που προσφέρουν δωρεάν το ύψιστο ανθρώπινο αγαθό, δηλ τη φροντίδα της υγείας. Και αυτό, επειδή τα Δημόσια κέντρα Υγείας, όχι μόνο «κόβουν» την θυματοποιημένη πελατεία των ιδιωτικών κέντρων, προσφέροντας μία διέξοδο στους πολίτες, αλλά κυρίως γιατί υποχρεώνουν τα ιδιωτικά κέντρα να προσφέρουν ένα καλό επίπεδο υπηρεσιών υγείας, προκειμένου να ανταγωνιστούν τα Δημόσια. Επειδή, δηλ, η ύπαρξη των Δημόσιων - δωρεάν υπηρεσιών υγείας, δεν επιτρέπει στα ιδιωτικά, να πουλάνε υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας, σε αστρονομικές τιμές, και «να τα παίρνουν χοντρά» από τα υποψήφια θύματα...
-Για να κλείσουν τα Δημόσια κέντρα, πρέπει το κλείσιμό τους να γίνει αποδεκτό από
την κοινωνία, να φανεί λογικό και να περάσει απαρατήρητο από τους πολίτες - ψηφοφόρους, που αν καταλάβουν και θελήσουν, μπορούν να ματαιώσουν και να τιμωρήσουν πολύ σκληρά αυτές τις μεθοδεύσεις.
-Για να γίνει αποδεκτό το κλείσιμό τους, πρέπει πρώτα τα Δημόσια κέντρα Υγείας, να προκαλέσουν την απογοήτευση των πολιτών, να απαξιωθούν, να παρουσιαστούν ως «προβληματικά και μη βιώσιμα», πράγμα που μπορεί να κάνει μόνο μία βαθειά διεφθαρμένη και αδίστακτη πολιτική εξουσία
-Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να καταστρέψουν ό,τι έχτισαν οι γονείς και οι παππούδες μας με τη βαρεία φορολογία και τις θυσίες τόσων χρόνων, ώστε στη θέση του να δικαιολογηθεί το χτίσιμο ενός ιδιωτικού οικοδομήματος, που οι υπηρεσίες του προς τους πολίτες, θα είναι μεν, πολύ κατώτερες...
Με τη διαφορά όμως δε. ότι τώρα, θα αποφέρουν κέρδος στους «κολλητούς». Ενώ αντίθετα, οι Δημόσιες υπηρεσίας Υγείας, μπορούσαν να είναι ασύγκριτα καλύτερες, αλλά δωρεάν, δηλ. χωρίς κέρδος για τους «κολλητούς». Το κέρδος ήταν μόνο για την υγεία των πολιτών και των παιδιών τους.
-Στις Ευρωπαϊκές χώρες του κοινωνικού κράτους, με το υψηλό μορφωτικό επίπεδο, η σκόπιμη καταστροφή του Δημόσιου συστήματος υγείας, είναι δύσκολη, γιατί όλοι οι πολίτες γνωρίζουν και έχουν κατανοήσει ότι τους ανήκει, και ότι τις υψηλότερες υπηρεσίες, τις προσφέρουν ακριβώς τα Δημόσια και δωρεάν συστήματα Υγείας αυτών των χωρών. Όπως επίσης γνωρίζουν, ότι αυτές ακριβώς οι χώρες, είναι οι χώρες με το μικρότερο χρέος και την ισχυρότερη οικονομία, πράγμα που αποδεικνύει ότι οι υψηλές παροχές Δημόσιας δωρεάν υγείας, συμβαδίζουν με την υγιή οικονομία και την ανάπτυξη. Επομένως, είναι δύσκολο να τους πείσουν ότι τα χρήματα της φορολόγησής τους δεν επαρκούν για την Υγεία και ότι εμποδίζουν την ανάπτυξη, όπως πείθουν τους καθυστερημένους και αμόρφωτους λαούς, οι οποίοι λόγω χαμηλού μορφωτικού και κοινωνικοπολιτικού επιπέδου, μπορούν πιο εύκολα να αποδεχτούν την ιδιωτικοποίηση των Ανθρώπινων κοινωνικών αγαθών, όπως αυτό της Υγείας.
-Το μόνο που χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί η μέγιστη απάτη, είναι σαφές: Τα Δημόσια συστήματα υγείας και οι υποδομές τους, να παρακμάσουν και να απαξιωθούν, ώστε να προωθηθούν τα συμφέροντα των λίγων ευνοούμενων. Με τελική προοπτική, να χαριστούν (ή να πουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί) σ' αυτούς ακριβώς τους «κολλητούς» ευνοούμενους....
Όλα τα Δημόσια αγαθά, όπως και τα Δημόσια συστήματα υγείας, οικοδομήθηκαν με τις θυσίες και την βαρεία φορολόγηση που οι πολίτες δέχτηκαν να υποστούν επί πολλές γενιές, προκειμένου να χτιστούν κοινωνικά αγαθά, τα οποία να μπορούν να έχουν ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα και να διανέμονται δωρεάν σε όλους, όταν τα έχουν ανάγκη.
Επομένως, η διαδικασία ιδιωτικοποίησης τους, αποτελεί «σπάσιμο» του «κοινωνικού συμβολαίου». Δηλ. αυτού που οι πολίτες συμφώνησαν κατά τη δημιουργία των Δημοκρατικών κρατών, με την πολιτική εξουσία, σχετικά με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και αγαθά.
-Ο πρώτος που έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο αυτό, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον πιο διεφθαρμένο πρόεδρο που ανέδειξαν ποτέ οι ΗΠΑ, τον Ρ. Νίξον, πράγμα που αναλύει με πολύ γλαφυρό τρόπο η εξαιρετική έρευνα - ντοκιμαντέρ του Μάϊκλ Μούρ, που ανατρέχει στις ρίζες της νεομεσσαιωνικής πλευράς της παγκοσμιοποίησης.
-Τα εύλογα και αβίαστα συμπεράσματα αυτής της έρευνας, φωτίζουν με τον πιο απλό και πειστικό τρόπο, τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες, και στο δικό μας Δημόσιο σύστημα υγείας. Εξηγούν επίσης, και τη διάλυση πολλών Δημόσιων φορέων κοινωνικών αγαθών (όπως Ολυμπιακή, ΟΤΕ, ΔΕΗ, κλπ) που χτίστηκαν με μεγάλες θυσίες και βαρεία φορολόγηση των πολιτών, επί πολλές γενιές.
-Επειδή είναι κοινό μυστικό, ότι οι εδώ πολιτικές αποτελούν αντιγραφή κάποιων ξένων προτύπων (είτε για καλό είτε για κακό), είναι χρήσιμο να δούμε τις ομοιότητες, και να ξέρουμε τα αποτελέσματα αυτού του πολιτικού σχεδιασμού και τις επιπτώσεις του στους πολίτες, τα οποία αξίζει τον κόπο να παρουσιάσουμε σε μία σειρά άρθρων, που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε ποιά παραδείγματα αντιγράφουν τα πολιτικά επιτελεία και τι πραγματικά σχεδιάζουν για το μέλλον μας, τι πρέπει να περιμένουμε από αυτά, τι είναι θετικό και τι αρνητικό, και να προβληματιστούμε για το πως με τη στάση μας σαν πολίτες, θα σπρώξουμε τα πράγματα προς την κατεύθυνση του κοινωνικού κράτους, όπως έχουν κατορθώσει οι Ευρωπαίοι συμπολίτες μας....
ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ
Η οργανωμένη μεθόδευση αυτής της «πολιτικής» (ιδιωτικοποιήσεων - και όχι μόνο), ξεκίνησε όταν οι οικονομικά ισχυρές οικογένειες της Αμερικής, αποφάσισαν να «βάλουν χέρι» στο τότε Δημόσιο σύστημα υγείας: Εμπνευστής του σχεδίου, ο Έντνκαρ Κέηζερ, πρόεδρος ιδιωτικών ασφαλιστικών, που τον Φεβρουάριο του 1971, σε σύσκεψη με τον πρόεδρο Νίξον, πρότεινε το σχέδιο, ενώ ο Νίξον εγγυήθηκε τη διοικητική και νομοθετική διευκόλυνση του σχεδίου (προφανώς, έναντι του ανάλογου τιμήματος). Έτσι, σιγά - σιγά, στη διοίκηση των υπηρεσιών υγείας και των νοσοκομείων, άρχισαν να διορίζονται «έμπιστα» στελέχη, με εντολή να αποδομήσουν και απαξιώσουν το υπάρχον σύστημα υγείας, κάνοντας αποδεκτή από την κοινή γνώμη, την ιδιωτικοποίηση του. Σύντομα, τα νοσοκομεία και οι υγειονομικές υπηρεσίες, παρουσίαζαν μία εικόνα εξαθλίωσης, με ράντζα στους διαδρόμους, με 18 ώρες αναμονής για μία εξέταση, κλπ, κλπ (σας θυμίζει κάτι;) Έτσι, ο κόσμος σπρώχτηκε έντεχνα στα ιατρικά κέντρα που δημιούργησαν για το σκοπό αυτό, οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες των «κολλητών»....

Ο Ρικ είναι βιοτέχνης και λόγω της δουλειάς του έχει πριονιστήριο. Μια μέρα, δουλεύοντας, έκοψε στο πριονιστήριο δύο δάχτυλα του αριστερού του χεριού, (το μέσο και το παράμεσο). Για τη συγκόλλησή τους, το νοσοκομείο της ιδιωτικής (ασφαλιστικής) εταιρείας, ζητούσε: για το μεσαίο δάχτυλο 60.000$ και για τον παράμεσο 12.000$ (εγχειρητικά δεν υπάρχει διαφορά, απλώς το μεσαίο είναι πιο χρήσιμο, άρα η ανάγκη μεγαλύτερη, οπότε ...στο χρεώνουν ακριβότερα!!!). Μην έχοντας τόσα λεφτά, ο Ρικ κόλλησε μόνο τον (φθηνό) παράμεσο, ενώ το μεσαίο, «αναπαύεται» σε μία χωματερή (!!!) του Όρεγκον, όπου το πέταξε (προφανώς σε ένδειξη διαμαρτυρίας)...
Παρόμοιο σχέδιο, αλλά για την φαρμακευτική περίθαλψη τώρα, έγινε και επί κυβέρνησης Μπούς, με ευνοημένες τις φαρμακοβιομηχανίες, εις βάρος των συνταξιούχων. Επί κεφαλής του σχεδίου, ο Μπίλ Τάουζιν - μέλος του κογκρέσου, που με 14 βοηθούς, εκπόνησαν το σχετικό νομοσχέδιο. Μετά την ψήφιση αυτού του νόμου και την εφαρμογή του, οι συνταξιούχοι πλέον, πληρώνουν πολύ πιο ακριβά τα φάρμακά τους, δίνοντας συνολικά (όλοι μαζί), άλλα 800 δις $ επί πλέον, σε φαρμακοβιομηχανίες και ασφαλιστικές (μόνο για φάρμακα). Ο επί κεφαλής Μ. Τάουζιν, αφού «έκανε τη δουλειά», παραιτήθηκε από το Κογκρέσο και έγινε πρόεδρος της Pharma (η ένωση - λόμπυ των φαρμακοβιομηχανιών), όπως και οι 14 βοηθοί, που έγιναν στελέχη στη βιομηχανία περίθαλψης. Για να ψηφίσουν τους σχετικούς νόμους, οι πολιτικοί πήραν «χοντρά» ποσά: Οι μεν ασφαλιστικές, έδωσαν στον καθένα «χορηγίες» που κυμάνθηκαν από 130.000 μέχρι 900.000 $ (τόσα πήρε ο Rick Santorun των Ρεπουμπλικάνων, με δεύτερη μεγαλύτερη αποδέκτρια τη γνωστή μας Χίλαρι Κλίντον των Δημοκρατικών με 854.462 $). Οι δε φαρμακοβιομηχανίες, έδωσαν από 59.000 μέχρι 891.208 $ (τόσα πήρε ο πρόεδρος Τζ. Μπούς, που είχε τη μεγαλύτερη χορηγία)....

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ: Το αποτέλεσμα, είναι ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει πλέον Δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας: Οι ιδιωτικές (ασφαλιστικές) εταιρείες και τα νοσοκομεία τους, που τώρα πια δεν είχαν να ανταγωνιστούν κάποιο Δημόσιο φορέα υγείας, έμειναν ανεξέλεγκτες. Οι τιμές ανέβηκαν σε αστρονομικά ύψη, και φυσικά η ποιότητα της παρεχόμενης περίθαλψης υποβαθμίστηκε. Δημιουργήθηκαν 50 εκατομμύρια (!!!) ανασφάλιστοι, που δεν μπορούν να πληρώσουν την πανάκριβη πλέον ιδιωτική ασφάλιση, με τραγικές συνέπειες για τους πολίτες, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν ακραία περιστατικά, όπως στην περίπτωση του Ρίκ που είδατε στις προηγούμενες φωτογραφίες.
- Από την άλλη πλευρά, και αυτοί που έχουν να πληρώσουν, δηλ. οι ασφαλισμένοι, παρά τα τεράστια ποσά που πληρώνουν, δεν είναι και πολύ καλύτερα: Όταν αντιμετωπίζουν σοβαρά (και ακριβά) προβλήματα υγείας, έχουν δημιουργηθεί πλέον ειδικές υπηρεσίες των εταιρειών, οι οποίες ειδικεύονται στο να βρίσκουν προσχήματα (ναι !!! σωστά καταλάβατε: αυτή είναι η μοναδική τους δουλειά!!!
- Και μάλιστα, είναι από τους πιο υψηλόμισθους!!!). Προσχήματα και δικαιολογίες με τις οποίες να τους «κόβουν» την περίθαλψη (πχ προσχήματα του τύπου: «όταν ήσουν 13 χρονών, πέρασες κάποιο δερματικό, ή αλλεργία, κλπ, που δεν μας το δήλωσες όταν κάναμε το συμβόλαιο, οπότε είναι άκυρο» !!! κλπ, κλπ). Πολλοί ασφαλισμένοι, (μεταξύ τους και μικρά παιδιά) πεθαίνουν με τον τρόπο αυτό, γιατί η ασφαλιστική, τους περιέκοψε την επέμβαση που χρειαζόταν. Επίσης, ανέπτυξαν και μία υπηρεσία, που σε παρόμοιες περιπτώσεις, παίρνουν τον ασθενή από το νοσοκομείο και τον «αφήνουν» σε κάποιο πεζοδρόμιο, με τρόπο που να μην έχουν νομικές ευθύνες και συνέπειες... Οι γιατροί που κάνουν αυτή τη «βρώμικη» δουλειά, (δηλ. που ψάχνουν να βρουν πρόσχημα να περικόψουν τη θεραπεία που χρειάζεται ένας ασφαλισμένος) προάγονται από «ιατρικοί σύμβουλοι» σε «επιθεωρητές υγείας», όπου παίρνουν μεγάλες αμοιβές και μπόνους για κάθε εγχείρηση ή θεραπεία που θα περικόψουν (επομένως και για κάθε ασφαλισμένο πελάτη που θα πεθάνει αβοήθητος), μετατρεπόμενοι σε «κυνηγούς κεφαλών». Μία τέτοια γιατρός -η «επιθεωρητής υγείας» Λίντα Πίνο, της μεγάλης εταιρείας «Humana», αναγκάστηκε να αποκαλύψει όλα αυτά δημόσια, στο Αμερικανικό κογκρέσο. (Την κατάθεσή της - στις 30 Μαΐου 1996 - που βιντεοσκοπήθηκε, είδαμε επίσης «ζωντανή» στο σχετικό ντοκιμαντέρ). Η αμοιβή ενός τέτοιου «επιθεωρητή υγείας», είναι εξαψήφια - δηλ. πάνω από 100.000 $ το χρόνο (και κυρίως) συν τα μπόνους που είναι ποσοστό 10% πάνω στο ποσό κάθε θεραπείας που θα περικόψει).

Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ:
Αντίθετα με τον Ρίκ, ο Μπράντ που βλέπετε στη πιο κάτω φωτογραφία, είχε την τύχη να ζει στον Καναδά, που το σύστημα υγείας του βασίζεται στα πρότυπα του Ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.
Ο Μπράντ ζει στο Οντάριο του Καναδά και κάνει την ίδια δουλειά με τον Ρίκ. Σε κάποιο παρόμοιο ατύχημα, έκοψε ΟΛΑ τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Μεταφέρθηκε αμέσως στο Δημόσιο νοσοκομείο, όπου κανείς δεν τον ρώτησε αν έχει να πληρώσει. Υποβλήθηκε σε μία μεγάλη επέμβαση 24 ωρών, στην οποία χρειάστηκαν 4 χειρούργοι, 2 αναισθησιολόγοι, και πολλές νοσοκόμες. Το χέρι του τώρα, λειτουργεί άψογα και εργάζεται κανονικά. Για όλα αυτά, δεν πλήρωσε τίποτα. Ήταν όλα δωρεάν.....
-Το ίδιο συμβαίνει και στην (πραγματική) Ευρώπη του κοινωνικού κράτους, όπου όπα αυτά γίνονται εντελώς δωρεάν στο Δημόσιο σύστημα υγείας, ενώ το επίπεδο παροχών και υπηρεσιών υγείας είναι ταυτόχρονα πολύ καλύτερο. Για το λόγο αυτό, σήμερα, είναι πλέον πάρα πολλοί οι Αμερικανοί που προσπαθούν να βρουν τρόπους να μεταβούν στην Ευρώπη (ή τον Καναδά - με εικονικούς γάμους) για να κάνουν την επέμβαση που χρειάζονται και την οποία δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν στις ΗΠΑ. Επίσης υψηλό, (αλλά και οικονομικά προσιτό), παραμένει στην Ευρώπη και το επίπεδο των ιδιωτικών θεραπευτικών κέντρων, επειδή ακριβώς, έχουν να ανταγωνιστούν ένα υψηλών προδιαγραφών, (και δωρεάν) ισχυρό Δημόσιο σύστημα υγείας.
-Το αποτέλεσμα για τους Αμερικανούς πολίτες μετά από 30 περίπου χρόνια υλοποίησης αυτού του σχεδίου, είναι ότι ο μέσος όρος ζωής του Αμερικανού πολίτη, είναι τρία χρόνια μικρότερος από αυτόν του Καναδού ή του Άγγλου, του Γάλλου κλπ...
-Επίσης, η παιδική θνησιμότητα (νεογέννητα) στις ΗΠΑ, έχει γίνει η μεγαλύτερη μεταξύ όλων των δυτικών χωρών: Ακόμα και χώρες όπως το Σαλβαδόρ, έχουν πλέον μικρότερη βρεφική θνησιμότητα από τις ΗΠΑ.
-Παρ' όλο που τα λίγα - υψηλού επιπέδου επίλεκτα ιατρικά κέντρα (που μπορούν να τα πλησιάσουν μόνο βαθύπλουτοι) ανεβάζουν τις ΗΠΑ στη γενική κατάταξη, η συντριπτική πλειοψηφία των (πανάκριβων) ιδιωτικών κέντρων, έχει τόσο υποβαθμισμένες υπηρεσίες, που ρίχνει πολύ χαμηλά τον μέσο όρο της χώρας. Έτσι, οι ΗΠΑ, βρίσκονται πλέον στην 37η θέση της παγκόσμιας κατάταξης επίπεδου περίθαλψης, πίσω από χώρες όπως Πορτογαλία και Μάλτα, αλλά και πίσω από Σιγκαπούρη, Κόστα Ρίκα, Χιλή, κλπ.
-Τα 50 εκατομμύρια Αμερικανών ανασφάλιστων, ξέρουν ότι κάθε χρόνο θα πεθάνουν 18.000 από αυτούς, όχι λόγω κάποιας σοβαρής πάθησης, αλλά επειδή δεν έχουν ασφάλιση.

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ:
Η εξέλιξη των εργαζομένων στις ιδιωτικοποιημένες πλέον υπηρεσίες υγείας, δεν ήταν και πολύ καλύτερη: Στους γιατρούς, αναπτύχθηκε τεράστια ανεργία (την οποία αναγκάστηκε να παραδεχτεί σε δημόσια ομιλία του ο πρόεδρος Μπούς), που συμπιέζει τις αμοιβές και τα ωράρια τους. Η Λίντα Πίνο (η επιθεωρητής υγείας που ομολόγησε στο Κογκρέσο), στη δημόσια ομολογία της, είπε ότι κυνήγησε - όπως όλοι - τη θέση του «επιθεωρητή υγείας» (βλ. «κυνηγού κεφαλών»), γιατί σαν απλή γιατρός (ιατρική σύμβουλος) έπαιρνε πολύ χαμηλό μισθό, ενώ σαν επιθεωρητής υγείας, μεταπήδησε στον καλό μισθό και τα μπόνους από τις περικοπές θεραπειών. Το εισρέον χρήμα, πήγε φυσικά στους ιδιοκτήτες (και όχι στους γιατρούς / νοσηλευτές και τους άλλους υπαλλήλους), ενώ οι πολλοί γιατροί αυτών των εταιρειών παίρνουν μισθό πολύ πιο χαμηλό από τους γιατρούς του δωρεάν Ευρωπαϊκού συστήματος υγείας, αφού π.χ. στην Αγγλία και τη Γαλλία, ο μισθός του γιατρού στο Δημόσιο σύστημα υγείας, κυμαίνεται από 8.000 ευρώ έως 10.000 ευρώ (Για την ακρίβεια, έως 100.000 λίρες Αγγλίας το χρόνο - τα στοιχεία από το ντοκιμαντέρ).
Ποιος βγήκε κερδισμένος τελικά από αυτή την ιστορία;
1) Οι «κολλητοί» επιχειρηματίες - ιδιοκτήτες των ασφαλιστικών και των νοσοκομείων τους, που έγιναν δισεκατομμυριούχοι.
2) Οι πολιτικοί (γερουσιαστές κλπ) που «λαδώθηκαν» για να υπογράψουν και να ψηφίσουν τη νομοθεσία που διευκόλυνε τη διάλυση της Δημόσιας υγείας, και την ιδιωτικοποίηση της.
3) Τα ελάχιστα διεφθαρμένα και «μιλημένα» κρατικά στελέχη που ήταν «στο κόλπο» και ανέλαβαν να διαλύσουν τα νοσοκομεία έναντι υψηλών ανταλλαγμάτων.
4) Οι ελάχιστοι - «μιλημένοι» γιατροί» που έχουν μοναδικό καθήκον να περικόπτουν τη θεραπεία που έχει ανάγκη ο ασθενής και που προήχθησαν σε «επιθεωρητές υγείας» - κυνηγούς κεφαλών, παίρνοντας και το ρίσκο των μηνύσεων...
Πόσοι ήταν όλοι αυτοί σε σχέση με τις χιλιάδες γιατρών, νοσηλευτών και υπαλλήλων που δούλευαν στις υπηρεσίας υγείας; Προφανώς, λιγότερο από το 1 %.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Από την όλη ιστορία, ο μεγάλος χαμένος είναι οι φορολογούμενοι πολίτες, από τους οποίους έκλεψαν κοινωνικά αγαθά που επί δεκαετίες είχαν χτίσει με τους φόρους που πλήρωναν - και κυρίως τους έκλεψαν τη δυνατότητα πρόσβασης στο ύψιστο αγαθό της υγείας. Επίσης τα εκατομμύρια μεσο-εισοδειματιών ή και εύπορων ασφαλισμένων, που παρά τα τεράστια ποσά που πληρώνουν, όταν έρθει η κρίσιμη ώρα, τους κόβουν τη θεραπεία που δικαιούνται και χρειάζονται για να σώσουν τη ζωή ή τη σωματική του ακεραιότητα. Χαμένοι επίσης και οι εργαζόμενοι (γιατροί και προσωπικό), που η «μείωση του κόστους» που διέπει τη φιλοσοφία των ιδιωτικών κέντρων, τους οδήγησε σε δυσμενέστερους όρους εργασίας (με επιπτώσεις ασφαλώς στους ασθενείς) σε απολύσεις και ανεργία, επομένως σε ανταγωνισμό αμοιβών και μείωση τους, κλπ, κλπ. Κερδισμένοι όπως πάντα, η μικρή παρέα των λίγων οικονομικά ισχυρών οικογενειών και των «κολλητών» πολιτικών τζακιών...
Εσείς, τι βλέπετε σε όλα αυτά; Μήπως πρόκειται για ένα έργο που μετά από 30 χρόνια το βλέπουμε σήμερα να παίζεται και εδώ; Και το κυριότερο που μας ενδιαφέρει άμεσα: Σας φαίνεται ότι όλα αυτά οδηγούν στη δημιουργία κοινωνικού κράτους, ή μήπως αντίθετα στην κατάργηση κάθε κοινωνικής παροχής που έχουμε, έστω και αν είναι οι πιο ισχνές στην Ευρώπη; Πάντως, όταν ξεκίνησε η εφαρμογή αυτού του σχεδίου, οι σοβαροφανείς πολιτικοί που ήταν στο κόλπο, έπεισαν τους πολίτες, ότι όλα αυτά, γίνονται για το καλό τους, και για ένα καλύτερο (!!!) επίπεδο υγείας Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά ;

Το επαναστατικό Πολυτεχνείο (πέθανε και) βρώμισε

Λοιπόν επαναστάτες φίλοι του ίντερνετ;

Κάνατε την επανάσταση;

Χτυπήσατε την πλουτοκρατία και το κατεστημένο;

Τιμωρήσατε τους μπάτσους;

Για όλα αυτά τα ένδοξα:

-Χαλάλι που μερικοί πήγαν στο νοσοκομείο με ανοιγμένα κεφάλια.

-Χαλάλι που κάηκαν μερικά αυτοκίνητα που κάποιοι φουκαράδες τα χρωστάνε ακόμα.

-Χαλάλι που κάποιοι έμειναν άνεργοι και χωρίς δώρο χριστουγεννιάτικα. Καλά να πάθουν οι φασίστες, αφού δούλευαν υπάλληλοι για 600 ευρώ στηρίζοντας το κατεστημένο.

-Χαλάλι το χρήμα που θα ρεύσει άφθονο από τις τσέπες μας για να πληρώσουμε σαν κράτος τις ζημιές (ή νομίζετε ότι θα τις πληρώσουν οι ασφαλιστικές;).

-Χαλάλι το διεθνές μας ρεζιλίκι.

-Χαλάλι που δεν θα έρθουν τουρίστες το καλοκαίρι επειδή θα φοβούνται μήπως πέσουν σε καμία «διαμαρτυρία αγανακτισμένων πολιτών».

Ξέρετε από πού θα βγουν τα έξοδα; Ο κύριος Αλογοσκούφης θα αυξήσει τους φόρους, τις τιμές των φαρμάκων, τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση, τις εισφορές στο ΙΚΑ, θα κόψει τους μισθούς και τις συντάξεις, θα αυξήσει τις ώρες εργασίας και θα βγάλει κάμποσα δις που θα τα μοιράσει κατά το δοκούν (έχει κόσμο να ταΐσει) και επ’ ευκαιρία θα καλυφθεί διαφημίζοντας πόσο κόστισε στο δημόσιο η όλη ιστορία.

Μόλις γύρισα από το γυμναστήριο. Στην πλατεία απέναντι είχαν μαζευτεί κάποιοι πιτσιρικάδες του δημοτικού, φορούσαν τα φανελάκια τους για μάσκες και έπαιζαν νερατζοπόλεμο, προς δόξαν της τιβι που τους «ενημέρωνε» τόσες μέρες. Κάποιος μάλιστα έριξε «κατά λάθος» ένα νεράτζι στην τζαμαρία. Βέβαια ο καπιταλιστής γυμναστής «έδειξε κατανόηση» μη διακινδυνεύοντας αύριο να του κατεβάσουν τα τζάμια.

Λοιπόν ανεγκέφαλοι επαναστάτες της δεκάρας;

Είδατε στην τηλεόραση τα δεκάχρονα που ήταν μαζί με τους «διαμαρτυρόμενους» και πέταγαν πέτρες;

Λέτε να ήταν βαλτά από τους μπάτσους για να τους δυσφημήσουν;

Να σας ζήσουν οι νέοι επαναστάτες που «αγωνίζονται για το καλό των άλλων» όπως ο βουτυρομπεμπές στα Εξάρχεια.

Και τώρα υπομονή.

Συγκρατήστε την επαναστατικότητά σας με καμιά επαναστατική πίτσα και τίποτε SMS στο επαναστατικό κινητό σας και κανένα επαναστατικό τσιτάτο στον επαναστατικό υπολογιστή σας.

Σε μερικά χρόνια ένα από τα μωρά που εθίζονται από τώρα στην βία, θα αρπάξει μία αδέσποτη ή εξεπίτηδες σφαίρα και θα έχετε άλλη μια ευκαιρία να αγανακτήσετε με τους μπάτσους που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να σκοτώνουν για σπορ, ώστε να κλάψετε πικρά για να κάψετε και την πίτσα.

Όπως έγραψα εχθές (κυκλοφοράει στο διαδίκτυο): «Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία». Ισοκράτης (436-338 π.Χ.)

Βέβαια αυτόν δεν τον λαμβάνουμε υπόψιν γιατί είναι κάποιος αρχαίος φασίστας που στήριζε το τότε κατεστημένο.

Ανοίξτε τα παράθυρα.

Το επαναστατικό Πολυτεχνείο βρώμισε.

Συνομωσίες, χρυσός και δολάριο

Τα παλιά χαρτονομίσματα είχαν επάνω την επιβεβαίωση ότι μπορούσαν να αντικατασταθούν με πολύτιμο μέταλλο που υπάρχει στο Κεντρικό θησαυροφυλάκιο της χώρας. Ορίστε τα διάφορα σημεία: 

-This certifies that has been deposited in the treasury of USA. Δηλαδή «αυτό το σημείωμα πιστοποιεί ότι υπάρχει κατάθεση (σε μέταλλο) στο θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ».

-Redeemable in lawful money of United States at United States treasury or at the bank of issue. Δηλαδή «εξαγοράσιμο σε νόμιμο χρήμα των ΗΠΑ στο ταμείο των ΗΠΑ ή στην τράπεζα έκδοσης».

-Pay to the carrier on demand. Δηλαδή «πληρωταίο επί τη εμφανίσει».

-Υπήρχε επίσης η ένδειξη In gold coin δηλαδή «σε χρυσό νόμισμα».

 

Μπορούσες δηλαδή να πας με το χαρτονόμισμα στην τράπεζα και να πάρεις την αξία του σε χρυσό ή ασήμι.

Το νέο χαρτονόμισμα όμως αναφέρει: This note is legal tender for all debts, public and private. Δηλαδή «αυτό το σημείωμα είναι νόμιμο αντίκρισμα για κάθε χρέος, δημόσιο ή ιδιωτικό». Επιπλέον η αναφορά «πληρωταίο επί τη εμφανίσει»  έχει ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙ.

Δείγμα ότι κάποιοι μαζεύουν τον χρυσό και δίνουν στον κόσμο πληθωριστικό χαρτί χωρίς αντίκρισμα.

 Έχετε ακόμα απορίες για τον λόγο που συμβαίνει το οκονομικό κράχ;

Καλημέρα σὲ ὅλους

Καλημέρα σὲ ὅσους βρίσκονται στὴν Ἑλλάδα: δεξιούς, ἀριστερούς, κεντρώους, φασίστες, ἀναρχικούς, πολυπολιτισμικούς, θρησκευόμενους καὶ μή, ξύπνιους, κορόιδα, τούρκους, ἰνδούς, αἰγύπτιους, ρώσους, πακιστανούς, βούλγαρους, ἀλβανούς, σέρβους, πολωνούς, μωαμεθανούς, βουδιστὲς ἰνδουιστές, ἀγγλόφωνους, τουρκόφωνους, βλαχόφωνους κλπ.

ΑΝ ΠΑΡ’ ΕΛΠΙΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ καὶ κανένας Ἕλληνας… καλημέρα καὶ σ’ αὐτόν.

Ἡ πατρίδα μου πέθανε. Ὁ λαός μου ἐξαφανίστηκε. Ἡ γλώσσα του μετακόμισε καὶ διαβάζεται ἀπὸ ξένους. Τὸ μόνο ποὺ ἔχει μείνει εἶναι ἕνα πτῶμα, στολισμένο μὲ φανατικούς, ἀνεγκέφαλους, δεξιούς, ἀριστερούς, φασίστες, κεντρώους, ἄναρχο-ἠλίθιους, «δημοκράτες», «χριστιανούς» κλπ.

Καὶ ἀφοῦ οὕτως ἢ ἄλλως ἡ πατρίδα μου ἔχει πεθάνει, καὶ τὸ μόνο ποὺ ὑπάρχει ἐδῶ εἶναι βρῶμα καὶ δυσωδία μόνο ἕνα πράγμα μπορώ να κάνω:

Θὰ συνεχίσω νὰ γράφω σοβαρὰ καὶ ἀστεία μὲ συγκεκριμένο σκοπό.

Καὶ ἀρχίζω ἀπὸ αὔριο μὲ ἕνα θέμα ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Παιδὶ καὶ δικαιώματα.

Διαβάστε το.

Ἀξίζει τὸν κόπο ἔστω καὶ ἂν εἶναι μεγάλο.

Ὄχι ὅτι ἔχει καὶ καμιὰ σημασία ἀφοῦ όλα αυτά εἶναι πλέον παντελῶς ἄχρηστα καὶ ἀκατανόητα στοὺς νεοέλληνες ποὺ διαβάζουν μόνο τηλεόραση καὶ ξέρουν για τὸν Ντουντοὺ ἀπὸ τὴν Ζιμπάμπουε καί γιά τὸν Μπουμποὺ ἀπὸ τὴν Ἀργεντινή, πότε χέζουν, πότε κοιμοῦνται, ποιὸ δευτερόλεπτο ἔβαλαν γκὸλ στὸν ἀγώνα πρὶν τρία χρόνια, πόσα μέτρα πρὸς τὰ δεξιὰ ἦταν ὁ συμπαίκτης ποῦ τοὺς ἔκανε τὴν πάσα, τὴν θερμοκρασία ποῦ ἐπικρατοῦσε, ποιὸς ἦταν ὁ διαιτητής, ἀλλὰ δὲν ξέρουν τί ἔγινε στὴν Σμύρνη τὸ 22 ἢ ποιὸς ἦταν ὁ Ἀπόλλωνας (μήπως ὁμάδα;).

Καλημέρα...

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αλλά προτιμώ να πιστεύω ότι είναι...

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΗΡΘΕ ΣΤΟ EMAIL

Έχεις δύο επιλογές…

Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα. Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το. Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή;
Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα. Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.
-Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.
Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.
-Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ αυτό το παιδί.
Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..
Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay με ρώτησε:

-Μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ’ αφήσουν να παίξω μαζί τους;
Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους. Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του. Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους. Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε:

-Χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι; μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.
Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου. Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους. Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.
Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του. Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα. Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.
Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.
Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι. Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!
Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.

Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.
Ο αντίπαλος παίχτης, που πέταγε την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι’ αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.
Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.
Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτήν την φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.
Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.
Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του.
Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν:

-Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε...
Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...
Η εξέδρα συνέχισε τότε:

-Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε… τρέξε…
Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.
Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.
Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς όλοι φωνάζαμε:

-Shay, Shay, Shay!!!
Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του «από δώ, από δώ Shay».
Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη βάση, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας:

-Shay, τρέξε στην βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα…
Ο Shay έφτασε, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.
Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ’ αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.
Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο «ήρωας» που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.

Και τώρα, ..κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..

Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.
Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας.
Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις.
Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα, που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.
Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:
Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο;

Ένας σοφός είπε κάποτε: «κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της».
Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες..
Διαγραφή, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή..
Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το...

Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια «Shay day».
Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός..
...και, χαμογέλα!!! ...μας παρακολουθούν παιδιά.