Νέα Τάξη παντού

Πιστεύετε ότι μόνο στο Ελλαδιστάν συμβαίνουν όσα συμβαίνουν;
Νομίζετε ότι ευρωπαίοι και αμερικανοί τρώνε με χρυσά κουτάλια; Το ίδιο νομίζουν και οι πειναλέοι αφρικανοί που φεύγουν από την χώρα τους και έρχονται στο πειναλέο Ελλαδιστάν. Προφανώς εδώ, επειδή ΔΕΝ τους σκοτώνουν για ψύλλου πήδημα και βρίσκουν ένα πιάτο φαγητό, νομίζουν ότι βρίσκονται στον Παράδεισο.
Ακριβώς όπως το νομίζουν όσοι φεύγουν από την Ελλάδα και μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά. Επειδή τα πράγματα εκεί είναι ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ λίγο καλύτερα νομίζουν ότι ΟΛΟΙ εκεί ζουν καλύτερα. Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Πάρτε παράδειγμα το Αμερικανιστάν, την παγκόσμια αυτή «υπερδύναμη», που ξεκίνησε σαν δημοκρατική επανάσταση και κατάντησε να γίνει ένα αριστερό τρομοκρατικό/ολοκληρωτικό καθεστώς.
Κάτι που δεν θα σας πουν ποτέ οι «έγκριτοι και μαχόμενοι» δημοσιογράφοι είναι ότι ΣΗΜΕΡΑ ένας στους επτά αμερικανούς (δηλαδή 42 εκατομμύρια άνθρωποι) επιζούν με κουπόνια του κράτους. Σε αυτούς (κατά την γνώμη μου) θα πρέπει να προσθέσουμε τους σκλάβους-μετανάστες, τους άνεργους που δεν τηρούν τις κατάλληλες νομικίστικες προϋποθέσεις για να θεωρηθούν άνθρωποι και τους άστεγους. Το ποσοστό των πειναλέων αμερικανών θα πρέπει να φτάνει τουλάχιστον το ένα τρίτο του πληθυσμού, όπως και στο Ελλαδιστάν.
Κάτι άλλο που δεν θα σας αναφέρουν ποτέ οι «έγκριτοι και μαχόμενοι» δημοσιογράφοι είναι αυτά που αναφέρει στους προεκλογικούς λόγους του ο Τράμπ (επειδή τον συμφέρει φυσικά). Ο λόγος είναι ότι αν τα διαβάσατε θα πάψετε να νομίζετε ότι αυτός είναι ο κακός ακροδεξιός, ενώ η Χίλαρι, ο Ομπάμα, και το ευρωπαϊκό σινάφι τους είναι οι καλοί δημοκράτες.
Μεταφράζοντας τον έναν λόγο του είχα την εντύπωση ότι έκανε προεκλογική εκστρατεία στην Ελλάδα. Αρκούσε να αλλάξεις το «Αμερικανοί» με το «Έλληνες» και θα διάβαζες για την δική μας κατάσταση και όχι για την κατάσταση των «πλούσιων» Αμερικανών.
Ορίστε μία μικρή διαλογή από τα λεγόμενά του:

-Όταν βλέπω δρόμους και γέφυρες να καταστρέφονται, ή τα ερειπωμένα αεροδρόμια ή τα εργοστάσια που διακινούνται στο εξωτερικό…
-Το γεγονός είναι, ότι μπορούμε να ξαναγίνουμε μεγαλύτεροι και καλύτεροι και ισχυρότεροι από ποτέ - θέσεις εργασίας, θέσεις εργασίας, θέσεις εργασίας!
-Αλλά δεν μπορούμε να λύσουμε κανένα από αυτά τα προβλήματα, επικαλούμενοι τους πολιτικούς που τα δημιούργησαν. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να διορθώσουμε ένα νόθο σύστημα βασιζόμενοι στους ίδιους ανθρώπους που το έστησαν. Οι διαπλεκόμενοι έγραψαν τους κανόνες του παιχνιδιού για να κρατηθούν στην εξουσία και στο χρήμα.
-Διότι δεν είναι μόνο το πολιτικό σύστημα που είναι στημένο. Είναι το σύνολο της οικονομίας. Είναι στημένο από μεγάλους χορηγούς (των κομμάτων) που θέλουν να κρατήσουν χαμηλά τους μισθούς. Είναι στημένο από τις μεγάλες επιχειρήσεις που θέλουν να φύγουν από την χώρα μας, για να απολύσουν τους εργαζόμενούς μας, και να πωλούν τα προϊόντα τους στις ΗΠΑ χωρίς απολύτως καμία συνέπεια για αυτούς.
Είναι στημένο από γραφειοκράτες οι οποίοι παγιδεύουν τα παιδιά, σε αποτυχημένα σχολεία.
-Η Χίλαρι Κλίντον έχει τελειοποιήσει την πολιτική του προσωπικού κέρδους και της κλοπής. Χρησιμοποίησε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ως το προσωπικό της hedge fund {αντισταθμιστικό αμοιβαίο κεφάλαιο υψηλού κινδύνου} - κάνοντας χάρες σε καταπιεστικά καθεστώτα, και πολλούς άλλους, με αντάλλαγμα μετρητά. Στην συνέχεια, όταν έφυγε, κέρδισε 21.600.000 δολάρια δίνοντας ομιλίες σε τράπεζες της Wall Street και άλλα «ειδικά συμφέροντα» - σε λιγότερο από 2 χρόνια - μυστικές ομιλίες που δεν θέλει να αποκαλύψει στο κοινό.
-Φτάσαμε εδώ επειδή αλλάξαμε από μια φιλοαμερικανική πολιτική – που εστίαζε σε αυτό που είναι καλό για την μεσαία τάξη της Αμερικής - σε μια πολιτική της παγκοσμιοποίησης, που εστιάζει στο πώς να κερδίζουν χρήματα οι μεγάλες εταιρείες που μπορούν να μετακινούν τον πλούτο και τους εργαζομένους τους σε ξένες χώρες, όλα εις βάρος του αμερικανού εργάτη και της αμερικανικής οικονομίας.
-Επιβραβεύουμε εταιρείες για μετεγκατάσταση, και τιμωρούμε τις εταιρείες για την επιχειρηματική δραστηριότητα στην Αμερική και την διατήρηση των εργαζομένων μας στην δουλειά. Είναι ένα κύμα παγκοσμιοποίησης που παρασύρει την μεσαία τάξη μας και τις θέσεις εργασίας μας.
-Έχουμε χάσει σχεδόν το ένα τρίτο των εργοστασιακών θέσεων εργασίας μας, από όταν υπεγράφησαν οι δύο αυτές συμφωνίες – οι υποστηριζόμενες από την Χίλαρι.
-Η Χίλαρι Κλίντον είναι επίσης ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της Trans-Pacific Partnership (με λίγα λόγια της αντίστοιχης «Ευρωπαϊκής Ένωσης» του Ειρηνικού), η οποία θα στείλει εκατομμύρια περισσότερες θέσεις εργασίας μας στο εξωτερικό - και θα παραδώσει την δύναμη του Κογκρέσου σε ξένη διεθνή επιτροπή.
-Αλλά αυτή η τελευταία συγκάλυψη της Κλίντον δεν αλλάζει τίποτα: αν εκλεγεί πρόεδρος, θα υιοθετήσει την εταιρική σχέση με την TPP, και θα χάσουμε εκατομμύρια θέσεις εργασίας και την οικονομική ανεξαρτησία μας για τα καλά.
-Δεν είναι μόνο η οικονομία μας που είναι ήδη καταστραμμένη, αλλά επίσης και η εξωτερική μας πολιτική.
-Ίσως το πιο τρομακτικό πράγμα για την εξωτερική πολιτική της Χίλαρι Κλίντον είναι ότι αρνείται να αναγνωρίσει την απειλή που προέρχεται από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Στην πραγματικότητα, η Χίλαρι Κλίντον υποστηρίζει μια ριζική αύξηση 550% σε Σύριους πρόσφυγες που έρχονται στις Ηνωμένες Πολιτείες, και αυτό είναι μια αύξηση πάνω από τον ήδη πολύ υψηλό αριθμό του προέδρου Ομπάμα.
-Έχει δεσμευθεί να χορηγήσει μαζική αμνηστία και στις πρώτες 100 ημέρες της, να σταματήσει πρακτικά όλες τις διαδικασίες μετανάστευσης, και να δημιουργήσει έτσι εντελώς ανοιχτά σύνορα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
-Τότε αρχίσαμε να σκεφτόμαστε μικρόπνοα. Σταματήσαμε να πιστεύουμε σε ό,τι θα μπορούσε να καταφέρει η Αμερική, και εξαρτηθήκαμε από άλλες χώρες, άλλους ανθρώπους, και άλλους θεσμούς. Χάσαμε την αίσθηση του σκοπού, και της τόλμης.
-Τα κέντρα των πόλεων, τα οποία έχουν κακοποιηθεί φρικτά από την Χίλαρι Κλίντον και το Δημοκρατικό Κόμμα, τελικά θα ανακατασκευαστούν.
-Η χώρα μας πρόκειται να αρχίσει να λειτουργεί και πάλι. Οι άνθρωποι πρόκειται να αρχίσουν να εργάζονται και πάλι. Οι γονείς πρόκειται να αρχίσουν να κάνουν μεγάλα όνειρα για τα παιδιά τους και πάλι - συμπεριλαμβανομένων και των γονέων στα κέντρα των πόλεων μας. Οι Αμερικανοί πρόκειται να αρχίσουν να πιστεύουν στο μέλλον ή στην χώρα μας.

Το στριφνό βιβλίο (ΤΟ ΤΕΛΟΣ)

1 Ήτο δέ ἑσπέρα, περί λύχνων ἀφᾶς, τήν δευτέραν ἑβδομάδαν τοῦ δευτέρου μηνός, μεσοῦντος χειμῶνος, ἐν ἔτει β΄ καί β ἀπό ἐλεύσεως Λάμποντος.

2 Και ἠκούσθη φωνή μεγάλη λέγουσα: Στήθι, ἐπί τούς πόδας σου, ὁρῶν ἀπό τῆς ὀφρύος τοῦ ὅρους.

3 Εστωκός τέ ἐπί τόν κρημνόν εἶδον, καί ἰδού θαυμάσια καί τεράστια καί σημεῖα. Γόος ἐξήρχετο ἐκ δυσμῶν καί ρόχθος καί πάταγος γῆς τρεμούσης. 
4 Και ἐνεφανίσθη θηρίον σιδηροῦν, ἐνδεδυμένον πανοπλίαν θανάτου. Φλόγαι πυρός ἐπί τοῦ στόματος αὐτοῦ καί ἡ ἀπόπνοια αὐτοῦ καύσιμος.

5 Έπτυεν κεραυνούς ἐπί τούς ἐχθρούς αὐτοῦ καί συνέτριβεν αὐτούς ἐν πυγμῇ σιδηρᾶ. Καί οὐδείς ἠδύνατο ἀντιστῆναι τήν ὁρμήν αὐτοῦ.

6 Και ἅπαντες οἱ ἀνθιστάμενοι αὐτῶ ἀπέθνησκον καταπατώμενοι ὑπό τοῦ θηρίου. Ἱστάμην δέ ἔκθαμβος καί ἀγωνιῶν διά τήν ὄψιν καί τήν μοχθηρίαν αὐτοῦ.

7 Είτα, κάλεσμα ἠκούσθη ἀπό τοῦ οὐρανοῦ καί βροντή καί θόρυβος πολύς ὡς καταρράκτης ὑδάτων πολλῶν. Στρέφων δέ τήν κεφαλήν, θεωρῶν ἐπί τό στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ, εἶδον καί ἰδού:

8 Δράκων πτερωτός, μέλας τήν ὄψιν, ἴπτατο ὑπέρ τό θηρίον. Πτέρυγαι ὀλέθρου ἐστήριζον αὐτόν, ὠά δέ θλίψεως καί ὀρυμαγδοῦ ἐγεννῶντο ἀπό τῆς κοιλίας αὐτοῦ πίπτοντα ἐπί τούς ἐχθρούς αὐτοῦ.

9 Όπου δέ συνεθλίβοντο τά ὠά τοῦ δράκοντος, ἐγενόντο φλόγαι καί κρότος πολύς καί ὀδυρμός θανάτου ἐπί πάντων τῶν ἐπί τῆς γῆς.

10 Και ὧν ἐν συγχίσει καί τρόμω καί φόβω εἶδον ἕτερον τέρας προβάλλον ἐπί τῶν ὑδάτων τῆς θαλάσσης. Λέπια σιδηρᾶ ἐπί τήν δοράν αὐτοῦ καί στόματα πυρός κύκλω. Ἐπί δέ τήν κεφαλήν αὐτοῦ ὀφθαλμός μέγας, ἀκοίμητος, ἐρευνῶν νύκτα καί ἡμέρα κυκλῶθεν διά τούς ἐχθρούς αὐτοῦ. Οὐδείς δέ ἠδύνατο λάθρα προσεγγίσαι αὐτῶ.

11 Και ἐστάθησαν τό τέρας καί τό θηρίον καί ὁ δράκων. Καί ἐμόλυναν πάσαν τήν γῆν διά τῆς πνοῆς αὐτῶν. Καί ἀπέθνησκον οἱ ἄνθρωποι καί τά ζῶα τά ἐπί τῆς γῆς καί τά πτηνά τά ἐν τῷ οὐρανῷ καί οἱ ἰχθεῖς οἱ ἐν τήν θαλάσση.

12 Και ἴσχυεν ὁ τρόμος ἐπί τήν γῆν ἡμέρας πολλᾶς. Ἅμα δέ τήν παρόδω τοῦ ὁρισθέντος χρόνου ἐκινήθησαν τά τέρατα. Καί ἐποίησαν πόλεμον τό θηρίον τό ἐπί τῆς γῆς καί τό θηρίον τό ἐπί τῆς θαλάσσης καί τό θηρίον τό ἐπί τοῦ ἀέρος.

13 Φλόγα πυρός κατέτρωγεν τήν γῆν καί σύντριμμα ἦτο ἐπί πᾶν τό πρόσωπον αὐτῆς. Τά ξύλα αὐτῆς κατεκαίοντο ὡς ὁ χόρτος τοῦ ἀγροῦ εἰς τόν κλίβανον, τά δέ ὄρη τρέμοντα συνετρίβοντο εἰς σκύρον.

14 Και ἀνηλοῦντο οἱ στρατιῶται τῶν θηρίων εἰς δεκάδας καί ἑκατοντάδας καί χιλιάδας. Καί ἔπιπτον ἀπό τῆς φλογός τοῦ στόματος τῶν θηρίων ἔγκυοι μετά τῶν ἐμβρύων αὐτῶν καί παῖδες καί γυναί καί ἄνδρες καί γέροντες προβεβηκότες τήν ἡλικίαν. Καί δέν ὑπῆρχεν ὁ ὑπερασπίζων.

15 Ουδείς δέ ἠδύνατο λάθρα βιῶσαι ἀπό τοῦ ὀφθαλμοῦ τῶν θηρίων καί τῶν στρατιωτῶν τῶν μετ’ αὐτῶν. Καί διήρπαζον οἱ στρατιῶται τᾶς πόλεις καί τά χωρία καί τᾶς οἰκίας ἐν τήν πυρρεία αὐτῶν νίκη.

16 Ήτο δέ πάσα ἡ γῆ ἔρημος καί πεφρυγμένη καί χαίνουσα καί ὀδυρμός καί τρόμος ἐπλανάτο ἀνά τήν οἰκουμένην. Ἐκασταχού δέ σοροί σκωληκόβρωτοι καί σεσηπότες εἰς τροφήν ζώων πτωματοφάγων.

17 Εγώ δέ γονυκλινής, φρικιῶν καί δειλιάζων, τύπτων τήν κεφαλήν, ἔκλαυσα πικρῶς διά τήν σκληρότητα τῶν θηρίων.

18 Και ἐξῆλθε σιγή ἀπό τοῦ στερεώματος καί ἠνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοί μου καί ἀντελήφθην ἐν σιωπῇ τό αἴτιον τῶν θηρίων. Ὅτι ἐμίσησαν ἀλλήλους αἵ φυλαί τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπληθύνθησαν ἐν τήν κακία αὐτῶν καί ἐν τήν ἀπληστία αὐτῶν καί ἐν τήν μοχθηρία αὐτῶν καί ἐξηράνθη ἡ καρδία αὐτῶν.

19 Και οὐκ ἠδύναντο ἀγαπῆσαι ἕκαστος τόν πλησίον αὐτοῦ εἰμή μόνον τό σαρκίον αὐτοῦ. Καί ἐποίησαν πόλεμον εἰς λεηλασίαν. Καί ἐλαφυραγώγησαν καί ἐγκλημάτησαν ἐπί τῆς ψυχῆς αὐτῶν. Καί ἡ σκληρότης αὐτῶν ἀνέβη ἕως οὐρανοῦ.

20 Και ἐπληθύνθη ἡ ἀνομία ἐπί τήν γῆν καί συνέλαβεν ἡ ἄβυσσος καί ἔτεκε, ἐν ὀδύνῃ θανάτου, τά τέκνα αὐτῆς εἰς ἀνάθεμα διά τήν ἀνθρωπότητα. Διά νά καταπῖουν αὐτήν εἰς ἐκδίκησην διά τήν κακίαν αὐτῆς.

21 Διότι ὁ ἀπολλύων ἐνσκήπτει εἰς ἄποινα* αἵματος ἀθώου. Τό δέ ὄνομα αὐτοῦ Ἐρυθρός, ὁ θέσφατος, μέγας καί ἰσχυρός καί πλάνης καί ἡ ἴρις αὐτοῦ ἄλικος. Ἀμφότερον τ’ ἀγαθός κρατερός τ’ αἰχμητής.

22 Και ποιήσει πόλεμον ἐναντίον τῶν δυνατῶν, τῶν σκυλευσάντων τήν οἰκουμένην. Καί ἄνδρες δικαιοσύνης, ἰσχυροί ἐν ρομφαίᾳ, ἱστάμενοι ἐνώπιον τοῦ ὀλέθρου αὐτῶν, κυβερνῶντες τήν ἑαυτῶν ψυχήν ἐν πυγμῇ τέ καί ράβδω σιδηρᾶ, θέλουσιν ἐλθεῖ εἰς ἀρωγήν αὐτοῦ.

23 Ίνα δικαιώσει τούς ταπεινούς της γῆς. Καί θέλει συντρίψει τούς ἐν οἰήσει εὐρισκομένους καί οἱ ἐχθροί αὐτοῦ ὅμοιοι σκύβαλα ἐν θυέλλῃ.

24 Και θέλει ποιήσει εἰρήνην ἐπί τῆς γῆς εἰς χιλιάδας γενεῶν.

Καί θέλει ἱδρύσει ζωήν καινήν ἐπί τοῦ προσώπου τῆς γῆς ἐξηγνισμένης μέσω τοῦ θανάτου τῶν ἐθνῶν.

*Λύτρα

Παγκόσμια ημέρα του παιδιού

Να χαιρόσαστε τις παγκόσμιες ημέρες και τις ηλίθιες συναισθηματικές παράτες των χορτασμένων και βολεμένων επαναστατών. Προσωπικά θα προτιμούσα ΕΡΓΑ και όχι χαζές γιορτές.
Και κάντε έναν κόπο να διαβάσετε τις παρακάτω τέσσερις σελίδες. Οι διατροφολόγοι υπολογίζουν ότι θα χάσετε μέχρι και έξι θερμίδες… Και να θυμάστε ότι οι παρακάτω αριθμοί είναι «εκτιμήσεις». Πράγμα που σημαίνει ότι η κατάσταση είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ.
Εκτός από τις βλακώδεις ευχολογικές παράτες των παγκόσμιων ημερών, και τα δακρύβρεκτα δημοσιεύματα, υπάρχει ένα αμείλικτο γεγονός. Εμείς οι ίδιοι συντηρούμε το ΑΘΛΙΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ σαν θύτες και θύματα ταυτόχρονα.
Αγοράζουμε φτηνά προϊόντα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλουν την «χαμηλή» τιμή τους στην παιδική σκλαβιά και εκμετάλλευση. Είτε πρόκειται για τα σοκολατάκια που χλαπακιάζουμε, είτε για το υγιεινό κακάο και την φραπεδιά που πίνουμε στην καφετέρια, είτε για τα κινητά και τα ρούχα «μάρκας», εκατομμύρια παιδιά-σκλάβοι εμπλέκονται στην παραγωγή τους.
Ο σημερινοί σκλάβοι είναι «μιας χρήσεως» και φθηνότεροι από ποτέ. Στον αμερικανικό νότο πριν το 1860, η μέση τιμή για τους σκλάβους των φυτειών ήταν έως 40.000 σημερινά δολάρια. Αλλά σήμερα ο σύγχρονος σκλάβος κοστίζει λιγότερο από 100 δολάρια. Οι δούλοι «κοστίζουν» σε ορισμένα μέρη του κόσμου μόλις 10 δολάρια, ενώ το μέσο κόστος για την αγορά σκλάβου παγκοσμίως είναι τα 90 δολάρια!

Παιδική δουλεία
Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας εκτιμά ότι σήμερα υπάρχουν περίπου 8,4 εκατομμύρια παιδιά που δουλεύουν στις «χειρότερες μορφές εργασίας», δηλαδή δουλεία για χρέη, δουλοπαροικία, καταναγκαστική στρατολόγηση από παραστρατιωτικές ομάδες, πορνεία, πορνογραφία και παραγωγή και διακίνηση ναρκωτικών. Τα αγόρια «απασχολούνται» στην εμπορική γεωργία, σε μικρο-εγκλήματα και στο εμπόριο ναρκωτικών, ενώ τα κορίτσια «απασχολούνται» κυρίως στην πορνεία και σαν εργάτριες σε επιχειρήσεις.
Στις παράνομες αυτές δραστηριότητες «απασχολούνται»:
Στην καταναγκαστική εργασία 5,7 εκατομμύρια παιδιά.
Στην πορνεία και στην πορνογραφία 1,8 εκατομμύρια παιδιά.
Σε παράνομες δραστηριότητες (μεταφορά ναρκωτικών, διαρρήξεις, κλοπές, ζητιανιά κλπ) 600.000 παιδιά.
Στις ένοπλες συγκρούσεις 300.000 παιδιά.
Από όλα αυτά τα παιδιά τα 5,5 εκατομμύρια βρίσκονται στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού.
Από αυτά τα 8,4 εκατομμύρια παιδιά περίπου το 1,2 εκατομμύρια μεταφέρθηκαν δια της βίας μέσω των διεθνών ή των περιφερειακών συνόρων. Για παράδειγμα, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, χιλιάδες νεαρά αγόρια (ορισμένα ηλικίας μόλις δύο χρονών) έχουν μεταφερθεί από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Σουδάν, και την Μαυριτανία για να εργαστούν ως αναβάτες στις καμηλοδρομίες. Τα παιδιά είτε έχουν απαχθεί είτε πωλούνται από τις ίδιες τις οικογένειές τους. Τους δίνεται ανεπαρκής ποσότητα τροφής για να διασφαλιστεί ότι δεν θα βαρύνουν και έτσι η καμήλα τους θα τρέχει ευκολότερα!
Η κυβέρνηση της Αϊτής εκτιμά ότι υπάρχουν 90 έως 120.000 παιδιά-σκλάβοι, αλλά η ΔΟΕ ανεβάζει τον αριθμό τους στα 250.000 παιδιά και η UNICEF στα 300.000 παιδιά. Μερικά είναι τεσσάρων ετών, και το εβδομήντα πέντε τοις εκατό είναι κορίτσια, πολλά από τα οποία πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Η παιδική δουλεία είναι ευρέως διαδεδομένη και σε ορισμένες χώρες της νότιας Ασίας. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 500.000 παιδιά-δούλοι στην βιομηχανία χαλιών στο Πακιστάν, καθώς και περισσότερα από 300.000 παιδιά στην ίδια βιομηχανία στην Ινδία. Οι έμποροι υπόσχονται στους γονείς τους ότι θα λάβουν καλούς μισθούς. Άλλα τα απαγάγουν.
Τα αγόρια αναγκάζονται να εργαστούν χωρίς αμοιβή, μέχρι δεκαοκτώ ώρες την ημέρα, επτά ημέρες την εβδομάδα. Τα βρίζουν, τα δέρνουν και τα βασανίζουν, τους δίνουν ελάχιστη τροφή, ελάχιστα ρούχα και συνήθως κοιμούνται επιτόπου επάνω στον αργαλειό όπου δουλεύουν. Τα κοψίματα και οι πληγές στα δάχτυλα είναι συχνές και χωρίς ιατρική βοήθεια. Στα «πιο τυχερά» οι πληγές «θεραπεύονται» με αναμμένο πετρέλαιο ή καυτό λάδι!
Στην Γκάνα υπάρχει η λίμνη Volta. Εκεί οι ψαράδες χρησιμοποιούν παιδιά που είναι πολύ φθηνά σε σχέση με τους ενήλικες. Με τα οικογενειακά εισοδήματα στο επίπεδο της απόλυτης πείνας, πολλοί γονείς συμφωνούν να δώσουν τα παιδιά τους για να πάρουν 200.000 Cedi (ή 28 δολάρια) σαν «προκαταβολή» από την εργασία τους. Κανονικά, οι ψαράδες υπόσχονται ότι θα καταβληθούν στους γονείς άλλα 400.000 Cedi κατά το επόμενο έτος. Τα χρήματα αυτά όπως είναι φυσικό δεν δίνονται ποτέ.
Τα παιδιά εργάζονται πολλές ώρες επιδιορθώνοντας, ρίχνοντας και ανεβάζοντας τα δίχτυα, στον καθαρισμό και το κάπνισμα των ψαριών, και κωπηλατώντας στις ψαρόβαρκες. Τα αγόρια από την ηλικία των έξι αναγκάζονται να βουτήξουν στο νερό για να ξεμπλέξουν τα δίχτυα που πιάνονται σε ρίζες και κλαδιά δένδρων που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της τεχνητής λίμνης. Επίσης, οι ψαράδες δένουν βάρη στα παιδιά να τα βοηθήσουν να κατέβουν πιο γρήγορα!
Όταν το νερό είναι πολύ κρύο ή τα παιδιά μπλεχτούν στα δίχτυα πνίγονται. Δεν είναι ασυνήθιστο το να ξεβράζονται πτώματα στις ακτές. Ενώ τα περισσότερα από τα σκλαβωμένα παιδιά είναι αγόρια, μερικά είναι κορίτσια που χρησιμοποιούνται σαν υπηρέτριες ή πωλήτριες ψαριών στην αγορά, και όπως είναι φυσικό υφίστανται και την ανάλογη σεξουαλική κακοποίηση ή εκμετάλλευση.

Η δουλεία στην σύγχρονη Αγγλία
Εκτός από τον αναπτυσσόμενο κόσμο, παιδιά και ενήλικες πηγαίνουν σαν δούλοι και στην Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη.
Η πλήρης έκταση της δουλείας στην Αγγλία παραμένει άγνωστη, ενώ οι καλύτερες εκτιμήσεις από την κυβέρνηση δείχνουν ότι τουλάχιστον 10.000 γυναίκες και 4.000 παιδιά υπήρξαν θύματα εμπορίας στο Ηνωμένο Βασίλειο από το 1996.
Το 2003, το Υπουργείο Εσωτερικών εκτίμησε ότι υπήρχαν 4.000 γυναίκες που είχαν πέσει θύματα εμπορίας για σεξουαλική εκμετάλλευση. Οι περισσότερες προέρχονταν από την Ανατολική Ευρώπη, την Νοτιοανατολική Ασία, την Αφρική και την Βραζιλία.
Η κυβέρνηση έχει ποινικοποιήσει, από το 2004, όλες τις μορφές εμπορίας με τον «Νόμο για σεξουαλικά αδικήματα» και τον «Νόμο περί Μετανάστευσης και Ασύλου».
Όμως η «Anti-Slavery International», ομάδα που εδρεύει στο Λονδίνο, καταγγέλλει την σημερινή έλλειψη προστασίας για τους σκλάβους που απελευθερώνονται, ενώ «δουλεύουν» στο έδαφος της Αγγλίας. Πολλά από τα θύματα εξακολουθούν να θεωρούνται ως παράνομοι μετανάστες, χωρίς καμία εκτίμηση των κινδύνων τους οποίους υφίστανται.

Η δουλεία στις σύγχρονες ΗΠΑ
Στις ΗΠΑ, μια υπερ-αισιόδοξη εκτίμηση είναι ότι υπάρχουν 40.000 σκλάβοι και η κυβέρνηση εκτιμά ότι, κάθε χρόνο, 14.000 έως 17.500 άνθρωποι πέφτουν θύματα εμπορίας με την χρήση βίας, απάτης, ή καταναγκασμού. Είναι παγιδευμένοι σε κατάσταση σκλαβιάς για διάφορα χρονικά διαστήματα - οι περισσότεροι μεταξύ δύο έως και πέντε έτη. «Βοηθάνε» την οικονομία των ΗΠΑ στους παρακάτω τομείς:
-Σεξουαλικές υπηρεσίες (συμπεριλαμβανομένης της εκμετάλλευσης παιδιών) 49%
-Οικιακές υπηρεσίες 27%
-Γεωργία 10%
-Εργοστάσια 5%
-Εστιατόρια και ξενοδοχεία 4%
-Διασκέδαση, μπαρ κλπ 3%
-Διάφορες άλλες ασχολίες 2%
Ορισμένοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στις ΗΠΑ, αλλά οι περισσότεροι είναι ξένης καταγωγής. Για να μην μπορούν να ξεφύγουν, οι δουλέμποροι τους παίρνουν διαβατήρια και ταυτότητες, τους απαγορεύεται η έξοδος από τους χώρους εργασίας τους ή απειλούνται ότι αυτοί και οι οικογένειές τους θα συλληφθούν και θα απελαθούν.
Οι παραπάνω αριθμοί είναι το λιγότερο ρομαντικοί, πρακτικά παραπλανούν την κοινή γνώμη για το μεταναστευτικό πρόβλημα και αυτό μπορεί να υποστηριχθεί από τα τρία παρακάτω στοιχεία:
1) Το 1991 ξεκίνησε η κατασκευή ενός τείχους, το οποίο θα μπορούσε άνετα να πάρει το όνομα «Το Σιδηρούν Παραπέτασμα των ΗΠΑ». Το τείχος είναι μια μεταλλική κατασκευή, αποτελούμενη από συρματόπλεγμα, το οποίο σε ορισμένα σημεία είναι ηλεκτροφόρο. Σήμερα καλύπτει το ένα τρίτο των συνόρων μεταξύ Μεξικό και ΗΠΑ. Έχουν ξοδευτεί πάνω από 50 δισεκατομμύρια δολάρια μέχρι σήμερα.
2) Μόνο το 2014, 140.000 παιδιά (φυσικά ασυνόδευτα και χωρίς έγγραφα) επιχείρησαν να περάσουν παράνομα στις ΗΠΑ από τα σύνορα της χώρας με το Μεξικό. Και προφανώς είναι αυτά που έγιναν αντιληπτά, αφού «μερικά» θα επέτυχαν τον σκοπό τους.
3) Υπάρχουν καταγγελίες και δημοσιεύματα για απίστευτη εκμετάλλευση (οι λαθρομετανάστες πληρώνουν μέχρι και 1000 δολάρια ο καθένας), φόνους, βιασμούς, ομαδικές εκτελέσεις και ομαδικούς τάφους, ακόμα και εμπόριο οργάνων αφού ανακαλύπτονται πτώματα που τους έχουν αφαιρεθεί όργανα.
Από τα άτομα που διακινούνται στις ΗΠΑ σε ετήσια βάση, 7.000 προέρχονται από την Ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό, 5.500 από την Ευρώπη και την Ευρασία, 5.500 από την Νότια Αμερική, 700 από την Αφρική, 600 από την Νότια Ασία, και 200 από την Εγγύς Ανατολή.
Οι Κινέζοι παρέχουν τον μεγαλύτερο αριθμό των θυμάτων δουλεμπορίας, ακολουθούμενοι από Μεξικανούς και Βιετναμέζους.
Οι Μεξικανοί αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος των ομοσπονδιακών υποθέσεων διακίνησης δούλων. Οι ΗΠΑ, τα τελευταία χρόνια, ενίσχυσαν τις περιπολίες στα σύνορα, αναγκάζοντας έτσι πολλούς μετανάστες από το Μεξικό να βασίζονται σε «υπόγεια κανάλια». Οι λαθρέμποροι χρεώνουν υπέρογκα «εισιτήρια» που πρέπει να επιστραφούν μέσω της εργασίας τους. Αλλά ενώ ορισμένα θύματα εισήλθαν παράνομα στις ΗΠΑ, όλοι οι άλλοι δεν είναι παράνομοι μετανάστες. Πολλοί έχουν εισέλθει νόμιμα στην χώρα, αλλά λόγω της φτώχειας τους και επειδή δεν μιλούν αγγλικά γίνονται εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους διακινητές.
Οι πράξεις αυτές έχουν την τάση να αναπτύσσονται σε πολιτείες με μεγάλους πληθυσμούς και σημαντικές κοινότητες μεταναστών, όπως η Καλιφόρνια, η Φλόριντα, η Νέα Υόρκη, και το Τέξας.
Μόνο μεταξύ 1999 και 2004, ο Τύπος ανέφερε 131 περιπτώσεις καταναγκαστικής εργασίας στις ΗΠΑ. Αναφέρονται ότι εμπλέκονται σε καταναγκαστική εργασία 20.000 άνδρες, γυναίκες και παιδιά από ένα ευρύ φάσμα φυλετικών ομάδων. Επίσης, από το 2004, καταγγέλθηκαν περιπτώσεις καταναγκαστικής εργασίας τουλάχιστον σε δεκαεννέα μεγαλουπόλεις.

Συμπεράσματα
Με βάση τα στοιχεία που αναφέρθηκαν πιο πάνω μπορεί κάποιος, σκεπτόμενος με απλή λογική, να βγάλει το συμπέρασμα ότι υπάρχει μεγάλη κρατική παραπληροφόρηση.
1) Αν υπήρξαν 140.000 ανήλικοι που προσπάθησαν να περάσουν μόνοι τους στα σύνορα στις ΗΠΑ, άραγε πόσοι να είναι οι ενήλικες;
2) Πόσοι λαθρομετανάστες καταφέρνουν να περάσουν τελικά από τα σύνορα; Ο αριθμός τους θα πρέπει να είναι πραγματικά τεράστιος για να δικαιολογεί τα 50 δις δολάρια που δαπανήθηκαν μέχρι τώρα για το νότιο τείχος των ΗΠΑ.
3) Είναι παράλογο να μιλάμε για πρόβλημα από 17.500 ανθρώπους. Ο αριθμός αυτός «δεν είναι τίποτα» για μία χώρα 250 εκατομμυρίων ανθρώπων. Με απλή αριθμητική διαιρούμε τον πληθυσμό των ΗΠΑ με το 17.500. Έτσι, είναι σαν να λέμε ότι σε μία πόλη 14.285 κατοίκων υπάρχει ένας λαθρομετανάστης και αυτό δημιουργεί σοβαρό ηθικό και νομικό πρόβλημα. Επίσης θα πρέπει να ισχυριστούμε ότι αυτός ο λαθρομετανάστης είναι πηγή παράνομου πλούτου για την πόλη, αφού δουλεύει χωρίς ασφάλεια και με μεροκάματο πείνας.
Το τελικό λογικό συμπέρασμα είναι ότι όλοι οι αριθμοί των δούλων κάθε είδους, που αναφέρονται στα επίσημα κρατικά στοιχεία οποιουδήποτε κράτους, θα πρέπει να είναι ένα μικρό κλάσμα του πραγματικού πλήθους των σημερινών οικονομικών δούλων. Έτσι όλοι οι αριθμοί σκλάβων που αναφέρονται σε αυτήν την μελέτη θα πρέπει στην πραγματικότητα να είναι πολύ μεγαλύτεροι.

ΥΓ: Αν θέλει κάποιος μπορώ να του στείλω κάπου 200 σελίδες σχετικές με την παγκόσμια δουλεία. Αν και τα στοιχεία είναι παλιά δίνουν μία καλή εικόνα της φρίκης του πολιτισμού μας.

Το στριφνό βιβλίο (Η ΑΠΟΘΗΚΗ)

Στεκόμουνα μέσα στην αποθήκη.

Πάνω σε σειρές κρεβάτια ήταν στοιβαγμένα ανθρώπινα υπολείμματα. Νοσοκόμες πηγαινοέρχονταν κάνοντας διάφορες δουλειές.

Ήταν σχετικά καθαρά εκεί μέσα. Δεν μύριζε όπως σε άλλες αποθήκες που είχα πάει, αλλά κανείς δεν μπορούσε να βγάλει από τον αέρα την φρικτή μυρωδιά του θανάτου. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, φορτισμένη με σιωπηλές κραυγές πόνου. Απελπισία και οδύνη κρεμόντουσαν σε σταλαγματιές από το ταβάνι και συμπυκνωμένες έπεφταν στο πάτωμα τσιτσιρίζοντας, με υπόκωφο τρίξιμο, πιτσιλώντας τις ψυχές που είχαν φυλακιστεί εκεί.

Σκεφτόμουν ότι τελικά πράγματι ζούμε στην εποχή της Παγκόσμιας Τιμωρίας. Δεν εξηγείται διαφορετικά γιατί συντηρούμε άχρηστα ζόμπι την στιγμή που μωρά πεθαίνουν επειδή δεν υπάρχει λίγο φαγητό ή ένα απλό αντιβιοτικό.

Φυλακισμένοι στο μεταίχμιο των δύο κόσμων. Ζωντανοί πεθαμένοι, χωρίς να μπορούν να ζήσουν, χωρίς να τους αφήνουν να πεθάνουν. Ήταν μια τύχη που δεν την ήθελα ούτε για τον χειρότερο εχθρό μου. Πολύ περισσότερο για μένα. Αν και αυτό δεν είναι στο χέρι μου. Αν και αυτό το κανονίζει ο Ένας…

Ανάσανα βαθιά τον δροσερό φρέσκο αέρα που έμπαινε ορμητικός από τα παράθυρα, μαζί με χαρούμενα τιτιβίσματα, κουβαλώντας μυρωδιές πρόωρης άνοιξης. Ένας σκύλος ακουγόταν στο βάθος να γαυγίζει.

-Έρχεται! ανακοίνωσε μία περίεργα σιγανή αλλά ταυτόχρονα βροντώδης φωνή.

Ακούστηκε βαθιά, σπηλαιώδης και καμπανιστή σαν μέσα από τούνελ. Έκαιγε. Χτύπησε τους τοίχους και ανακλάστηκε σχηματίζοντας παγωμένα κύματα χρωμάτων, ιριδίζοντα, όπως αυτά που βλέπουμε πάνω στο νερό όταν βρωμίσει από τα λάδια που πετάμε στην θάλασσα.

Η ίριδα άπλωσε και γύρισε και ξανα-άπλωσε και ξαναγύρισε και πλημμύρισε τον χώρο. Έφτασε μέχρι το βάθος του διαδρόμου και απειλητική ανακλάστηκε στον απέναντι τοίχο σπώντας σε δεκάδες απειλητικά κύματα.

Χώθηκε στα αυτιά μου προκαλώντας μου σκοτοδίνη. Μπήκε στα ρουθούνια μου μαζί με την αναπνοή. Διαπότισε το δέρμα μου και με χτύπησε σαν γροθιά στο στομάχι.

Μια ανατριχίλα διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη και το σώμα μου ρίγησε από το κρύο που εξέπεμπε εκείνη η καυτερή φωνή. Σήκωσα τα μάτια.

Καλόγεροι με το κεφάλι σκεπασμένο στέκονταν έξω. Το μαύρο ρούχο που φορούσαν κάλυπτε τα πάντα και δημιουργούσε τόσο μαύρη σκιά που το πρόσωπό τους χανόταν και γινόταν αόρατο. Παρόλα αυτά φαίνονταν να φέγγουν περισσότερο από τον μεσημεριανό ήλιο. Το μάτι δεν μπορούσε να σταθεί για πολύ ώρα πάνω τους και έφευγε θαμπωμένο από την τόση μαυρίλα.

Όλοι στο αριστερό χέρι κρατούσαν ένα περίεργο ατσάλινο δρέπανο, με κοντή και ισχυρή λαβή, φτιαγμένη από ελιά. Το άγριο ξύλο είχε γυαλίσει από τον χρόνο και την χρήση, αναδεικνύοντας τους κόμπους του. Έμοιαζε άθραυστο.

Ξαφνικά τα πάντα τρεμούλιασαν. Ο σκύλος, τα δέντρα, τα πουλιά, ακόμα και ο αέρας που φυσούσε τώρα πιο κρύος από πριν.

-Έρχεται!

Ξανάπε ο Κορυφαίος των καλογήρων, που στέκονταν γύρω σαν σε αρχαία τραγωδία, και οι μαύρες μορφές ριγώντας εξέπεμψαν και άλλο φως.

Μια απόκοσμη μακρινή βροντή ενός κεραυνού αναδύθηκε στην απόλυτη ησυχία που επικρατούσε. Παραξενεύτηκα. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και δεν υπήρχαν σύννεφα. Ο ήχος έκανε τα τζάμια να τρίξουν ελαφριά. Κοίταξα προς το βουνό από όπου ακούστηκε η βροντή.

Ξαφνιάστηκα.

Η πηγή του ήχου δεν ήταν κανένας κεραυνός. Η κορυφογραμμή φαινόταν καθάρια και απαλή κάτω από το μπλε σύθαμπο της ατμόσφαιρας.

Εκείνο που δημιουργούσε τον ήχο ήταν άλογα. Πρόσεξα και ξεκαθάρισα τον καλπασμό τους. Ερχόταν υπόκωφος, όπως η φωνή του καλόγερου, και η απόσταση τον έκανε να ακούγεται σαν βροντή. Ακούγονταν να καλπάζουν άγρια, ξαμολυμένα σε πολεμική επίθεση. Χρεμετίσματα πνιχτά και αγριεμένα μάτια. Τα ρουθούνια τους ορθάνοιχτα ξεφύσαγαν και στο στόμα αφροί έδειχναν την έξαψή τους.

Τα ατσάλινα πέταλα χτυπούσαν την γη σηκώνοντας χώματα. Χαίτες και ουρές ανέμιζαν γύρω τους δημιουργώντας μια πανδαισία χρωμάτων. Άσπρο, μαύρο, καφετί και κόκκινο γυάλιζαν στο δέρμα τους που ήταν μουσκεμένο από πολεμικόν ιδρώτα και προσμονή μάχης.

Και στις δερμάτινες σέλες, μαυρισμένες από τον καιρό, σιδερόφρακτοι πολεμιστές ίππευαν.

Ο πιο τρομερός κάλπαζε μπροστά από όλους, άξιος αρχηγός αδυσώπητων πολεμιστών. Το άλογό του κατάμαυρο. Φρούμαζε και χρεμέτιζε ασυγκράτητο ορμώντας όπως είχε μάθει, από πάντα, να κάνει. Και όποτε πατούσε με τις οπλές του μια πέτρα, εκείνη λύγιζε και έσπαζε και σπίθες πετάγονταν από την τρομερή οπλή και μυρωδιά τσακμακόπετρας.

Ουλές από αρχαίες μάχες φαίνονταν στο στήθος και στον λαιμό του και εκείνο ορμητικό, ψάχνοντας την σύγκρουση και τις κλαγγές των σπαθιών, αναζητώντας να μυρίσει τον αέρα της μάχης, να αναπνεύσει τον φόβο που δημιουργούσε η όψη του, δάγκωνε με λύσσα το σιδερένιο χαλινάρι που το οδηγούσε στην κατηφοριά. Τα χαράκια του βουνού έτριζαν κάτω από τα πόδια του και πετούσαν κοφτερές σκλήθρες.

Ο καβαλάρης ήταν εξίσου φοβερός. Γυαλιστερά ελάσματα δεμένα με χοντρά δερμάτινα λουριά δημιουργούσαν την πανοπλία του τρομερού αυτού πολεμιστή. Είχαν το χρώμα του κάρβουνου και έδιναν μια φρικτή όψη. Τρεις χαίτες από αλογότριχα, στερεωμένες πάνω στο κράνος του, έκαναν την εμφάνισή του ακόμη πιο άγρια έτσι όπως ανέμιζαν στον καθαρό αέρα.

Στα χέρια φορούσε μακριά, σιδερένια αγκαθωτά γάντια. Φαινόταν να βγαίνει μέσα από τους πιο κρυφούς εφιάλτες του υποσυνείδητου. Ένα μακρύ σπαθί ήταν περασμένο στην ζώνη του.

Το κινητό προσωπείο της περικεφαλαίας ήταν κατεβασμένο. Αλλά από τις θυρίδες φαίνονταν τα μάτια του που σαν πυρακτωμένο μέταλλο σπινθήριζαν και φεγγοβολούσαν. Στο αριστερό του χέρι κρατούσε τα γκέμια οδηγώντας το άλογό του στην κατηφόρα. Έμοιαζε με τον Άγγελο της Αποκάλυψης.

Η τρομακτική ορδή φαινόταν να αιωρείται και να καλπάζει σε αργή κίνηση. Όμως πλησίαζε πολύ γρήγορα και ο βρόντος του ποδοβολητού συνεχώς δυνάμωνε.

Ισχυρός και υπόκωφος σαν να έκανε το έδαφος να τρέμει. Έντονος και εκκωφαντικός σαν να με ηρεμούσε. Και άπλωνε ησυχία γύρω. Εκκωφαντική ησυχία. Έμοιαζε σαν να μην φύσαγε πια αέρας και αυτό έκανε την ησυχία ακόμα πυκνότερη. Ο σκύλος ακούστηκε να βγάζει ένα μακρόσυρτο ουρλιαχτό λες και καλωσόριζε τους καβαλάρηδες. Έπειτα ξαφνικά σταμάτησε.

Η σκόνη, σύννεφο, σηκωνόταν από τον καλπασμό και σκέπαζε τους ιππείς. Όμως οι πανοπλίες ήταν τόσο λείες που τίποτε δεν μπορούσε να τις λερώσει. Γυάλιζαν λες και μόλις τις είχαν καθαρίσει με φωτιά στο καμίνι.

Ο μπροστάρης όρμησε από την καγκελόπορτα προς την ομάδα των καλόγερων που περίμεναν ακίνητοι, σαν τον Χρόνο, τον ερχομό του. Το άλογο ιδρωμένο από το άγριο κατέβασμα του βουνού, βαριανασαίνοντας και κοιτώντας άγρια, κάρφωσε τα πόδια του στα χαλίκια της αυλής σηκώνοντας ένα καινούριο σύννεφο σκόνης. Σταμάτησε τρία βήματα από τον Κορυφαίο που περίμενε σιωπηλός, περιστοιχισμένος από τους ατάραχους και μυστηριώδεις καλόγερους. Πίσω του οι υπόλοιποι ιππείς παρατάχθηκαν σε μεγαλοπρεπές ημικύκλιο.

Για λίγο ακούγονταν οι λαχανιασμένες ανάσες των αλόγων, που παρά τον κάματο της απίστευτης εφόρμησής τους χτυπούσαν ανυπόμονα τα πόδια τους, χρεμετίζοντας και αποζητώντας τον καλπασμό στους ανοιχτούς κάμπους. Ο ίλαρχος κατέβηκε από την σέλα του και πλησίασε τον αρχηγό.

Εκείνος πρότεινε με σεβασμό έναν τεράστιο αρχαίο τόμο. Επάνω φαινόταν ζωγραφισμένη μία ζυγαριά. Στον ένα δίσκο υπήρχε μία ματωμένη καρδιά και στον άλλον ένα λευκό φτερό. Το φτερό βάραινε τόσο ώστε σήκωνε την καρδιά ψηλά. Τα εξώφυλλά του ήταν φτιαγμένα με μαύρο χοντρό δέρμα. Παχιές κίτρινες και φαγωμένες από τον καιρό σελίδες φαινόντουσαν από το πλάι.

Έκανε έναν αδιόρατο χαιρετισμό και είπε επίσημα:

-«Έζησε ατυχηματικά. Γέρασε ατυχηματικά. Για έναν χρόνο και χρόνους και μισό δεν μπορούσε να ζήσει και δεν τον άφηναν να πεθάνει. Όλα γράφτηκαν στο Βιβλίο. Ο Νόμος εκπληρώθηκε. Έφτασε η ώρα του. Να αφεθεί Κύριε;»

Ο Τρικόρυμβος ακούμπησε ελαφρά το χοντρό Βιβλίο. Και μετά από μια στιγμή βαθιάς σιωπής γύρισε προς τους συντρόφους του παίρνοντας μία βουβή συγκατάθεση. Έπειτα απάντησε επίσημα:

-«Έζησε ατυχηματικά. Γέρασε ατυχηματικά. Για έναν χρόνο και χρόνους και μισό δεν μπορούσε να ζήσει και δεν τον άφηναν να πεθάνει. Όλα γράφτηκαν στο Βιβλίο. Ο Νόμος εκπληρώθηκε. Έφτασε η ώρα του. Ας αφεθεί Κύριε! Ας αφεθεί Κύριε! Ας αφεθεί Κύριε!»

Μια περίεργη γαλήνη πλημμύρισε τον αέρα με αυτά τα λόγια. Οι καλόγεροι ανάσαναν βαθιά την φοβερή διαταγή και σκόρπισαν. Κάποιος μπήκε στο κτίριο περνώντας από μπροστά μου διάφανος σαν οπτασία. Το δρεπάνι του γυάλιζε αδιάλλακτο στο μεσημεριανό φως.

Φωνές ακούστηκαν από τα δωμάτια και μία νοσοκόμα φάνηκε να πηγαίνει βιαστική σε ένα από αυτά. Μια γυναίκα άρχισε να κλαίει ενώ μια φωνή είπε:

-Θεός σχωρέστον.

Οι καβαλάρηδες γύρισαν τα άλογά τους και έφυγαν με την ίδια ορμή με την οποία ήρθαν.

Τα κλάματα είχαν δυναμώσει από το δωμάτιο.

Ο καλόγερος ξαναπέρασε διάφανος και ανάερος και βγήκε έξω. Δίπλα του μόλις διακρινόταν μία αχνή μορφή. Το φως του ήλιου τους εξαφάνισε και χάθηκαν. Και μέσα από την φασαρία και τους θρήνους άκουσα απ’ έξω κλάμα μικρού παιδιού. Κοίταξα και δεν είδα τίποτα. Και τώρα δεν είμαι σίγουρος αν ήταν κλάμα ή γέλιο. Ή και τα δύο.

Δεν είμαι σίγουρος.

Πολυτεχνείου το ανάγνωσμα

Και αφού πέρασε η επέτειος,
και αφού παρακολουθήσαμε τα σπαραξικάρδια ρεπορτάζ,
και αφού ακούσαμε τους ηρωικούς λόγους για την εξέγερση του λαού και όλη την περιρρέουσα ιδεολογική σαλάτα,
και αφού είδαμε τους γνωστούς άγνωστους μπαχαλάκηδες να καταλύουν κάθε κράτος δικαίου και κάθε έννοια δημοκρατίας, και να παριστάνουν τους επαναστάτες με δικά μας έξοδα,
και αφού είδαμε άλλη μία φορά το κτίριο του Πολυτεχνείου να βανδαλίζεται,
Και αφού είδαμε άλλη μία φορά την ελληνική σημαία να καίγεται από τους «επαναστάτες»…
Θα παρακαλέσω έναν από τους εκατοντάδες ειδήμονες να με πληροφορήσει για τον αριθμό των νεκρών του Πολυτεχνείου.
Όχι γενικά και αόριστα «ήτανε δυο, ήτανε τρεις, ήτανε χίλιοι δεκατρείς» αλλά από τα επίσημα έγγραφα, από τις επίσημες έρευνες των επίσημων εισαγγελέων, τους οποίους διέταξε το επίσημο κράτος να διερευνήσουν την εξέταση γεγονότων και καταγγελιών.
Όχι τίποτε άλλο αλλά κάτι κακές γλώσσες λένε ότι το Πολυτεχνείο δεν είναι ηρωικό αλλά μυθικό και ΣΤΗΜΕΝΟ. Και αυτό επειδή:
-Η πλάκα κοντά το κεκλιμένο κεφάλι που βρίσκεται στο μνημείο του πολυτεχνείου έχει ονόματα πεσόντων φοιτητών κατά την περίοδο της Κατοχής.
-Τα αριστερά κόμματα της εποχής μιλούσαν τότε για «προβοκάτορες που έπαιζαν το παιγνίδι της χούντας». Αυτό το θυμάμαι γιατί ήμουνα αρκετά μεγάλος τότε.
-Οι συνολικά 23 νεκροί του τριημέρου ήταν πολίτες από επεισόδια που έγιναν μακριά από το Πολυτεχνείο. Αυτό ισχυρίζεται το παραπεμπτικό βούλευμα 677/1975 και η υπ αριθμόν 723/1975 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών.
-Η αναφορά της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου (33437 της 11/10/1975) προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβά, αναφέρει ότι κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο των επεισοδίων.
-Ο πρύτανης Κωνσταντίνος Κονοφάγος κατέθεσε στις 20 Ιανουαρίου 1975, στο πενταμελές εφετείο Αθηνών, ότι δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής μέσα στο Πολυτεχνείο.
-Ο πρύτανης Κωνσταντίνος Κονοφάγος έγραψε στο βιβλίο του «Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου», ότι φοιτητής ούτε άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.
-Αν και το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος, μετά από εντολή του τότε υπουργού καθηγητή Γ. Α. Μαγκάκη, να απονείμει τιμητική σύνταξη στις οικογένειες των σπουδαστών που έχασαν την ζωή τους στο Πολυτεχνείο, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν πήγε να την ζητήσει.
Επειδή προφανώς εκτός από φασίστας είμαι και απληροφόρητος αυτοί που ξέρουν μπορούν να μου λύσουν την σχετική απορία.
Όχι τίποτε άλλο, αλλά έτσι θα επανέλθω και στον ίσιο δημοκρατικό δρόμο…

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ

Έχω βαρεθεί να βλέπω αναρτήσεις επί αναρτήσεων σχετικά με την οικονομία, τα μέτρα, τις οικονομικές πολιτικές, τα χρηματιστήρια και γενικά οτιδήποτε έχει σχέση με χρήμα. Οι περισσότερες είναι ανούσιες γιατί απλά περιγράφουν Τι συμβαίνει. Πόσες φορές θα διαβάζατε ένα άρθρο για το ότι βρέχει και εσείς μουσκεύετε γιατί δεν έχετε ομπρέλα; Προφανώς όχι παραπάνω από μία!
Ξεκινώντας, εσείς πιστεύετε ότι:
-ζείτε σε έναν πολιτισμένο κόσμο
-ο κόσμος αυτός αναπτύσσεται.
-υπάρχει δημοκρατία και ανθρωπισμός.
-στο τέλος «θα νικήσει το καλό» και όλοι θα ζούμε ευτυχισμένοι.
Εγώ πιστεύω τα εντελώς αντίθετα!
Πιστεύω ότι:
-ζούμε σε μία ανθρώπινη ζούγκλα, όπου ισχύει ο νόμος του ισχυρού.
-ο κόσμος μας επιστρέφει σε ζωώδη κατάσταση.
-υπάρχει παντού στυγνή δικτατορία και απανθρωπιά.
-στο τέλος θα βυθιστούμε σε έναν απέραντο ωκεανό φτώχειας και δυστυχίας.
Και επιπλέον θεωρώ ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ ή μάλλον ότι η μοναδική και πραγματική λύση ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΦΑΡΜΟΣΤΗ.
Προφανώς πιστεύετε ότι δεν ξέρω τι μου γίνεται. Με μία μικρή (τόση δα) λεπτομέρεια μπορώ να σας πείσω ότι κάνετε φρικτό λάθος:
Αν ζούσαμε σε έναν πολιτισμένο κόσμο, η παραγωγή φαρμάκων και τροφίμων ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΕΙΣΑΧΘΕΙ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ. Το βασικό ανθρώπινο αγαθό της τροφής και της υγείας δεν θα ήταν αντικείμενο κερδοσκοπίας.
Βασικά δεν θα υπήρχε καν χρηματιστήριο, αλλά μην το χοντρύνουμε και τόσο.
Η πλύση εγκεφάλου που έχετε δεχθεί είναι τεράστια και φυσικά δεν έχετε πεισθεί από το απλοϊκό επιχείρημά μου. Εξάλλου δεν έχω πτυχία για να ανεμίσω ώστε να αποδεχθείτε τις απόψεις μου.
Προχωρώντας στο θέμα μας, έχετε πιστέψει σαν απαραίτητο παράγοντα της «ανάπτυξης» τις τράπεζες, τις επενδύσεις, και τα δάνεια. Όλο αυτό το οικονομικό σύστημα όμως δεν είναι παρά μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΑΤΗ. Το μυστικό κρύβεται μπροστά στα μάτια σας. Πιστεύετε ότι ζείτε σε μία πολιτισμένη κοινωνία, η οποία ενδιαφέρεται «για την πρόοδο και τις ηθικές αξίες». Και ότι η ανάπτυξη θα έρθει μέσα από τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί ποτέ και έτσι είσαστε όλοι μαζί τα θύματα μίας τεράστιας Απάτης.
Δεν χρειάζεται να είσαστε σοφοί οικονομολόγοι για να το καταλάβετε. Αρκεί να ξέρετε απλή αριθμητική, η οποία «σπάει κόκκαλα», και να σκεφτείτε λίγο.
Ας μειώσουμε την ανθρωπότητα σε δύο ανθρώπους για να απλοποιήσουμε τους πολύπλοκους αριθμούς, οι οποίοι χρησιμεύουν ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ.
Έχουμε λοιπόν έναν τραπεζίτη και έναν αγρότη.
Ο τραπεζίτης έχει τέσσερα ευρώ στην τράπεζά του. Ο αγρότης δανείζεται 2 ευρώ και πρέπει να πληρώσει 1 για τόκο. Δανείστηκε δηλαδή 2 ευρώ και χρωστάει 3 ευρώ.
Μέσα σε κάποιο διάστημα επιστρέφει με δόσεις το 1 ευρώ στην τράπεζα σαν εξυπηρέτηση δανείου.
Τώρα ο αγρότης έχει 1 ευρώ και χρωστάει 2 ευρώ. Το ένα ευρώ είναι αδύνατον να βρεθεί γιατί απλά είναι αέρας, δεν υπάρχει! Η τράπεζα έχει 3 ευρώ και λογιστικά εμφανίζει 4.
Όπως γίνεται συνήθως ο αγρότης θα πάρει νέο δάνειο για την εξυπηρέτηση του παλαιού και για αγορά υλικών. Τώρα η κατάσταση διαμορφώνεται ως εξής:
Ο αγρότης έχει 1 ευρώ, παίρνει δάνειο 2 ευρώ και τώρα χρωστάει 5 ευρώ.
Ήδη υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Τα δάνεια που πρέπει να επιστραφούν είναι 5 ευρώ, αλλά υπάρχουν μόνο 4 ευρώ «σε όλη την αγορά».
Τώρα ο τραπεζίτης μπορεί με άνεση να ζητήσει πίσω το δάνειο και τον τόκο του. Ο αγρότης δεν μπορεί αν δώσει τα πέντε ευρώ (τρία του δανείου και δύο των τόκων) για τον απλούστατο λόγο ότι υπάρχουν μόνο τέσσερα ευρώ όλα κι όλα. Θα αναγκαστεί λοιπόν να πουλήσει φθηνά για να εξυπηρετήσει ένα μέρος του δανείου, αλλά δεν υπάρχει χρήμα για να του δώσουν. Επομένως ο τραπεζίτης θα του κατασχέσει το σπίτι και τα χωράφια του. Αν ο αγρότης ξαναδανειστεί, το μόνο που θα καταφέρει είναι να αυξήσει το χρέος του. Έτσι δημιουργείται πληθωρισμός, ύφεση, ανεργία, κλείνουν επιχειρήσεις, γίνονται κατασχέσεις, και γενικά συμβαίνουν όλα τα καλά του πολιτισμένου κόσμου που έχει αναθέσει την λειτουργία του στις τοκογλυφικές τράπεζες. Και όλα γίνονται με τον ιερό σκοπό να πληρωθεί το ιερό χρέος στις ιερές τράπεζες που πρέπει να έχουν το ιερό τους κέρδος «για να δίνουν δάνεια και να υπάρχει ανάπτυξη»...
Στο τέλος, «ξαφνικά» θα δημιουργηθεί ένας πόλεμος (από ποιους άραγε;), ο κόσμος θα σκοτωθεί, οι πόλεις θα καταστραφούν, οι τραπεζίτες θα «χάσουν» τα κεφάλαια-φαντάσματα και ο κύκλος θα ξανααρχίσει με νέα δάνεια και νέες επενδύσεις και φυσικά νέο γδάρσιμο.
Το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ και οι τραπεζίτες δεν θέλουν να καταλάβετε ότι αφού δανείζεστε με τόκο στο τέλος όλα συσσωρεύονται στην τσέπη τους.
Ακόμα και αν σας δανείζουν με 0,0000000001% τόκο, ΑΡΓΑ ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ο παγκόσμιος πλούτος θα συσσωρεύεται στην τσέπη τους.
Παρακαλώ μην βρεθεί κανένας «σπουδαγμένος» να αρχίσει τις οικονομικές θεωρίες που έμαθε στο πανεπιστήμιο. Είναι θεωρίες που έχουν δημιουργηθεί από πλούσιους, που ΠΟΤΕ στην ζωή τους δεν θα μάθουν τι σημαίνει ανεργία, χρέος, πείνα και έξωση. Είναι θεωρίες που έχουν σαν σκοπό την ισχυροποίηση του τοκογλυφικού συστήματος των τραπεζών.
Τα πράγματα είναι «κουκιά μετρημένα».
Και αν δεν το καταλαβαίνετε κακό του κεφαλιού σας.

ΟΙ ΣΙΩΠΗΛΟΙ

Μεσημέρι.

Στο δάσος.

Καλοκαιριάτικος αέρας φύσαγε καυτός και ελαφρύς ανάμεσα στα φύλλα. Η ησυχία ήταν εκκωφαντική. Τζιτζίκια ξεσήκωναν το μέρος. Πουλιά και έντομα πετούσαν γύρω. Μακριά στο βουνό, μέσα στην μπλε θολούρα του ουρανού, ένα γεράκι πετούσε ανιχνεύοντας το θύμα του.

Καθισμένος στην σκιά παρακολουθούσα το λιγοστό νερό που έτρεχε από την βρύση στην ρίζα ενός πλάτανου. Η ζέστη ήταν αφόρητη. Μια ευχάριστη μυρωδιά ξερού χόρτου υπήρχε στην ατμόσφαιρα.

Η σαύρα που από ώρα λιαζόταν πάνω σε μία πέτρα, ξεθαρρεμένη από την πολύωρη ακινησία μου, έτρεξε ξαφνικά να καλυφθεί κάτω από ένα ξερόκλαδο. Ταυτόχρονα, σπασίματα κλαδιών ακούστηκαν.

Κάποια σκιά ξεπρόβαλε από τους θάμνους. Ο κυνηγημένος άνθρωπος σύρθηκε γονατιστός στον ξέφωτο και μετά έπεσε μπρούμυτα, κάτω από τον καυτερό ήλιο, αδιαφορώντας για τα αγκάθια και τις πέτρες που υπήρχαν.

Πνιχτός λυγμός.

Συσπασμένα χέρια.

Ένα μπερδεμένο μουρμουρητό ακούστηκε από τον άνθρωπο που έκλαιγε. Ο βόγκος δυνάμωσε. Τέντωσα τα αυτιά μου γεμάτος περιέργεια. Ο λυγμός επαναλαμβανόταν όλο και πιο δυνατά. Ξεκαθάρισε:

-Συγνώμη Μικρέ Πατέρα. Συγνώμη Μεγάλε Πατέρα.

Ο λυγμός του έγινε κραυγή και αντιλάλησε στις βουνοκορφές.

Και εκείνες τον γύρισαν πίσω και τα φύλλα γύρω σαν να έτριξαν από την οδύνη.

Και ανατριχίλα διαπέρασε το δάσος.

Και όλα σώπασαν για μια στιγμή.

Και ο άνθρωπος με κοίταξε και είδε τον πόνο του στα μάτια μου. Κατέβασε το κεφάλι και χωρίς να τολμήσει να το ξανασηκώσει είπε:

-Εγώ φταίω για όλα.

Ήμουν απίστευτα τυχερός και απίστευτα ηλίθιος.

Βρήκα Εκείνο που δεν βρίσκεται και έχασα Εκείνο που δεν χάνεται.

Για την ακρίβεια Εκείνο με βρήκε.

Μου έμαθε για τον Μικρό που είναι η αντιπροσωπεία του Μεγάλου.

Μου άνοιξε τις πόρτες του Αδιανόητου.

Και είδα ότι όλα περνούν:

Περνούν τα χρόνια.

Περνούν οι άνθρωποι.

Περνούν οι φυλές.

Περνούν τα βουνά και η γη.

Περνάνε οι ήλιοι και τα σύμπαντα.

Περνά ο ίδιος ο χρόνος.

Αλλά Εκείνος μένει.

Τον ονόμασαν Αδιανόητο.

Τον είπαν Αδιευκρίνιστο.

Τον αποκάλεσαν Ανέκφραστο.

Και εγώ τον γνώρισα σαν Μεγάλο Πατέρα.

Έμαθα Εκείνο που δεν μαθαίνεται.

Αλλά ήμουν τεμπέλης.

Και ο χρόνος μου πέρασε ανώφελα.

Δεν είχα να πω τίποτε για τον Απροσδιόριστο εκτός από εκείνα που μου έμαθαν.

Ήξερα λίγα.

Χρειαζόντουσαν πολλά.

Και ο χρόνος μου τελείωσε.

Τότε ο Σκληρός «που θερίζει όπου δεν έσπειρε και μαζεύει όπου δεν σκόρπισε» ζήτησε την αμοιβή του.

Και έστειλε τους Σιωπηλούς.

Συνέβη όταν έφυγε ο Μικρός Πατέρας.

(Που αυτή είναι η δουλειά του: Ένας ηθοποιός ο οποίος μιμείται αυτό που δεν είναι.)

Γιατί τότε καταλαβαίνεις πόσο μικρός είσαι. Και καταλαβαίνεις Εκείνο που δεν εξηγείται.

Από τότε, κάθε τόσο, έρχονται οι Σιωπηλοί.

Φοβεροί, κρύβονται μέσα στο σκοτάδι της μέρας.

Τρομεροί φέγγουν στο φως της νύχτας.

Φριχτοί, ξεκουφαίνουν με την σιγαλιά τους.

Καβαλούν ανήμερα άλογα.

Ανεβοκατεβαίνουν τον Κόσμο.

Ίδιοι Άγγελοι του Θανάτου.

Και απαιτούν Εκείνο που δεν μπορεί να πληρωθεί.

Μετατρεπόμενοι σε φρικτά τέρατα.

Φοβερές Ερινύες.

Με νύχια γαμψά και σουβλερά δόντια.

Ρωτούν Εκείνο που δεν απαντιέται.

Απαιτώντας τον μισθό τους.

Και εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τρέχω για να ξεφύγω.

Εκλιπαρώντας έλεος από τον Μεγάλο Πατέρα.

Και κανείς δεν υπάρχει για να με ακούσει.

Διότι ο Μικρός μου έδωσε το σώμα μου.

Ο Μεγάλος την ψυχή μου.

Και οι Σιωπηλοί την ευκαιρία.

Και ρωτούν:

-Τι έμαθες από Εκείνο που δεν μαθαίνεται;

-Τι έπλασες από το Ανύπαρκτο;

-Τι κατάλαβες από το Ακατανόητο;

-Γιατί κάλεσες τον Απροσδιόριστο και μετά τον ξέχασες;

Τρομερά μάτια με κοιτούν.

Τρομερά χείλια μου χαμογελούν σιδερένια χαμόγελα.

Τρομερά νύχια με γραπώνουν απαιτώντας απάντηση. Νύχια κοφτερά αετού τεράστιου. Μπήγονται στην σάρκα ξεσκίζοντας δέρμα και τένοντες. Σκαλώνοντας στα κόκαλα. Παγιδεύοντας.

Και το μόνο που μου μένει είναι να φωνάξω ανώφελα:

«Συγνώμη Μικρέ Πατέρα, Συγνώμη Μεγάλε Πατέρα».

Και τρέχοντας ξεφεύγω για λίγο. Όσο χρειάζεται για να ξεχάσω.

Μα μετά οι Σιωπηλοί ξανάρχονται.

(Και έτσι τουλάχιστον όλο και κάτι μαθαίνω. Ίσως.)

Ο άνθρωπος ανασηκώθηκε, κοίταξε γύρω και εξαφανίσθηκε στα βάτα. Από μακριά ακούστηκε ο θρήνος του πολλαπλασιασμένος από τον αντίλαλο του λόφου:

«Συγνώμη Μικρέ Πατέρα, Συγνώμη Μεγάλε Πατέρα».

Και τότε κατάλαβα ότι εκείνος ο φυγάς έπαιξε για μένα τον ρόλο των Σιωπηλών.

Που με καταδιώκουν όταν έχω ξεχάσει.

Για να μου θυμίσουν το χρέος μου στον Σκληρό.

Τρομερά μάτια με κοίταξαν.

Τρομερά χείλια μου χαμογέλασαν σιδερένια χαμόγελα.

Τρομερά νύχια με γράπωσαν απαιτώντας απάντηση.

Και τρέμοντας από θλίψη φώναξα συντριμμένος:

«Συγνώμη Μικρέ Πατέρα, Συγνώμη Μεγάλε Πατέρα».

Και η κραυγή μου πολλαπλασιάστηκε στο φαράγγι.

Ανώφελα.

Και οι Σιωπηλοί καμώθηκαν ότι με έχασαν.

Γέλασαν χαιρέκακα.

Ο απαίσιος ήχος πολλαπλασιάστηκε από το βουνό και βρόντησε μέσα στην ησυχία του μεσημεριού.

Και άρχισα να τρέχω για να ξεφύγω.

Ανώφελα.

Γνωμικά

Ο ουρανός δεν καθρεφτίζεται σε μία ταραγμένη λίμνη. Ούτε και σε μία ταραγμένη ψυχή.

Και πολύ περισσότερο σε μία λασπωμένη.

Σκεφτείτε πόσες ώρες κάθε ημέρα περνάτε μέσα σε καταστάσεις φόβου, λύπης, ζήλειας, υπερηφάνειας, λαιμαργίας, αδιαφορίας, μίσους, αδιαλλαξίας, απελπισίας, υποκρισίας, απληστίας και τόσων άλλων «ανθρώπινων» συναισθημάτων.
Αν το κάνετε αυτό θα καταλάβετε γιατί δεν μπορείτε να δείτε τον ουρανό, και γιατί είσαστε μόνιμα "μαυρισμένοι".
Και θα καταλάβετε επίσης γιατί η ανθρωπότητα βρίσκεται στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται. και γιατί δεν θα αλλάξει ποτέ. Γιατί για να αλλάξει πρέπει να αλλάξετε εσείς. Αλλά όμως κανένας δεν θέλει να αλλάξει. Ούτε καν εγώ που σας το προτείνω.

Το στριφνό βιβλίο (ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ ΑΥΤΟ;)

Βαριά με κατατρέχει εμμονή με το θέμα της παλικαροσύνης. Αυτό που λέμε ανδρισμός. Όχι του ανδρισμού που δείχνει ο ισχυρός στον αδύναμο. Αλλά το θάρρος, η υπερηφάνεια (η σωστή) και η επιμονή κάποιου ατόμου (είτε είναι άντρας είτε γυναίκα) στο δίκαιο. Το παλικάρι ή η παλικαρού (όπως θα λέγανε στην Κρήτη) κάνει κάποιες συγκεκριμένες δράσεις. Υπάρχει μια συγκεκριμένη ψυχολογική γεύση σε αυτό. Μια μυρωδιά που δεν περιγράφεται. Ένας κραδασμός που τραντάζει και δονεί μέχρι τα μύχια βάθη της συνείδησης (της όποιας έχουμε ακόμα).

Το να περιγράψεις αυτό το πράγμα είναι σχεδόν αδύνατο. Μοιάζει με την προσπάθεια να περιγράψεις τι αισθάνεσαι μπροστά σε ένα μεγαλειώδες ηλιοβασίλεμα σε κάποιον που δεν έχει δει ποτέ ούτε τον ήλιο. Μπορεί όμως να βρεθούν μερικές παραβολές. Κάποια πράγματα είναι καλά παραδείγματα της συγκεκριμένης έννοιας:

-Ο λαϊκός ποιητής λέει στον μάγκα: «Μη βαροχτυπάς τα ζάρια, όσοι είναι παλικάρια την ζωή τους την περνούν στις σκαλωσιές». Όσοι είναι παλικάρια θυσιάζονται εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις τους.

Εσείς θα το κάνατε αυτό; 

-Το 1897 ο στόλος των τότε μεγάλων δυνάμεων άρχισε να βομβαρδίζει το φρούριο που κατείχαν οι Κρήτες. Είχαν σκοπό να πνίξουν την επανάσταση. Όταν μία οβίδα θρυμμάτισε τον ιστό της σημαίας ο Καγιαλεδάκης την πήρε και όρθιος στο τείχος την ύψωσε με κοντάρι το σώμα του. Τότε οι ναύαρχοι (προς τιμήν τους) διέταξαν άμεση παύση του βομβαρδισμού και σάλπαραν ενώ τα πληρώματα ζητωκραύγαζαν και χειροκροτούσαν. Στην Ευρώπη ξέσπασε «θύελλα» όταν μαθεύτηκε το γεγονός. Σήμερα βέβαια θα τον σκότωνε τσάκα τσάκα κάποιος επαγγελματίας σκοπευτής (που απλά θα έκανε την δουλειά του) και τα κανάλια θα σιωπούσαν, αλλά τέλος πάντων…

Εσείς θα το κάνατε αυτό;

-Η κόρη κεντάει σκουτιά και ο ερωτευμένος, γιος του βασιλιά, της τα ζητάει για όσα χρήματα αυτή θέλει. «Για να την θυμάται τις βραδιές που δεν κοιμάται». Και εκείνη υπερήφανη και ανυπότακτη δεν εντυπωσιάζεται από τα ασκέρια που τον συνοδεύουν ούτε από τα χρυσά του νομίσματα. Αντίθετα «αγοράζει» τον πρίγκιπα. Του τα δίνει τζάμπα «αν ορίσει πιο σιμά και την φιλήσει».

Εσείς θα το κάνατε αυτό;

-Αγγελιοφόροι βγαίνουν από το Αρκάδι. Σπάνε τον εχθρικό κλοιό και ζητούν βοήθεια. Οι υπόλοιποι Κρήτες όμως δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Και αυτοί έσπασαν πάλι τον κλοιό και φέρανε τα άσχημα μαντάτα στους αποκλεισμένους. Και την άλλη μέρα πέθαναν μαζί τους.

Εσείς θα το κάνατε αυτό;

-Το παλικάρι στο παλιό ριζίτικο ζητάει από την μάνα του να φιλοξενήσει τους συγγενείς και φίλους που θα έρθουν. Να τους βάλει να φάνε και να κοιμηθούνε για να ξεκουραστούν. Και μόνο την άλλη μέρα, την ώρα που θα φεύγουνε, ξεκούραστοι πια, να τους πει ότι ο γιος της σκοτώθηκε. Παλικάρι γιος και παλικάρι μάνα.

Εσείς θα το κάνατε αυτό;

-Και τέλος ο Διγενής (σε τραγούδι της τάβλας) ψυχορραγεί τρομερός και ακατάβλητος. Και ψάχνει τρόπο, σε αυτή την κατάσταση, να ανέβει στον ουρανό. Και «να δώσει σείσμα τ’ ουρανού». Να κουνήσει το σύμπαν.

Εσείς θα το κάνατε αυτό;

Ποιο όνομα; Ποια Μακεδονία;

Α, ρε σοφέ Μητσοτάκη!
Ο Μεγάλος είχε δηλώσει πριν πολύ-πολύ καιρό (13 Φεβρουαρίου 1993) αναφερόμενος στο πρόβλημα του ονόματος της Μακεδονίας: «Σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει».
Έγινε ένας σχετικός πανικός και όλοι οι επαγγελματίες πατριδολάγνοι έψαλαν με ιερή αγανάκτηση το μακρύ τους και το κοντό τους.
Σήμερα, 23 χρόνια μετά, στα ξένα βίντεο οι ευρωπαίοι και αμερικανοί αναφέρουν ΞΕΚΑΘΑΡΑ τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία, αλλά οι ελληνικοί υπότιτλοι για τους χαχόλους/πρόβατα/ψηφοφόρους καταναλωτές γκάτζετ και 4G κινητών του Ελλαντιστάν, γράφουν ΠΓΔΜ! Αν προσέξετε θα το «τσακώσετε» να συμβαίνει.
Και ο μεταφραστής του Google μεταφράζει μεν το ΠΓΔΜ σαν FYROM, αλλά το πγδμ το μεταφράζει Macedonia…
Όσο για τους χάρτες του Google αναφέρουν φαρδιά πλατιά τα Σκόπια σαν Μακεδονία. Πάλι καλά που καταδέχονται να μας κάνουν την χάρη να βάζουν μέσα σε παρένθεση FYROM.
Βέβαια, σε λιγάκι θα το αφαιρέσουν και αυτό για να μην ζορίζονται και οι μηχανές αναζήτησης.
Τώρα αν σας πω ότι το όνομα «πάει καλιά του» και ότι στις επόμενες εκλογές αυτοί που θα σας ζητάνε την ψήφο σας θα σας δουλεύουν χοντρά όταν θα διατυμπανίζουν ότι «το όνομα είναι αδιαπραγμάτευτο», ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν θα με πιστέψετε έτσι;

Μεταφορά φωτιάς

Οι περισσότεροι από εσάς δεν ενδιαφέρεστε για τέτοια θέματα. Οι περισσότεροι μάλιστα δεν μπορείτε καν να ασχοληθείτε. Είσαστε εγκλωβισμένοι σε ένα διαμέρισμα/κοτέτσι και όλη μέρα -μέσα σε μία κοινωνία/φυλακή- δουλεύετε σε μία δουλειά/κάτεργο για να πληρώσετε λογαριασμούς.
Παρ’ όλα αυτά δεν είναι άσχημα να ξέρετε για αυτά τα πράγματα. Με την παγκόσμια (ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΑΡΑΓΕ) επιβαλλόμενη πολιτική της βίαιης ανάμιξης χριστιανών και μουσουλμάνων, μόνο προβλήματα μπορούν να προκύψουν.
Και η παροιμία λέει ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ ΚΙ ΑΣΤΗΝΕ…

Το στριφνό βιβλίο (ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ)

Κοίταζα τον σωρό από πέτρες που κάποτε ήταν ο ναός της Ήρας στην Ολυμπία. Κάπου εκεί κοντά γινόταν και η τελετή της Αφής. Νοσταλγία με πλημμύρισε για μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί και που όλοι την εκμεταλλεύονται ασύστολα. Πάντα έτσι γίνεται: «Δρυός πεσούσης πάς ανήρ ξυλεύεται». Η χολυγουντιανή μας βλακεία με σκέπασε και με έπνιξε δένοντας έναν κόμπο αναγούλας και οργής στον λαιμό μου. Τράβηξα ένα νοερό ξίφος απειλώντας τους χαζοχαρούμενους επισκέπτες που συμπεριφέρονταν σαν να βρίσκονταν στο χωράφι του παππού τους. Ο ήλιος καλύφθηκε από ένα μαύρο νέφος και η ξαφνική δροσιά με έκανε να ανατριχιάσω. Σήκωσα ψηλά το σπαθί μου και φοβερίζοντας το σύννεφο κραύγασα την αρχαία ιαχή: «Αλαλά, Αλαλά, Αλαλά».
Με το ραχοκόκαλο ανατριχιασμένο άρχισα να χτυπώ τα πόδια μου σε έναν αυτοσχέδιο πολεμικό χορό. Ο αέρας γέμισε ανοιξιάτικα αρώματα και συνεπαρμένος έκλεισα τα μάτια.

Μία λάμψη φώτισε τα βαριά σύννεφα που κάλυπταν τον μεσημεριανό ουρανό. Ο ήχος του κεραυνού τράνταξε την γη τρομάζοντας τα παιδιά που είχαν μαζευτεί μαζί με τις μητέρες τους στους χαμηλούς λόφους γύρω από τον ναό για να παρακολουθήσουν από μακριά την Αφή της Ιερής Φλόγας. Οι θεατές στο στάδιο τυλίχτηκαν στους χιτώνες τους καθώς το αεράκι που φύσαγε δρόσισε υπερβολικά. Επικρατούσε ησυχία παρά το μεγάλο πλήθος που είχε μαζευτεί. Ξαφνικά ένα σιγανό μουρμουρητό έστρεψε την προσοχή προς την Στοά.

Οι Γυμνίτες οπλισμένοι με ασπίδες, δόρατα και περικεφαλαίες, έχοντας έναν μακρύ κόκκινο μανδύα κρεμασμένο στον ώμο, βγήκαν μέσα από την Στοά και παρατάχθηκαν σε δύο γραμμές δημιουργώντας μια τιμητική φρουρά στην είσοδο του σταδίου. Οι αξιότεροι νέοι των Ελληνίδων πόλεων, αδιάφοροι στο ασυνήθιστο για την εποχή κρύο, περίμεναν για να υποδεχτούν την Φλόγα.

-Ουαί, Ουαί, Ουαί.

Η κραυγή των Γυμνιτών σηματοδότησε την έναρξη της τελετής, προειδοποιώντας ότι ο χώρος ήταν για λίγο Άβατος. Ο ίδιος ο Φοίβος Απόλλων (ο καταστροφέας του Δράκοντα) θα πατούσε στην γη. Τύμπανα άρχισαν να χτυπούν πίσω από τον λοφίσκο.

Γύρω στην Εστία ένα κύκλος από γέρους παλαίμαχους, αρματωμένους με βαριές μπρούτζινες πανοπλίες, με χοντρά λουριά από βοδινό δέρμα να συγκρατούν τα μεταλλικά μέρη, οπλισμένοι με ξίφη και δόρατα προτεταμένα προς τα έξω επιθεωρούσε την γύρω περιοχή. Όλοι είχαν στραμμένη την πλάτη στον βωμό με το χάλκινο κάτοπτρο. Ο αρχηγός κάρφωσε το ακόντιό του στο έδαφος και τράβηξε το σπαθί του. Τότε σύσσωμη η φρουρά φώναξε:

-Εκάς οι βέβηλοι.

Η φοβερή απαγόρευση πλημμύρησε τον χώρο και έκανε τις καρδιές των ακροατών να ριγήσουν. Όλοι ήξεραν ότι οι φρουροί θα σκότωναν αδίστακτα οιονδήποτε ασεβή τολμούσε να προσεγγίσει.

Η σιγή, νεκρική, απλώθηκε παντού…

Εκείνη την στιγμή η Γηραιά Πρωθιέρεια βγήκε από τον Ναό της Θεάς Μητέρας.
Πλησίασε στο κάτοπτρο περιστοιχιζόμενη από τις Παρθένες Ιέρειες της Ήρας. Γονάτισε στο δεξί γόνατο και σηκώνοντας τα χέρια ψηλά κάλεσε τον Φωτοδότη να ανάψει την Δάδα. Έσκυψε και παίρνοντας το κλωνάρι της ελιάς που στην άκρη του είχε στερεωμένο ένα κομμάτι ίσκα, το τοποθέτησε στο κέντρο του γυαλιστερού κάτοπτρου.

Η ανυπομονησία ξεχείλισε από τις καρδιές του πλήθους. Φούσκωσε και τράνεψε και πλημμυρώντας τους λόφους κάλυψε τα δέντρα και σηκώθηκε μέχρι τον ουρανό.

Τότε, σαν από θαύμα, τα σύννεφα έσκισαν στα δύο αφήνοντας μια μεγάλη ρωγμή. Ο φωτεινός δίσκος του ηλίου φάνηκε χαρίζοντας καυτό φως στην πεδιάδα. Οι ακτίνες κατέβηκαν γοργές και έλαμψαν μέσα στο χάλκινο κοίλωμα που, τα πολύ παλιά χρόνια, είχαν κατεργαστεί οι καλύτεροι μεταλλουργοί, καθορισμένοι με χρησμό από το Μαντείο των Δελφών.

Με την καρδιά γεμάτη ευλάβεια οι Φρουροί, οι Γυμνίτες και τα πλήθη περίμεναν την αφή της Δάδας από τον Θεό. Όλοι γνώριζαν ότι οι ακτίνες συγκεντρωμένες από το κάτοπτρο μπορούσαν να κάνουν αυτή την δουλειά χωρίς την παρέμβαση κανενός θεού, αλλά όμως, όλοι προτιμούσαν να δουν, στο πεζό αυτό γεγονός, την θαυματουργή παρέμβαση του Φοίβου.

Η Δάδα έτριξε, κάπνισε και η φλόγα έλαμψε ζωηρή στο μεσημεριάτικο φως.

Οι Ιέρειες και οι Φρουροί περικύκλωσαν την Γηραιά Δαδούχο και όλοι μαζί κίνησαν για την στοά που έφερνε στο στάδιο. Τα βαριά χτυπήματα των ποδιών της φρουράς ακούγονταν να δονούν ρυθμικά μέσα στην σιωπή του σταδίου.

Με την έξοδο της Πρωθιέρειας από την στοά οι Γυμνίτες έριξαν τα όπλα τους στον διάδρομο, σκεπάστηκαν με τους άλικους μανδύες τους και γονάτισαν μπροστά στο φως του θεού.

Η ιερή φωτιά πέρασε πάνω από τα αστραφτερά όπλα, δείχνοντας τον ειρηνικό της χαρακτήρα, και η Δαδούχος την βύθισε στον βωμό του Δία που βρισκόταν σε περίοπτη θέση στο στάδιο. Φλόγες ξεπήδησαν μέσα από τα φρύγανα και άπλωσαν ζωηρά στα ξύλα της ελιάς που βρίσκονταν επάνω.

Τότε ξαφνικά από τα γειτονικά δέντρα ξεχύθηκε ένα σμήνος ανθρώπων με λευκούς χιτώνες. Σείστρα, σάλπιγγες, φωνές, κύμβαλα, σύριγγες και άσκαυλοι δημιούργησαν για λίγο ένα μικρό πανδαιμόνιο. Έπειτα οι ήχοι καταλάγιασαν σε έναν ρυθμικό παιάνα και οι Γυμνίτες, αρπάζοντας τα όπλα τους άρχισαν έναν αργό πυρρίχιο γύρω στον βωμό.

Το χαλικάκι κάρφωσε με δύναμη την φτέρνα μου, έτσι όπως χώθηκε μέσα στο σανδάλι. Ο σουβλερός πόνος με έκανε να ανοίξω τα μάτια. Κούνησα το πόδι δεξιά αριστερά, κοιτώντας με μίσος το χαλίκι, που πετάχτηκε αδιάφορο, και στολίζοντάς το με διάφορα κοσμητικά επίθετα.

Αλλά αυτή είναι η κατάσταση του ύπνου μας. Αρκούσε ένα χαλίκι για να λειτουργήσει ο νόμος
της βαρύτητας και να συντριβώ, ψυχή τε και σώματι, στην ζοφερή πραγματικότητα. Δάκρυσα λίγο.  

Λόγω του πόνου στην φτέρνα.