Αναζητώντας την ειρήνη

Σήμερα η ειρήνη αποτελεί ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα θέματα. Ο σύγχρονος άνθρωπος (με απειλητική την πραγματικότητα ενός τρίτου πολέμου) αγωνίζεται να πετύχει την παγκόσμια ειρήνη.
Αν όμως μελετήσουμε όλες αυτές τις προσπάθειες ειρήνης καθώς και την πραγματικότητα των γεγονότων θα διαπιστώσουμε μερικά ακατανόητα γεγονότα. Το ενδιαφέρον του σημερινού ανθρώπου για την ειρήνη είναι πολύ πιο έντονο καθώς εκδηλώνεται με τις τόσες ειρηνιστικές προσπάθειες. Όμως η σκληρή πραγματικότητα των εξοπλισμών συνεχίζει. Είναι παράδοξο πως μετά από τόσες πορείες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, συμφωνίες για την ειρήνη, οι πολεμικές βιομηχανίες παράγουν πιο προηγμένα όπλα και ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών γίνεται όλο και πιο έντονος. Πολλοί φωνάζουν για την ειρήνη, όλοι την θέλουμε, αλλά τότε γιατί να ζούμε κάτω από την απειλή ενός πυρηνικού πολέμου;
Αν κάποιος μας ρωτήσει γιατί συμβαίνουν όλα αυτά αμέσως συγχυσμένοι ή πειραγμένοι θα απαντήσουμε: ΑΛΛΟΙ φταίνε, ΑΛΛΟΙ είναι οι υπεύθυνοι, αυτοί που έχουν θέσεις ή συμφέροντα κλπ. Πάντα στην ζωή βρίσκουμε κάποιον άλλον που φταίει ή έχει συμφέροντα.
Αλλά όμως και εμείς θα κάναμε το ίδιο αν είχαμε κάποια θέση ή εξουσία. Πάντα θα μιλούσαμε για κάποιους άλλους αν αποκτούσαμε οποιοδήποτε αξίωμα. Τα γεγονότα της ζωής έρχονται να μας αποδείξουν πράγματα περίεργα.
-Ο επαναστάτης του χθες, έγινε ο εφαρμοστής της τάξης του σήμερα.
-Ο ειρηνιστής μπορεί να μετατραπεί στον αυριανό πολεμιστή, αξιωματικό, στρατηγό.
Αναλογιστήκαμε ποτέ ότι εμείς οι ίδιοι που τώρα φωνάζουμε για την ειρήνη θα μπορούσαμε αύριο, μέσα από κάποια προπαγάνδα, να φωνάζουμε για την αναγκαιότητα ενός πολέμου; Μπορέσαμε να καταλάβουμε με ποιον τρόπο στην πορεία ειρήνης που συμμετείχαμε καταλήξαμε να σπάμε βιτρίνες πετώντας πέτρες;
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ;
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ;
Αντιληφθήκαμε με ποιον τρόπο μια ειρηνική διάθεση έφτασε να εκδηλωθεί με βίαια συνθήματα και καταστροφικές πράξεις;
Πολλοί άνθρωποι κατέληξαν να γίνουν αυτό που δεν ήθελαν ή αυτό που αντιπαθούσαν. Και όλα αυτά γιατί; Μήπως αυτό που ξέρουμε για τον εαυτό μας είναι πολύ λίγο σε σχέση με αυτό που δεν ξέρουμε; Ποιος δεν παραξενεύεται με την σκληρότητά του σε μια έξαρση θυμού ή ζήλειας, ποιος θα πίστευε ότι ήταν ικανός να κάνει όσα έκανε σε μια στιγμή φόβου και απελπισίας;
Πολλοί κατέληξαν στην φυλακή χωρίς να το καταλάβουν.
Πολλοί είδαν τον εαυτό τους να δρα ανεξέλεγκτα.
Όσο δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας θα συνεχίζουμε στην πιθανότητα του λάθους, της καταστροφής, του πολέμου.
Βρίσαμε τον καλύτερο φίλο μας, γιατί; Ούτε το καταλάβαμε. Θίξαμε ένα αγαπημένο πρόσωπο με υπερβολική σκληρότητα, πώς; Δεν ξέρουμε.
Για να μπορέσουμε πραγματικά να πετύχουμε να εξυπηρετήσουμε την ειρήνη χρειάζεται να καταλάβουμε ότι υπάρχουν ΤΡΕΙΣ ΟΠΤΙΚΕΣ, ΤΡΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ της ειρήνης οι οποίες αλληλοεπηρεάζονται αμοιβαία και που χρειάζεται να βρίσκονται σε ισορροπία για να μπορέσει αυτό το πολύτιμο αγαθό να λάμψει στην γη.
Υπάρχει πρώτα η σχέση του ανθρώπου με την εξωτερική ειρήνη έτσι όπως την εννοούμε στην καθημερινή ζωή. Εδώ υπάγονται οι διαθέσεις μας για την ειρήνη, οι ειρηνιστικές πορείες, οι διαδηλώσεις, τα παγκόσμια ειρηνιστικά κινήματα και οι κρατικές προσπάθειες για την ειρήνη και το πάγωμα των εξοπλισμών. Όλα αυτά σίγουρα χρησιμεύουν.
Αλλά ΧΩΡΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ με τα δύο άλλα επίπεδα μπορούμε πολύ εύκολα από ειρηνιστές να μετατραπούμε σε φίλους του πολέμου, να φωνάζουμε δηλαδή για την ειρήνη αλλά κατά βάθος θα χαιρόμαστε με τον πόλεμο. Έτσι ενώ πολλοί φωνάζουν για την ειρήνη, επίσης δέχονται αδιαμαρτύρητα τον φοβερό ψυχολογικό βομβαρδισμό βιαιότητας από την τηλεόραση, τον κινηματογράφο κλπ. Πηγαίνουμε σε μια πορεία ειρήνης και στο γυρισμό απολαμβάνουμε μια  πολεμική ταινία ή ένα βίαιο αστυνομικό έργο. Μελαγχολούμε για την ομορφιά της ειρήνης και το βράδυ παίζουμε στα ηλεκτρονικά μια σκληρή μάχη, ξεχνώντας ότι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν είναι παρά ένα είδος εικονικού πολέμου, το οποίο εκπαιδεύει τους αυριανούς πολεμιστές στο να πατάνε την σκανδάλη χωρίς σκέψη.
Φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε, αλλά επιτρέπουμε στα παιδιά να βλέπουν φρικτά κινούμενα σχέδια με τέρατα και ΥΨΗΛΗ ΤΕΧΝΛΟΛΟΓΙΑ. Ξεχνάμε ότι η ειρήνη είναι το αντίθετο της βίας και ότι η βία υπάρχει έξω, ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ.
Όταν το καταλάβουμε αυτό, μπορούμε να περάσουμε στο δεύτερο επίπεδο αναζήτησης: Η ειρήνη του ατόμου προς τους συνανθρώπους του. Η αίσθηση της ειρήνης προς το περιβάλλον και προς τους άλλους σπάνια είναι αντιληπτή για τον σημερινό άνθρωπο.
Σε αυτό το επίπεδο αναζήτησης γίνεται αντιληπτό ότι εμείς, ως προς το περιβάλλον και τους άλλους, βρισκόμαστε ψυχολογικά σε πόλεμο. Η καθημερινή δουλειά, η σκληρή ζωή, οι οικογενειακές υποχρεώσεις, τα προβλήματα και οι στεναχώριες προκαλούν εσωτερικά μια αίσθηση μάχης με το περιβάλλον, μία αίσθηση ανταγωνισμού και σύγκρουσης με τους συναδέλφους, το αφεντικό, τους συγγενείς, τους φίλους για κάποια θέση, χρήματα, κοινωνική καταξίωση.
Αν αναλύσουμε την ψυχολογική μας κατάσταση θα δούμε ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση επιθετικότητας ή άμυνας ως προς το περιβάλλον και τους συνανθρώπους, αλλά ΠΟΤΕ σε κατάσταση ειρήνης. Η δυτική λογική του «ο δεύτερος είναι χαμένο κορμί» ποτίζει και δηλητηριάζει εδώ και αιώνες τον ανθρώπινο ψυχισμό. Έτσι, έστω και αν υπάρχει εξωτερική ειρήνη, εμείς δεν την γευόμαστε, δεν την ζούμε.
Πόσες φορές τις τελευταίες μέρες νιώσαμε ευτυχισμένοι, χαλαροί, σε ειρήνη με το περιβάλλον και τους γύρω μας; Πόσες φορές αντίθετα νιώσαμε ένα κουραστικό άγχος, σφίξιμο στην καρδιά, πόνο στο στομάχι ή ένταση σε όλο μας το σώμα;
Μα θα μου πείτε οι άλλοι...
Εδώ ερχόμαστε πάλι στους άλλους, αυτούς που φταίνε για όλα. Αλλά εμείς, γιατί δεν καθορίζουμε την ζωή μας; Πότε θα πάρουμε τον εαυτό μας, την ύπαρξη μας στα χέρια μας; Πότε θα σταματήσουμε να λέμε οι άλλοι, οι γονείς, οι φίλοι, οι συνεργάτες με κάνουν δυστυχισμένο; Πότε θα καταλάβουμε ότι εμείς, όσο και αν «προσπαθούν» οι άλλοι, έχουμε το δικαίωμα και ΜΠΟΡΟΥΜΕ να είμαστε ευτυχισμένοι και σε ειρήνη;
Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να περάσουμε στο τρίτο επίπεδο αναζήτησης που είναι η σχέση του ατόμου με τον εαυτό του. Ας στραφούμε προς τον εαυτό μας, προς τα μέσα. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο!
Ο εαυτός μας... αυτός ο άγνωστος...
Είμαστε σε ειρήνη με τον εαυτό μας;
Είμαστε σε κατάσταση ειρήνης και ευτυχίας;
Είμαστε σε κατάσταση εσωτερικής ομορφιάς;
Αν δεν βρισκόμαστε σε ισορροπία με τον εαυτό μας και δεν γνωρίζουμε αυτό που είμαστε, τότε περνάμε την ζωή μας μαζί με έναν άγνωστο: τον εαυτό μας!
Αυτή η ειρήνη είναι η πιο όμορφη, γιατί είναι η βάση, η οποία καθώς αντανακλά προς τα άλλα δύο επίπεδα τους δίνει σκοπό και δύναμη. Η ειρήνη στον εαυτό μας! η ειρήνη με τον εαυτό μας!
Αλλά πώς θα μπορούσαμε να την πετύχουμε; Ας κοιτάξουμε μια στιγμή μέσα μας, στρέφοντας το ενδιαφέρον και την προσοχή προς το εσωτερικό μας...
Βλέπουμε κατ' αρχήν αυτό ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η ειρήνη μέσα μας. Αυτή η ασταμάτητη διαδοχή επιθυμιών, παθών, φόβων κλπ., κάνει τον άνθρωπο να διαδικάζεται σύμφωνα με τις συνήθειες (ή μάλλον μηχανοποιήσεις) του παρελθόντος και με τα σχέδια του μέλλοντος. Έτσι τον απομακρύνει από αυτό που είναι η ειρήνη.
Μηχανοποίηση είναι αυτή η ανεξέλεγκτη εσωτερική κατάσταση η οποία ΘΕΛΕΙ, ΦΟΒΑΤΑΙ, ΜΙΣΕΙ, ΑΝΤΙΠΑΘΕΙ κλπ, αλλά χωρίς ούτε εμείς οι ίδιοι να ξέρουμε το γιατί και το πώς και χωρίς να είμαστε ικανοί να την ελέγξουμε. Τα πράγματα -από ψυχολογική άποψη- απλώς μας συμβαίνουν. Ας αναλογιστούμε πόσες φορές θυμώσαμε ενώ δεν θέλαμε, βρίσαμε ενώ προσπαθούσαμε να κρατηθούμε, πόσες φορές ξαγρυπνήσαμε από φόβο, πόσες φορές ξεσπάσαμε σε ασταμάτητα κλάματα από στεναχώρια.
Θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι είμαστε μόνο αυτές οι μάταιες και επιφανειακές μηχανικότητες; Ας πιστέψουμε ό,τι θέλουμε, αλλά ας ακούσουμε την καρδιά μας. Υπάρχει κάτι μέσα μας! Ας θυμηθούμε την παιδική αθωότητα και αντιληπτικότητά μας! Ας θυμηθούμε την εσωτερική ομορφιά και την ευτυχία που νιώσαμε! Ποιο ήταν το ψυχολογικό χαρακτηριστικό μας; Ήταν ομορφιά, αθωότητα, ευτυχία, αφέλεια, και περίεργη αγνότητα.
Από αυτά μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπάρχει μέσα μας κάτι. Αυτό το κάτι θα το ονομάσω Ουσία. Η Ουσία αποτελεί την πραγματικότητά μας, την παιδική ομορφιά και την αθωότητα. Αλλά επειδή η Ουσία (όπως ένα παιδί) δεν ξέρει και είναι αγνή, μιμείται τους τρόπους συμπεριφοράς που της μαθαίνει το περιβάλλον και έτσι οδηγείται στην συνήθεια, στην μηχανοποίηση.
Πώς εκδηλώνεται όμως αυτή η Ουσία μέσα μας; Ας προσέξουμε ότι όταν δεν προσέχουμε, δεν καταλαβαίνουμε ή δεν αντιλαμβανόμαστε τίποτα. Τι ακούγεται τώρα από το δρόμο; Τι άρωμα μυρίζει ο χώρος; Είναι σκληρά εκεί που καθόμαστε; Τι χρώμα έχει ο τοίχος απέναντί μας;
Η ικανότητα αντίληψης μέσω των αισθήσεων στηρίζεται σε αυτό που απλά ονομάζουμε προσοχή. Αν δεν προσέχεις, ακούς, αλλά δεν ακούς. Κοιτάς[1], αλλά δεν βλέπεις[2]. Ένας απρόσεκτος μαθητής δεν μπορεί να καταλάβει το μάθημα κι αν κάποιος διαβάζει αφηρημένα, δεν καταλαβαίνει το κείμενο. Δηλαδή χωρίς προσοχή δεν καταλαβαίνουμε τίποτα.
Αλλά αν οι αισθήσεις και ο νους «καταλαβαίνουν» μόνο με την χρήση της προσοχής μας, τότε η ζωή δεν είναι το ίδιο με την προσοχή και δεν είναι το ίδιο με την εσωτερική αίσθηση ότι ζούμε...
Μα θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ειρήνη; Αυτήν την στιγμή υπάρχει μέσα μας ειρήνη; Αν ναι, ΓΙΑΤΙ; Κι αν όχι, ΓΙΑΤΙ; Όλες αυτές οι εσωτερικές μηχανικές διαδικασίες (μηχανικές σκέψεις, ανεξέλεγκτα συναισθήματα, ακατανόητες αντιδράσεις) έχουν κατορθώσει να πλαστογραφήσουν την ζωή καταναλώνοντας αυτήν την πολύτιμη προσοχή, την Ουσία. ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ «ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ». ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΙΑ «ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ» ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ. Πώς θα νιώθαμε την ειρήνη μέσα μας; Η Ουσία στον εαυτό της, η Ουσία για τον εαυτό της, η ζωή για την ζωή...
Πρακτικά πώς μπορεί να γίνει; Υπάρχουν δύο δουλειές που μπορούμε να κάνουμε για να γευτούμε την ομορφιά και την ειρήνη της Ουσίας μέσα μας. Η πρώτη δουλειά μας είναι να χρησιμοποιήσουμε την Ουσία που υπάρχει μέσα μας. Χρειάζεται να την ενεργοποιήσουμε μαθαίνοντας να προσέχουμε. Μαθαίνουμε να προσέχουμε μέσω των αισθήσεων, διαχωρίζοντας ότι άλλο είναι να προσέχεις και άλλο να σκέφτεσαι. Η Ουσία (ή προσοχή), χρησιμοποιώντας τις αισθήσεις, θα πρέπει να μάθει να ξεφεύγει από την διαδικασία της σκέψης και στην συνέχεια να καταλάβει ότι άλλο είναι η προσοχή, άλλο οι αισθήσεις και άλλο ο νους.
Σαν δεύτερη δουλειά πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε και να σταματάμε την μηχανικότητα μέσα μας:
Ο συνδυασμός ΘΕΣΗΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΗΣ μέσω της ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ δημιουργούν ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ, έπειτα ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ και τέλος δίνουν την ΛΥΣΗ.
Οι μηχανικές διαδικασίες της ζωής βασίζονται στις υποκειμενικές συνήθειες τις οποίες διδαχτήκαμε από το περιβάλλον. Αυτές οι υποκειμενικές συνήθειες στηρίζονται και υπάρχουν λόγω της φαινομενικής διαφοράς τους. Υπάρχουν συνήθειες όμορφες ή ευχάριστες, όπως υπάρχουν και συνήθειες άσχημες ή δυσάρεστες. Ο καθένας από εμάς έχει διάφορες συνήθειες. Πολλές από αυτές είναι αντίθετες από των συνανθρώπων μας. Έτσι οι άνθρωποι καταλήγουν να φαίνονται διαφορετικοί και φτάνουν να συγκρούονται για μια συνήθεια τους.
Κατά βάθος όμως τι συμβαίνει; Τι είναι μια όμορφη και μια άσχημη συνήθεια, τι είναι μια όμορφη και μια άσχημη μηχανοποίηση; Είναι δύο τρόποι για να κοιμάται η Ουσία, δύο τρόποι για να μην ζούμε την πραγματικότητα. Αυτοί οι δύο τρόποι, λόγω της φαινομενικής διαφοράς τους, μας κάνουν να πιστεύουμε ότι πρέπει να αποφεύγουμε τον δυσάρεστο τρόπο και να επιδιώκουμε τον ευχάριστο. Όμως αν εξετάσουμε ειλικρινά την ζωή μας, θα δούμε ότι ευχάριστο και δυσάρεστο, απόλαυση και πόνος είναι πάντα συνδεδεμένα και έρχονται διαδοχικά. Απολαμβάνουμε και μετά πονάμε, επειδή δεν απολαμβάνουμε. Χαιρόμαστε και στην συνέχεια νιώθουμε λυπημένοι, όταν τελειώσει το ευχάριστο γεγονός. Πολλές φορές μετά από μεγάλες χαρές νιώθουμε μια παράξενη απογοήτευση ή πίκρα.
Εκείνο που συμβαίνει με αυτό το παιχνίδι της δυαδικότητας είναι ότι η Ουσία μπερδεύεται και κοιμάται[3] όλο και περισσότερο κλεισμένη στην φυλακή των αντιθέτων. Σε μια όμορφη και μια άσχημη φυλακή, σε μια όμορφη και μια άσχημη αυταπάτη. Πολλές φορές η ίδια η ζωή έρχεται να μας το δείξει μέσα από το πέρασμα του χρόνου. Έτσι, μπορούμε σε διαφορετικές στιγμές της ζωής μας να έχουμε εντελώς αντίθετες συνήθειες, γούστα κλπ, χωρίς αυτό να μας οδηγήσει στην ευτυχία ή στην απελευθέρωση της Ουσίας μας.
Αλλά η ειρήνη;
Η ειρήνη βρίσκεται «κλεισμένη» στην Ουσία. Έτσι δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει ειρήνη (εσωτερικά ή εξωτερικά) όσο θα είμαστε παγιδευμένοι μέσα στις πολλές εσωτερικές αντιθέσεις, στις οποίες έχουμε εκπαιδευτεί και συνηθίσει από την ημέρα της γέννησής μας.

[1] Το κοιτάζω στα αρχαία ελληνικά σημαίνει κοιμάμαι.
[2] Τα μάτια κοιτούν αλλά το μυαλό βλέπει.
[3] Σημαίνει να ονειρεύεται και να μην μπορεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα.

Προβλήματα και προβλήματα

Μέ τήν ἔλευση τοῦ καινούριου χρόνου, θά ἤθελα νά πῶ σέ ὅλους ὅτι δέν θά πρέπει νά στεναχωριοῦνται καί νά σκᾶνε γιά ὅσα συμβαίνουν. Τό γιατί εἶναι πολύ ἁπλό:
Ὅτι καί νά σᾶς συμβαίνει δέν πρόκειται νά τό ἀλλάξετε μέ τό νά σκᾶτε. Γιά παράδειγμα χρωστᾶτε στήν τράπεζα καί δέν ἔχετε νά πληρώσετε τά χρήματα τῆς δόσης. Μπορεῖτε λοιπόν νά στεναχωριέστε, νά κλαῖτε καί νά δέρνεστε ὅσες μέρες θέλετε. Αὐτό ὅμως δέν πρόκειται ΠΟΤΕ νά σᾶς κάνει ἱκανούς νά πληρώσετε αὐτά πού χρωστᾶτε.
Ἑπομένως θά ἦταν προτιμότερο νά κρατήσετε τήν ψυχραιμία σας καί νά δεῖτε τί μπορεῖτε νά κάνετε γιά τό πρόβλημα. Ἔτσι τουλάχιστον θά ἔχετε κερδίσει κάτι: τήν ψυχική ἠρεμία σας!
Φυσικά δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι κάτι τέτοιο εἶναι εὔκολο νά συμβεῖ. Ἔχουμε ἐκπαιδευτεῖ νά ταυτιζόμαστε τόσο μέ τά προβλήματά μας, ὥστε μπορεῖ νά θεωρήσετε μέχρι καί ἱεροσυλία το νά μήν σᾶς βασανίζει ἕνα πρόβλημα πού ἔχετε.
Ἕνας ἀπό τούς τρόπους πού μπορεῖτε νά χρησιμοποιήσετε εἶναι καί τό νά σκέφτεστε ὅτι ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ: ἐάν τό καλοσκεφτεῖτε σε, σέ κάθε περίπτωση θά μπορεῖτε νά βρεῖτε κάτι τό ὁποῖο θά μποροῦσε νά κάνει τήν ζωή σᾶς χειρότερη ἀπό πρίν.
Τί χειρότερο ἀπό τό νά εἴσαστε φτωχός καί «χωρίς στόν ἥλιο μοίρα»; Ἡ παρακάτω φωτογραφία εἶναι ἡ ἀπάντηση.
Τό γιατί δέν νομίζω νά θέλετε νά σᾶς τό ἀναλύσω.  

Νόστιμα και υγιεινά(;) φρούτα

Σήμερα πετάω μία σακούλα μέ ἀχλάδια καί μῆλα τήν ὁποία μου ἔδειξε ἡ γυναίκα μου πανικόβλητη. Προσωπικά δέν τρώω τέτοια φροῦτα ἐπειδή εἶναι πολύ γλυκά καί αὐτή ἡ γεύση τους δέν μοῦ ἀρέσει γιατί «κολλάει στήν γλώσσα». Καμιά φορᾶ παίρνω μερικά ξυνόμηλα ἤ σχετικά ἀγίνωτα ἀχλάδια.

Ἀλλά ἀρέσουν στήν γυναίκα μου καί ἔτσι κάπου κάπου ἀγοράζει ἔστω καί ἄν τελικά δέν τά τρώει. Τῆς προκαλοῦν «κάτι περίεργο» στό στόμα.

Στήν εἰκόνα βλέπετε τά φροῦτα πού ἔμειναν ΚΛΕΙΣΜΕΝΑ στήν σακούλα γιά δύο μῆνες μέσα στό ψυγεῖο.

Δέν χάλασε οὔτε ἕνα. Δέν ζάρωσε οὔτε ἕνα. Δέν ἀλλοιώθηκε μέ κάποιον τρόπο οὔτε ἕνα.

Προφανῶς πρόκειται γιά φροῦτα-τέρατα, ψεκασμένα μέ «Κύριος οἶδε» τί εἴδους φάρμακα. Εἶναι λογικό ὅτι κάποια φροῦτα ἀντέχουν μέσα στήν συντήρηση ἀρκετά, ἀλλά ὄχι κλεισμένα μέσα σέ σακούλα.

Ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα νά πάψουμε νά λέμε τήν παροιμία «ἕνα μῆλο τήν ἡμέρα τόν γιατρό τόν κάνει πέρα». Καί σίγουρα ἔχει ἔλθει ὁ καιρός νά ἀναθεωρήσουμέ το ὅτι τά φροῦτα κάνουν καλό στήν ὑγεία. Μᾶλλον θά πρέπει πλέον νά τρῶμε ΜΟΝΟ τίς νάιλον σακοῦλες.

Η λίστα Λαγκάρντ και τα κορόιδα

Βλέπω στό διαδίκτυο ἀναλύσεις ἐπί ἀναλύσεων γιά τόν Παπαιωάννου καί τήν λίστα. Βλέπω ὁλόκληρα σεντόνια γιά τό τί πρέπει νά γίνει, τί θά γίνει, πῶς θά γίνει, πώς ἔπρεπε νά γίνει, τί δέν θά γίνει κλπ.

Ὁ καθένας τό μακρύ καί τό κοντό του. Ἀπό ἐνδιαφέροντα καί ψαγμένα κείμενα μέχρι τελείως ρηχά καί ἠλίθια. Τά ἄντεχα ὅλα αὐτά ἐπειδή ξέρω ὅτι στήν Ἑλλάδα πάσχουμε ἀπό τό «σύνδρομο τῆς πολιτικῆς».

Πρόκειται γιά ἕναν ἰό, ὁ ὁποῖος μολύνει ἐκ γενετῆς τούς Ἕλληνες καί προκαλεῖ περίεργα πολιτικά καί ἄλλα φαινόμενα:

Ὁ καθένας σηκώνει τό δικό του μπαϊράκι, ἀντιτίθεται σέ ὅλους τους ἄλλους καί λέει κάτι μόνο καί μόνο γιά νά πεῖ κάτι.

Ὅλοι μαζί τσακωνόμαστε καί τελικά τήν πατᾶμε, γιατί ἀντί νά λύνουμε μονιασμένοι τό πρόβλημα ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΣΤΕ νά κάνουμε ἐμφύλιο πόλεμο.

ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΣΤΕ ἐπίσης νά ψηφίζουμε «ἔτσι» ἀπό καπρίτσιο καί συνήθεια ὁποιονδήποτε ψεύτη λέει πιό ὡραία ψέματα. Καί τό χειρότερο δέν μᾶς περνάει καν ἀπό τό μυαλό ὅτι θά μπορούσαμε νά κάνουμε κάτι ἄλλο.

Ἐπίσης ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΣΤΕ  γιά ὁτιδήποτε ξενόφερτο καί πιθανόν νά εἴμαστε ἡ μοναδική χώρα στόν κόσμο πού τά καταστήματά της ἔχουν στήν πλειοψηφία τούς  ξενόγλωσσες πινακίδες. Λόγω αὐτοῦ του συνδρόμου ὁ ἀνιψιός μου (πού κατά τά ἄλλα εἶναι πανέξυπνος) παρακολουθεῖ τόν Σουλειμᾶν τό μεγαλοπρεπῆ, ἐπειδή λέει εἶναι ἱστορικό ντοκυμαντέρ!!!!!

Ἀλλά ἐκεῖνο πού μέ παρακίνησε νά γράψω αὐτό τό κείμενο εἶναι κάτι πού διάβασα πρίν λίγη ὥρα. Τό πολύ καλό κείμενο «Ἡ ὑπόθεση ΔΕΝ κλείνει μέ τόν Γ. Παπακωνσταντίνου» γράφει στήν ἀρχή: «Οἱ ἄνθρωποι μέ ἁπλή λογική, στοιχειώδη μνήμη καί αἴσθημα ὑπευθυνότητας μένουν ἄναυδοι».

Ἡ κοινή λογική δέν ὑπάρχει πλέον σέ αὐτήν τήν χώρα καί ἔτσι ἡ δήλωση εἶναι παράλογη.

Οἱ ἄνθρωποι μέ κοινή λογική ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΝ ΑΝΑΥΔΟΙ.

Οἱ ἄνθρωποι μέ κοινή λογική ΞΕΡΟΥΝ ὅτι φτάσαμε σέ αὐτήν τήν κατάσταση, ἐπειδή τά κόμματα καί οἱ συμμορίες τους γιά δεκαετίες λεηλατοῦν τήν χώρα.

Ξέρουν ὅτι δέν θά πληρώσει ΚΑΝΕΝΑΣ.

Καί αὐτοί πού τυχόν θά πληρώσουν θά εἶναι κάτι «μικρά ψάρια», οἱ πιό ἠλίθιοί της συμμορίας, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν μυαλό καί ἔχουν καλυφθεῖ λιγότερο ἀπό ὅλους. Καί θά πᾶνε μέσα γιά λίγο, ἀκριβῶς γιά νά καλυφθεῖ ἡ ὑπόθεση.

Καί ὑπάρχει ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ νά καταστραφοῦν κάποιοι ἐλάχιστοι τίμιοι ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ βρέθηκαν ἐκεῖ καί οἱ ὁποῖοι εἶναι τελείως ἀθῶοι.

Εἶναι μία παράσταση πού παίζεται χιλιάδες χρόνια τώρα, ἐνῶ στήν Ἑλλάδα τά τελευταῖα 150 χρόνια παίζεται ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Κάλαντα στην Κωνσταντινούπολη

Διαβάζω στο in.gr:

Γιορτή από τους μαθητές του Ζωγραφείου

Κάλαντα στα ελληνικά «πλημμύρισαν» τους δρόμους της Πόλης

Για τρίτη χρονιά που οι μαθητές του Ζωγραφείου, στην καρδιά της Πόλης έψαλαν τα κάλαντα. Η γιορτή στους δρόμους της Πόλης είχε ευρεία κάλυψη από τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης.

Δεν το ήξερα ότι αυτό συνέβη στην Τουρκία και μάλιστα ΤΡΕΙΣ φορές.

Αλλά και το γεγονός ότι το κάλυψαν τα ΜΜΕ των τούρκων ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΩ.

Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί, αλλά κάτι τέτοια με τρομοκρατούν, γιατί ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΣΕ ΤΙ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΙΝΗΣΗ…
Μπας και τα τούρκικα σήριαλ είναι ένα από τα ανταλλάγματα;

Χρόνια πολλά

Χρόνια πολλά σέ ὅλους: σέ χριστιανούς, ἄθεους, μουσουλμάνους, ἄσπρους, μαύρους, κίτρινους, πλούσιους, φτωχούς καί ἐχθρούς.
Φίλους δέν ἔβαλα γιατί προφανῶς δέν ἔχουμε κανέναν σάν χώρα. Μάλιστα οἱ περισσότεροι εἴμαστε ἐχθροί της ἴδιας μας τῆς πατρίδας.
Σέ ὅλους ἐκείνους ὅμως, οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζονται σάν σωτῆρες καί θέλουν νά μᾶς σώσουν (ἔστω καί ἄν φταῖνε αὐτοί γιά τήν κατάντια μας) θά ἀφιερώσω ἕνα ποίημα. Εἶναι τοῦ Τίμου Μωραϊτίνη. Τό ἔγραψε στήν Κατοχή τῶν Γερμανῶν «φίλων καί σωτήρων» μας.

Ὁ γκιώνης στήν Ἀκρόπολη
μοιρολογάει καί κλαίει,
μά μιά φωνή ἀπ’ τά μάρμαρα
περήφανή του λέει:
Μή κλαῖς μικρέ τραγουδιστή
καί δέν θά γίνω σκλάβα.
Στοῦ χρόνου τά γυρίσματα
καί στῶν καιρῶν τό διάβα
ὅσες σκλαβιές κι ἄν γνώρισα,
ὅσους ἐχθρούς κι ἄν εἶδα,
ἔγερνα σκλάβα ἀποβραδίς
μά ξύπναγα Ἑλληνίδα.

Βέβαια, ἀπό ὅτι φαίνεται, αὐτό δέν πρόκειται νά ξανασυμβεῖ.
Ἀλλά ἐγώ προτιμῶ νά τό πιστεύω.

Η Αθήνα πνίγεται

Ὁ Ἀϊνστάιν εἶχε πεῖ κάποτε:
«Δυό πράγματα εἶναι ἄπειρα, τό σύμπαν καί ἡ ἀνθρώπινη βλακεία, ἀλλά δέν εἶμαι σίγουρος γιά τό πρῶτο».
Δέν ξέρω ἄν πράγματι εἶπε κάτι τόσο προχωρημένο, ἀλλά τό ρητό ἔχει ἀπόλυτο δίκαιο.
Ἀπό πέρυσι τουλάχιστον ἔχει ἀρχίσει νά δημιουργεῖται πρόβλημα μέ τήν θερμική ἀναστροφή καί τόν καπνό τῶν ξύλων ἀπό τά τζάκια. Προχθές (ὅπως ἀκριβῶς καί πέρυσι) ὑπῆρχε καπνός μέχρι καί τό ἀεροδρόμιο.
Λογική κατάσταση, ἀφοῦ μέ τήν φτώχεια πού ἐπικρατεῖ ὅλοι καῖνε ξύλα γιά νά ζεσταθοῦν.
Παράλογο ἀπό τήν μεριά τοῦ κράτους. Διαβάζω ὅτι ὁ Δημοκριτος, τό Ἐθνικό ἀστεροσκοπεῖο Ἀθηνῶν, τό Πανεπιστήμιο Κρήτης, καί τό Πολυτεχνεῖο ἔχουν ξεκινήσει ἔρευνα γιά τό φαινόμενο.
Δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαζομάρα ἀπό τό νά ἐρευνᾶνε τόσοι ὀργανισμοί γιά νά μᾶς ποῦν μετά ἀπό δύο τρία ἤ καί παραπάνω χρόνια ὅτι  ὁ καπνός μαζεύεται καί πνίγει τόν κόσμο. Τό βλέπουμε καί μόνοι μας. Τό πρόβλημά μας δέν εἶναι ἡ διαδικασία τοῦ φαινομένου καί τό πῶς ἀκριβῶς συμβαίνει. Τό πρόβλημα εἶναι νά παρθοῦν μέτρα. Τά ὁποῖα βέβαια δέν πρόκειται νά παρθοῦν ποτέ, ἐκτός καί πεθάνουν καί ἐδῶ μερικές χιλιάδες ἄνθρωποι.
Ἄν καί κάτι τέτοιο θά βόλευε ἰδιαίτερα τήν κυβέρνηση, ἀφοῦ αὐτοί πού θά πεθάνουν εἶναι ἄχρηστοι γέροι καί ἄρρωστοι, πού μέ τόν θάνατό τους θά βελτιώσουν τούς οἰκονομικούς δεῖκτες.

ΜΚΟ και απάτες εκατομμυρίων

Εἶναι χρόνια τώρα πού καί ἐγώ καί πολύς κόσμος διαμαρτύρεται γιά τίς ἑκατοντάδες ΜΚΟ πού ξεφύτρωσαν ξαφνικά. Ἔχουν ἀδιαφανῆ ἐπιχορήγηση (κυρίως ἀπό τήν τσέπη μας) καί ἀποτελοῦν «κράτος ἐν κράτει».

Βρίσκονται στό ἀπυρόβλητο καί δέν μπορεῖ κανένας νά τίς ἀγγίξει.

Ξαφνικά λοιπόν ἐμφανίζεται σκάνδαλο μέ ΜΚΟ πού ἔπαιρνε ἑκατομμύρια ἀπό τούς τεμπέληδες φορολογούμενους καί τήν ἔχουν στείλει στόν εἰσαγγελέα.

Δέν ξέρω ἄν θά κάνουν τίποτε ἤ εἶναι γιά τά μάτια τοῦ κόσμου. ‘Πιθανόν νά πρόκειται γιά κάποιο σκάνδαλο πού προσπαθεῖ νά κρύψει ἄλλο σκάνδαλο ἤ ἴσως γιά ξεκαθάρισμα λογαριασμῶν μεταξύ των πονόψυχων στελεχῶν τῶν ΜΚΟ, πολλές ἀπό τίς ὁποῖες ἐμπλέκονται σέ κατασκοπίες ἤ εἶναι ἀπευθείας «τέκνα» μυστικῶν ὑπηρεσιῶν.

Θά γίνει ἄραγε τίποτε;

Κατά τήν γνώμη μου ὄχι. Κόμματα, πολιτικοί, ΜΚΟ καί ἄλλα «εὐαγῆ ἱδρύματα» ἔχουν δημιουργήσει ἕναν ἱστό μέσα στόν ὁποῖο οἱ ἠλίθιοι, ἀνεγκέφαλοι, ἀνόητοι, βλάκες (συμπληρῶστε τά ὑπόλοιπα κοσμητικά ἐπίθετα) Ἕλληνες εἶναι παγιδευμένοι σάν τήν μύγα πού τῆς ρουφάει τό αἷμα ἡ ἀράχνη.

Θά βρεθεῖ ἄραγε κανένας νά σπάσει τό ἀπόστημα τῶν ΜΚΟ;

ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ.

Διαφορετικά θά «σκίσω τά πτυχία μου».

Γιατί μόνο ἕνας ρομαντικός βλάκας θά ἤλπιζε κάτι τέτοιο.

Το τέλος του κόσμου, η συντέλεια και οι Έψιλον

Πάλι έρχεται η συντέλεια. Πάλι αρχίσανε όλοι τις καταχωρήσεις, τις δηλώσεις, τα βίντεο και γενικά τις αποδείξεις περί της συντέλειας.
Φυσικά δεν υπάρχει τίποτε σίγουρο. Όλοι αναπαράγουν αυτά που είδαν σε ένα βίντεο, ή διάβασαν σε ένα βιβλίο. Όλοι αναπαράγουν προσωπικές εκτιμήσεις «τραβώντας» και «κόβοντας» στοιχεία για να τα ταιριάξουν σε αυτό που θεωρούν σαν αληθινό.
Αναφέρονται οι Μάγιας, η πυραμίδα του Χέοπος, ο Σείριος, κομήτες, πλανήτης Χ, πλανήτης Νέμεσις, Νιμπίρου, Αρμαγεδώνες, αστεροειδείς, ηφαίστεια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Για πολλούς θα έρθουν και οι Έψιλον, αυτοί οι μυστηριώδεις τύποι, οι οποίοι δίνουν «εργολαβικά» και με θαυματουργό τρόπο πληροφορίες σε μερικούς, τους οποίους προφανώς επέλεξαν «έτσι». Και φυσικά θα σώσουν την Ελλάδα, παρά την θεαματική, μνημειώδη και ακατανίκητη βλακεία που μας δέρνει εδώ και πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια.
Όλες αυτές οι φαντασιόπληκτες προβλέψεις δίνουν λαβή στους κατεξοχήν φαντασιόπληκτους (όπως κάποιοι «καταξιωμένοι» αστρονόμοι) να βγαίνουν και να λένε ότι όλα αυτά είναι βλακείες. Βέβαια πριν μερικά χρόνια, οι ίδιοι έλεγαν ότι η ύπαρξη εξωγήινων είναι μία βλακεία ανόητων ανθρώπων. Σήμερα (παρασυρμένοι αναγκαστικά από το ρεύμα της εποχής) βεβαιώνουν ότι υπάρχουν εξωγήινοι. Αυτό είναι ένα τυπικό δείγμα ανθρώπινης αξιοπιστίας, ειδικά των «ειδικών».
Φυσικά εγώ δεν θα μπορούσα να αποτελέσω εξαίρεση σε όλα αυτά. Και εγώ θα σας πω την προσωπική μου εκτίμηση. Αλλά δεν θα σας πω ότι ο κόσμος θα καταστραφεί σε μερικές μέρες.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο ανόητο κατά την γνώμη μου από το να θέλεις να υποτάξεις το σύμπαν και τους νόμους που το διέπουν σε ανθρώπινες ημερομηνίες. Αυτό που γνωρίζω εγώ είναι ότι όταν κανένας δεν ήξερε τίποτε για καταστροφές και πλανήτες που θα μας εξαφάνιζαν, όταν κανένας δεν ασχολιόταν με καταστροφολογίες, υπήρχε ένας συγγραφέας ο οποίος έγραψε τα τελευταία βιβλία του στις αρχές της δεκαετίας του 1970, αφού πέθανε το 1977.
Ο συγγραφέας αναφέρει για δύο καταστροφές:
Η πρώτη θα συμβεί (σε άγνωστη ημερομηνία, όταν θα περάσουμε μέσα από τα δαχτυλίδια της Αλκυόνης, οπότε θα υπάρξουν μεγάλες αλλαγές στους φυσικούς νόμους. Ενημερωτικά σας αναφέρω ότι έχει ανακοινωθεί επίσημα ότι η γη πλησιάζει σε μία περιοχή του διαστήματος όπου υπάρχουν μεγάλα μαγνητικά ή ραδιενεργά πεδία. Μάλιστα η περιοχή  αναφέρεται σαν Αλκυόνη.
Ο παρακάτω χάρτης (δεν ξέρω ποιος ακριβώς τον έφτιαξε) δείχνει το πώς υποτίθεται ότι είναι αυτά τα δαχτυλίδια.

Το κείμενο για την Αλκυόνη μπορείτε να το διαβάσετε εδώ «Wordpress: ΑΛΚΥΟΝΗ» ή εδώ «Blogger: ΑΛΚΥΟΝΗ»

Η δεύτερη καταστροφή πρόκειται να έρθει από τον πλανήτη Ερκόλουμπους, τον οποίο ο συγγραφέας αναφέρει με αρκετές λεπτομέρειες. Στην εικόνα βλέπετε το σχεδιάγραμμα του πως θα συναντηθούν τα δύο ηλιακά συστήματα.

Ο πλανήτης αυτός είναι πέντε φορές μεγαλύτερος από τον Δία. Η ΝΑΣΑ έχει κάνει ήδη σχετικές αναφορές για ένα τέτοιο «άγνωστο» σώμα.
Αναφέρει επίσης ότι θα πλησιάσει την γη (και επομένως θα την καταστρέψει) κάπου γύρω στο 2.500. υπογραμμίζει μάλιστα ότι κανένας δεν ξέρει την ακριβή ημερομηνία της τελικής καταστροφής, αφού αυτή μπορεί να επιταχυνθεί ή να επιβραδυνθεί από Ανώτερους Νόμους, οι οποίοι δρουν έξω από την υποτυπώδη ανθρώπινη αντίληψη.
Περισσότερες πληροφορίες για τον Ερκόλουμπους μπορείτε να διαβάσετε εδώ: «Wordpress: Η εποχή του Υδροχόου, Ο Ερκόλουμπους, Η Συντέλεια.» ή εδώ: «Blogger: Η εποχή του Υδροχόου, Ο Ερκόλουμπους, Η Συντέλεια.».
Τέλος  υπάρχει μία αξιοσημείωτη λεπτομέρεια. Στον χάρτη για τον Ερκόλουμπους, χάρτη ο οποίος είναι σχεδιασμένος μάλλον πριν το 1970, υπάρχει ένας ενδιαφέρων πλανήτης, ο οποίος αναφέρεται σαν ΕΨΙΛΟΝ!!!
Δεν ξέρω αν είναι μία τυχαία συνωνυμία ή αν αυτήν την στιγμή σας αποκαλύπτω μία σημαντική πληροφορία, πάντως προσωπικά η πληροφορία αυτή μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Γενικά ο νοτιοαμερικανός συγγραφέας, «συμπαθεί» τους αρχαίους Έλληνες και μάλιστα λέει κάπου ότι οι αρχαίοι θεοί πρόκειται να ξανάρθουν μετά την μεγάλη καταστροφή.
Διαβάστε τα δύο κείμενα και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.

Μεγάλος αδελφός και Διαδίκτυο (και πάλι)

Πρίν ἀπό δύο μῆνες περίπου εἶχα ἀνεβάσει ἕνα κείμενο σχετικά μέ τόν «Μεγάλο Ἀδελφό». Ὁ τίτλος ἦταν "Μεγάλος Αδελφός και διαδίκτυο".
Ἐκεῖ ἔγραφα γιά τό πόσες πληροφορίες βάζουν οἱ ἄνθρωποι στό δίκτυο «ἔτσι» μόνο καί μόνο γιά νά ἀποκτήσουν «φίλους».
Σήμερα ἔπεσα ἐπάνω καί σέ ἕνα «δωρεάν» πρόγραμμα μετατροπῆς βίντεο. Προφανῶς δέν εἶναι τόσο δωρεάν, ἀφοῦ ζητάει πολλές πληροφορίες, περίεργα ἄχρηστες γιά ἕνα δωρεάν πρόγραμμα. Δεῖτε τήν εἰκόνα μέ τά στοιχεῖα καί θά καταλάβετε.

Καί ὄχι μόνον αὐτό. Ὅταν ἀποφάσισα νά μήν προχωρήσω στήν ἐγκατάσταση, αὐτό κυριολεκτικά ἀρνήθηκε. Τό «κουμπάκι» Χ ἐπάνω δεξιά στό παράθυρο δέν λειτουργοῦσε μέ τίποτα. Χρειάστηκε νά ἐπιστρατεύσω τήν Διαχείριση ἐργασιῶν, γιά νά καταφέρω νά τό σταματήσω μετά ἀπό ἀρκετή ὥρα.
Τό μόνο πού μένει εἶναι νά ἀρχίσουν νά κυκλοφοροῦν μηχανήματα πού θά ζητᾶνε δακτυλικό ἀποτύπωμα ἤ σκανάρισμα ματιοῦ. Καί τουλάχιστον λάπ-τόπ μέ σκανάρισμα ἀποτυπώματος γιά νά λειτουργήσει ἔχει ἤδη βγεῖ ἐδῶ καί χρόνια.