Οικογενειοκρατία: μια παγκόσμια πληγή

Στην πολύ αρχαία Ελλάδα κυβερνούσε ο βασιλιάς ή όπως λεγόταν αργότερα Τύραννος. Ήταν ένας άνθρωπος σοφός και ιερέας ταυτόχρονα [έννοιες ίδιες για την αρχαία εποχή], μεσολαβητής μεταξύ ουρανού και γης και δίκαιος δικαστής.
Επειδή όμως τέτοια άτομα δεν «παράγονται» εύκολα το πολίτευμα ξέπεσε και σήμερα έχει την έννοια της δικτατορίας.
Έπειτα στην αρχαία Ελλάδα άρχισαν να διοικούν οι Άριστοι [δηλαδή οι καλύτεροι]. Επρόκειτο για τους πιο μυαλωμένους ανθρώπους, οι οποίοι ελάμβαναν κατά το δυνατόν σωστές αποφάσεις.
Επειδή όμως ούτε και αυτών η «παραγωγή» είναι εύκολη [αφού οι σωστοί, δίκαιοι και τίμιοι άνθρωποι είναι είδος εν ανεπαρκεία] το πολίτευμα αυτό ξέπεσε επίσης και σήμερα έχει την έννοια της πλουτοκρατίας, αφού η λέξη διαστράφηκε και αριστοκράτης σημαίνει ουσιαστικά «καλομαθημένος και μεγαλωμένος στα πλούτη».
Έπειτα άρχισε να διοικεί ο Δήμος. Οι άνθρωποι μαζεύονταν όλοι μαζί και προσπαθούσαν να βγάλουν μία σωστή απόφαση. Πρόκειται για την αρχαία Δημοκρατία, η οποία έχει πολυδιαφημισθεί από το σημερινό διεφθαρμένο Σύστημα και χρησιμοποιείται σαν άλλοθι για οποιοδήποτε πολιτικο/οικονομικο/ηθικο/κοινωνικό έγκλημα.
Όμως η Δημοκρατία είναι ένα είδος διακυβέρνησης θνησιγενές και άχρηστο. Δεν μπορείς να βάλεις έναν όχλο να αποφασίσει τι πρέπει να γίνει. Ο λόγος είναι ότι η ανθρώπινη μάζα άγεται και φέρεται από τα πάθη της και πολύ εύκολα την πείθουν διάφορα άτομα που μπορούν να μιλάνε καλά και εντυπωσιακά.
Μια μέρα ο Διογένης προσπαθούσε να μιλήσει για ένα σοβαρό ζήτημα, αλλά κανείς δεν τον πρόσεχε. Άρχισε λοιπόν τα τερετίσματα σαν τα πουλιά και τα τζιτζίκια. Τότε μαζεύτηκαν πολλοί γύρω του και αυτός τους είπε: «Μυαλό που έχετε! Όταν πρόκειται για φλυαρίες τρέχετε αμέσως, αλλά όταν πρόκειται για σπουδαία ζητήματα τότε αμελείτε και καθυστερείτε».
Έτσι δημιουργήθηκε η τάξη των πολιτικών-σοφιστών. Και επειδή οι πολιτικοί εκπαιδεύτηκαν να μιλάνε καλά, να διαστρέφουν τις έννοιες των λέξεων, να λένε ανερυθρίαστα τερατώδη ψέματα και να συνεργάζονται άριστα με τους πλούσιους, γεννήθηκε η σημερινή μορφή διακυβέρνησης: η οικογενειοκρατία.
Μερικές οικογένειες [πχ Ρότσιλντ, Ροκφέλερ] κυβερνούν την παγκόσμια οικονομία. Μικρότερες οικογένειες [πχ Καραμανλής, Παπανδρέου] αναλαμβάνουν εργολαβικά την διακυβέρνηση της άτυχης χώρας τους.
Τέλος σαν βοηθητικά γρανάζια στον όλο μηχανισμό λειτουργούν όλο και μικρότερες οικογένειες, οι οποίες πολλές φορές θα προωθηθούν από το Σύστημα σαν νέοι και ελπιδοφόροι κυβερνήτες [πχ Τσίπρας]. Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι και η οικογένεια Κύρκου. Έπεσα τυχαία επάνω της ενώ έψαχνα κάτι άσχετο στο διαδίκτυο.
Πρώτος τη τάξει είναι ο Μιχαήλ Κύρκος [1893-1967]. Ήταν δημοσιογράφος και πολιτικός. Γεννήθηκε στο Σαμάκοβο της Ανατολικής Θράκης. Πρωταγωνίστησε στη ίδρυση της ΕΔΑ το 1951. Για να γεννηθείς το 1893 και να γίνεις δημοσιογράφος και πολιτικός σημαίνει ότι ο πατέρας σου ήταν το λιγότερο πλούσιος, αν όχι ήδη κάποιος πολιτικός.
Ακολουθεί ο γιός της οικογένειας, ο γνωστός Λεωνίδας Κύρκος [1924 - 2011], ο οποίος -ακολουθώντας το επάγγελμα του πατέρα του- διετέλεσε πρόεδρος του ΚΚΕ Εσωτερικού και της Ελληνικής Αριστεράς.
Τρίτος στην σειρά ο εγγονός της οικογένειας, ο άγνωστος [προς το παρόν τουλάχιστον] Μίλτος Κύρκος που έγινε ευρωβουλευτής με «Το Ποτάμι». Ο νέος δημοκράτης μένει στα Εξάρχεια, είναι υπάλληλος σε ένα κόμμα-παρωδία και προφανώς θα κληροδοτήσει στους απογόνους του το επικερδές επάγγελμα του «πάππου προς πάππου πολιτικού».
Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι και σωστοί δεν είναι σίγουρο ότι ο νέος βουλευτής θα ακολουθήσει οπωσδήποτε την πεπατημένη.
Όμως πρόκειται για ένα καλό παράδειγμα οικογενειοκρατίας, μίας από τις πολλές οικογένειες που αναπαράγονται και ευημερούν στον δύστυχο τόπο μας.