Ευχές[;] για το νέο έτος…

Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν iphone ούτε tablet.
Κάποτε τα παιδιά δεν φορούσαν σκουλαρίκια ούτε «χτυπούσαν» τατουάζ.
Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν Reebok και Nike με αερόσολες.
Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν Nintendo ούτε ήξεραν τι είναι το gaming.
Κάποτε τα παιδιά δεν είχαν flat-TiVi και τα όποια καρτούν έβλεπαν ήταν ζωγραφισμένα στο χέρι από ανθρώπους και όχι από υπολογιστές.
Κάποτε το πιο βίαιο καρτούν που έβλεπαν τα παιδιά ήταν οι γκάφες του λύκου όταν κυνηγούσε το μπίπ-μπιπ.
Κάποτε τα παιδιά [όσα ήταν τυχερά] έπαιρναν σαν δώρο παπούτσια ή ρούχα. Και τα πλούσια και τυχερά έπαιρναν μία μπάλα ή μία κούκλα.
Κάποτε τα παιδιά παίζανε [μέχρι αργά το βράδυ] στους δρόμους ποδόσφαιρο, κυνηγητό, γκαζές κλπ, χωρίς φόβο να τα χτυπήσουν αυτοκίνητα ή να τα πειράξουν κάποιοι ανώμαλοι.
Κάποτε τα παιδιά ήταν πανευτυχή όταν αγόραζαν από το περίπτερο μία μικρή σοκολάτα ή μία καραμέλα.
Κάποτε τα παιδιά κοιμόντουσαν τα καλοκαιρινά βράδια στις ταράτσες, στις αυλές ή με ανοιχτά παράθυρα στις μονοκατοικίες.
Κάποτε τα παιδιά ήταν «πετσί και κόκαλο» και δεν υπέφεραν από χοληστερίνη ή διαβήτη.
Κάποτε τα παιδιά γύριζαν και έλεγαν τα κάλαντα και κανένας δεν τα λήστευε.
Κάποτε τα παιδιά σηκώνονταν στο λεωφορείο για να κάτσει κάποιος γέρος.
Κάποτε τα παιδιά ήταν ακόμα παιδιά στα δεκαπέντε τους και όχι κακέκτυπα διεθνών «καλλιτεχνών».
Κάποτε…
Κάποτε…
Κάποτε…
Όντας 64 χρονών έχω ζήσει τέτοια ατμόσφαιρα ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. Μπορείτε να με κατηγορήσετε ότι θεωρώ την παλαιότερη εποχή σαν πιο καλή λόγω γηρατειών.
Πως μπορείς όμως να ευχηθείς «καλή χρονιά» ξέροντας αυτήν την διαφορά;