Κατ’ αρχήν το μεταφράζω στην γλώσσα του Νεοελλαντιστάν: «Η φωνή κάποιου που φωνάζει πολύ δυνατά μέσα στην έρημο».
Πάντοτε, κατά την τριακονταετή περίπου «θητεία» μου στα θέματα του «εσωτερικού ανθρώπου», σε κάποια γωνία του ψυχισμού μου υπάρχει μία «κατάσταση ερήμου».
Έχω ανακαλύψει μερικά χρήσιμα πράγματα και αυτή η ανακάλυψη δημιουργεί τεράστια πίεση. Και είμαι αναγκασμένος να την εκτονώνω προσπαθώντας να μιλήσω στους άλλους για αυτήν την ανακάλυψη.
Δεν προσπαθώ να τους βάλω με το ζόρι να αποδεχθούν τις απόψεις μου.
Δεν ενδιαφέρομαι να αποκτήσω φήμη.
Δεν στοχεύω σε ακόλουθους στο διαδίκτυο, ούτε και πολλά κλικ.
Δεν ψάχνω οπαδούς σε μία δική μου σχολή.
Με αφήνει αδιάφορο η πρόσβαση στα ΜΜΕ για την δεκαπεντάλεπτη δόξα και την επιβεβαίωση της «σοφίας» μου.
Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να καταλάβει κάποιος (έστω και ένας) τι λέω.
Και αυτό δημιουργεί ένα συναίσθημα απελπισίας, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι ελάχιστα άτομα (έως κανένα) θα καταφέρουν να αντιληφθούν αυτά που λέω.
Ο λόγος είναι ο ΚΑΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ μέσα στο κεφάλι μας. Ο ΝΟΥΣ μας δεν μας αφήνει να αντιληφθούμε εκείνο που ακούμε ή διαβάζουμε. Αρχίζει αμέσως να το συγκρίνει με όσα έχουμε διαβάσει και αποδεχθεί ως αληθινά, ενώ ταυτόχρονα σχηματίζει ήδη θετική ή αρνητική ιδέα. Και το χειρότερο έχει έτοιμη την «τρομερή» απάντησή του μόλις ο άλλος ανοίξει το στόμα του για να μιλήσει.
Αυτή η λειτουργία του ΚΑΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ είναι απίστευτα βίαιη και δεν σας αφήνει το παραμικρό περιθώριο να καταλάβετε κάτι έξω από τις πεποιθήσεις που σας έχουν εμφυτεύσει.
Λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους είσαστε ανίκανοι να λειτουργήσετε αυτόνομα και χωρίς τον διανοητικό δυνάστη σας.
Δείτε το βίντεο, σκεφτείτε λίγο την πληροφορία και καλές γιορτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου