Πομπώδεις άνθρωποι

Η αιτία του άρθρου βρίσκεται στην παρακάτω φωτογραφία. Κάποιος πέθανε στην παραλία. Οι φίλοι του έστησαν μία πομπώδη πλάκα, έβαλαν πλαστικά λουλούδια και ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ. Αδιάψευστος μάρτυρας η μαρμάρινη πλάκα που έχει ακόμα τις βίδες από τα πλαστικά λουλούδια. Και η ημερομηνία είναι πολύ πρόσφατη, μόλις το 2012.

Στους ανθρώπους αρέσουν τα μεγάλα λόγια, παρά το γεγονός ότι η λαϊκή σοφία προειδοποιεί: «Μεγάλη μπουκιά να φας μεγάλο λόγο να μην πεις».
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζούμε σε έναν πομπώδη πολιτισμό. Όλα είναι υπερβολικά από τις δηλώσεις των πολιτικών μέχρι τις διαφημίσεις στην τηλεόραση. Εκεί βέβαια που μπορεί να δοθεί Όσκαρ υπερβολής είναι στα ΜΜΕ που διεκτραγωδούν σε απίστευτο βαθμό μικρά και ασήμαντα γεγονότα.
Έτσι παντού και πάντοτε ακούω πομπώδεις και υπερβολικές εκφράσεις. Οι εκφράσεις αυτές γενικά «με βγάζουν από τα ρούχα μου» αλλά εκεί που τρελαίνομαι είναι κυρίως στις δηλώσεις του τύπου «δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ».
Φοβούμενοι τον θάνατο, ταυτίζονται άγρια με κάποιο θανατηφόρο γεγονός και αυτό το εκμεταλλεύονται ιδιαίτερα τα «προοδευτικά και δημοκρατικά» κόμματα με τους κατά καιρούς «ήρωες» των διαδηλώσεων και των καταλήψεων.
Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι «ήρωες» που δεν θα τους «ξεχάσετε ποτέ». Φυσικά τους ξεχνάτε την επόμενη στιγμή και τους ξαναθυμάστε όταν κάποιος πολιτικός έχει συμφέρον να τους θυμηθείτε.
Ο κατάλογος είναι μακρύς: από τον προ-χουντικό Λαμπράκη, τους μετα-χουντικούς Σταματία Κανελλοπούλου και Ιάκωβο Κουμή μέχρι τον σύγχρονο Γρηγορόπουλο, τον πιο πρόσφατο Τεμπονέρα και τους ακόμα πιο πρόσφατους πιτσιρικάδες/μαθητές «ήρωες» που ΦΥΣΙΚΑ πρέπει να κάνετε προσπάθεια για να τους θυμηθείτε, αν τους θυμηθείτε βέβαια.
Οι απόλυτα μηχανικοί σύγχρονοι άνθρωποι μπερδεύουν τις προσωπικές τους αδυναμίες και φοβίες με το συναίσθημα και ανάμεσα σε αυτούς που «δεν θα ξεχάσετε ποτέ» είναι πάντοτε και κάποιοι συγγενείς ή φίλοι που πέθαναν «κάπου και για κάποιον λόγο». Φυσικά τους θυμάστε όποτε σας βολέψει και φροντίζετε να τους ξεχνάτε γρήγορα. Ο λόγος είναι ότι τρέμετε τον θάνατο και προτιμάτε να μην τον αναφέρετε καν.
Απόδειξη;
Δεν ακούω ποτέ κανέναν να λέει «πέθανε» όταν αναφέρεται σε κάποιον φίλο ή συγγενή. Όλοι λένε πάντοτε «μας άφησε», «έφυγε» ή «κοιμήθηκε».
Πρόκειται για τις πολιτικά ορθές περιγραφές του θανάτου. όπως παλαιότερα έκαναν με την λέξη «καρκίνος». Πάντοτε άκουγα την φράση «έχει τον ξορκισμένο».
Φυσικά με την τρομερή αύξηση των περιστατικών του, ο καρκίνος είναι κάτι συνηθισμένο και έπαψε πια να είναι τόσο τρομερός, σε αντίθεση με τον ίδιο τον θάνατο που είναι κάτι απόλυτα τελεσίδικο.
ΦΥΣΙΚΑ, εσείς δεν ανήκετε στην κατηγορία των παραπάνω φοβιτσιάρηδων. Έτσι;