Η δικτατορία των πεποιθήσεων (τελευταίο)

Όπως ήταν αναμενόμενο, η σειρά αυτή των αναρτήσεων απέτυχε.
Όχι ότι ενδιαφέρομαι για αυτό (αφού ο στόχος μου ήταν διαφορετικός) αλλά η επισκεψιμότητα κατέβαινε με την αύξηση του αριθμού των αναρτήσεων. Έγιναν ελάχιστα λάικ και ελάχιστες ανατροφοδοτήσεις σε άλλες σελίδες.
Και ΚΥΡΙΩΣ δεν βρέθηκε ούτε ένας να αναρωτηθεί και να ρωτήσει: «Τι είναι τούτο ρε παιδί; Πως μπορούμε να αλλάξουμε αυτές τις πεποιθήσεις, αφού λες ότι είναι τόσο καταστροφικές; Και στο κάτω-κάτω αλλάζουν; Εγώ ποτέ δεν είχα ακούσει μέχρι τώρα για κάτι τέτοιο».
Και αυτό το τελευταίο ήταν ακόμα πιο αναμενόμενο για έναν απλό λόγο: αν μιλήσεις για πεποιθήσεις μιλάς για λάθη. Και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν θέλει να παραδεχθεί ότι κάνει λάθος. Όλοι προτιμάνε την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ροζ ψυχολογική/ανθρωπιστική δήθεν επανάσταση που ήρθε μαζί με τις ινδικές φιλοσοφίες και θρησκείες.
Όλοι κάνουν με ΜΗΧΑΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ότι τους έρχεται στο μυαλό (όσο κακό και αν προκαλούν στους άλλους) και μετά μιλάνε για θεούς, αγάπες, ευτυχίες, ανθρωπισμούς και άλλα τέτοια ωραία και γλυκανάλατα. Και αισθάνονται δικαιωμένοι, αφού σε αυτόν τον κόσμο «είσαι ότι δηλώσεις και είναι έτσι αν ΕΤΣΙ νομίζεις ότι είναι».
Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι προσωπικά έμαθα κάτι περισσότερο για αυτές τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΟΡΑΤΕΣ πεποιθήσεις, τις οποίες όλοι αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν έστω και σαν δυνατότητα.
Ο εγωισμός πλημυρίζει τα πάντα και πνίγει οποιοδήποτε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ σκίρτημα της ψυχής σας, επιτρέποντας μόνο να έχετε «ροζ όνειρα γεμάτα με καλές προθέσεις».
Αλλά θα πρέπει να ξέρετε ότι «το μονοπάτι που οδηγεί στην κόλαση είναι στρωμένο με αυτές τις καλές προθέσεις».
Αρνηθείτε το όσο θέλετε: την επιβεβαίωση σε αυτό που λέω την βλέπετε παντού γύρω σας.