Σύγχρονα παραμύθια (ανθρώπινη νοημοσύνη, συνέχεια)

Ένας φίλος έγραψε το παρακάτω σχόλιο, στο Αιέν Αριστεύειν, στην ανάρτηση «Σύγχρονα παραμύθια (ανθρώπινη νοημοσύνη)»:
Εἶστε ἐπιρρεπῆς εἶς τήν μαλακίαν ἤ άποσκοπεῖτε στό νά ἔχετε αὐτήν τήν εἰκόνα; Ἀγνοεῖτε παντελῶς ὅτι ἐπί τό πλεῖστον οἱ ἄνθρωποι ἀποφασίζουν συναισθηματικά καί ὄχι λογικά;
Πρόκειται για μία καλή ευκαιρία για να αναλύσω λίγο καλύτερα το πρώτο κείμενο.
Αυτό που αναφέρει ο αναγνώστης είναι και ο λόγος των αναρτήσεων αυτών: Γνωρίζω ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ  ότι οι άνθρωποι άγονται και φέρονται από το ανισόρροπο και μη λογικό συναίσθημά τους. Έτσι είτε θα δρουν συναισθηματικά είτε θα δρουν ξερά-διανοητικά. Και στις δύο περιπτώσεις η δράση τους θα είναι λάθος και θα έχει λάθος αποτελέσματα. Βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση αδυνατώντας να ισορροπήσουν το συναίσθημα με την λογική.
Ως εκ τούτου είναι εύκολα θύματα του ΕΓΩ τους, και οποιοσδήποτε μπορεί να παίξει μαζί τους  χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα λόγια.
Έτσι οι άνθρωποι-κοπάδι έχουν πειστεί (τους βολεύει κιόλας) ότι πάντα κάποιος άλλος φταίει για οτιδήποτε.
Για παράδειγμα ας υποθέσουμε ότι ο σχολιαστής με βρίζει με την εισαγωγή του σχολίου του. Μπορεί να είναι έτσι αλλά μπορεί και να μην είναι, γιατί πολλές φορές αυτό δεν είναι ξεκάθαρο.
Τότε εγώ διαβάζω το σχόλιο, φουντώνω και αρχίζω να τον βρίζω και εγώ. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα από αυτήν την συναισθηματική και μη λογική αντίδραση; Εάν με έβρισε τον στηρίζω σε αυτή του την δράση και του «επιτρέπω» να συνεχίσει.
Εάν δεν με έβριζε, αλλά έγραψε την εισαγωγή με σκοπό να δώσει έμφαση στην επόμενη πρόταση, τότε θα αισθανθεί προσβεβλημένος, αφού «δεν είχε τέτοια πρόθεση».
Ούτως ή άλλως το αποτέλεσμα θα είναι μία άχρηστη αντιδικία. Και αν μας ρωτήσετε μετά και τους δύο θα ισχυριστούμε ότι έχουμε δίκιο και ότι φταίει ο άλλος με αυτά που έγραψε.
Τώρα νομίζω ότι είναι πιο ξεκάθαρο. Εφαρμόστε το παράδειγμα σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας και θα πάρετε μία ιδέα του πράγματος.