Εξάλλου είναι γνωστό το φαινόμενο του «σπασμένου τηλέφωνου»: μια ιστορία υφίσταται μικρές αλλαγές κάθε φορά που λέγεται. Έτσι μετά από μερικές φορές μπορεί να καταντήσει τελείως αγνώριστη.
Ένα βασικό πρόβλημα που έχουμε είναι ότι ζούμε σε έναν διανοητικό κόσμο.
Παρά τις όποιες αντιρρήσεις μπορεί να έχουν όσοι αυτοθεωρούνται άθεοι, άπιστοι, υλιστές κλπ, και δηλώνουν ότι «πιστεύουν μόνο τα μάτια τους», τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σε αυτόν τον διανοητικό κόσμο, τον άπιαστο και αόρατο, ζούμε κυριολεκτικά μέσα στις σκέψεις μας.
Σε αυτόν τον κόσμο τα πάντα λειτουργούν σαν αντίθετα. Ψηλό και κοντό, όμορφο και άσχημο, καλό και κακό παλεύουν συνέχεια σε έναν αέναο κύκλο, όμοιο με αυτόν του Γιν και του Γιάγκ.
Τίποτε δεν είναι απόλυτα κακό ή απόλυτα καλό. Όμως εμείς πάντοτε του δίνουμε ακραίες έννοιες, γιατί αυτή είναι η λειτουργία του νου μας.
Επιπλέον έχουμε και μία άλλη διανοητική «ικανότητα». Ο νους μας συνδυάζει συνεχώς πράγματα. Έτσι μπορεί να φτιάξει ένα άλογο από έναν ψύλλο μόνο και μόνο γιατί τα άλογα μπορεί να έχουν ψύλλους.
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που καμία συζήτηση δεν φτάνει ποτέ σε ένα ουσιαστικό τέλος. Πάντοτε παρεκτρέπεται προς κάποια άλλη κατεύθυνση, μέσα σε ένα απέραντο πλέγμα πιθανοτήτων.
Έτσι ο Μεγάλος Αδελφός έχει δύο απόψεις, την ορατή και την αόρατη. Την υλική και την διανοητική.
Είναι πολύ δύσκολο να διαχωριστούν και να αναλυθούν οι δύο αυτές απόψεις.
Και δεν ξέρω αν αξίζει καν τον κόπο να συνεχίσω να προσπαθώ να διαλευκάνω το θέμα, όπως το βλέπω εγώ. Η αόρατη άποψη, η ψυχολογική, είναι ιδιαίτερα απεχθής στους ανθρώπους και την αποφεύγουν πάση θυσία.
Το πιθανότερο είναι ότι η ανάλυση θα γίνει τόσο περίπλοκη ώστε οι αναγνώστες θα πέσουν στην διανοητική παγίδα των αντιθέτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου