Ο πολιτισμός της καταστροφής

Περνώντας ἀπό τήν Πανεπιστημίου εἶδα μία ἀπό τίς μαρμάρινες ἐξόδους τοῦ μετρό. Κάποιοι εἶχαν σπάσει τά μαρμάρινα κάγκελα καί ἔπειτα  τά ἔβαψαν μέ ρόζ σπρέι. Τό θέαμα ἦταν ἄθλιο, ἄξιο ἀθλίων ἐπαναστατῶν τῆς δεκάρας.  Ὅπως ἄθλιο εἶναι καί τό θέαμα τῶν μαρμάρων στά κτίρια. Τά περίτεχνα σκαλίσματα στίς σκάλες καί στίς βάσεις τῶν ἀγαλμάτων ἔχουν ἀρχίσει νά ἐξαφανίζονται. Ἡ ὄξινη βροχή τά τρώει συνεχῶς. Τά μάρμαρα ἔχουν ἄγρια καί πορώδη ἐπιφάνεια. Κυριολεκτικά μπορεῖς νά γδαρθεῖς ἐκεῖ.
Τό ἄθλιο θέαμα συνεχίζεται στούς γύρω δρόμους μέ ὅλα αὐτά τά ἠλίθια γκράφιτι πού γεμίζουν κάθε κολώνα καί τοῖχο δημιουργώντας ἄλλο ἕνα ἄθλιο θέαμα. Οἱ περίφημοι αὐτοί «καλλιτέχνες» οἱ ὁποῖοι «ἐκφράζουν τόν ἑαυτό τους», δέν σέβονται οὔτε τά ἀρχαῖα. Κάποιοι ἔχουν ζωγραφίσει στόν πλαϊνό τοῖχο τῆς στοᾶς τοῦ Ἀττάλου ΜΕΣΑ στήν γραμμή τοῦ ἠλεκτρικοῦ. Ἔκαναν τόσον κόπο γιά νά σχεδιάσουν κάτι πού κανένας δέν βλέπει καί ἄν τό δεῖ δέν θά καταλάβει κανένα «μήνυμα». Τό μόνο πού κατάφεραν ἦταν νά ἀσκημίσουν τόν ἀρχαῖο τοῖχο μέ τίς τεράστιες ὀρθογώνιες πέτρες. Ἀλλά σίγουρα οἱ «καλλιτέχνες» θά αἰσθάνονται τρομεροί καί θά κοιμοῦνται πανευτυχεῖς.
Τό ἄθλιο ὅμως θέαμα συνεχίζεται καί στόν πεζόδρομο τῆς Ἀκρόπολης. Πολύ κοντά στόν δρόμο, ἐκτεθειμένο στίς καιρικές συνθῆκες καί στόν ὁποιονδήποτε περαστικό, ὑπάρχει ἕνα ψηφιδωτό. Ἀργοπεθαίνει ἐκεῖ περιμένοντας τόν ὁποιονδήποτε νά πάρει ἕνα «σουβενίρ». Ἤδη φαίνεται ὅτι κάποιος ἔχει σκαλίσει τά χώματα, πιθανόν, παίρνοντας ἕνα κομμάτι. Ἀλλά ποιός θά ἀσχοληθεῖ μέ τά ἀρχαῖα… Ὑπάρχουν σοβαρά θέματα νά ἀσχοληθοῦμε: μέ τήν ὁμαδάρα μας, μέ τό νέο ἅι-πόντ, μέ τό Τσάμπιονς λίγκ, μέ τό ποιός πήδηξε τήν Γκιούλμπαξε, μέ ἀναλύσεις γιά τό κόμμα μας, τό ὁποῖο μᾶς κρέμασε ἀλλά ἐμεῖς συνεχίζουμε νά τό ὑποστηρίζουμε, μέ τήν ἄνοδο τοῦ φασισμοῦ (ΧΑ ΧΑ ΧΑ) λές καί τόσα χρόνια κυβερνοῦσαν δημοκράτες κλπ, κλπ, κλπ.
Ζοῦμε σέ ἕναν πολιτισμό καταστροφῆς καί περνιόμαστε γιά πολιτισμένοι. Καί νομίζουμε ὅτι θά μεγαλώσουμε πολιτισμένα παιδιά (ΧΑ ΧΑ ΧΑ). Ὅταν τά ἀθῶα μικρά μεγαλώνουν μέ φρικτά κινούμενα σχέδια, μέ φρικτά παιχνίδια, μέ τήν μουσική τῶν συμμοριῶν (ράπ), μέ ἄσκημα γκράφιτι στούς τοίχους ἀκόμη καί τῶν σχολείων, μέ ἄσχημα κτίρια, μέ ἄσχημη καί βίαιη τηλεόραση, περιτριγυρισμένα ἀπό ἄσχημους ἀνθρώπους, ἔχετε τήν ἐντύπωση ὅτι θά βγοῦν ἐντάξει;
Τά παιδιά δέν διδάσκονται ἀπό αὐτά πού λέτε. Διδάσκονται μέ τό παράδειγμα. Φοβισμένοι καί ἐγωπαθεῖς γονεῖς θά μεγαλώσουν φοβισμένα καί ἐγωπαθῆ παιδιά. Καί σέ αὐτόν τόν ἄθλιο κακάσχημο πολιτισμό θά μεγαλώσουν παιδιά μέ ἄθλιο καί κακάσχημο ψυχισμό.
Ἀλλά φυσικά μέσα σέ αὐτήν τήν ἄθλια καί κακάσχημη «παγκόσμια κοινότητα» δέν θά μπορούσαμε νά ἀποτελοῦμε ἐξαίρεση.