Το στριφνό βιβλίο (ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ)

Με μάτι κακόβουλο. Και φαρμακερό (σαν πάνθηρας).  Αγριεμένο.

Σαν αρπακτικό που παραμονεύει για λεία.

Ρυθμοί, όπως σε ντοκιμαντέρ, αργοί. Καρέ, καρέ ο ιδιότροπος, κυλάει, χρόνος.

Αδρεναλίνη και σβέλτα αντανακλαστικά.

Αισθάνεσαι την γύρω χαρά. Την λύπη. Τον πόνο.

Ψυχοπλάκωμα.

Δεν ξέρεις αν αυτό που νοιώθεις είναι πραγματικό.

Μπα! λες: «της φαντασίας μου είναι».

Αλλά η στάση του άλλου δίνει μια περίεργη γεύση θλίψης.

Καταπιεστικής.

Και δεν μπορείς να κοροϊδεύεσαι άλλο. Αυτό είναι!

Ο πόνος!

Γίνεται δικός σου από μια περίεργη ιδιοτροπία της αντίληψης. Έστω και αν δεν ξέρεις την αιτία.

Νοιώθεις το ατελείωτο κύμα από μιζέριες και αγωνίες να εκπέμπεται από το ανθρώπινο κοπάδι.

Πόσοι στόχοι!

Ένας τρίχινος κόμπος πνίγει τον λαιμό και η ανάσα βγαίνει σφυριχτή.

Νύχια και τένοντες συσπώνται σε θανατερή έκταση.

Δόντια αποκαλύπτονται, μυτερά, σε φοβερό χαμόγελο.

Τα ρουθούνια ανιχνεύουν την μυρωδιά του θύματος.

Το ένστικτο σε κυριεύει και θες να επιτεθείς.

Με γοργόφτερο χέρι να κόψεις τον ομφάλιο λώρο που τροφοδοτεί με αγωνία τον καταπιεσμένο.

Όμως η εμπειρία μέσα στο χρόνο είναι αποκαρδιωτική.

Το θύμα θα αρνηθεί την αλήθεια σου.

Θα φοβηθεί την ελευθερία του.

Θα σφίξει και άλλο τα δεσμά του.

Και το χειρότερο θα ξεχάσει ότι προσπάθησες να τον ελευθερώσεις.

Και το χειρότερο θα διαστρέψει αυτά που του είπες σε φρικτό ψέμα.

Η μυρωδιά του ύπνου κάτω από τον πόνο στο φανερώνει αυτό.

Και το άγριο ζώο μέσα σου κουλουριάζεται… απελπισμένο… εγκαταλείποντας το κυνήγι.

Και ο τρίχινος κόμπος λύνεται σε ένα δάκρυ.

Και εσύ καμώνεσαι πως σκόνη, τάχατες, μπήκε στα μάτια σου.

Για να μην σε νομίσουν για τρελό που κλαίει αναίτια…