Περί αλατιού

Τό ἁλάτι εἶναι ἕνα ἀπαραίτητο στοιχεῖο. Συνιστᾶται εἰδικά ἄν ἔχει κανείς χαμηλή πίεση. Σέ περιοχές πού εἶναι πολύ θερμές ἔχει τήν ἴδια ἀξία μέ τό φαγητό, γιατί χωρίς αὐτό μπορεῖ νά πεθάνει κανείς.

Στά μηχανοστάσια τῶν ποντοπόρων καραβιῶν ὑπάρχουν χαπάκια μέ ἅλατα γιά τήν περίπτωση πού κάποιος αἰσθανθεῖ ἀδυναμία λόγω τῆς ζέστης καί τοῦ ἱδρώτα.

Ἐγώ ὁ ἴδιος, κάποτε στήν Κρήτη, αἰσθανόμουν ἀδύναμος μέ «κομμένα πόδια». Ἔκανε πολύ ζέστη καί μέσα στόν χῶρο τῶν μηχανῶν τοῦ ἐργοστασίου ἔφτανε τούς 42 βαθμούς. Πῆγα καί ἔφαγα λίγο ἁλάτι. Ἔγινε κάτι τό ἀπίστευτο. Ἐκτός τοῦ ὅτι μου πέρασε ἀμέσως ἡ ἀδυναμία, τό ἁλάτι εἶχε μία γλυκιά γεύση στό στόμα μου. Τήν θυμᾶμαι ἀκόμα!

Οἱ ὑγιεινιστές πηγαίνουν στό ἀντίθετο ἄκρο ἀφαιρώντας το τελείως ἀπό τήν διατροφή τους. Κάποιο γνωστό ζευγάρι πού ἔχω, μαγειρεύει μόνιμα χωρίς ἁλάτι γιά νά εἶναι τό φαγητό ὑγιεινότερο. Τελικά καί οἱ δυό ἔχουν μόνιμα χαμηλή πίεση. Βέβαια μπορεῖ ἡ αἰτία νά εἶναι καί διαφορετική, ἀλλά αὐτό ἀποτελεῖ κάποια ἔνδειξη.

Τό πρόβλημα ξεκινάει ἀπό τόν σύγχρονο πολιτισμό μας πού κονσερβοποιεῖ τά πάντα χρησιμοποιώντας ὑπερβολικές ποσότητες.

Τότε ἀρχίζουν προβλήματα ὑγείας πού σχετίζονται μέ τήν ὑπερβολική κατανάλωση ἁλατιοῦ ὅπως γαστρικό ἕλκος, ἕλκος τοῦ δωδεκαδακτύλου, ὑπέρταση, καρδιακή προσβολή, ἐγκεφαλικά ἐπεισόδια, ἀτροφική γαστρίτιδα καί καρκίνο τοῦ στομάχου.

Ὅπως ἔλεγαν καί οἱ πρόγονοί μας «Πᾶν μέτρον ἄριστον».