Πένθος ή φόβος;

Πένθος δεν υπάρχει. Εκείνο που υπάρχει είναι ο φόβος για το άγνωστο, ο φόβος για την ζωή μας και η λύπη γιατί χάνουμε ένα «αγαπημένο παιχνίδι».

Φόβος για το άγνωστο: Οι άνθρωποι φοβούνται εκείνο που δεν γνωρίζουν. Και ο θάνατος είναι ένα ΜΥΣΤΗΡΙΟ.

Οι άνθρωποι, παρά τα όσα λένε περί πίστης στον θεό κλπ, είναι ουσιαστικά άθεοι. Ο θεός τους βολεύει μέχρι να υπάρξει πρόβλημα. Τότε αρχίζουν να κλαίνε και να οδύρονται που τους έτυχε κάτι που ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ. Και κανείς δεν αναρωτιέται ότι για να τους τύχει, ΕΠΡΕΠΕ να συμβεί, αφού σύμφωνα με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους ο θεός είναι δίκαιος.

Το ότι πρακτικά οι άνθρωποι είναι υλιστές, παρά τα όσα λένε, φαίνεται και από το παρακάτω περιστατικό:

Ένας συνάδελφος «βαμμένος» χριστιανός ορθόδοξος είχε πάει στον Άθω. Όταν επέστρεψε περιέγραφε σε έναν άλλον για την ωραία ατμόσφαιρα του χώρου, την ψυχική ανάταση που αισθανόταν, για την ηρεμία, τις ψαλμωδίες κλπ. Και συμπλήρωσε επί λέξει:

-Να πας και να πάρεις και τον γιό σου (ήταν δεκαπεντάρης τότε). Αλλά πρόσεξε να μην κολλήσει ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΣΕΙΣ.

Με λίγα λόγια θεωρούσε ότι το να πάει ο γιός του να γίνει καλόγερος και να «κερδίσει την αιώνια ζωή» ήταν δευτερευούσης σημασίας μπροστά στο γεγονός ότι δεν θα έμενε μαζί του, για να παντρευτεί και να του κάνει εγγόνια και ΦΥΣΙΚΑ να τον φροντίζει όταν γεράσει. Θεωρούσε ότι έχανε το παιδί του αν αυτό προσπαθούσε να μπει στον παράδεισο, κάτι που κανονικά θα έπρεπε να εύχεται ολόψυχα και να το ωθεί προς αυτήν την κατεύθυνση.

Φόβος για τον θάνατο: όλοι έχουν την αίσθηση ότι θα ζήσουν αιώνια. Κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει ότι:

~Γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε.

~Κάθε στιγμή που περνάει ερχόμαστε και πιο κοντά στο φυσικό μας τέλος.

~Έχουμε ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΖΩΗΣ, γιατί μπορεί την επόμενη στιγμή να είμαστε πεθαμένοι για οποιονδήποτε λόγο όπως: τρακάραμε, πάθαμε καρδιακή προσβολή ή ηλεκτροπληξία, έγινε σεισμός και μας πλάκωσε το κτίριο, μας σκότωσαν στον δρόμο, πνιγήκαμε με το ίδιο μας το σάλιο κλπ, κλπ, κλπ.

Το ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο φαίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο αναφέρονται σε αυτόν που πέθανε:

~Κοιμήθηκε.

~Ταξίδεψε.

~Έφυγε.

~Μας άφησε.

~Απεδήμησε εις Κύριον.

Προσπαθούν με την λεκτική ωραιοποίηση να εξορκίσουν το αναπόφευκτο μπροστά στο οποίο πανικοβάλλονται. Ακριβώς όπως οι παλαιότεροι που δεν ανέφεραν ποτέ την λέξη καρκίνος: Πέθανε από τον ξορκισμένο.

Αυτός ακριβώς ο φόβος είναι άλλη μία απόδειξη ότι οι άνθρωποι είναι άπιστοι και υλιστές, παρά τις όποιες διαβεβαιώσεις τους περί του αντιθέτου.

Λύπη για το «αγαπημένο παιχνίδι»: οι άνθρωποι είμαστε όντα της συνήθειας. Έχουμε την τάση για ισχυρό ψυχολογικό εθισμό σε οτιδήποτε.

Αυτή είναι και η βάση του εθισμού στα ναρκωτικά, τον τζόγο, το αλκοόλ, το τσιγάρο, το φαγητό κλπ. Για να το καταλάβετε αυτό, δεν έχετε παρά να προσπαθήσετε να αλλάξετε μία μικρή συνήθεια που έχετε. Ας πούμε να πίνετε καφέ το πρωί της Κυριακής καθισμένοι στην βεράντα. Αντί για αυτό καθίστε να τον πιείτε στην κουζίνα. Ή φάτε πρώτα το κουλουράκι σας και μετά πιείτε τον καφέ χωρίς να το τρώτε στα ενδιάμεσα για να ανακατεύετε τις γεύσεις. Αλλάξτε τέλος πάντων κάτι απλό που έχετε συνηθίσει να κάνετε. Θα αισθανθείτε απίστευτα άβολα. Και ο λόγος είναι ότι δεν έχετε ακολουθήσει την «πεπατημένη».

Αν αυτό σας συμβαίνει για ένα κουλουράκι, φανταστείτε τι θα σας συμβεί αν δεν μπορείτε να ικανοποιήσετε την «συνήθεια του να βλέπετε και να ζείτε με τον δικό σας άνθρωπο».

Αν επιπλέον προσθέσετε τον φόβο για το άγνωστο και τον θάνατο τότε θα έχετε ολόκληρη «την εικόνα».

Μην διαμαρτυρηθείτε, που συγκρίνω ένα κουλουράκι με το παιδί σας, τον πατέρα σας, τον σύζυγό σας κλπ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ είτε σας αρέσει είτε όχι στα σκοτεινά και ανεξερεύνητα επίπεδα του υποσυνείδητού μας συμβαίνει ακριβώς έτσι. Ψυχολογικά αισθανόμαστε το κέντρο βαρύτητος του σύμπαντος και ΟΛΑ πρέπει να περιφέρονται γύρω μας και να μας εξυπηρετούν.

Αντίθετα θα έπρεπε οι άνθρωποι να έχουν άλλη αντιμετώπιση στον θάνατο:

~Αν πέθανε ένας γέρος να χαίρονται που πέθανε πλήρης ημερών.

~Αν πέθανε κάποιος νέος, να χαίρονται που πέθανε χωρίς να υποφέρει.

~Αν πέθανε υποφέροντας, να χαίρονται που επιτέλους σταμάτησε να υποφέρει.

~

~

~

Μπορείτε να προσθέσετε πολλές υπο-περιπτώσεις στον κατάλογο, γιατί ζούμε σε έναν διανοητικό κόσμο. Και στον κόσμο του νου λειτουργούν πάντοτε τα αντίθετα: άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, όμορφο-άσχημο, πάνω-κάτω, μέσα-έξω, ζεστό-κρύο, αγάπη-μίσος κλπ.Ποτέ τίποτε δεν είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό. Πάντοτε θα βρείτε μια σταγόνα από το αντίθετό του, μέσα του.

Στο κόσμο του νου είμαστε υπερ-ήρωες:

Είμαστε ΠΙΟ έξυπνοι, όμορφοι, επιτυχημένοι, καλοί, τίμιοι κλπ από τους άλλους

Τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ υπάρχοντα είναι ΠΙΟ σημαντικά από οτιδήποτε άλλο. Λέμε το παιδί ΜΟΥ, το σπίτι ΜΟΥ, το αμάξι ΜΟΥ, η δουλειά ΜΟΥ, η υγεία ΜΟΥ, οι φίλοι ΜΟΥ, οι ΙΔΕΕΣ ΜΟΥ κλπ, κλπ, κλπ.

Έτσι όταν έρχεται ο θάνατος να σου στερήσει ένα αγαπημένο ον, σε κατεβάζει από τον θρόνο σου, σε φέρνει αντιμέτωπο με τον δικό σου αναπόφευκτο χαμό (σου θυμίζει ότι υπάρχει θάνατος), σου στερεί το «ΔΙΚΟ ΣΟΥ» στο οποίο στηριζόσουν ψυχολογικά.

Και το χειρότερο σε φέρνει αντιμέτωπο με τις τύψεις. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο είδος τύψεων που έχουν να κάνουν όχι με τον άνθρωπο που χάνεις αλλά με το τι έκανες εσύ σε σχέση με αυτόν τον άνθρωπο.

Αλλά το σίγουρο είναι οι άνθρωποι αποφεύγοντας τις προσωπικές τους ευθύνες, μετασχηματίζουν τις τύψεις αυτές σε «πόνο» για το αγαπημένο πρόσωπο που χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα. Κλαίνε και οδύρονται «κουκουλώνοντας» έτσι την ευθύνη τους και αυτό που την φέρνει στο φως της ημέρας.

Υπάρχει και μία άλλη παράμετρος που δίνει περίεργες διαστάσεις στο θέμα. Οι άνθρωποι αγαπάνε τους πόνους τους και δεν τους αποχωρίζονται με τίποτε. Έτσι πολλοί θα αντιδράσουν σε αυτό που γράφω γιατί δεν θα δέχονταν με τίποτε να απαρνηθούν την «χαρά» και την «ευχαρίστηση» να περιγράψουν ΥΠΕΡΗΦΑΝΑ στους άλλους το πόσο πολύ πόνεσαν για τον χαμό του προσφιλούς προσώπου, για το πόσο υποφέρουν και για το πόσο τους λείπει.

Έχετε προσέξει πόσο ευχαριστιέται ο κόσμος όταν περιγράφει ακούραστα για ώρες τα βάσανά του, τις αρρώστιες που πέρασε, το πόσο τον κορόιδεψαν ενώ αυτός ήταν τόσο καλός κλπ; Αυτό ονομάζεται «ψυχολογικό τραγούδι» και θα κάνω κάποια καταχώρηση στο μέλλον για αυτό το θέμα.

Σταματάω γιατί ήδη έγραψα πολλά και ήδη οι περισσότεροι θα χαθούν στις λεπτομέρειες του κειμένου.