Σιχτὶρ δημοσιογράφοι και τηλεθεατές

Κλαῖνε καὶ ὀδύρονται οἱ δημοσιογράφοι.

Μήπως φωνάζουν ποῦ δὲν ἔχουμε κυβέρνηση;

Μήπως φωνάζουν γιὰ τὴν ἀκρίβεια καὶ τὴν ἀνεργία;

Μήπως φωνάζουν που οἱ Τοῦρκοι "ἦρθαν γιὰ μπάνια" στὸ Σούνιο;

Μήπως φωνάζουν γιὰ τὰ παιδάκια στὴν Γάζα;

Μήπως φωνάζουν γιὰ τὸν φασίστα τὸν μπάτσο που χαροπαλεύει στὴν ἡλικία τῶν 20 ἐτῶν;

Μήπως φωνάζουν γιὰ τὸν δεκαπεντάχρονο ἀπὸ τὰ ἀνατολικὰ προάστια που πάλευε (Θεέ μου!) γιὰ τὰ δίκια τοῦ λαοῦ;

Ὄχι βέβαια.

ΧΕΣΤΗΚΑΝΕ οἱ δημοσιογράφοι γιὰ ὅλα αὐτά.

Τὸ σημαντικὸ σήμερα εἶναι ὁ βιομήχανος καὶ πόσα θέλουν οἱ ἀπαγωγεῖς.

Στὰ κορόϊδα ποὺ κάθονται καὶ τρῶνε τὸν σανὸ ποὺ τοὺς σερβίρουν τὰ κανάλια ἔχω νὰ πῶ τὸ ἑξῆς:

Προσέξτε πὼς γίνονται τὰ ρεπορτὰζ γιὰ τὴν ἀπαγωγή. Προσέξτε τὰ λόγια, τὶς μουσικὲς ἐπενδύσεις, τὰ πλάνα ἀπὸ σπίτια καὶ πρόσωπα. Θὰ διαπιστώσετε (ἂν βέβαια ὁ ἐγκέφαλός σας δὲν ἔχει γίνει ἀκόμη ζελέ) ὅτι ἡ μόνη διαφορὰ ἀπὸ τὰ ἀνάλογα ρεπορτὰζ γιὰ τὴν Γάζα, τὸν ἀστυνόμο καὶ τὸν δεκαπεντάχρονο εἶναι ἡ ἀναγκαστικὴ ἀλλαγὴ στὰ ὀνόματα καὶ στὶς εἰκόνες. Ἡ δομὴ καὶ ἡ φιλοσοφία παραμένει ἡ ἴδια. Τὸ θέμα εἶναι νὰ πουλᾶμε φύκια γιὰ μεταξωτὲς κορδέλες στοὺς ἀνεγκέφαλους τηλεθεατές.

Σιχτίρ...