Επιτέλους ΨΟΦΗΣΕ

Μόλις γύρισα ἀπό μία μαραθώνια συνάντηση μέ τήν ἀνθρώπινη «καλοσύνη». 
Ἡ πεθερά μου τά κατάφερε τελικά καί μετά ἀπό μία ἑξάχρονη φυλάκιση (κυριολεκτικά) στό κρεβάτι τοῦ γηροκομείου κυριολεκτικά ψόφησε.
Ὄχι δέν γράφω λάθος λέξη, οὔτε τήν γράφω ὑποτιμητικά. Γράφω τήν λέξη πού ἀντιστοιχεῖ στήν πραγματικότητα, γιατί τό λείψανο πού εἶχε μείνει πάνω στό κρεβάτι γιά ἕξι χρόνια δέν μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ΠΛΕΟΝ ἄνθρωπος. Ἦταν ἕνα… "κάτι" (ζῶο νά τό πῶ; πτῶμα νά τό πῶ;) ποῦ τρεφόταν μέ ἀηδίες, εἶχε μόνιμα καθετήρα γιά τά οὔρα, χεζόταν ἐπάνω του καί κάθε τόσο γιά τιμωρία (γιά τήν τόσο ὡραία ζωή που ζοῦσε) τό ἔτρεχαν στά νοσοκομεῖα ὅπου ὑπέφερε τά πάνδεινα ἀπό τούς ὀρούς, τίς ἐξετάσεις καί τίς μεταγγίσεις.
Τήν τελευταία φορᾶ της ἔσπαγαν οἱ φλέβες καί της ἄλλαζαν χέρι γιατί πρηζόταν ἀπό τόν ὀρό. Βογκοῦσε κάθε τόσο ἀπό τόν πόνο μέ τίς συνεχεῖς ἐξετάσεις αἵματος. Ὑπέφερε ξαπλωμένη ἀνάσκελα, πιασμένη ἀπό τήν ἀκινησία. Ἔχωνα τό χέρι μου κάτω ἀπό αὐτήν τήν σακούλα ἀπό μελανιασμένο δέρμα καί κόκαλα, σπρώχνοντας τό πέρα δώθε καί μετά βγάζοντας το. Ξεκινοῦσα ἀπό τήν πλάτη καί κατέβαινα μέχρι τήν μέση της. Αὐτή ἡ ἁπλή πίεση τήν ἀνακούφιζε τόσο πού κοιμόταν ἀμέσως.
Καί τό τραγικό ἦταν ὅτι ἀντιλαμβανόταν τά πάντα. Ἁπλά δέν μποροῦσε νά διαμαρτυρηθεῖ, νά σηκωθεῖ, νά ἀλλάξει πλευρό, νά τεντωθεῖ… Ὅλα αὐτά τά μικρά καί πολύτιμα πού κανείς δέν τούς δίνει σημασία.

Τό θέμα εἶναι φιλοσοφικό. Ἡ θρησκεία μας (σωστή ἤ ὄχι) περιέχει μία παναθρώπινη ἀλήθεια: ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ἐκεῖνο ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ νά σοῦ κάνουν.
Ὄχι κυρίες καί κύριοι.
Ὅταν γεράσω κι ἡ βαρύτητα μέ ἐμποδίσει ἀπό τό νά σηκώνομαι ἀπό τό κρεβάτι καί νά κυκλοφοράω, νά βλέπω τηλεόραση καί νά πηγαίνω γιά ψώνια…
Ὅταν γεράσω κι ἡ βαρύτητα μέ ἐμποδίσει ἀπό τό νά μπορῶ νά μαγειρεύω καί νά σκουπίζω, νά πηγαίνω στήν λαϊκή, στόν σινεμά καί στό περίπτερο…
Ὅταν γεράσω κι ἡ βαρύτητα μέ ἐμποδίσει ἀπό τό νά διαβάζω καί φυσικά νά καταλαβαίνω αὐτό πού διαβάζω…
Ὅταν γεράσω κι ἡ βαρύτητα μέ ἐμποδίσει ἀπό τό νά μιλάω καί νά τσακώνομαι…
Ὅταν γεράσω κι ἡ βαρύτητα μέ ἐμποδίσει ἀπό τό νά πηγαίνω στήν θάλασσα γιά μπάνιο ἤ νά ἁπλά νά βγαίνω ἔξω ὅταν βαριέμαι…
Ὅταν γεράσω κι ἡ βαρύτητα μέ ἐμποδίσει ἀπό τό νά περπατάω στήν βροχή, τό κρύο καί τόν ἀέρα…
Ὅταν γεράσω κι ἡ βαρύτητα μέ ἐμποδίσει ἀπό τό νά χέζω καί νά κατουράω ὅποτε θέλω…
Ὅταν γεράσω κι ἡ βαρύτητα μέ ἐμποδίσει ἀπό τό νά κάνω ὅτι θέλω ἤ νά τρώγω ὅτι μου ἀρέσει…

Τότε ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.
Θέλω νά μέ μισοῦν ὅλοι καί νά μέ ἀφήσουν νά πεθάνω.

Γιά σκεφτεῖτε τί συμβαίνει ὅταν εἴσαστε καρφωμένοι σέ ἕνα κρεβάτι:
-Τό σῶμα σας λιώνει ἀπό τήν ἀκινησία.
-Τό μυαλό σας λιώνει ἀπό ἔλλειψη ἐντυπώσεων.
-Ὑποφέρετε ἀπό πόνους.
-Δέν μπορεῖτε νά διαμαρτυρηθεῖτε ἄν πονᾶτε.
-Δέν μπορεῖτε νά ξύσετε τό μάγουλό σας πού ἔχει φαγούρα.
-Δέν μπορεῖτε νά σκεπαστεῖτε ἤ νά ξεσκεπαστεῖτε ἀνάλογα μέ τήν θερμοκρασία.
-Δέν μπορεῖτε νά ἐπικοινωνήσετε μέ ἄλλους ἀνθρώπους, παρά ἡ μόνη σας συντροφιά στίς ἀτελείωτες ὧρες τῆς ἀναπηρικῆς μοναξιᾶς σας εἶναι κάποιος ἤδη μισότρελλος γέρος.

Ποιά εἶναι ἡ μόνη ἀνταμοιβή ποῦ σας ἐπιφυλάσσει αὐτή ἡ κατάσταση;

Ὅταν κάποτε ἐπιτέλους τό σῶμα σας ἀρχίσει νά σβήνει ἀπό ἀρρώστια ἤ ἀπό τήν ἀναγκαστικά κακή διατροφή τοῦ ἱδρύματος, οἱ συγγενεῖς τρέχουν καί σέ πᾶνε στό νοσοκομεῖο. Ἐκεῖ σέ τρυπᾶνε, σέ παιδεύουν, σέ κάνουν πειραματόζωο μέ τά φάρμακα καί τελικά καταφέρνουν νά σέ ξαναζωντανέψουν, τόσο ὥστε νά μπορέσεις νά ὑποφέρεις ΑΛΛΟΝ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ.

Ἄν ὁ σκύλος σας ἦταν σέ αὐτήν τήν κατάσταση θά του κάνατε μία ἔνεση γιά νά πάψει νά ὑποφέρει. Οἱ ἄνθρωποί σας ὅμως εἶναι κατώτεροι καί ἀπό τά σκυλιά. Πρέπει νά παραμένουν ζωντανοί, βογκώντας καί ὑποφέροντας σωματικά, ψυχικά καί πνευματικά μέχρι κάποτε νά καταφέρουν νά πεθάνουν.

Καί ἐκεῖνο πού μου τήν δίνει περισσότερο ἀπό ὅλα, ἐκεῖνο πού μέ ἐξαγριώνει εἶναι ὅτι ὅλα αὐτά γίνονται στό ὄνομα τῆς ἀγάπης.
Τότε βρίσκουν ὅλοι νά ἐκδηλώσουν τήν ἀγάπη τους. ΦΥΣΙΚΑ δέν εἶναι αὐτοί πού ὑποφέρουν. Αὐτοί φυσικά πᾶνε τίς βόλτες τους, τρῶνε, πίνουν, διασκεδάζουν καί κάπου κάπου ἔρχονται καί στό γηροκομεῖο-νταχάου ἡ στό νοσοκομεῖο-ἄουσβιτς γιά νά διαδηλώσουν στούς ἄλλους ἐπισκέπτες πόσο πολύ ἀγαπᾶνε «τόν ἄνθρωπό τους» καί φυσικά νά πάρουν τήν σχετική ἐπιβεβαίωση.
ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΤΕ "ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ" ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΑΣ ΡΩΤΗΣΩ: "ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΑΤΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ; ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΑΤΕ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ;"

Ζοῦμε σέ μία φρικτή ἐποχή. Ὅλες οἱ ἔννοιες καί οἱ λέξεις ἔχουν διαστρεβλωθεῖ. Ἡ ἰατρική ἐπιστήμη ὑποτίθεται ὅτι ἔχει σάν σκοπό νά σέ κάνει καλά καί νά σοῦ δίνει ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΔΥΝΑΤΟΝ ποιότητα ζωῆς. Σήμερα ὅμως ἡ ἰατρική παίζει τόν ρόλο τοῦ Θεοῦ καί χρησιμεύει μόνο γιά νά διατηρεῖ ζωντανά πτώματα μέσα σέ κρεματόρια ἐν ὀνόματι τῆς ἀμφίβολης «ἀνθρωπιᾶς» μας.
Χιλιάδες μπουκάλες αἷμα, ὀροί, φάρμακα, φαγητά καί ἐφόδια καταναλώνονται γιά νά συντηροῦν νεκροζώντανα λείψανα σέ κατάσταση πόνου, φρίκης καί ἀπόγνωσης, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΕΨΟΥΝ, τήν στιγμή πού παγκοσμίως μικρά παιδιά καί νέοι ἄνθρωποι πεθαίνουν ἐπειδή στήν περιοχή τους δέν ὑπάρχει ἕνα ἁπλό ἀντιβιοτικό.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ νά ἀνήκω στήν «ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ».
ΘΕΛΩ νά ἀνήκω στήν σκληρή κοινωνία τῶν ζώων, τά ὁποία εἶναι ἀρκετά πολιτισμένα ὥστε νά σέ ἀφήσουν νά πεθάνεις ὅταν ἔρθει ἡ ὥρα σου.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΜΕ ΜΙΣΟΥΝ ΟΛΟΙ...
Αὐτός εἶναι ὁ μοναδικός τρόπος νά ΠΕΘΑΝΩ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ καί ὄχι νά ΨΟΦΗΣΩ ΣΑΝ ΖΩΟ...