ΑΝ, παρωδία από τον Βάρναλη

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις

όταν οι άλλοι σου κάνουνε τον γνωστικό, κι όλοι σε λένε φταίχτη.

Αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δεν σε πιστεύουν,

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων.

Κι αν το κακό που πας να κάνεις δεν το αναβάλλεις

κι αν σ^’ όσα ψέματα σου λένε με πιότερ’ απανταίνεις.

Κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δεν σε μισούνε

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις

Κι αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το νιτερέσο.

Το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις τον νικητή,

μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις.

Αν ότι γράφεις κι ότι λες , το ξαναλέν κ^’ οι άλλοι γι^’ αληθινό

-να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη-

Αν λόγια και έργα σου καπνό ο δυνατός αέρας τα διαβολοσκορπά

και συ ξαναμολάς καινούρια.

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα

και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις

Κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι 

και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο τόχεις. 

Αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις γεράσανε

κι όμως εσύ τα στύβεις ν^’ αποδίδουν.

Αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

κι όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός» εσύ φωνάζεις «πίσω»!

Αν στην πλεμπάγια να μιλά αρνείται η αρετή σου

κι όταν ζυγώνεις δυνατούς στα δυο λυγάς τη μέση

Κι αν μήτε φίλους μήτ’ εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν.

Αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο αν κάνεις το κακό η ψυχή σου γαληνεύει.

Δικιά σου θα ‘ναι τούτ’ η Γης μ^’ όλα τα κάλλη πού ^‘χει

κι^’ έξοχος θα ‘σαι Κύριος, αλλ^’ Άνθρωπος δεν θα ‘σαι.