Αυτό ίσως να αληθεύει εν μέρει.
Όμως (εγώ τουλάχιστον) θυμάμαι ότι ελάχιστα από τα κυκλοφορούντα τραγούδια μου έκαναν εντύπωση όταν ήμουνα νέος. Πολλά από τα «χιτς» της εποχής (ελληνικά αλλά κυρίως ξένα) με άφηναν παντελώς αδιάφορο. Σε αυτήν την όχι μεγάλη ομάδα τραγουδιών ανήκει και «Η μπαλάντα του Ούρι».
Απαλή, μελαγχολική μουσική που σε ταξιδεύει σε μέρη άγνωστα και ονειρεμένα. Μουσική που μυρίζει Ελλάδα και θάλασσα. Πραγματική μουσική ουδεμία σχέση έχουσα με τα μίας χρήσεως νεοελληνικά γυφτο-ροκ τραγούδια του είδους «Πάρε με αγκαλιά να μην πατήσω τα γυαλιά» ή «εγώ δεν πάω μέγαρο θα είμαι με τον παίδαρο».
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ακούσατε αυτό το τραγούδι στην φρικτή κρατική και ιδιωτική τηλεόραση ή στους φρικτούς κρατικούς και ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς;
Πότε ανοίξατε ένα οποιοδήποτε κανάλι ή σταθμό και δεν ακούσατε το γνωστό τυποποιημένο, ανιαρό και ισοπεδωτικό ντάπα-ντούπα που συνοδεύει μόνιμα τα τραγούδια-κονσέρβες των «νέων δημιουργών»;
Αμφιβάλλω δέ αν πολλοί από τους νέους έχουν καν ακούσει αυτό το τραγούδι για να μην πω αν έχουν καν ακούσει για τον Χατζιδάκι.
Αυτή βέβαια είναι η «φυσική ροή των πραγμάτων» μέσα σε μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία: από το κακό στο χειρότερο.
