Έλεος. Όχι άλλα καψουρο-λαϊκο-κλαψο-ροκάδικα.

Παιδάκι σε πεθύμησα

Παιδάκι σε πεθύμησα, με το ξαφνικό σου χαμόγελο και την
Άγνοια της Θλίψης.

Μπήκες στην ζωή και την καταβρόχθισες-χωρίς τίποτ' άλλο

Χωρίς θαμπά όνειρα να σου κρατάνε συντροφιά.

Η καρδιά σου χτυπούσε δυνατά όταν κυνηγούσες βατράχια

κι έπιασες ένα που ήταν μεγάλο για το χέρι σου.

Περιπλανιόσουν με φίλους στα ήσυχα δάση και

ξαφνιαζόσουν με τον σκαντζόχοιρο

Ήσουν η σπίθα εκεί που το μυστήριο άναβε φωτιές και

μασούσες φύλλα με άγρια πείνα.

Δεν υπήρχε χρόνος για νόημα - το έδινε

ένα γλειφιτζούρι

Μια σφεντόνα στην τσέπη σου έδινε ασφάλεια όταν
οι φίλοι σου έφευγαν,

Ένα λουλούδι στο δάσος κρυμμένο πίσω από ένα παλιό
μαραμένο κούτσουρο,

Ένας σκύλος που χόρευε και σούγλειφε τα δάχτυλα και

δάγκωνε το παντελόνι σου,

Ένα αναπάντεχο παιχνίδι ποδοσφαίρου,

Ένα ποτήρι μηλόκρασο, η φωνή του γρύλου.

Πότε έχασες τα μάτια και τα αυτιά σου, πότε τα

μπουμπούκια σταμάτησαν ν' ανοίγουν,

από πού αυτή η μελαγχολία, αυτός ο φόβος που ορθώνεται,

αυτή η διαμάχη..

με την ζωή - που απαιτεί νόημα;

Η τρελή αναζήτηση της ωριμότητας είναι το τίμημα

της ελευθερίας,

η θλίψη που δεν σ' αφήνει, να είσαι παιδί...

Πάτρικ Κάβανο

Ρηχή εποχή, ρηχοί άνθρωποι

Σε μια ρηχή εποχή, με ρηχή εκπαίδευση, ρηχούς σκοπούς και ρηχούς ανθρώπους υπάρχει πάντοτε ρηχή κατανόηση. Έτσι πολλοί νομίζουν ότι τα αρχαία κείμενα δεν είναι παρά αερολογίες και μεγαλοστομίες των αρχαίων φιλοσόφων. Νομίζουν ότι δεν αξίζει να ασχολούνται με αυτά, αφού ο ρηχός τρόπος ζωής στον οποίο έχουν μάθει απαιτεί όλη την ενεργητικότητά τους.

Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Ορίστε τι λέει ο Τσουάνγκ Τσου, σχεδόν δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν, για τον άνθρωπο και τον τρόπο που ζει:

Όταν χυθεί η αρετή στους ανθρώπους γίνεται φήμη. 

Όταν χυθεί η φήμη στους ανθρώπους γίνεται επίδειξη. 

Η ραδιουργία φέρνει την αναστάτωση, η γνώση την αμάχη, η εμμονή την στενοκεφαλιά, η βολή και η συγκατάθεση των πολλών τον τρόπο που κυβερνιούνται.

Τάδε έφη Ιωάννης Καποδίστριας

Ορίστε και ένας υποψήφιος, τον οποίον δεν θα έβαζε στα ψηφοδέλτιά του κανένα κόμμα. Και το πιθανότερο ούτε εσείς θα τον ψηφίζατε γιατί αμφιβάλω εάν θα σας έταζε ποτέ τίποτα.
Αυτά είναι τα λόγια του Ιωάννη Καποδίστρια, λόγια που μόνο θλίψη προκαλούν σήμερα.

«…Ελπίζω ότι όσοι εξ´ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ´ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ´ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της…»

«…εφ´ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

Ιωάννης Καποδίστριας

Πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος, προς την Δ´ Εθνοσυνέλευση.

 ΦΥΣΙΚΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ!

Αυτό δεν είναι περίεργο αφού ήθελε να εξαλείψει την διχόνοια και τις φατρίες στην δύσμοιρη χώρα μας.

Τα υπόλοιπα για την δράση του μπορείτε να τα διαβάσετε στην Βικιπαιδεία.
Είναι πολλά αλλά κάπου κάπου λίγο διάβασμα δεν βλάπτει. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο το βρακί της Τζούλιας.

Η διαφορά πληροφόρησης και Γνώσης

Oι άνθρωποι πιστεύουν ότι αρκεί να διαβάσουν μία ωραία ιστορία από κάποιον «δάσκαλο» για να γίνουν και αυτοί «δάσκαλοι» ή στην καλύτερη περίπτωση (αν είναι λίγο ταπεινοί) «μαθητές». Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Δεν αρκεί να σκεφτόμαστε κάτι ή να μαθαίνουμε διανοητικά κάτι. Αν διαβάσετε ένα εγχειρίδιο ιστιοπλοΐας, ακόμα και αν το μάθετε απέξω, δεν σημαίνει ότι μπορείτε να οδηγήσετε ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος. Όμως οι άνθρωποι αρκούνται να διαβάσουν μερικά βιβλία και αμέσως μετατρέπονται σε «φωτισμένους δασκάλους» γνωρίζοντας τα πάντα και διδάσκοντας τους άλλους. Εκφέρουν γνώμη για πράγματα άγνωστα για αυτούς, για πράγματα για τα οποία δεν έχουν την παραμικρή εμπειρία.

Ένας πραγματικά ιδιαίτερος συγγραφέας είχε πει: «Ο εσωτερισμός δεν είναι σαν να φυσάς και να φτιάχνεις μπουκάλια».

Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Ούτε εσείς που αυτήν την στιγμή διαβάζετε και θέλετε να με διορθώσετε ούτε και εγώ που αυτήν την στιγμή σας «διδάσκω».

Το καλύτερο παράδειγμα για αυτό το θέμα το δίνει η παρακάτω ιστορία: 

Μια μέρα ο άρχοντας διάβαζε σε μία αίθουσα, ενώ κάτω στην αυλή ο τεχνίτης έφτιαχνε μία ρόδα. Ακούμπησε το σκαρπέλο του και το ξυλοσφύρι, ανέβηκε στην αίθουσα και είπε του άρχοντα:

-Τι είναι αυτά τα λόγια που διαβάζεις;

-Λόγια των σοφών, είπε ο άρχοντας.

-Αυτοί οι σοφοί ζούνε ακόμα; ρώτησε ο τεχνίτης.

-Όχι, είναι πεθαμένοι, είπε ο άρχοντας.

-Τότε, είπε εκείνος, αυτά που διαβάζεις, άρχοντα μου, δεν είναι παρά απομεινάρια και κατακάθια των ανθρώπων του παλιού καιρού.

-Πώς εσύ, ένας τεχνίτης, έχεις γνώμη για τα βιβλία που διαβάζω; είπε ο άρχοντας. Αν μπορέσεις να εξηγηθείς πάει καλά, αν δεν τα καταφέρεις έχασες την ζωή σου.

Ο τεχνίτης είπε:

-Ο υπηρέτης σου βλέπει τα πράματα από την σκοπιά της τέχνης του. Όταν πελεκώ το ξύλο για να φτιάξω μία ρόδα και χτυπήσω το σκαρπέλο πολύ μαλακά γλιστράει ευχάριστα αλλά δεν πιάνει στο ξύλο, αν πάλι το χτυπήσω πολύ δυνατά δαγκώνει το ξύλο και σφηνώνεται. Ούτε μαλακά, ούτε σκληρά: πρέπει να το βρει το χέρι και να το αισθανθεί ο νους. Δεν μπορείς να το εξηγήσεις με λόγια και δεν μπόρεσα να το διδάξω στον γιό μου ούτε αυτός να το μάθει από μένα. Και έτσι, παρ’ όλα τα εβδομήντα μου χρόνια φτιάχνω ακόμα ρόδες. Όταν οι άνθρωποι του παλιού καιρού πεθάνανε πήρανε μαζί τους αυτό που δεν μπορεί να μεταδοθεί και αυτά που διαβάζεις τώρα δεν μπορεί να είναι παρά τα απομεινάρια και τα κατακάθια των αρχαίων.

Τιμή και δόξα στους πολεμιστές

ΜΠΙΚΑΚΗΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΕΛΔΥΚ... ΙΣΩΣ ΑΝ ΤΟΝ ΛΕΓΑΝΕ ΚΕΜΑΛ...

Για σένα που έφυγες νωρίς. Χωρίς τιμές και επικήδειους.

Από κείνους που εκφωνούν χείλη σφιγμένα απ τη συγκίνηση και φωνές που τρέμουν από τον κόμπο...
Γιατί το "ζήτημα θεωρείται λήξαν. Υφίσταται νομικό κενό", μας είπαν οι αρμόδιοι.
Κατά πως τόθελες λοιπόν, με μαντινάδες και κρασί σε αποχαιρέτησαν οι λιγοστοί σου φίλοι
Μάζεψα κι εγώ σήμερα λίγες λέξεις- καθώς λόγιος δεν είμαι- να πω για σένα στα παιδιά.
Για να σε θυμούνται σ' αυτό το τόπο αυτοί που θάρθουν.ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ.
Φόρος τιμής σε ένα άγνωστο ήρωα που οι Τούρκοι ,τεθωρακισμένοι και πεζικάριοι , γνώρισαν τον ίδιο τον θάνατο από τα χέρια του .Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη , ο Αττίλας προχωράει και η 36η Μ.Κ. βρίσκεται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστεί τα πάτρια εδάφη . Ανάμεσα σ' αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών ,του Δασκαλογιάννη ,του Γιαμπουδάκη ,ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά στα σύνορα Ρεθύμνου - Χανίων καταδρομέας Μπικάκης.
Ηρωική μορφή των μαχών ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων, που συμμετείχαν σε αυτές, ανεδείχθη ο καταδρομέας Μανώλης Μπικάκης, Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό ,μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ .
Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της "Ford" ,γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας .
Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε .Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τουρκων , ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση . Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του .Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του ,νομίζοντας ότι σκοτώθηκε .Δεν παίρνει απάντηση αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Toύρκων.
Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του ,ακολουθώντας τις εντολές που είχε. μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.
Τοποθετεί το βλήμα ,φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα .Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό τάγμα πεζικού .Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα ,αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν .Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς .Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα ,ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί ,αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό .
Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται ,όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε. Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη , αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό. Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή.Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Ανθρωπος..
Οι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου .Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου. Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τουρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ . ..
Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο, και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη.

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο. Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του χρυσού Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των "ΗΓΕΤΩΝ".
Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε.
Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή -όπως κι άλλοι μαχητές καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας- με την πίκρα της μη αναγνώρισης.
Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας.
Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον -εν ζωή τότε- Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη.
Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν. Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις.έστω για ένα τραγούδι.
Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του.
Ίσως αν τον λέγανε Κεμάλ.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ.
"Πότε θα ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;.
Πότε θα έρθουν καινούργιοι Ανθρωποι, να συνοδεύσουνε τη βλακεία στην τελευταία της κατοικία;.
"ΣΕΦΕΡΗΣ
ΥΓ. Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΧΕΙ ΥΔΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΙΜΗΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ-ΗΡΩΕΣ ΤΟΥΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΓΗ।
ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΥΤΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΖΗΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΠΙ 15 ΧΡΟΝΙΑ ΕΔΙΝΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΤΟΤΕ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΠΑΝΤΑ।
ΤΗΝ ΓΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΑΙΝΟΥΣ ΟΣΟ ΤΟΥΣ ΕΙΔΕ Ο ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ
ΑΛΛΟ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΕΙΔΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΠΗΓΗ:
ΑΕΤΟΙ-ΕΛΛΑΣ

Το ναζιστικό έγκλημα του Ισραήλ

Λευκός φώσφορος: βήμα βήμα το ναζιστικό έγκλημα του Ισραήλ, με την συμπαράσταση ΗΠΑ, Ευρωπαϊκής Ένωσης και ΟΗΕ Οι φωτογραφίες αφιερώνονται:

-Σε όσους εθελοτυφλούν και πιστεύουν ακόμη ότι είμαστε πιο πολιτισμένοι από τους ανθρώπους των σπηλαίων.

-Σε όσους προσπαθούν ακόμα να μας πείσουν ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε οι φασίστες επειδή ανησυχούμε για τον κατακλυσμό των μουσουλμάνων στην Ελλάδα.

-Σε όσους πιστεύουν όλα όσα λένε οι πολιτικοί στις εφημερίδες.

-Σε όσους κοιμούνται τον «ύπνο του δικαίου» περιτριγυρισμένοι από «γκάτζετς».

-Στην «πολιτισμένη» ΕΕ που έχει τους Εβραίους στα όπα-όπα.

-Στους Αμερικανούς, αυτούς τους τρομερούς δημοκράτες.

-Στον ΟΗΕ και τις λοιπές «ανθρωπιστικές» οργανώσεις.

-Γενικά σε όλους τους ηλίθιους ανθρώπους του πλανήτη (περίπου έξι δισεκατομμύρια).

Οι εικόνες ήρθαν με το ταχυδρομείο και δεν ξέρω την πηγή.