Εγωικοί-ελαττωματικοί άνθρωποι

Διαβάζω κατά διαστήματα κείμενα σχετικά με το πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο, πως θα φτιάξουμε καλύτερα παιδιά, πως θα έχουμε καλύτερους πολιτικούς κλπ.
Πρόκειται για ωραία κείμενα, στηριγμένα σε επιστημονικές θεωρίες ή σε κείμενα ψυχιατρικής ή ψυχολογίας, που μπορούν να σας πείσουν για το ορθόν της γνώμης του συγγραφέα. Και οι αναγνώστες συμφωνούν και υπερθεματίζουν και όλοι μαζί περνάνε ωραία.
Οι συμβουλές που δίνονται για την αγάπη, την συζήτηση, και την υπομονή  που πρέπει να δείχνουμε κυρίως προς τα παιδιά «για να αλλάξουμε τον κόσμο» πάνε σύννεφο.
ΠΟΥΘΕΝΑ όμως δεν βλέπω κάποιον να αναρωτιέται γιατί στα κομμάτια πηγαίνουμε τότε μονίμως από το κακό στο χειρότερο. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ (την πρωτεύουσα της «ψυχολογίας») όπου οι κοινωνικές υπηρεσίες «προστατεύουν» αμέσως τα παιδιά αν υπάρξει η παραμικρή καταγγελία για «κακούς γονείς», συμβαίνουν συνεχώς περιστατικά βίας με νεκρούς στα σχολεία και με δράστες μαθητές. Και σε πολλά σχολεία υπάρχουν μηχανήματα για να μην μπαίνουν στο σχολείο όπλα!
Ο λόγος που δεν αναρωτιέται κανένας είναι απλός: έχουμε την ακαταμάχητη τάση να ρίχνουμε την ενοχή στους άλλους. Πάντα φταίνε οι άλλοι, οι αγορές, ο γείτονας, η τύχη, ο τάδε που είπε αυτό κλπ.
Δεν έλεγε τυχαία ο Αίσωπος το «παραμύθι» με τα δύο σακούλια. Όλοι είναι έτοιμοι να κοιτάξουν τα ελαττώματα και τα λάθη των άλλων που βρίσκονται στο μπροστά (και άμεσα προσβάσιμο) σακούλι, αλλά ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει όρεξη να κοιτάξει στο πίσω σακούλι με τα δικά του «άπλυτα».
Και αν ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ κάποιος δεχθεί την ύπαρξη του πίσω σακουλιού, στο βάθος του μυαλού του εννοεί ότι αφού αυτός το παραδέχεται ΠΑΛΙ δεν έχει ευθύνη και ΠΑΛΙ είναι καλύτερος από τους άλλους. Και πολύ περισσότερο ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να τα πλύνει, πολύ περισσότερο μάλιστα που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΙΔΕΑ πως γίνεται κάτι τέτοιο.
Θα σας στεναχωρήσω αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο θέλετε να πιστεύετε. Υπάρχουν αδιευκρίνιστες πτυχές στην ανθρώπινη ψυχολογία, που όλοι οι άνθρωποι παραβλέπουν. Προτιμάνε το γνωστό, εύκολο και βολικό των (όχι απαραίτητα σωστών) ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΩΝ  ψυχολογικών θεωριών.
Και η βασική αδιευκρίνιστη, εξοβελισταία, αιρετική και ΑΝΤΙΠΑΘΗΣ πτυχή είναι ότι ψυχολογικά είμαστε σαν τον Τζέκιλ και Χάιντ. Έχουμε την ικανότητα να κάνουμε και το κακό και το καλό με μεγάλη ευκολία. Και για κάποιον άλλον αδιευκρίνιστο, εξωβελισταίο, αιρετικό και ΑΝΤΙΠΑΘΗ λόγο συνήθως κάνουμε το κακό.
Γιατί το να κάνεις το καλό δεν έχει καμία σχέση με τις καλές προθέσεις που έχουν ή μάλλον που λένε ότι έχουν οι άνθρωποι. Όπως λέει και ο αγαπημένος μου συγγραφέας: «ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις». Και μην μου πείτε ότι «πηγαίνουμε καλά», επειδή είσαστε μέσα στο 10% των τυχερών που έχουν υγεία, χρήμα και παίζουν με τα 4G και τα τάμπλετ.
Θα κλείσω με δύο «παγκόσμια παραδείγματα» για να στηρίξω αυτήν την άποψη.
Όλοι γνωρίζετε τον Βολταίρο και τον Ντιντερό. Και μπορείτε να διαβάσετε στο διαδίκτυο διθυράμβους για το ότι ήταν φιλόσοφοι, ανθρωπιστές, κλπ. Πουθενά όμως δεν θα διαβάσετε αυτά που αναφέρει στο βιβλίο του «Proofs of Conspiracy» ο John Robison, το 1798. Και οι δύο έκαναν πράγματα που απέχουν πολύ από την υποτιθέμενη ηθική και πολιτισμό τους.
Ο Βολταίρος πρώτα πούλαγε πανάκριβα σε έναν επιφανή εκδοτικό οίκο (πχ Cramer) τα εκδοτικά δικαιώματα για ένα βιβλίο του. Έπειτα πούλαγε το ίδιο βιβλίο στην Ολλανδία, αποκομίζοντας ακόμα περισσότερα κέρδη.
Ο  Ντιντερό  δεν δίστασε να πωλήσει στην αυτοκράτειρα της Ρωσίας μια τεράστια βιβλιοθήκη (που δεν υπήρχε) για ένα τεράστιο ποσόν, αφού του υποσχέθηκε ότι θα την παραλάβει μετά τον θάνατό του! Τελικά το τέχνασμα αποκαλύφθηκε, γιατί ήταν φιλάργυρος και δεν λάδωσε τον γραμματέα του ρώσου πρέσβη.
Αν αυτοί οι «φιλόσοφοι» και «ανθρωπιστές» μπορούν να κάνουν τέτοια, γιατί δεν μπορούμε οι υπόλοιποι να κάνουμε τα ίδια και χειρότερα; Και αν είσαστε ειλικρινείς (έστω και για λίγο) θα παραδεχθείτε ότι αυτό ακριβώς κάνουμε.
Για να αλλάξει ο κόσμος υπάρχει μόνο ένας απαράβατος και αναγκαίος όρος: πρέπει να αλλάξετε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ εσείς.
Και σιγά μην έχετε τέτοια όρεξη.

Τζιχάντ και πολιτισμός

Το βίντεο http://www.youtube.com/watch?v=MQtLj1MYZ5E αποτελείται από εικόνες του αρχικού βίντεο στο διαδίκτυο.

Αφιερώνεται στους πολυ-πολιτισμένους που κόπτονται για τα μουσουλμανικά δικαιώματα των ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ στο Ελλαντιστάν και προφανώς θα ήθελαν πολύ να δουν ανάλογες σκηνές μέσα στην Ελλάδα, σε μοναστήρια, εκκλησίες και μουσεία, αφού «σκοτώνονται» να φτιάξουν τζαμιά που θα διδάξουν τον μουσουλμανικό «πολιτισμό».
Τζιχαντιστές καταστρέφουν αρχαιότητες της Μεσοποταμίας, κινηματογραφούν και φωνάζουν ενθουσιασμένοι. Μπορείτε να δείτε εδώ το βίντεο του Al Mayadeen Tv (https://www.facebook.com/video.php?v=1121955817829966&set=vb.345180182174204&type=2&theater)

Γραμματείς και Συριζαίοι (και τηλεκανάλια) υποκριτές…

1) Στις 14|02|2015 ένας ΛΑΘΡΟμετανάστης «αυτοκτόνησε». Πανικός στα κανάλια. Να οι ανταποκρίσεις, να τα βίντεο, να το ΚΕΕΡΦΑ (Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή) με πανό να διαμαρτύρεται.
Μέχρι ο αναπληρωτής υπουργός προστασίας του πολίτη, Γιάννης Πανούσης έτρεξε για να δηλώσει ανερυθρίαστα στα κανάλια: «ήρθα να εκφράσω την ντροπή μου…» (Είδατε ρε παλιοφασίστες πολιτισμό και ανθρωπιά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συν αυτώ;)
Με λίγα λόγια, ο πακιστανός αφού μεγάλωσε σε ένα κράτος-φρίκη, αφού πέρασε από φωτιά και σίδερο για να έρθει στο Ελλαδιστάν, ΞΑΦΝΙΚΑ δεν άντεξε να μείνει στα κρατητήρια μερικές ημέρες. Αν εσείς το τρώτε αυτό εγώ δεν μπορώ. Ούτε και την ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία βγήκε το πόρισμα της «αυτοκτονίας».
2) Διπλή αυτοκτονία σημειώθηκε την Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου στη Χαλκίδα. Μάνα και γιος αυτοκτόνησαν λόγω της οικονομικής κατάστασης.
ΚΑΝΕΝΑ μεγάλο κανάλι δεν έδειξε κάτι.
Το ΚΕΕΡΦΑ δεν καταδέχεται να ασχοληθεί.
Ο αναπληρωτής υπουργός προστασίας του πολίτη, Γιάννης Πανούση ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΝΤΡΟΠΗ.
Με τους φασίστες του ελλαντιστάν θα ασχολούμαστε τώρα;

The Big-Bang Theory

Σήμερα έπεσα κατά λάθος επάνω στο μπλογκ «Υδροχόος ΕΑΜ – Β’» και διάβασα ένα ενδιαφέρον κείμενο του Παναγιώτη Τραϊανού, το «The Big-Bang Theory».
Αν και μεγάλο (42 σελίδες Α4!!!!) είναι πολύ ενδιαφέρον αφού παρουσιάζει τα παράλληλα γεγονότα που συνέβησαν κατά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο και επαναλαμβάνονται σήμερα. Φυσικά αφορούν οικονομία και την Ελλάδα.
Αξίζει τον κόπο είτε να το διαβάσετε στην πηγή είτε να το κατεβάσετε από εδώ , αφού αξίζει να το έχετε σαν αρχείο.

Άμπερ αλέρτ: εξαφάνιση κόμματος

Σημείωση: ο τίτλος της ανάρτησης θα μπορούσε να είναι «Αξιοπιστία των ΜΜΕ».
Προεκλογικά είχα βαρεθεί να βλέπω σε όλα τα κανάλια «ειδικούς» κάθε ειδικότητας να μιλάνε για την Χρυσή Αυγή.
Οι λέξεις και εκφράσεις ήταν καταπληκτικές: μόρφωμα, ντροπή για την δημοκρατία, φασιστικό κόμμα και άλλα πολλά που λέγονταν με ΙΕΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ αγανάκτηση από τους λάτρεις της δημοκρατίας.
Μέχρι που άκουσα και το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ: κάποιος είπε ότι μετεκλογικά θα «πρέπει να βρεθεί ένας εύσχημος τρόπος να φύγει η ΧΑ από την Βουλή»!!!!
Και μπορεί να μην υπάρχει η «δημοκρατική δυνατότητα» να διωχθεί από την Βουλή ένα κόμμα με 27 βουλευτές που ψηφίστηκαν με δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά τα ΜΜΕ δεν αναφέρονται τζάμπα σαν η «τέταρτη εξουσία».
Από την επομένη των εκλογών η λέξη ΧΑ δεν ξανακούστηκε πουθενά. Λες και η ΧΑ, ο αγαπημένος στόχος όλων των «δημοκρατικών δηλώσεων και ανησυχιών», χάθηκε σαν γριά με αλτχάιμερ.
Το γεγονός αυτό ΦΥΣΙΚΑ δεν το πήρατε καν είδηση.
Και ακόμα και αν το πήρατε είδηση ΦΥΣΙΚΑ δεν ανησυχήσατε καθόλου και ΦΥΣΙΚΑ το ξεχάσατε αμέσως.
Ο λόγος είναι ότι ο άνθρωπος (παρά την υποτιθέμενη εξυπνάδα του) δεν είναι παρά ένας πίθηκος που ξεχνάει τα πάντα αρκεί να του κουνήσουν μπροστά του μία μπανάνα. Και το χέρι που κουνάει την μπανάνα είναι οι «έγκριτοι» δημοσιογράφοι των ΜΜΕ, οι οποίοι αν τολμήσουν να πάψουν να σας κουνάνε την μπανάνα θα πάψουν να είναι έγκριτοι και θα εξαφανιστούν.
Και στα μεγάλα «έγκριτα» κανάλια «από μπανάνες ΑΛΛΟ ΤΙΠΟΤΕ».
Βέβαια -κατά τα ειωθότα- τα παραπάνω ισχύουν για όλους, εκτός από εσάς που διαβάζετε.
Ουγκ…

Χρεοκοπίες

Στις 12 Ιουνίου 2012 είχα κάνει μία ανάρτηση με τίτλο «Εμπρός λοιπόν. Ας χρεοκωπήσουμε!»

Είχα κάνει και ένα λογοπαίγνιο στο τίτλο αφού το «κωπήσουμε» σήμαινε ότι καλόν θα ήταν να «τραβήξουμε κουπί» (κωπηλατώ) και να χρεοκοπήσουμε μόνοι μας. Τώρα θα ήμασταν πολύ καλύτερα αλλά αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία.

Τώρα με την «επανάσταση» του Τσίπρα και τις κινδυνολογίες περί εξόδου από το ευρώ, ξαναγίνεται επίκαιρο.

Πρόκειται για το δεύτερο κείμενό μου που (ας ευλογήσω και λίγο τα γένια μου) γίνεται «διάσημο» και κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.

Αν βάλετε στο ψαχτήρι ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΑΣ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΟΥΜΕ! Θα σας βγάλει δεκάδες αναδημοσιεύσεις.

Μάλιστα αναφέρεται και σαν συγγραφέας ο Χάρι Κλιν!!! επειδή ο ίδιος ΔΕΝ αναφέρει πηγή στο υποτιθέμενο κείμενό του.

Αυτό δεν με χαλάει και τόσο, αφού έτσι κι αλλιώς δεν ενδιαφέρομαι για δημοσιότητα, δόξα ή χρήματα από διαφημίσεις.

Αυτό που με χαλάει είναι ότι έχουν ΛΟΓΟΚΡΙΘΕΙ και ΚΟΠΕΙ οι τελευταίες δύο προτάσεις του κειμένου.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε όλο το κείμενο (να μου κάνετε και κανένα κλικ βρε αδερφέ!):

Μπλογκ: Εμπρός λοιπόν. Ας χρεοκωπήσουμε!

Wordpress: Εμπρόςλοιπόν. Ας χρεοκωπήσουμε!

Πομπώδεις άνθρωποι

Η αιτία του άρθρου βρίσκεται στην παρακάτω φωτογραφία. Κάποιος πέθανε στην παραλία. Οι φίλοι του έστησαν μία πομπώδη πλάκα, έβαλαν πλαστικά λουλούδια και ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ. Αδιάψευστος μάρτυρας η μαρμάρινη πλάκα που έχει ακόμα τις βίδες από τα πλαστικά λουλούδια. Και η ημερομηνία είναι πολύ πρόσφατη, μόλις το 2012.

Στους ανθρώπους αρέσουν τα μεγάλα λόγια, παρά το γεγονός ότι η λαϊκή σοφία προειδοποιεί: «Μεγάλη μπουκιά να φας μεγάλο λόγο να μην πεις».
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζούμε σε έναν πομπώδη πολιτισμό. Όλα είναι υπερβολικά από τις δηλώσεις των πολιτικών μέχρι τις διαφημίσεις στην τηλεόραση. Εκεί βέβαια που μπορεί να δοθεί Όσκαρ υπερβολής είναι στα ΜΜΕ που διεκτραγωδούν σε απίστευτο βαθμό μικρά και ασήμαντα γεγονότα.
Έτσι παντού και πάντοτε ακούω πομπώδεις και υπερβολικές εκφράσεις. Οι εκφράσεις αυτές γενικά «με βγάζουν από τα ρούχα μου» αλλά εκεί που τρελαίνομαι είναι κυρίως στις δηλώσεις του τύπου «δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ».
Φοβούμενοι τον θάνατο, ταυτίζονται άγρια με κάποιο θανατηφόρο γεγονός και αυτό το εκμεταλλεύονται ιδιαίτερα τα «προοδευτικά και δημοκρατικά» κόμματα με τους κατά καιρούς «ήρωες» των διαδηλώσεων και των καταλήψεων.
Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι «ήρωες» που δεν θα τους «ξεχάσετε ποτέ». Φυσικά τους ξεχνάτε την επόμενη στιγμή και τους ξαναθυμάστε όταν κάποιος πολιτικός έχει συμφέρον να τους θυμηθείτε.
Ο κατάλογος είναι μακρύς: από τον προ-χουντικό Λαμπράκη, τους μετα-χουντικούς Σταματία Κανελλοπούλου και Ιάκωβο Κουμή μέχρι τον σύγχρονο Γρηγορόπουλο, τον πιο πρόσφατο Τεμπονέρα και τους ακόμα πιο πρόσφατους πιτσιρικάδες/μαθητές «ήρωες» που ΦΥΣΙΚΑ πρέπει να κάνετε προσπάθεια για να τους θυμηθείτε, αν τους θυμηθείτε βέβαια.
Οι απόλυτα μηχανικοί σύγχρονοι άνθρωποι μπερδεύουν τις προσωπικές τους αδυναμίες και φοβίες με το συναίσθημα και ανάμεσα σε αυτούς που «δεν θα ξεχάσετε ποτέ» είναι πάντοτε και κάποιοι συγγενείς ή φίλοι που πέθαναν «κάπου και για κάποιον λόγο». Φυσικά τους θυμάστε όποτε σας βολέψει και φροντίζετε να τους ξεχνάτε γρήγορα. Ο λόγος είναι ότι τρέμετε τον θάνατο και προτιμάτε να μην τον αναφέρετε καν.
Απόδειξη;
Δεν ακούω ποτέ κανέναν να λέει «πέθανε» όταν αναφέρεται σε κάποιον φίλο ή συγγενή. Όλοι λένε πάντοτε «μας άφησε», «έφυγε» ή «κοιμήθηκε».
Πρόκειται για τις πολιτικά ορθές περιγραφές του θανάτου. όπως παλαιότερα έκαναν με την λέξη «καρκίνος». Πάντοτε άκουγα την φράση «έχει τον ξορκισμένο».
Φυσικά με την τρομερή αύξηση των περιστατικών του, ο καρκίνος είναι κάτι συνηθισμένο και έπαψε πια να είναι τόσο τρομερός, σε αντίθεση με τον ίδιο τον θάνατο που είναι κάτι απόλυτα τελεσίδικο.
ΦΥΣΙΚΑ, εσείς δεν ανήκετε στην κατηγορία των παραπάνω φοβιτσιάρηδων. Έτσι;