Διαβάστε ένα πολύ ωραίο διήγημα επιστημονικής φαντασίας. Δεν ξέρω ποιος είναι ο συγγραφέας. Η ιστορία διερευνά την δυνατότητα να μην είμαστε και τόσο πολύ "το κέντρο του κόσμου" σαν ανθρωπότητα όσο έχουμε εκπαιδευτεί να πιστεύουμε.
Χτες τη νύχτα είδα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Ονειρεύτηκα ότι μία φωνή μου είπε:
Χτες τη νύχτα είδα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Ονειρεύτηκα ότι μία φωνή μου είπε:
-Με συγχωρείτε που διακόπτω το προηγούμενο όνειρο σας, άλλα έχω ένα επείγον πρόβλημα και μόνο εσείς μπορείτε να με βοηθήσετε.
Ονειρεύτηκα ότι απάντησα:
-Παρακαλώ, δεν ήταν και τόσο καλό το όνειρο. Αν μπορώ να σας βοηθήσω σε τίποτα…
-Μόνο εσείς μπορείτε να βοηθήσετε, είπε η φωνή. Αλλιώς ό κόσμος μου είναι καταδικασμένος.
-Χριστέ μου! είπα.
Το
όνομα του ήταν Φρόκα και ήταν μέλος μιας πολύ αρχαίας φυλής. Ζούσαν
εδώ και αμέτρητα χρόνια, σε μία φαρδιά κοιλάδα τριγυρισμένη από
γιγαντιαία βουνά. Ήταν ένας ειρηνικός λαός. Και με τον καιρό είχαν
βγάλει μερικούς εξέχοντες καλλιτέχνες. Οι νόμοι τους ήταν υποδειγματικοί
και ανέτρεφαν τα παιδιά τους με αγάπη και κατανόηση. Αν και μερικοί
μεθούσαν υπερβολικά μερικές φορές και υπήρξαν και μερικοί δολοφόνοι,
θεωρούσαν τους εαυτούς τους καλά και αξιοπρεπώς σκεπτόμενα όντα πού…..
-Δεν προχωράτε στο επείγον πρόβλημα; τον διέκοψα.
Ο
Φρόκα ζήτησε συγγνώμη για τη μακρηγορία του, άλλα εξήγησε ότι στον
κόσμο του η σωστή σύνταξη μιας ικεσίας χρειαζόταν και μια μακριά δήλωση
για το ήθος του ικέτη.
-Εντάξει, του είπα. Ας προχωρήσουμε στο πρόβλημα.
Ο
Φρόκα πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε. Μου είπε ότι πριν από εκατό
χρόνια περίπου (όπως λογαριάζουν αυτοί τον χρόνο) μια τεράστια
κοκκινοκίτρινη κολόνα κατέβηκε από τους ουρανούς και προσγειώθηκε κοντά
στο άγαλμα του Άγνωστου Θεού, μπροστά από το Δημαρχείο, στην τρίτη
μεγάλη πόλη τους.
Η
κολόνα ήταν περίπου κυλινδρική και είχε κάπου δύο μίλια διάμετρο.
Ανέβαινε προς τα πάνω, πέρα από το όριο των οργάνων τους και αψηφώντας
κάθε φυσικό νόμο. Έκαναν πειράματα και βρήκαν ότι κρύο, ζέστη,
μικρόβια, βομβαρδισμός πρωτονίων, και οτιδήποτε άλλο μπορούσαν να
σκεφτούν, δεν επηρέαζε καθόλου την κολόνα. Στεκόταν εκεί, ακίνητη και
απίστευτη επί πέντε μήνες, δεκαεννιά ώρες και έξι λεπτά ακριβώς. Τότε,
χωρίς κανένα λόγο, η κολόνα άρχισε να κινείται σε βόρειο-βορειοδυτική
κατεύθυνση. Η μέση ταχύτητά της ήταν 78,881 μίλια την ώρα (όπως
λογαριάζουν αυτοί την ταχύτητα). Έσκαψε μια ρωγμή 183, 223 μίλια μήκος
και 2,011 μίλια πλάτος και μετά εξαφανίστηκε. Οι επιστημονικές αρχές
δεν μπορούσαν να καταλήξουν πουθενά σχετικά μ’ αυό το γεγονός. Τελικά,
δήλωσαν ότι ήταν ανεξήγητο, μοναδικό και πολύ απίθανο να επαναληφθεί.
Αλλά ξανάγινε, έναν μήνα αργότερα αυτήν την φορά, στην πρωτεύουσα. Η
κολόνα κινήθηκε συνολικά 820,331 μίλια, σε μια φαινομενικά ακανόνιστη
πορεία. Οι ζημιές ήταν ανυπολόγιστες. Χιλιάδες ζωές χάθηκαν. Δύο μήνες
και μια μέρα αργότερα η κολόνα γύρισε πάλι, χτυπώντας και τις τρεις
μεγάλες πόλεις. Τώρα όλοι είχαν καταλάβει ότι όχι μόνο οι ατομικές τους
υπάρξεις άλλα όλος ό πολιτισμός τους, και αυτή η ίδια η ύπαρξη τους,
εξαρτιόταν από ένα άγνωστο και ίσως απρόσιτο φαινόμενο. Αυτή η
διαπίστωση βύθισε σε απελπισία τον πληθυσμό. Η υστερία και η απάθεια
εναλλάσσονταν γοργά.
Η
τέταρτη εμφάνιση έγινε στους αγριότοπους, ανατολικά τής πρωτεύουσας. Η
πραγματική ζημιά ήταν ελάχιστη. Παρ’ όλα αυτά, επικράτησε μαζικός
πανικός που είχε σαν αποτέλεσμα έναν τρομακτικό αριθμό αυτοκτονιών.
Η
κατάσταση ήταν απελπιστική. Οι ψευδοεπιστήμες μπήκαν κι αυτές στον
αγώνα δίπλα στις επιστήμες. Καμιά βοήθεια δεν περιφρονήθηκε, καμιά
θεωρία δεν αγνοήθηκε, είτε ήταν βιοχημικού, χειρομάντη η αστρονόμου.
Και η πιο απίθανη υπόθεση δεν μπορούσε να αγνοηθεί, προπαντός μετά από
κείνη τη φοβερή καλοκαιριάτικη νύχτα που η όμορφη αρχαία πόλη Ράζ και τα
περίχωρα της καταστράφηκαν τελείως.
-Με συγχωρείτε, είπα, λυπάμαι που είχατε τόσα προβλήματα άλλα δεν βλέπω τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά.
-Τώρα θα έφτανα και σ’ αυτό, είπε η φωνή.
-Τότε συνεχίστε, είπα, αλλά σάς συμβουλεύω να κάνετε γρήγορα, γιατί νομίζω ότι θα ξυπνήσω άσε λίγο.
-Είναι
κάπως δύσκολο να εξηγήσω τον ρόλο μου σ’ όλα αυτά, συνέχισε ό Φρόκα.
Το επάγγελμα μου είναι λογιστής. Αλλά σαν χόμπι ανακατεύομαι με
διάφορους τρόπους για την διεύρυνση τής νοητικής αντίληψης. Πρόσφατα
πειραματιζόμουν με ένα χημικό που εμείς ονομάζουμε Κόλλα και που συχνά
προκαλεί καταστάσεις μεγάλου διαφωτισμού.
-Έχουμε παρόμοια χημικά, του είπα.
Τότε
καταλαβαίνετε. Λοιπόν, ενώ ταξίδευα (χρησιμοποιείτε αυτόν τον όρο;),
ενώ ήμουν κάτω από την επίδρασή του, έγινα κάτοχος μιας γνώσης, μιας
πλήρους κατανόησης. Αλλά είναι δύσκολο να εξηγήσω.
-Συνεχίστε, διέκοψα ανυπόμονα, πηγαίνετε στο θέμα.
-Λοιπόν,
είπε η φωνή, συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος μου υπάρχει σε πολλά επίπεδα
ατομικά, υποατομικά, παλμικά επίπεδα, μία απειρία επιπέδων της
πραγματικότητας, και που όλα ανήκουν σε άλλα επίπεδα ύπαρξης.
-Ναι ξέρω, είπα. Πρόσφατα κατάλαβα το ίδιο πράγμα για τον κόσμο μου.
-Έτσι μού ήταν φανερό, συνέχισε ό Φρόκα, ότι ένα από τα επίπεδά μας είχε διαταραχτεί.
-Μπορείτε να γίνετε λίγο πιο σαφής;, είπα.
-Ή γνώμη μου είναι ότι ό κόσμος μου ζει μία παρεμβολή σε ένα μοριακό επίπεδο.
-Απίστευτο, του είπα, αλλά έχετε καταφέρει να εντοπίσετε την παρεμβολή;
-Νομίζω πώς ναι, είπε η φωνή, αλλά δεν έχω αποδείξεις. Όλα αυτά είναι καθαρή διαίσθηση.
-Πιστεύω κι εγώ στην διαίσθηση! του είπα. Πέστε μου… τι βρήκατε;
-Λοιπόν,
κύριε, είπε η φωνή δισταχτικά, έχω συνειδητοποιήσει (από διαίσθηση
πάλι) ότι ο κόσμος μου είναι ένα μικροσκοπικό παράσιτο σας.
-Πέστε το ξεκάθαρα!
-Εντάξει!
Ανακάλυψα ότι από μια σκοπιά, σ’ ένα επίπεδο πραγματικότητας, ό κόσμος
μας βρίσκεται ανάμεσα στο δεύτερο και τρίτο κόμβο των δακτύλων του
αριστερού χεριού σας. Υπάρχει εκεί επί εκατομμύρια από τα δικά μας
χρόνια, που είναι λεπτά για σας. Βέβαια δεν μπορώ να το αποδείξω αυτό
και προπαντός δεν σας κατηγορώ.
Δεν
πειράζει, του είπα. Λέτε ότι ο κόσμος σας υπάρχει ανάμεσα στον δεύτερο
και τρίτο κόμβο του αριστερού χεριού. Εντάξει. Εγώ τι μπορώ να κάνω;
-Να, η γνώμη μου είναι ότι πρόσφατα έχετε αρχίσει να ξύνετε στην περιοχή του κόσμου μου.
-Να ξύνω;
-Νομίζω…
-Και νομίζετε ότι η τεράστια καταστροφική κοκκινωπή κολόνα είναι το δάχτυλό μου;
-Ακριβώς!
-Και θέλετε να σταματήσω να ξύνομαι;
-Μόνο
σ’ αυτό το σημείο! είπε βιαστικά η φωνή. Είναι μια αγενής παράκληση
και την κάνω μόνο με την ελπίδα να σώσω τον κόσμο μου από πλήρη
καταστροφή. Και ζητώ συγγνώμη.
-Μην κάνετε τον κόπο, είπα, τα νοήμονα όντα δεν πρέπει να ντρέπονται για τίποτα.
-Είστε πολύ ευγενικός. Είπε η φωνή. Δεν είμαστε άνθρωποι ξέρετε, άλλα παράσιτα και Δεν έχουμε δικαιώματα πάνω σας.
-Όλα
τα νοήμονα όντα πρέπει να πάνε μαζί, του είπα, έχετε και τον λόγο μου
ότι ποτέ πια, όσο ζω, δεν θα ξύσω ανάμεσα στον πρώτο και δεύτερο κόμπο
των δακτύλων του αριστερού χεριού μου.
-Το δεύτερο και τρίτο, μού υπενθύμισε.
-Δεν
θα ξαναξύσω ανάμεσα σε κανένα κόμπο του αριστερού μου χεριού! Αυτό
είναι ένας όρκος και μια υπόσχεση που θα κρατήσω όσο έχω αναπνοή.
-Κύριε, είπε η φωνή. σώσατε τον κόσμο μου. Δεν μπορώ να σάς ευχαριστήσω αρκετά. Αλλά παρ’ όλα αυτά σάς ευχαριστώ.
-Παρακαλώ, είπα.
Τότε έφυγε η φωνή και ξύπνησα.
Μόλις
θυμήθηκα το όνειρο έβαλα ένα λευκοπλάστη πάνω στους κόμπους του
αριστερού μου χεριού. Αγνόησα διάφορους ερεθισμούς σε αυτήν την
περιοχή. Δεν έχω καν πλύνει το αριστερό μου χέρι. Φορώ αυτόν το
λευκοπλάστη μια εβδομάδα τώρα. Στο τέλος τής επόμενης εβδομάδας θα βγάλω
τον λευκοπλάστη. Υπολογίζω ότι αυτό τους δίνει είκοσι με τριάντα
δισεκατομμύρια χρόνια με τον δικό τους χρόνο, που πρέπει να είναι
αρκετός για οποιοδήποτε γένος.
Αλλά
δεν είναι αυτό το πρόβλημα μου. Το πρόβλημα μου είναι ότι τώρα
τελευταία έχω κάτι δυσάρεστες διαισθήσεις για τους σεισμούς στο ρήγμα
του Αγίου Ανδρέα και στα ηφαίστεια στο κεντρικό Μεξικό. Θέλω να πω ότι
σχεδόν όλα ταιριάζουν… και φοβάμαι.
Έτσι,
κοιτάξτε… με συγχωρείτε που διακόπτω το προηγούμενο όνειρό σας, άλλα
έχω αυτό το επείγον πρόβλημα και μόνο εσείς μπορείτε να με βοηθήσετε…