Κατάσβεση φωτιάς στην κουζίνα

Το να ξέρετε να σβήνετε μία φωτιά ίσως να μην σας χρειαστεί ποτέ στην ζωή σας. Και σας το εύχομαι αυτό.
Αλλά μέσα στο σίγουρο, ασφαλές και σύγχρονο σπίτι σας κινδυνεύετε άμεσα. Όχι μόνο να κάψετε την πολύτιμη κουζίνα σας αλλά επιπλέον να πάθετε σοβαρά εγκαύματα.
Ο κίνδυνος προέρχεται από το τηγάνι σας. Αν ξεχάσετε το λάδι επάνω στο ηλεκτρικό μάτι (ή το γκάζι) μπορεί να υπερθερμανθεί τόσο ώστε να πάρει φωτιά.  Τότε πρέπει να κάνετε τις εξής κινήσεις:
1) Σβήστε το μάτι.
2) Σκεπάστε το τηγάνι με το καπάκι του.
3) Αν δεν έχετε καπάκι βρέξτε καλά μία πετσέτα και στίψτε την επίσης καλά. Έπειτα σκεπάστε το τηγάνι.
4) Η φωτιά θα σβήσει από έλλειψη οξυγόνου. ΠΡΕΠΕΙ να περιμένετε λίγη ώρα μέχρι να πέσει καλά η θερμοκρασία. Διαφορετικά αν ξεσκεπάσετε το λάδι γρήγορα μπορεί να ξανα-αρπάξει.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Αυτό που ισχύει για το λάδι, ισχύει και για αναμμένα καύσιμα, ορυκτέλαια και κεριά.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΝΕΡΟ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ.
Αν δεν έχετε πειστεί δείτε το βίντεο.

Το στριφνό βιβλίο (Ο ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ)

Μυρωδιά μούχλας απλώθηκε στην ατμόσφαιρα.
Σαν να άνοιγε μετά από πολλά χρόνια ένα δωμάτιο κλειστό. Έπειτα η μυρωδιά έγινε τόσο δυσάρεστη που άρχισε να αποκτά μια αδιόρατη ευχάριστη γεύση. Σαν νέκταρ λουλουδιού όπως το αισθάνεσαι όταν πιπιλάς τον κάλυκά του. Το στομάχι μου ανακατεύτηκε από την ένταση και ανασηκώθηκα απορημένος.
Στο παρκάκι με τα λιγοστά και αναιμικά δεντράκια δεν υπήρχαν δωμάτια κλειστά από χρόνια. Και ο γέρος που πέρναγε δεν μπορούσε να ανοίξει ανύπαρκτες πόρτες. Ξερόβηξα με δυσαρέσκεια και ο γέρος κοντοστάθηκε και με κοίταξε.
Τον κοίταξα και εγώ.
Τα μάτια του, φρικτές καταβόθρες, σκοτείνιασαν και ένας τρομερός ανεμορούφουλας με κατάπιε. Χάθηκε η πόλη, το παρκάκι, οι θόρυβοι και τα καυσαέρια των αυτοκινήτων.
Το μόνο που υπήρχε ήταν ο Ξένος και εγώ.
Και η μυρωδιά μετατράπηκε σε θανατερό άρωμα.
Τα μάτια του Ξένου έκαιγαν, φωτιές αδηφάγες και ανέστιες. Στο χέρι του κράταγε ένα τραχύ ξύλο. Στην μία του άκρη στερεωμένες τρεις λεπίδες κατάμαυρου οψιδιανού απειλούσαν με την όψη τους. Καταλάβαινες πόσο κοφτερές ήταν γιατί σχεδόν πλήγωναν το μάτι.
Ήρθε κοντά μου.
-Όλοι το μαθαίνουν. Όλοι. Για αυτόν που έχει αντίληψη ένα απλό σημάδι είναι αρκετό, γιατί η σαφήνεια είναι το στολίδι των σκέψεων.
Ο Ξένος κούνησε το δάχτυλό του μπροστά στο πρόσωπό μου με μία βεβαιότητα απέραντη. Δεν υπήρχε αμφιβολία γι΄ αυτό και το γεγονός δεν επιδεχόταν αντίρρηση.
-Αλλά όμως οι περισσότεροι διαλέγουν να το ξεχάσουν.
Πήρε μια έκφραση λύπης. Με το χέρι σφιγμένο σε γροθιά και προτεταμένο τον δείκτη με χτύπησε μερικές φορές στο στήθος. Το δάχτυλο έμοιαζε με ανεμοδαρμένο κλαδί. Ο υπόκωφος κρότος που έκανε πάνω στο στέρνο μου με ανατρίχιασε ανεξήγητα. Σκοτεινές δυνάμεις, έξω από την αντίληψή μου, με περικύκλωσαν.
-Και οι υπόλοιποι το αναβάλλουν για αργότερα.
Η έκφραση λύπης μεταλλάχθηκε κοιτώντας με περιφρονητικά.
Με παρατήρησε άγρια.
Τα μάτια του σαν πυρωμένα βελόνια ξετρύπησαν το πετσί μου σκάβοντας βαθιά μέσα μου. Το κάψιμο από το βλέμμα του σάρωσε τα βάθη του εαυτού μου ανάβοντας φωτιές απόγνωσης.
-Το να υπάρχεις είναι καλό.
Όμως το να ζεις είναι κάτι άλλο.
Για αυτό έχω αναλάβει να ξαναθυμίσω σε όλους την ύπαρξη των Τεσσάρων. Αλλά πριν θα κάνω την απαιτούμενη ερώτηση: Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να σου θυμίσω αυτό που προτίμησες να ξεχάσεις; Μετά, έτσι κι αλλιώς, δεν θα υπάρχει πια δικαιολογία για σένα. Αλλά όμως δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που χάθηκε μετά από προσπάθεια και σε αυτό που χάθηκε χωρίς προσπάθεια.
Σταμάτησε για μια στιγμή που έμοιασε με αιώνα.
-Όλοι το μαθαίνουν, όλοι.
Επανέλαβε τα λόγια ουσιαστικά ρωτώντας με. Και εγώ, με κομμένη ανάσα από την εσωτερική φωτιά που μου άναψε το κοφτερό μάτι του, έγνεψα δειλά με το κεφάλι. Χαμογέλασε και με μεγαλοπρέπεια απομακρύνθηκε δύο βήματα. Όρθωσε το ανάστημά του και αισθάνθηκα να μικραίνω. Οι καταχθόνιοι κραδασμοί που υπέβοσκαν στον τόνο της φωνής του δόνησαν στο περιβάλλον. Λες και η γη κούνησε. Ο Ξένος άρχισε να μιλά:
-Είναι Τέσσερις Αδελφοί.
Φύλακες του Άπειρου. Κάτοχοι του Σύμπαντος.
Υπάρχουν από την αρχή του Χρόνου. Πατέρας τους είναι το Χάος. Το Έρεβος τους μεγάλωσε. Η Ειμαρμένη τους εκπαίδευσε. Η Μοίρα τους όπλισε. Κανείς δεν μπορεί να τους αντισταθεί γιατί η Δικαιοσύνη είναι η ασπίδα τους. Καβαλούν μαύρα, σαν την νύχτα, άτια.
Χωρίς χαλινάρια, αναβάτης και άλογο λες και είναι ένα πράμα.
Στο δεξί τους χέρι κραδαίνουν δρεπάνια.
Στο αριστερό κρατούν σαν τρόπαια αρμαθιές από καρδιές θνητών. Διαγουμίζουν τα ανθρώπινα κοπάδια. Ερευνούν μυαλά και ελέγχουν προθέσεις. Αδιαφιλονίκητοι δικαστές σε αδυσώπητη δίκη. Κόβουν τα κορδόνια που κρατούν τον άνθρωπο ολόκληρο.
Όταν διαταχθούν.
Για να γίνεται αυτό που πρέπει.
Είναι τέσσερις γιατί και ο άνθρωπος είναι τέσσερις.
Έχει σώμα, πνεύμα, εαυτό και ψυχή.
Και οι τέσσερις Μεγάλοι ελέγχουν τα τέσσερα Μικρά.
Οι δύο Πρώτοι...
Θανατηφόροι ταχυδρόμοι που επισκέπτονται όλους.
Είναι μαζί. Κρατούν στα χέρια τους σιδερένια δρεπάνια που, σκουριασμένα από το αίμα, στάζουν Οδύνη στις καρδιές των θνητών (που είναι νεκροί, με εξαίρεση εκείνους που ξέ­ρουν). Γιατί το σώμα είναι το παν για αυτούς. Αλλά όμως το μεταχει­ρί­ζονται άσχημα όταν είναι νέοι. Και αυτό τους το ανταποδίδει όταν γεράσουν.
Σπάνια όμως οι Πρώτοι έρχονται και μαζί. Συνήθως ο Ένας έρχεται πριν από τον Άλλον.
Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτό που του αρέσει και όχι αυτό που πρέπει, αυξάνει τον εαυτό του εις βάρος του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής του. Τότε έρχεται ο Ένας από τους Δυο συντρίβοντας τον ομφάλιο λώρο που κρατάει το σώμα ζωντανό. Και εκείνο υποκύπτει παράλυτο. Τότε το πνεύμα μέσα στο νεκρό σώμα υποφέρει. Ελεύθερο από τα χαλινάρια του έρπει στην λάσπη της γης. (Και οι άνθρωποι γύρω κλαίνε και οδύρονται και παριστάνουν τους θεούς προσπαθώντας να γιατρέψουν το σώμα).
Και η ψυχή δεν μπορεί να εκφραστεί. Ούτε να μιλήσει. Ούτε να κινηθεί στον χώρο της. Έτσι όπως είναι η φύση της να κάνει.
Και το Λιοντάρι του Νόμου βρυχάται και δείχνει τα δόντια του.
Και η ψυχή εκλιπαρεί τον Άλλον από τους Πρώτους να έρθει. Αλλά εκείνος τότε αργεί γιατί έρχεται μόνο όταν του επιτρέπεται. Κόβοντας τον ομφάλιο λώρο που δένει το πεθαμένο σώμα με το πνεύμα και η ψυχή ελευθερώνεται.
Αλλά μπορεί ο Ένας από τους Πρώτους να συντρίψει τον ομφάλιο λώρο που κρατάει το πνεύμα ζωντανό. Και εκείνο υποκύπτει παράλυτο. Τότε το σώμα μέσα στο νεκρό πνεύμα υποφέρει. Ελεύθερο από τα χαλινάρια του έρπει στην λάσπη της γης. (Και οι άνθρωποι γύρω κλαίνε και οδύρονται και παριστάνουν τους θεούς προσπαθώντας να γιατρέψουν το πνεύμα).
Και η ψυχή δεν μπορεί να εκφραστεί. Ούτε να μιλήσει. Ούτε να κινηθεί στον χώρο της. Έτσι όπως είναι η φύση της να κάνει.
Και το Λιοντάρι του Νόμου βρυχάται και δείχνει τα δόντια του.
Και η ψυχή εκλιπαρεί τον Άλλον από τους Πρώτους να έρθει. Αλλά εκείνος τότε αργεί γιατί έρχεται μόνο όταν του επιτρέπεται. Κόβοντας τον ομφάλιο λώρο που δένει το πεθαμένο πνεύμα με το σώμα και η ψυχή ελευθερώνεται.
Για αυτό να κάνεις αυτό που πρέπει. Και να εύχεσαι να μην είναι αργά. Και έτσι οι Πρώτοι να διαταχθούν να έρθουν μαζί. Για να μπορέσεις να πεθάνεις ολόκληρος. Έτσι όπως είναι η φύση σου να κάνεις. Και να εύχεσαι επίσης να περπατάς στο μονοπάτι που θα σε βγάλει στον Τρίτο από τους Τέσσερις. Μεγάλη τύχη.
Έπειτα είναι ο τρομερός Δεύτερος...
Ψυχοφθόρος ταχυδρόμος που επισκέπτεται τους περισσότερους.
Οπλισμένος με δρεπάνι χάλκινο που, η γανιασμένη του κόψη, στάζει Πάθος στις καρδιές των θνητών.
Έρχεται όταν κάνεις αυτό που θέλεις και όχι αυτό που πρέπει. Τότε ο εαυτός αυξάνει εις βάρος του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής.
Και το Λιοντάρι του Νόμου βρυχάται και αρπάζει τον άνθρωπο.
Τότε ο Δεύτερος έρχεται.
Κόβει τον ομφάλιο λώρο που δένει την ψυχή με το σώμα. Και την πηγαίνει εκεί όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Και ο εαυτός υποφέροντας εξατμίζεται στις φωτιές της Κόλασης. Πέφτει στο άπατο πηγάδι του χάους. Εκεί που τίποτα δεν επιστρέφει και τίποτα δεν συγχωρείται. Και χωνεύεται στα πύρινα σωθικά της γης.
Για κάποιες αιωνιότητες.
Γιατί μετά ο Νόμος πετάει έξω το Υπόλειμμα. Ακολουθώντας την φύση του. Διότι δεν μπορεί παρά να συγχωρέσει μετά από μία σκληρή αλλά δίκαιη τιμωρία.
Γι’ αυτό να κάνεις αυτό που πρέπει. Και να εύχεσαι να μην είναι αργά. Και έτσι οι Πρώτοι να διαταχθούν να έρθουν μαζί. Για να μπορέσεις να πεθάνεις ολόκληρος. Έτσι όπως είναι η φύση σου να κάνεις.
Για να μην ακολουθήσει ο Δεύτερος.
Που θα σε ρίξει στα σαγόνια του Αδηφάγου.
Και το Λιοντάρι του Νόμου δεν θα σε αρπάξει στα δόντια του.
Έπειτα είναι ο απαράμιλλος Τρίτος...
Πύρινος πολέμαρχος που επισκέπτεται λίγους.
Καλπάζει μόνος. Αγέρωχος.
Εξουσιοδοτημένος με την σφραγίδα της Ζωής και του Θανάτου.
Στο χέρι του κρατάει χρυσό δρεπάνι που, η κοφτερή λάμα του, στάζει Νοσταλγία στις καρδιές των θνητών. Όταν κινείται δεν βρίσκει αντίσταση. Χωρίζει την γη από τον ουρανό. Ταράζει το στερέωμα. Θαμπώνει τους ήλιους.
Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτό που πρέπει και όχι αυτό που θέλει ή αυτό που του αρέσει, τότε η ψυχή δυναμώνει εις βάρος του σώματος, του πνεύματος και του εαυτού.
Και ο Τρίτος μπαίνει σε προσοχή.
Καλπάζει αθόρυβος και παρατηρεί.
Αλλά δεν έρχεται πριν την ώρα του. Αργοπορεί καχύποπτος και ελέγχοντας διπλά. Γιατί είναι καλύτερα να καθυστερήσει. Διότι αν κάτι τελειώσει άσχημα πως μπορεί να διορθωθεί εκ των υστέρων; Απαιτεί διπλές εγγυήσεις. Και τριπλές προσπάθειες. Και απαιτεί ξανά και ξανά μέχρι που το Λιοντάρι του Νόμου καμώνεται ότι αρπάζει τον άνθρωπο.
Τότε ο Τρίτος έρχεται.
Καταστρέφει τους ομφάλιους λώρους που δένουν την ψυχή με το σώμα, το πνεύμα και τον εαυτό.
Και ο άνθρωπος ζει πραγματικά.
Και είναι αποτελεσματικός, όχι απασχολημένος.
Και ευτυχής, γιατί κάνει αυτό που οφείλει να κάνει.
Και επειδή δεν δένεται πουθενά αναζητώντας την αρμονία, είναι ελεύθερος.
Και δεν φοβάται να πεθάνει αλλά τρομάζει μήπως πάψει να ζει.
Και το Λιοντάρι του Νόμου στέκει χορτάτο και δεν τον αρπάζει στα δόντια του.
Και ο Πατέρας χαμογελά.
Και μαζί του το Σύμπαν.
Ο Ξένος έκανε άλλο ένα βήμα πίσω και μετά από μία μικρή παύση είπε:
-Για αυτόν τον λόγο έχω να προσθέσω κάτι:
Πριν το Λιοντάρι του Νόμου με αρπάξει στα σαγόνια του…
Πριν χάσω τα λογικά μου από τον πόνο που θα μου προκαλέσει εξ αιτίας μου…
Τώρα που ξέρω τι λέω…
Πρέπει να δηλώσω:
Μεγάλο το όνομά σου Κύριε.
Διότι ότι και αν πάθω θα είναι δίκαιο.
Γιατί θα μπορούσα να το αποφύγω.
Διότι έχω προειδοποιηθεί.
Δύο φορές.
Έπειτα ο Ξένος γύρισε την πλάτη και έφυγε.
Και το καυσαέριο ξανάπνιξε τα ρουθούνια μου.

Γνωμικά

Να είσαι ευγενικός αλλά όχι αδύναμος.
Να είσαι δυνατός αλλά όχι κακός.
Να είσαι ταπεινός αλλά όχι δουλοπρεπής.
Να είσαι πιστός αλλά όχι μισαλλόδοξος.
Να είσαι ενθουσιώδης αλλά όχι φανατικός.

Πρόκειται για πολύ ωραίες συμβουλές. Ο καθένας θα τις διαβάσει και θα εντυπωσιαστεί. Θα δηλώσει επίσης ότι αυτά θα πρέπει να κάνει ο σωστός και πολιτισμένος άνθρωπος.
Όλοι όμως μένουν στα λόγια.
Ο διεστραμμένος ψυχικός κόσμος μας δεν αφήνει περιθώρια σωστής εφαρμογής.
Το διεστραμμένο πολλαπλό ΕΓΩ μας έχει την μανία να υπερβάλλει και έτσι μας στερεί από κάθε είδους ισορροπία.

Η θαυμάσια φύση

Δεν μπορώ και πάλι να μην θαυμάσω την ενεργητικότητα και το πείσμα της φύσης που καταφέρνει να βρίσκει μέρη για νέα ζωή στα πιο απίθανα σημεία.
Η τρύπα στο κάτω μέρος του κάδου των σκουπιδιών είναι ένα τέτοιο σημείο. Και το ταπεινό χορταράκι πρασινίζει και ζει σε πείσμα της ανθρώπινης μανίας για καταστροφή.
Τώρα θα μου πείτε, στους εγκαταλελειμμένους πυρηνικούς αντιδραστήρες βρέθηκαν μικροοργανισμοί που τρώνε τον ραδιενεργό χάλυβα!
Η φύση σε έναν απλό κάδο σκουπιδιών θα κόλλαγε;

Γυναίκα: αντικείμενο ή ζώο;

Διαλέξτε γιατί για άνθρωπος ΧΛΩΜΟ ΤΟ ΒΛΕΠΩ.
Είναι κρίμα που αυτή η πληροφορία εμφανίστηκε αρκετές ημέρες μετά την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Σαουδάραβες επιστήμονες, κάνοντας ένα γιγάντιο άλμα στην επιστήμη της έρευνας, ανακάλυψαν ότι οι γυναίκες είναι θηλαστικά! Έτσι θα πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με τα ζώα! Πολύ φιλόζωοι αυτοί οι σαουδάραβες. Και πολύ αναπτυγμένοι επιστημονικά.
ΜΑΛΙΣΤΑ!
Ακούσατε κακοί, φασίστες, σοβινιστές, καταπιεστές, σεξιστές, γουρούνια άντρες;
Η γυναίκα δεν είναι ότι κι ότι. Η γυναίκα είναι ένα ζώο σαν την καμήλα, ακόμα και σαν την κατσίκα σας! Έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα!
Όχι μην βιάζεστε όμως να πανηγυρίσετε οι υπέρμαχοι του φεμινισμού…
Οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι, ΑΚΟΜΑ δεν έχει αποδειχθεί ότι έχουν ψυχή, επιπλέον η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ τα συγκλονιστικά ευρήματα των επιστημόνων.
Αλλά, ο προβιβασμός (έστω και στα λόγια) των γυναικών από απλά αντικείμενα του σπιτιού (όπως το τραπέζι ή η κατσαρόλα) και ιδιοκτησία του ευσεβούς ανθρώπου-μουσουλμάνου σε ζώα είναι μια γιγάντια νίκη για τον σύγχρονο ΑΝΟΗΤΟ, ΗΛΙΘΙΟ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟ πολιτισμό που καμαρώνει ότι πήγε στο φεγγάρι και ψάχνει να βρει το «σωματίδιο του θεού» μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι δεν υπάρχει θεός.
Και αυτός ο ΑΝΟΗΤΟΣ, ΗΛΙΘΙΟΣ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΣ πολιτισμός
δημιουργείται και στηρίζεται από ΑΝΟΗΤΟΥΣ, ΗΛΙΘΙΟΥΣ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ πολίτες, δηλαδή και από εσάς...
Έτσι μην ξεχάσετε να πάτε και εσείς  στο Ντουμπάι και στα μοντέρνα κτίσματά του, που τόσο διαφημίστηκαν από τα ΜΜΕ. Εκεί θα βρείτε εκτός από ανθρώπους και μερικά ζώα, τα οποία για λόγους πολιτικής και οικονομίας δεν είναι κλεισμένα στο σπίτι με μοναδικό δικαίωμα και απασχόληση να γεννήσουν νέα ζώα και νέους ανθρώπους.
Μην ξεχάσετε επίσης να παρακολουθείτε με θρησκευτική ευλάβεια τις βλακώδεις τηλεοπτικές σειρές τύπου «Sex and the City».
Και μην ξεχάσετε κάθε οκτώ Μαρτίου να επαναστατήσετε βρίζοντας τα ευνουχισμένα και θηλυπρεπή αρσενικά της Δύσης ότι είναι σοβινιστές και γουρούνια.
Αλήθεια… για πείτε μου…
Η Σαουδική Αραβία είναι το κέντρο των κέντρων της γυναικείας καταπίεσης αλλά και του μουσουλμανικού φονταμεταλισμού.
Έχετε δει κανέναν φορέα του δυτικού ΑΝΟΗΤΟΥ, ΗΛΙΘΙΟΥ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥ «πολιτισμού» να αντιδρά;
Έχετε δει μήπως το ΝΑΤΟ που «σκοτώνεται» (και σκοτώνει) για την δημοκρατία και την ανθρωπιά να κάνει έστω μία δήλωση;
Έχετε δει τις τόσο δημοκρατικές και πολιτισμένες ΗΠΑ να κάνουν έστω και μία κίνηση πίεσης;
Έχετε δει την ΕΕ που μας θεωρεί φασίστες επειδή διαμαρτυρόμαστε που καταστρέφει την χώρα μας να κάνει κάτι για το θέμα;
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Με τα πετρέλαια που έχουν οι άραβες θα κάτσουμε να σκάσουμε για δεκαπέντε ψωροεκατομμύρια γυναίκες-αντικείμενα και όλως προσφάτως γυναίκες-ζώα;
Να φανταστείτε ότι η τρομερή Διεθνής Αμνηστία πανηγυρίζει! Είναι λέει ένα θετικό βήμα για την απελευθέρωση των γυναικών το ότι μπορούμε πλέον να τις θεωρήσουμε ίσες με τις κατσίκες και τις καμήλες μας (όσοι έχουμε δηλαδή)!
Και μετά θα μου πείτε ότι κακώς σας βρίζω κάθε τόσο σαν ΑΝΟΗΤΟΥΣ, ΗΛΙΘΙΟΥΣ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ.
Το κάνω όμως κακώς τελικά;

Η γελοία ισότητα

Την παραμονή της Παγκόσμιας  Ημέρας της γυναίκας, παρακολούθησα λίγο το κανάλι της Βουλής. Μια  βουλευτίνα μιλούσε με πάθος για την «απόλυτη αναγκαιότητα» να υπάρξει ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών ως προς το ποσοστό συμμετοχής τους στην στελέχωση των διαφόρων οργανισμών. Πρέπει σώνει και καλά δηλαδή ένα ποσοστό στελεχών να είναι ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ γυναίκες. Με λίγα λόγια ενώ συνήθως υποτίθεται ότι υπάρχει μεροληψία υπέρ των ανδρών, τώρα θα πρέπει να ευνοούνται κάποιες γυναίκες, έστω και αν  έχουν λιγότερα προσόντα από τον αντίπαλο (και εκ προοιμίου κακό, σοβινιστή, γουρούνι, ανάθεμα της φύσης) άνδρα που διεκδικεί μία θέση.
Και αυτό θα θεωρηθεί ισότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία!!!
Οι παγκόσμιοι πόλεμοι του εικοστού αιώνα, οι οποίοι σημειωτέον προκλήθηκαν από τα μεγάλα διεθνή οικονομικά συμφέροντα (δηλαδή την πανταχού παρούσα αλλά περιέργως ανύπαρκτη Νέα Τάξη), έβγαλαν τις γυναίκες από τα σπίτια τους.
Έτσι το Σύστημα τις «αναβάθμισε» τους έδωσε «δικαιώματα» και τις μετέτρεψε σε ευτελές εργατικό δυναμικό που χρησιμοποιήθηκε μετά τον πόλεμο για να κρατήσει χαμηλά τα μεροκάματα και ψηλά το ποσοστό ανεργίας.
Από εκεί και μετά κάθε τόσο «πέφτει άλλο ένα ανδρικό οχυρό» (κατά την βλακώδη ορολογία των ΜΜΕ). Και οι γυναίκες αργά, αλλά σταθερότατα, καταντούν στο χάλι του «ισχυρού φύλου». Και όλοι μαζί οι «δημοκράτες» πανηγυρίζουν.
ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ.
Η όλη υπόθεση έχει καταντήσει πραγματικά γελοία.
Και δεν μιλάω για την υπαρκτή ανάγκη να μην θεωρούνται οι γυναίκες κατώτερα όντα και αντικείμενα. Μιλάω για τις υπερβολές που συμβαίνουν πλέον παντού.
Για παράδειγμα, με βάση κάποια σχετική διάταξη, κάποτε που δούλευα στα εργοστάσια της ΔΕΗ, είχαν φέρει σαν βοηθούς εργάτριες από τα γύρω χωριά.
Ο ελληνικός λαός, δηλαδή, πλήρωνε χοντρά λεφτά σε εργολάβους-αφέντες για να φέρουν στα εργοστάσια γυναίκες-δούλες.
Τις χρησιμοποιούσαμε σε απλές εργασίες, αφού ήταν τελείως ανειδίκευτες και πρακτικά άχρηστες για βοήθεια στις επισκευές του εργοστασίου. Πήγαιναν και αγόραζαν σάντουιτς, έφτιαχναν καφέ στο διάλειμμα, σκούπιζαν τα καμαράκια, μάζευαν τα σκουπίδια από τους χώρους εργασίας και το πολύ-πολύ καθάριζαν με σμυριδόπανο κάποιες μεταλλικές επιφάνειες. Οι εκπαιδευόμενοι από τεχνικές σχολές θα έκαναν πολύ καλύτερα τις υποτυπώδεις τεχνικές εργασίες τους, ενώ ταυτόχρονα θα βοηθούσαν στις επισκευές αποκτώντας και πολύτιμη εργασιακή πείρα.
Ήταν ανίκανες να σηκώσουν μεγάλα βάρη, να χειριστούν εργαλεία, να κρεμάσουν παλάγκο και να χειριστούν τις αλυσίδες του, να δουλέψουν με ηλεκτρικούς τροχούς και υδραυλικές πρέσες, να κάνουν τρυπήματα με δράπανο και κολλήματα με ηλεκτροσυγκόλληση, να χτυπήσουν με την βαριά, να σφίξουν βίδες στα άβολα/στενά/βρώμικα μέρη των σωληνώσεων, να λύσουν και να δέσουν τα μηχανήματα που επισκευάζονταν.
Όμως ήταν εκεί, ικανοποιώντας «την ανάγκη για ισότητα» και «κατακτώντας άλλο ένα ανδρικό οχυρό» και στερώντας θέσεις εργασίας από εκείνους που ΗΞΕΡΑΝ ή ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να κάνουν την δουλειά.
Και αυτό είναι τελικά το πρόβλημα: όχι η ανάγκη για ισότητα αλλά η βλακώδης υπερβολή, η οποία τελικά καταλήγει σε οφθαλμοφανή και στυγνή εκμετάλλευση και των δύο φύλων.

Σχολικό μπούλιν και βλακεία

Τα τελευταία χρόνια το μπούλιν έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Κάποιες ΜΚΟ μυρίστηκαν ψητό, τα ΜΜΕ μυρίστηκαν υψηλά επίπεδα τηλεθέασης και όλοι μαζί άρχισαν να «ανησυχούν».
Και  ο κάθε αξιοπρεπής αριστερός και γενικά, ο κάθε «πολιτισμένος» άνθρωπος θεωρεί ιερά υποχρέωση να αγανακτήσει για το φαινόμενο.
Και κάθε φορά που κάποιος δηλώνει ότι ανησυχεί εγώ προσωπικά βγαίνω από τα ρούχα μου.
Η τελευταία φορά ήταν προχθές, όταν ο Κανάκης πήρε το σοβαρό του ύφος και πολύ, μα πολύ στενοχωρημένος ρώτησε τους πιτσιρικάδες γιατί κάνουν τέτοια πράγματα. Μάλιστα δήλωσε ότι όταν ήταν αυτός μικρός το μπούλιν ήταν σχεδόν ανύπαρκτο.
Οπότε θα την πληρώσει ο Κανάκης επειδή είναι αυτός «πιο πρόχειρος».
Ο Κανάκης και ο κάθε Κανάκης, που είναι αρκετά έξυπνος για να είναι διάσημος και να διατηρεί πολύχρονες εκπομπές στην τηλεόραση, κατεβαίνει στο επίπεδο του ανεγκέφαλου, γιατί δεν χρησιμοποιεί (ή δεν θέλει να το κάνει) καθόλου το μυαλό του.
Προφανώς και εσείς ΔΕΝ χρησιμοποιείτε το μυαλό σας. Για προσέξτε γύρω:
1) Η δυτική αθεϊστική ψυχολογία και εκπαίδευση, η οποία επιβάλλεται με το ζόρι δεκαετίες τώρα, έχει αφήσει χωρίς κανενός είδους χαλινάρι τα παιδιά από μωρά.
2) Στα σχολεία καθηγητές και δάσκαλοι δεν έχουν καμία αξία ή εξουσία μπροστά στα αποχαλινωμένα πιτσιρίκια και τα «δημοκρατικά» δεκαπενταμελή συμβούλιά τους.
3) Στα κινηματογραφικά έργα παρουσιάζονται πιτσιρικάδες στα σχολεία γεμάτοι τατουάζ και σκουλαρίκια, να πουλάνε ναρκωτικά και όπλα, να καταστρέφουν, να φτιάχνουν συμμορίες, να δέρνουν άλλους πιο αδύναμους και να παριστάνουν τους σκληρούς.
4) Κάθε κινηματογραφικό έργο που σέβεται τον εαυτό του παρουσιάζει πάντα στο σχολείο έναν μάγκα που τρομοκρατεί τους άλλους και πάντα έναν καυγά μαζί του με τον ήρωα του έργου. Και πάντα όλοι φωνάζουν «καυγάς, καυγάς» παρακολουθώντας τρισευτυχισμένοι.
5) Στα κινηματογραφικά έργα, εμφανίζονται πιτσιρικάδες στα σχολεία να ασχολούνται με ερωτικές υποθέσεις όπως οι μεγάλοι.
6) Υπάρχουν τηλεοπτικές σειρές, όπου οι ανήλικοι ήρωες κάνουν ίντριγκες και αλληλομισούνται, σε έναν αγώνα εξόντωσης του αντίζηλου, ακριβώς όπως στις ηλίθιες σαπουνόπερες των μεγάλων. 
7) Η πλειονότητα των παιδικών σειρών-παραμυθιών έχει σχέση με βία.

8) Η πλειονότητα των παιδικών σειρών παρουσιάζει ιστορίες με τέρατα, δράκουλες, φαντάσματα και ότι άλλο ανατριχιαστικό τραβάει η όρεξή σας.
9) Μέχρι και παιδικά βιβλία κυκλοφοράνε με φρικιαστικά θέματα. Το συγκεκριμένο, που από το σχήμα και το ποιηματάκι συμπεραίνω ότι είναι για παιδιά προσχολικής ηλικίας, παρουσιάζει έναν θηλυκό βρικόλακα με μια φρικτή πεταλούδα τέρας στα μαλλιά.

10) Κινηματογραφικά έργα κινουμένων σχεδίων και τηλεπαιχνίδια έχουν σαν κεντρικούς ήρωες πεθαμένους που λιώνουν, τέρατα και σήμα κατατεθέν φρικτές νεκροκεφαλές σαν αυτήν του παιχνιδιού Monster High.

11) Η ρόκ και ραπ μουσική επικρατούν παντού, ειδικά στις παιδικές γιορτές και εκδηλώσεις σε σχολεία και σπίτια.  Οι περισσότεροι από τους «καλλιτέχνες» κάνουν απροκάλυπτα χρήση ναρκωτικών, πεθαίνουν από αυτά και ΘΕΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ενώ η ραπ είναι ουσιαστικά μουσική των αμερικανικών συμμοριών που ασχολούνται με φόνους και εμπόριο ναρκωτικών. Οι «καλλιτέχνες» αυτοί γράφουν μουσική ποτίζοντάς την με την άγρια ψυχολογία τους και εκπαιδεύουν ανάλογα τα πιτσιρίκια εθίζοντάς τα στην βία.
Γιατί λοιπόν αναρωτιέσαι και ανησυχείς κύριε Κανάκη για την τόση βία στα σχολεία;
Και εσείς (όσοι λίγοι διαβάσετε το κείμενο) γιατί αναρωτιέστε και ανησυχείτε;
Και γιατί το κάνετε ΜΟΝΟ όποτε συμφέρει κάποιον τηλεοπτικό παράγοντα;
Το Σύστημα εκπαιδεύει τα παιδιά με τελείως αθεϊστικό τρόπο, στερώντας τους την αθωότητα, που χρειάζονται για να μεγαλώσουν κανονικά.
Και μετά αναρωτιόσαστε γιατί υπάρχει τόση βία στα σχολεία;
Και πού να δείτε όταν θα αρχίσουν να σκοτώνουν με μαχαίρια και όπλα. Ήδη έχουν σχηματιστεί παιδικές συμμορίες που κάνουν ακόμα και ληστείες εδώ και χρόνια. «Απρίλης γρίλης κοντά το θέρος» λέει η παροιμία.
Ηλίθιοι άνθρωποι, έ ηλίθιοι άνθρωποι.