Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

18 Μαρτίου 2016

Η γελοία ισότητα

Την παραμονή της Παγκόσμιας  Ημέρας της γυναίκας, παρακολούθησα λίγο το κανάλι της Βουλής. Μια  βουλευτίνα μιλούσε με πάθος για την «απόλυτη αναγκαιότητα» να υπάρξει ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών ως προς το ποσοστό συμμετοχής τους στην στελέχωση των διαφόρων οργανισμών. Πρέπει σώνει και καλά δηλαδή ένα ποσοστό στελεχών να είναι ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ γυναίκες. Με λίγα λόγια ενώ συνήθως υποτίθεται ότι υπάρχει μεροληψία υπέρ των ανδρών, τώρα θα πρέπει να ευνοούνται κάποιες γυναίκες, έστω και αν  έχουν λιγότερα προσόντα από τον αντίπαλο (και εκ προοιμίου κακό, σοβινιστή, γουρούνι, ανάθεμα της φύσης) άνδρα που διεκδικεί μία θέση.
Και αυτό θα θεωρηθεί ισότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία!!!
Οι παγκόσμιοι πόλεμοι του εικοστού αιώνα, οι οποίοι σημειωτέον προκλήθηκαν από τα μεγάλα διεθνή οικονομικά συμφέροντα (δηλαδή την πανταχού παρούσα αλλά περιέργως ανύπαρκτη Νέα Τάξη), έβγαλαν τις γυναίκες από τα σπίτια τους.
Έτσι το Σύστημα τις «αναβάθμισε» τους έδωσε «δικαιώματα» και τις μετέτρεψε σε ευτελές εργατικό δυναμικό που χρησιμοποιήθηκε μετά τον πόλεμο για να κρατήσει χαμηλά τα μεροκάματα και ψηλά το ποσοστό ανεργίας.
Από εκεί και μετά κάθε τόσο «πέφτει άλλο ένα ανδρικό οχυρό» (κατά την βλακώδη ορολογία των ΜΜΕ). Και οι γυναίκες αργά, αλλά σταθερότατα, καταντούν στο χάλι του «ισχυρού φύλου». Και όλοι μαζί οι «δημοκράτες» πανηγυρίζουν.
ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ.
Η όλη υπόθεση έχει καταντήσει πραγματικά γελοία.
Και δεν μιλάω για την υπαρκτή ανάγκη να μην θεωρούνται οι γυναίκες κατώτερα όντα και αντικείμενα. Μιλάω για τις υπερβολές που συμβαίνουν πλέον παντού.
Για παράδειγμα, με βάση κάποια σχετική διάταξη, κάποτε που δούλευα στα εργοστάσια της ΔΕΗ, είχαν φέρει σαν βοηθούς εργάτριες από τα γύρω χωριά.
Ο ελληνικός λαός, δηλαδή, πλήρωνε χοντρά λεφτά σε εργολάβους-αφέντες για να φέρουν στα εργοστάσια γυναίκες-δούλες.
Τις χρησιμοποιούσαμε σε απλές εργασίες, αφού ήταν τελείως ανειδίκευτες και πρακτικά άχρηστες για βοήθεια στις επισκευές του εργοστασίου. Πήγαιναν και αγόραζαν σάντουιτς, έφτιαχναν καφέ στο διάλειμμα, σκούπιζαν τα καμαράκια, μάζευαν τα σκουπίδια από τους χώρους εργασίας και το πολύ-πολύ καθάριζαν με σμυριδόπανο κάποιες μεταλλικές επιφάνειες. Οι εκπαιδευόμενοι από τεχνικές σχολές θα έκαναν πολύ καλύτερα τις υποτυπώδεις τεχνικές εργασίες τους, ενώ ταυτόχρονα θα βοηθούσαν στις επισκευές αποκτώντας και πολύτιμη εργασιακή πείρα.
Ήταν ανίκανες να σηκώσουν μεγάλα βάρη, να χειριστούν εργαλεία, να κρεμάσουν παλάγκο και να χειριστούν τις αλυσίδες του, να δουλέψουν με ηλεκτρικούς τροχούς και υδραυλικές πρέσες, να κάνουν τρυπήματα με δράπανο και κολλήματα με ηλεκτροσυγκόλληση, να χτυπήσουν με την βαριά, να σφίξουν βίδες στα άβολα/στενά/βρώμικα μέρη των σωληνώσεων, να λύσουν και να δέσουν τα μηχανήματα που επισκευάζονταν.

Όμως ήταν εκεί, ικανοποιώντας «την ανάγκη για ισότητα» και «κατακτώντας άλλο ένα ανδρικό οχυρό» και στερώντας θέσεις εργασίας από εκείνους που ΗΞΕΡΑΝ ή ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να κάνουν την δουλειά.
Και αυτό είναι τελικά το πρόβλημα: όχι η ανάγκη για ισότητα αλλά η βλακώδης υπερβολή, η οποία τελικά καταλήγει σε οφθαλμοφανή και στυγνή εκμετάλλευση και των δύο φύλων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου