Διαφήμιση της Κρήτης

Δεν είναι όλοι στο Ελλαντιστάν τεμπέληδες και κλέφτες δημόσιοι υπάλληλοι ή απατεώνες, όπως ισχυρίζονται τα νεοταξικά ΜΜΕ και τα αφεντικά τους. Η διαφήμιση για την Κρήτη μιλάει από μόνη της για αυτό το θέμα.
Μακάρι να υπάρξουν και άλλες τέτοιες διαφημίσεις, μήπως και ξεφύγουμε από την ευρωπαϊκή μιζέρια που μας έχουν προγραμματίσει ως μέλλον.
Μακάρι κάποτε να άλλαζε κάτι σε αυτό το πάλαι ποτέ κέντρο του κόσμου, που κατάντησε νεοταξικός σκουπιδοτενεκές...

Γάτος ικέτης

Όπως αναφέρεται και από τον Όμηρο, οι πρόγονοί μας όταν ήθελαν να παρακαλέσουν κάποιον τον ακουμπούσαν στον μηρό. Ο γάτος του βίντεο έχει κρατήσει αυτήν την συνήθεια.
Δυστυχώς ο ήλιος ήταν αντίθετος και υπάρχει έντονη λάμψη. Επίσης δεν έβλεπα καλά και η κάμερα δεν είναι σωστά τοποθετημένη. Αλλά ο γάτος φαίνεται καθαρά να σηκώνεται κάθε τόσο και να αγγίζει απαλά με την πατούσα του το πόδι της γυναίκας μου ικετεύοντας για κάποιον μεζέ. Δυστυχώς για αυτόν το φαγητό που είχαμε παραγγείλει δεν επέτρεπε σπουδαία ανταμοιβή για αυτή του την ικανότητα.

Φοβάμαι μη ξεχάσω!

Είπα τέλος για σήμερα, αλλά δεν άντεξα να μην αναρτήσω το καλύτερο.
Κάποια μέρα ένας άνθρωπος έφθασε σε ένα πανδοχείο. Ζήτησε δωμάτιο. Η ξενοδόχος απόρησε:
-Κύριε, φαίνεστε τόσο κουρασμένος και ταλαιπωρημένος! Από πού έρχεστε;
-Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής.
-Και που πηγαίνετε;
-Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.
-Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;
-Σημάδια για το δρόμο μου.
-Φοβάστε μη χαθείτε;
-Φοβάμαι μη ξεχάσω…!!!

ΠΗΓΗ: ΙΔΟΥ

Το υποσυνείδητο μήνυμα της γελοιογραφίας

Τελευταία κυκλοφοράει μία ωραία γελοιογραφία. Κάνει λογοπαίγνιο με τον «Τελευταίο των Μοϊκανών». Δείχνει την πρωθυπουργάρα που «όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει» και τον παρουσιάζει σαν τον «τελευταίο των μη ικανών».
Έξυπνη και με χιούμορ κρύβει -κατά την γνώμη μου- μια σημαντική παγίδα:
Αφού ο Σαμαράς είναι ο τελευταίος ανίκανος πρωθυπουργός, αυτό σημαίνει ότι ο επόμενος που θα ψηφίσετε θα είναι ικανός.
Γελάστε με την γελοιογραφία -και με τα χάλια μας- αλλά μην την πιστέψετε.
Σας περιμένει μεγάλη απογοήτευση.

Το ανθρώπινο ενυδρείο

Στο σαλόνι έχω ένα ενυδρείο. Είχα κάνει κάποια ανάρτηση στο παρελθόν, αλλά βαριέμαι να την βρω και να την παραθέσω σαν σύνδεσμο για να κερδίσω μερικά κλικ ακόμα…
Τα ψαράκια ενδιαφέρονται για ελάχιστα πράγματα:
-Nα φάνε όσο ΠΙΟ πολύ γίνεται.
-Να έρθουν σε σεξουαλική επαφή όσο ΠΙΟ πολλές φορές μπορούν.
-Να αποκτήσουν όσο ΠΙΟ πολύ ζωτικό χώρο γίνεται.
ΚΑΝΕΝΑ ψαράκι δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για το τι συμβαίνει έξω από το τζάμι του ενυδρείου.
ΚΑΝΕΝΑ ψαράκι δεν ανησυχεί για τον λόγο που συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στον μικρόκοσμο του ενυδρείου. Τρέχει να φάει όταν ανοίγω το καπάκι για να ρίξω τροφή. Απομακρύνεται φοβισμένο όταν καθαρίζω το φίλτρο ή τα τζάμια. Και όταν τα πράγματα επανέλθουν σε «αυτά που γνωρίζει», τότε χαλαρό και ήρεμο συνεχίζει τις ενασχολήσεις του.
Και ενώ το είχα φτιάξει επειδή είναι ωραίο και χαλαρωτικό να βλέπεις έναν μικρό, ήρεμο και πολύχρωμο υδάτινο κόσμο, τελευταία η παρατήρηση του ενυδρείου με θλίβει. Δεν βλέπω διαφορά από την ανθρωπότητα, η οποία γεννιέται, αναπαράγεται και πεθαίνει όπως ακριβώς τα ψαράκια στην γυάλα, χωρίς να αναρωτιέται για την αιτία των πραγμάτων.
Αλήθεια, εσείς (που υποτίθεται έχετε περισσότερο μυαλό από τα ψαράκια) έχετε καταλάβει ότι βρισκόσαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα ενυδρείο;

Αγάπα και Πολέμα

Αγάπα τον Άνθρωπο, γιατί είσαι συ.

Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατί ήσουνα συ, και τώρα
σε ακλουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι.

Αγάπα το σώμα σου· μονάχα με αυτό στη γης ετούτη μπορείς
να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.

Αγάπα την ύλη· απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει.

Πολέμα μαζί Του.

Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα.
Ν’ αρνιέσαι ο,τι έχεις κάθε μέρα.
Η ανώτατη αρετή δεν είναι να ’σαι ελεύτερος,
παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς:
«Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!

Νίκος Καζαντζάκης- ΑΣΚΗΤΙΚΗ, Εκδόσεις Καζαντζάκη

Πηγή: ΙΔΟΥ

 

Το παράθυρο

Αυτό που θα πω θα σας φανεί περίεργο και δύσκολο στην αντίληψη. Ο λόγος είναι η εσφαλμένη (και κρυφή) εκπαίδευση με την οποία εκπαιδευόμαστε από την στιγμή που θα δούμε για πρώτη φορά το φως της ημέρας.
Εκπαιδευόμαστε με την ηθική και τις πολιτισμικές συνήθειες οι οποίες επικρατούν στην περιοχή στην οποία γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε, και με κάποιον πολύ αποτελεσματικό τρόπο ποτέ (ή έστω σχεδόν ποτέ) δεν αντιλαμβανόμαστε πραγματικά αυτό το οποίο υπάρχει γύρω μας.
Οι αισθήσεις μας φιλτράρονται μέσα από επίκτητα «ψυχολογικά γυαλιά». Αν τα γυαλιά μας είναι κόκκινα θα βλέπουμε τα πάντα κόκκινα. Και αν τα γυαλιά του διπλανού μας είναι πράσινα θα βλέπει τα πάντα πράσινα και μπορεί να βρεθούμε σε έναν ατελείωτο πόλεμο προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι τα πράγματα είναι κόκκινα ή πράσινα, ενώ στην πραγματικότητα είναι έγχρωμα.
Αυτό μπορεί να αναφερθεί πολύ συνοπτικά σαν «ύπνος της συνείδησης».
Ο συνειδησιακά κοιμισμένος άνθρωπος δεν βλέπει την πραγματικότητα αλλά αυτό που εκπαιδεύτηκε να θεωρεί σαν πραγματικότητα.
Το χειρότερο από όλα είναι ότι όλοι είμαστε πεπεισμένοι ότι είμαστε ξύπνιοι. Και προφανώς θα αντιδράσετε εάν σας πω ότι κοιμόσαστε όρθιοι.
Ένα απλοϊκό παράδειγμα για τον ύπνο της συνείδησης, βρίσκεται στο παρακάτω βίντεο.