Σε καταχώρηση -επ ευκαιρία της τελευταίας μαζικής δολοφονίας- που διάβασα υπήρχε η ερώτηση τι πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις για να μειώσουν την βία.
Ίσως να έχετε και εσείς την ίδια αναρώτηση. Δεν ξέρω τι ακριβώς πιστεύετε εσείς αλλά η δική μου γνώμη είναι η παρακάτω.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μειώσουν οι κυβερνήσεις όλη αυτήν την έκρηξη βίας. Είναι ο ακριβώς αντίθετος από αυτόν που εφαρμόζουν:
1) Το σχολικό σύστημα έχει καταντήσει να βγάζει αγράμματους επιστήμονες και αναλφάβητους ανειδίκευτους εργάτες.
Μάλλον θα συμφωνείτε μαζί μου ότι το να έχεις πτυχίο στην τάδε επιστήμη δεν σημαίνει ότι είσαι και μορφωμένος. Σημαίνει μόνο ότι μπορείς να κάνεις σωστά μία πολύ εξειδικευμένη δουλειά.
Ούτε το να είσαι ευγενής είναι μόρφωση. Οι γερμανοί γιατροί που έκαναν πειράματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, φορούσαν σμόκιν, άκουγαν Βάγκνερ, χόρευαν βαλς και έπιναν σαμπάνια όταν δεν «δούλευαν». Εξειδίκευση είχαν. Μόρφωση όμως;
Από τις μελέτες που γίνονται οι περισσότεροι πτυχιούχοι δεν έχουν βασικές γνώσεις γυμνασίου. Δεν έχει βγει χωρίς λόγο το «ο Καραϊσκάκης είναι γήπεδο».
2) Οι κυβερνήσεις (και μαζί το Παγκόσμιο Οικονομικό Σύστημα που τις χειραγωγεί ΟΛΕΣ) ενδιαφέρονται περισσότερο για τους οικονομικούς δείκτες και πολύ λιγότερο για τους πολίτες τους. Απόδειξη ότι η όποια λιτότητα εφαρμόζεται ξεκινάει πρώτα από το κόψιμο κονδυλίων για την Παιδεία και την Υγεία, και την μείωση μισθών.
3) Η προωθούμενη παγκοσμιοποίηση έχει πλημμυρίσει (το κέρδος γαρ) την ζωή μας με εικόνες βίας. Κινηματογραφικά έργα, τηλεοπτικά προγράμματα, βιβλία με αστυνομικές ή κατασκοπευτικές ιστορίες, θρίλερ παντός είδους και σούπερ ήρωες εθίζουν τα μικρά παιδιά στην βία και στην ψυχολογική ασχήμια των δημιουργών τους. Βιντεοπαιχνίδια δημιουργούν (από χρόνια) αυριανούς στρατιώτες που πατάνε με άνεση το κουμπί για να σκοτώσουν κάποιον. Τους είναι απόλυτα φυσικό, αφού από μωρά έχουν «σκοτώσει» εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες κακούς υποδυόμενοι τον «ήρωα» του βιντεοπαιχνιδιού.
Η γενιά μου μεγάλωσε με «αθώα» κινούμενα σχέδια: το Μπιπ-μπιπ και τον λύκο, τον Μίκι και τον Γκούφι, τον Μπανγκς Μπάνι κλπ. Εκείνη την εποχή κανένας δεν κλείδωνε το σπίτι όταν βρισκόταν μέσα. Ζούσαμε (στην Αθήνα) σε ισόγειο σπίτι και το καλοκαίρι κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα ή στην ταράτσα. Κάθε μέρα οι πόρτες ήταν ορθάνοιχτες όπως και τα παράθυρα. Η μάνα μου μπαινόβγαινε στο σπίτι και στην αυλή ή με έστελνε να αγοράσω λαχανικά από ένα χωράφι που βρισκόταν κάπου 400 μέτρα απόσταση.
Τα καλοκαίρια παίζαμε στους δρόμους (σε ολόκληρη την γειτονιά) μέχρι τις δέκα το βράδυ. Κανείς δεν ήρθε να μας απαγάγει για να μας πουλήσει ή για να μας βιάσει, κανείς δεν μας πούλησε ναρκωτικά…
Ήμουν δέκα χρονών τότε. Εσείς αφήνετε το παιδί σας να πάει σήμερα 400 μέτρα απόσταση μέχρι το σουπερμάρκετ; Το αφήνετε να βγει να παίξει στον δρόμο;
Μετά από 50 χρόνια η κατάσταση είναι απίστευτα πιο άγρια από όσο ήταν την εποχή του 50 ή του 60. Ο φόνος ενός ανθρώπου ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ. Σήμερα δεν δίνουμε σημασία που κάποιος σκότωσε κάποιον ΕΚΤΟΣ και αν σκοτώθηκαν πολλοί. Στις αρχές του εικοστού αιώνα κάποιος δολοφονήθηκε και κόπηκε σε κομμάτια από την γυναίκα και την πεθερά του. Έγινε τέτοιος ντόρος που έγραψαν ακόμα και τραγούδι (το Καημένε Αθανασόπουλε). Από το 1980 και μετά έχουν γίνει τουλάχιστον τρία τέτοια εγκλήματα στην Ελλάδα και ΠΡΟΚΑΛΩ κάποιον να πει ότι τα θυμάται. Εγώ προσωπικά θυμάμαι μόνο αμυδρά κάτι από αυτά τα γεγονότα.
Δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά κάποια στιγμή στην δεκαετία του 80 η τηλεόραση έδειξε σε ντοκιμαντέρ ένα λιοντάρι που έπιασε ένα ζωντανό ζώο για να μάθουν τα μικρά του να κυνηγάνε. Ξεσηκώθηκε σάλος, επειδή τα παιδιά είδαν αυτήν την σκληρή σκηνή που θα τα πλήγωνε υποτίθεται.
Σήμερα τι γίνεται; Η τηλεόραση είναι γεμάτη με απίστευτα σκληρές σκηνές (και με κάθε λεπτομέρεια) με ζώα που τρώνε ή σκοτώνουν άλλα ζώα. Και το θέμα φυσικά δεν είναι οι σκηνές αυτές (ίσως το μόνο φυσιολογικό που δείχνει η τηλεόραση). Το θέμα είναι η αντίδραση. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν αντιδρά ούτε και διαμαρτύρεται. Ο λόγος; Έχουμε ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ στην βία.
Έχετε δει τα τερατώδη κινούμενα σχέδια που βλέπουν σήμερα τα παιδιά; Βιονικοί δεινόσαυροι, τέρατα, αλλόκοτοι εξωγήινοι, παραμορφωμένοι άνθρωποι, παράξενες ανθρώπινες μορφές διαπαιδαγωγούν τα «αγγελούδια» σας και διαμορφώνουν τον ψυχισμό τους.
Το «καλύτερο» της υπόθεσης είναι ότι όλα όσα βλέπουν στις παιδικές σειρές γίνονται «έτσι», χωρίς κόπο και χωρίς προσπάθεια. Έχεις ένα δαχτυλίδι και μετατρέπεσαι ότι ώρα θέλεις σε υπερήρωα. Ένα μηχανάκι που σου δίνει υπερδυνάμεις. Κατά τα άλλα -όταν δεν σώζεις τον κόσμο- οι ιστορίες δείχνουν ότι μπορείς να είσαι ένας κοινός ηλίθιος συμπεριφερόμενος όπως και όλοι οι άλλοι ηλίθιοι.
Να ένας υπόγειος τρόπος για να εκπαιδευτείτε από τα γενοφάσκια σας να πιστεύετε ότι η τεχνολογία θα τα κάνει όλα για εσάς χωρίς κανέναν δικό σας κόπο. Πρόκειται για την δημιουργία του τέλειου καταναλωτή.
Και η ερώτησή μου είναι: Αν η γενιά μας -με τον τρόπο που μεγάλωσε- έφτασε τον κόσμο σε αυτήν την κατάντια, τα σημερινά παιδιά που μεγαλώνουν έτσι όπως μεγαλώνουν, σε τι χάλι θα παραδώσουν τον αυριανό κόσμο;
Ο σημερινός «πολιτισμός» γεννήθηκε από ένα διεστραμμένο σύστημα, προγραμματισμένο να δημιουργεί έναν συνεχώς πιο βάρβαρο και σκληρό πολιτισμό.
Και πριν αρχίσετε να αντιδράτε, πολιτισμός δεν είναι να έχεις αεροπλάνα, κινητά, και γκάτζετ.
Πολιτισμός δεν είναι να έχεις παγκόσμιες ημέρες για διάφορες χαζές γιορτές. Οι παγκόσμιες ημέρες χρησιμεύουν μόνο για να καθησυχάζετε την ΗΔΗ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΗ συνείδησή σας. Τα χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα δεν ενδιαφέρονται αν εσείς γιορτάζετε την «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας» λέγοντας ότι την γιορτάζετε (επειδή σας το είπε η τηλεόραση ότι σήμερα γιορτάζετε), ενώ σπαταλάτε αδιάκοπα πόρους που θα μπορούσαν να τα σώσουν. Περισσότερο θα τα ενδιέφερε -αν βέβαια είχαν τον τρόπο να το μάθουν- ότι το ένα τρίτο των τροφίμων που καταναλώνονται στον «πολιτισμένο κόσμο» ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.
Πολιτισμός είναι να υπάρχει ειρήνη.
Πολιτισμός είναι να μην υπάρχει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.
Πολιτισμός είναι να έχουν ΟΛΟΙ οι άνθρωποι τροφή, στέγη , μόρφωση και υγεία. Όμως τουλάχιστον το ένα τέταρτο των ανθρώπων ζει σε κατάσταση εξαθλίωσης και αυτό το ποσοστό αυξάνεται συνεχώς.
Σήμερα διαβάζουμε για ληστές που δέρνουν ή σκοτώνουν γέρους για μερικά ευρώ. Σε δέκα χρόνια αυτού του είδους οι ληστείες θα περνάνε στα ψιλά των εφημερίδων -αν θα αναφέρονται καν.
Κοιτάξτε στο σήμερα και θα δείτε το αύριο (ένα χειρότερο σήμερα).
Και θα μου πείτε: Λύση έχεις;
Λύση υπάρχει. Μόνο που είναι πρακτικά ανεφάρμοστη.
Λύση δεν είναι να πάτε ΠΑΛΙ να ψηφίσετε τους ληστές που ψηφίζατε τόσα χρόνια.
Λύση δεν είναι να πάτε να ψηφίσετε άλλους ληστές.
Λύση δεν είναι να βγείτε στους δρόμους (σαν τους δήθεν αναρχικούς) καίγοντας με μολότωφ περιουσίες και ανθρώπους.
Λύση δεν είναι να μην βγείτε στους δρόμους.
Η λύση βρίσκετε τελείως έξω από ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΑΘΑΤΕ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΣΑΝ ΣΩΣΤΑ.
Η λύση βρίσκετε τελείως έξω από ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΑΘΑΤΕ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΣΑΝ ΛΑΘΟΣ.
Το Σύστημα σας έχει διαπαιδαγωγήσει να πιστεύετε ότι έχετε σωστές απόψεις. Σας το έμαθε από τότε που αρχίσατε να περπατάτε. Όλος ο ψυχισμός σας στηρίζεται στο «γεγονός» ότι έχετε δίκιο. Εκεί βρίσκεται και το κλειδί της αντιστροφής των πραγμάτων. Αλλά ποιος θα είναι τόσο τολμηρός να αποδεχθεί ότι οι ιδέες του είναι λάθος, ότι μέχρι τώρα η ζωή του ήταν ένα λάθος και ότι πρέπει να αλλάξει τα πιστεύω και τις δράσεις του;
Ποιος μπορεί να αναγνωρίσει την πλήρη άγνοιά του;
Όλα αυτά δεν εξηγούνται σε μερικές γραμμές και φυσικά ούτε και περιμένω να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Όλα αυτά δεν εξηγούνται έτσι όπως σας έχει μάθει το Σύστημα να ζητάτε λύση. Δεν μπορεί να υπάρξει Χρυσός Κανόνας ή μια επιγραμματική άποψη κάποιου «ειδικού».
Έτσι αναγκαστικά θα κλείσω με ένα παλιό ρητό:
«Υπάρχουν τρεις γνώμες: Η δική μου, η δική σου και η σωστή. Ο σοφός προτιμάει την τρίτη».
