Ο μύθος του υπερτροφικού δημοσίου τομέα

«Όσο μεγαλύτερο το ψέμα, και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται, τόσο πιο πιστευτό γίνεται»Γκέμπελς (Goebbels), Υπουργός Προπαγάνδας του Χίτλερ.

Η κρίση χρέους στην Ελλάδα επανέφερε με δραματικό τρόπο στο προσκήνιο τη θεωρία πως
το δημόσιο είναι «κακό» πράγμα και πως αυτό το κακό πράγμα στην Ελλάδα είναι πολύ
διογκωμένο υπερτροφικό.
Κυβέρνηση, τρόϊκα και η διατεταγμένη δημοσιογραφία μας παραπληροφορούν συστηματικά
πως για τη χρεοκοπία της Ελλάδας φταίει ο τεράστιος δημόσιος τομέας και ο υπερπληθυσμός
των δημόσιων υπαλλήλων. Μάλιστα κάποιοι παπα­γάλοι, των παρασιτικών επιχειρηματικών
συγκροτημάτων που ελέγχουν τα ΜΜΕ, είπαν ότι η Ελλάδα είναι το τελευταίο κομμουνι­στικό
κράτος της Ευρώπης… Ενώ ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Μόσιαλος είπε πως στην
Ελλάδα έχουμε οικονομία με κράτος «Πατερούλη» που πρέπει να μειωθεί δραστικά…
Κι όμως ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα ΔΕΝ είναι τόσο διογκωμένος όσο λένε. Με βάση τα
στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (http://ec.europa.eu/economy_finance/db_indicators/gen_gov_data/
time_series/index_en.htm) και του ΔΝΤ (http://www.economywatch.com/economic-statistics/economic-indicators/ General_Government_Total_Expenditure_Percentage_GDP), το μέγεθος του ελληνικού δημοσίου,
αναφορικά με όλα τα ποσοτικά μεγέθη, βρίσκεται λίγο κάτω από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής
Ένωσης (Ε.Ε.) και της Ευρωζώνης, ενώ υπολείπεται σε μέγεθος από πολλές από τις πλέον
ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Όχι μόνο το 2010, αλλά επί τουλάχιστον 30 χρόνια για τα
οποία υπάρχουν στοιχεία.
Ας δούμε για παράδειγμα στο παρακάτω διάγραμμα το μέγεθος του δημόσιου τομέα σε όρους
συνόλου δαπανών γενικής κυβέρνησης. Είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός δείκτης για τη μέτρηση
του μεγέθους του δημοσίου σε μια χώρα.
Δαπάνες Γενικής Κυβέρνησης 2010, ως % του ΑΕΠ: Υψηλότερες παγκοσμίως*

* Πηγή: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, IMF (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), βλ. links ανωτέρω.
Παρατηρώντας μάλιστα τα στοιχεία προσεκτικά βλέπουμε πως κατά κανόνα όσο πιο ανεπτυγμέ­νη
είναι μια οικονομία τόσο μεγαλύ­τερο κράτος διαθέτει. Χώρες όπως η Δανία, η Γαλλία, η Φινλανδία,
το Βέλγιο, η Σουηδία, η Αυστρία, η Ολλανδία, η Βρετανία, η Ιταλία, έχουν αρκετά πιο διογκωμέ­νους
δημόσιους τομείς από την Ελλάδα. Μήπως αυ­τές οι χώρες είναι κομμουνιστικές ή σοβιετικές και
δεν το ξέρουν; Μήπως έχουν κι αυτές κράτος «Πατερούλη» στην οικονομία τους; Κι αν για την
κρίση και το χρέος φταίει το μεγάλο, κακό, και σπάταλο κράτος, τότε γιατί αυτές οι χώρες δεν
αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρεοκοπίας όπως η Ελλάδα;
Στον αντίποδα, στο διάγραμμα που ακολουθεί παρουσιάζονται οι χώρες με το μικρότερο δημόσιο
τομέα. Παρατηρούμε πως οι χώρες αυτές που έχουν μικρό ισχνό δημόσιο τομέα είναι, όλως τυχαίως,
υποανεπτυγμένες τριτοκοσμικές χώρες, με αδύναμες ασθενείς παρασιτικές οικονομίες, έρμαια των
αγορών, με χαμηλό βιωτικό επίπεδο, υψηλή ανεργία, τεράστια επίπεδα φτώχειας και διαφθοράς,
αποσαθρωμένες κοινωνικά, ασταθείς πολιτικά και έντονα ελεγχόμενες. Τυχαίο; Είναι τα «οικονομικά
θαύματα» του Ανδριανόπουλου που συρρίκνωσαν δραστικά το δημόσιο τομέα και παραδόθηκαν
στην «ελευθερία» των αγορών και των πολυεθνικών, για χάρη της μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας
και παραγωγικότητας.
Δαπάνες Γενικής Κυβέρνησης 2010, ως % του ΑΕΠ: Χαμηλότερες παγκοσμίως*

* Πηγή: IMF (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), βλ. link ανωτέρω.
Όλα αυτά επιβεβαιώνονται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και από τη σχετική επιστημονική
έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της «Έκθεσης Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής
Επιτροπής» από τους ερευνητές του Αυστριακού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών και των
Πανεπιστημίων του Στρασβούργου και του Μαγδεμβούργου («The size and performance of
public sector activities in Europe»). http://www.akademiai.com/content/b46135j17232946l/. Είναι η
πιο εκτεταμένη ολοκληρωμένη έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί για το μέγεθος, τη δομή και
την οργάνωση του δημοσίου και τις επιπτώσεις στην οικονομία και την ευημερία των χωρών
της Ε.Ε. Μολονότι η έρευνα συνιστά πως μια κάποια μείωση του δημοσίου φαίνεται να έχει
θετική επίπτωση στην ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα, δεν καταλήγει σε ασφαλή
σαφή συμπεράσματα για το ιδανικό μείγμα δημοσίου-ιδιωτικού τομέα. Αποτυπώνει όμως
ξεκάθαρα το μέγεθος του δημοσίου στις χώρες της Ε.Ε.
Τα συμπεράσματα της έρευνας, εμφανίζουν την Ελλάδα σε χαμηλή σχετικά θέση ως προς το
μέγεθος του δημοσίου, τόσο με βάση τις συνολικές δαπάνες ως % του ΑΕΠ (όπως στα ανωτέρω
διαγράμματα), όσο και με βάση τον αριθμό των εργαζομένων στο δημόσιο. Ας σταθούμε σε αυτό
το τελευταίο, μιας και ακούμε συνέχεια για το «υπερπληθυσμό» των δημοσίων υπαλλήλων στη
χώρα μας. Στο παρακάτω διάγραμμα λοιπόν παρουσιάζεται ο αριθμός των εργαζομένων στο
δημόσιο σε σχέση με το σύνολο των εργαζομένων στις χώρες της Ε.Ε. Συμπεριλαμβάνοντας τους
μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (στρατός, αστυνομία,
πυροσβεστική, λιμενικό κλπ), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, τους

υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, τους συμβασιούχους, τους αιρετούς και
άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες. Παρατηρούμε σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε.
η Ελλάδα έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά εργαζομένων στο δημόσιο (11,4%) πολύ κάτω
από το μέσο όρο της Ε.Ε. που είναι 16,4%. Και μάλιστα τα στοιχεία αυτά ισχύουν για τις
τελευταίες τρεις 10ετίες!
Εργαζόμενοι στο Δημόσιο, ως % επί του συνόλου των εργαζομένων*

* Βλ. Ηeinz Ηandler κ.α., Τhe size and performance of public sector activities in Εurope (2005).
http://129.3.20.41/eps/pe/papers/0507/0507011.pdf
Τι συνιστούν τα ανωτέρω στοιχεία; Ο ισχυρισμός περί κακού και υπερτροφικού δημοσίου είναι
ένα μεγάλο ψέμα, μια κοινοτοπία που δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Ένας μύθος
που εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
O μύθος αυτός δεν προέκυψε μόνο από την σημερινή κρίση. Καλλιεργείται από χρόνια τόσο στην
Ελλάδα όσο και διεθνώς, στα πλαίσια της ιδεολογίας της «απελευθέρωσης» των αγορών (κεφαλαίου,
εργασίας, αγαθών και εμπορευμάτων) και της ιδιωτικοποίησης κάθε οικονομικής δραστηριότητας
με δραστική συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, που σήμερα, χάρη στην τρόικα, επιχειρείται και στη
χώρα μας. Πρόκειται για το ανώτερο στάδιο της αγοραιοποίησης της οικονομίας, δηλ. το στάδιο
όπου οι κρατικοί έλεγχοι πάνω στις αγορές ελαχιστοποιούνται, (αν όχι καταργούνται ολοσχερώς),
με στόχο υποτίθεται την μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, αλλά πραγματικό
στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους ιδιωτικών, κυρίως πολυεθνικών, συμφερόντων που μ’ αυτά
κι αυτά έφθασαν να ελέγχουν σήμερα την παγκόσμια παραγωγή και εμπόριο.
Επιμύθιο
Είναι αλήθεια πάντως πως το δημόσιο στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένο. Και σπάταλο. Αλλά αυτό δεν
οφείλεται ούτε στο μέ­γεθός του, ούτε στις δαπάνες για δημόσιες παροχές. Άλλωστε, όπως είδαμε, οι
συνολικές δαπάνες του δημοσίου στην Ελλάδα κινούνται λίγο κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε. και
της Ευρωζώνης ενώ υπολείπονται από αυτές των περισσοτέρων ανεπτυγμένων χωρών.
Το πρόβλημα βρίσκεται στο μείγμα των δαπανών του δημοσίου. Διότι το ελληνικό δημόσιο είναι
επιλεκτικά σπάταλο. Ενώ διαθέτει τις χαμηλότερες δαπάνες στην Ε.Ε. για υγεία και παιδεία, ως
ποσοστό του ΑΕΠ, δαπανά σχεδόν τα διπλάσια από τον μέσο όρο της Ε.Ε. για κρατικές προμήθειες.
Με συμβάσεις στην πλειοψηφία τους σκανδαλώδεις, υπερτιμολογημένες και συχνά προβληματικές.
Όταν πρόκειται, φερειπείν, για την προμήθεια λιμουζινών Μercedes Benz σε τιμές δέκα φορές πάνω
των αγοραίων τιμών, ή για τα υποβρύχια που γέρνουν, των γερμανικών εταιριών HDW και Ferrostaal,
ή για το C4I (το ηλεκτρονικό σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων που δε λειτούργησε ποτέ)
της αμερικανικής SAIC με κύριο μέτοχο τη Siemens, εκεί το ελληνικό κράτος δαπανά αφειδώς τα
δισεκατομμύρια… Όταν πρόκειται για τις βασι­κές κοινωνικές ανάγκες των πολιτών, τό­τε συμβαίνει
πάντα το δημόσιο ταμείο να μην επαρκεί…
Και μια απάντηση για το επαχθές χρέος
Και που βρίσκονται τα χρήματα για τις σκανδαλώδεις αυτές κρατικές προμήθειες αφού ο κρατικός
προϋπολογισμός ελλειμματικός; Με δάνεια. Δάνεια από τις αγορές, όπου τα λεφτά επιστρέφουν
πίσω στους δανειστές ή στις εταιρίες τους – προμηθευτές του ελληνικού δημοσίου.
Δάνεια για προμήθειες εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, που συνάπτονται με αδιαφανείς
διαδικασίες και συμφωνίες παρασκηνίου, υπό το καθεστώς εκβιασμού ή χρηματισμού πολιτικών.
Δάνεια όπου τα λεφτά δεν ωφελούν τη χώρα δε μένουν σε αυτήν (στη χώρα μένει μόνο το χρέος).
Όλα αυτά τα δάνεια εμπίπτουν στον ορισμό του επαχθούς ή απεχθούς χρέους (odious debt) το
οποίο με βάση τη διεθνή νομολογία θεωρείται παράνομο χρέος και οι χώρες δεν οφείλουν να το
πληρώσουν, και αρνούνται να το πληρώσουν, το διαγράφουν.
Είναι κάτι σαν προσωπικό χρέος των διεφθαρμένων πολιτικών που οι πολίτες δεν οφείλουν να
το πληρώσουν.

Απλό και λογικό

Φώτο από διαδήλωση της Βαρκέλώνης. Το άγαλμα βρίσκεται στην Via Laietena. Η πινακίδα λέει:
"Αν αγωνίζεσαι μπορεί και να χάσεις
Αν δεν αγωνίζεσαι είσαι χαμένος"

Η ιστορία του Πέπε

Δεν μπορεί να περνάει όλη η ζωή μας με χαζές «διασκεδάσεις», χαζές τούρκικες και μη τηλεοπτικές σειρές, και εξίσου χαζές (ύπουλα χαζές θα έλεγα) οικονομικές συζητήσεις πολύ-παραθύρων.

Για αυτό ανέβασα την ιστορία του Πέπε. Πρόκειται για έναν φανταστικό (δυστυχώς) άνθρωπο, ο οποίος έχει αυτό που λείπει σήμερα από την ανθρωπότητα: τον κοινό νου και μία βασική -ενστικτώδη θα την έλεγα καλύτερα- σοφία.

 

Εκπληκτική απάντηση Έλληνα σε Γερμανό που έστειλε ειρωνική επιστολή για τα χρέη μας

Απίστευτος διάλογος στο γερμανικό περιοδικό Stern
Η παρακάτω ανοιχτή επιστολή του Walτer Wuellenweber, προς τους Έλληνες πολίτες…
με τίτλο «Αγαπητοί μας Έλληνες», δημοσιεύεται σε πρόσφατο τεύχος του γερμανικού εβδομαδιαίου περιοδικού, Stern. Ο υπέρτιτλος του άρθρου αναφέρει:
«Μετά τις τράπεζες, θα πρέπει τώρα οι Γερμανοί να σώσουν και την Ελλάδα. Πρώτα έκαναν αλχημείες οι Έλληνες στο ευρώ και τώρα, αντί να κάνουν οικονομίες, απεργούν».
Αγαπητοί ΕΛΛΗΝΕΣ, από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εμείς έχουμε συνεισφέρει, όσο κανείς άλλος στο κοινό ταμείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις, ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν, όσα κανείς άλλος, δηλαδή σχεδόν 100 δις. Ουδέποτε λαός βοήθησε μέχρι τώρα με τη θέλησή του, σε τέτοιο βαθμό, και για τόσο μακρύ διάστημα, άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά, οι πιο ακριβοί μας φίλοι.
Το ζήτημα πάντως είναι, ότι τελικά δεν εξαπατάτε μόνο τον εαυτό σας αλλά κι’ εμάς. Στην ουσία, ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ, μιας και παρά την εισαγωγή του, δεν καταφέρατε μέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια σταθερότητας. Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα μεγαλύτερα ποσά σε καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαμε, ο πρωθυπουργός σας Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει στο πρόγραμμά του, όμως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς, αφού συνεχίζετε απτόητοι, ν’ απεργείτε. Μη μας λέτε λοιπόν, ότι μόνο οι πολιτικοί ευθύνονται για την καταστροφή.
Εσείς έχετε εφεύρει τη Δημοκρατία κι ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε, ότι ο λαός είναι αυτός που κυβερνά κι επομένως, έχει και την ευθύνη. Κανείς δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηματίζεστε, ν’ αντιδράτε σε κάθε συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρμένους πολιτικούς. Σε τελευταία ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν, ότι τους πει ο λαός. Θα μας πείτε, βεβαίως, ότι κι εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε πολύ καλύτεροι, όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι έχετε δίκιο.
Οι Έλληνες είναι εκείνοι, που μας είχαν δείξει το δρόμο της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονομίας. Τώρα μας δείχνετε και πάλι το δρόμο. Μόνο που αυτή τη φορά, είναι λάθος δρόμος. Κι από το σημείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα.
Και η απάντηση που δόθηκε από ένα συμπατριώτη μας:
Αγαπητέ μου Walτer Wuellenweber, ονομάζομαι Γεώργιος Π. Ψωμάς. Είμαι δημόσιος λειτουργός κι όχι υπάλληλος, όπως κατά κόρον τα ΜΜΕ των «συμπατριωτών» σου (μου) και άλλων «συμπατριωτών» σου (μου) αναφέρουν, ως βρισιά και με περίσσεια χλεύη. Ο μισθός μου είναι 1.000. Το μήνα, όχι την ημέρα, όπως ίσως σ’ έχουν παρασύρει, να νομίζεις. Ούτε 1.000 λιγότερα από σένα.
Από το 1981 ανήκουμε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που σας έχουμε παραχωρήσει με αδιαφανείς όρους κι’ έναντι αυτών των 200 δις που λέτε, ότι μας δώσατε, το 40% περίπου των αμυντικών εξοπλισμών μας, το σύνολο σχεδόν των εθνικών τηλεπικοινωνιών μας, την κατασκευή 2 μεγάλων αεροδρομίων καθώς και πολλών χιλιομέτρων εθνικού οδικού δικτύου. Αν ξεχνώ κάτι, ζητώ να με συγχωρέσεις. Σημειώνω, πως είμαστε από τους μεγαλύτερους εισαγωγείς στα καταναλωτικά προϊόντα που παράγουν τα εργοστάσιά σας.
Η αλήθεια είναι, πως δεν ευθύνονται μόνο οι πολιτικοί μας γι’ αυτή την καταστροφή. Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης έχει και μια εταιρία γερμανικών κυρίως συμφερόντων, η οποία τους λάδωνε, για ν’ αναλαμβάνει, όπως λέω παραπάνω, δημόσια έργα (βλ. C4Ι). Πιθανολογώ, πως φταίνε και τα γερμανικά ναυπηγεία, τα οποία μας πούλησαν κάτι υποβρύχια, που γέρνουν. Είμαι σίγουρος, ότι εσύ δεν με πιστεύεις ακόμα, αλλά δείξε λίγο υπομονή και περίμενε, διάβασέ με, κι αν δεν σε πείσω, τότε διώξε με από την Ευρωζώνη, τον τόπο της Αλήθειας και της Ευημερίας, του Δίκαιου και του Σωστού.
Λοιπόν Walτer, μισός αιώνας και πάνω πέρασε από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, από τότε που η Γερμανία έπρεπε να ξοφλήσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα. Οι οφειλές αυτές, που μόνον η Γερμανία αρνείται να ξοφλήσει στην Ελλάδα (η Βουλγαρία και η Ρουμανία, τακτοποίησαν ήδη τις αντίστοιχες υποχρεώσεις τους), συνίστανται:
α) Σε χρέη ύψους 80 εκατομμυρίων γερμανικών μάρκων, από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
β) Σε χρέη από τη διαφορά του κλήριγκ στο μεσοπόλεμο, ύψους 593.873.000 δολαρίων, που ήταν σε βάρος της Γερμανίας.
γ) Στα αναγκαστικά δάνεια, τα οποία συνήψε το Γ΄ Ράιχ από την Ελλάδα, ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στη διάρκεια της κατοχής.
δ) Στις επανορθώσεις, που οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα, για τις κατασχέσεις, αρπαγές και καταστροφές, που της προξένησε το Γ’ Ράιχ, την περίοδο της κατοχής, ύψους 7,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, όπως επεδίκασαν οι Σύμμαχοι.
ε) Στις ανυπολόγιστες υποχρεώσεις της Γερμανίας για την αφαίρεση της ζωής 1.125.960 Ελλήνων (38.960 εκτελεσμένων, 12.000 νεκρών από αδέσποτες, 70.000 σκοτωμένων σε μάχες, 105.000 νεκρών στα στρατόπεδα της Γερμανίας, 600.000 νεκρών από πείνα και 300.000 απωλειών από υπογεννητικότητα).
στ) Στην ατίμητη ηθική προσβολή, που προξένησε στον ελληνικό λαό και στις ανθρωπιστικές ιδέες που εκφράζει η ελληνική ιδέα. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό, είναι ηθικής τάξης, ύψιστης ηθικής αξίας.
Ξέρω Walτer, σε πειράζουν αυτά που γράφω, αλλά και μένα με πείραξαν, αυτά που έγραψες! Αλλά περισσότερο με πειράζουν, αυτά που σκέφτεσαι και θέλεις να κάνεις για μένα και τους «συμπατριώτες» σου, τους Έλληνες !
Walτer, φίλτατε Walτer, στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται 130 γερμανικές επιχειρήσεις, στις οποίες, περιλαμβάνονται σχεδόν όλοι οι γερμανικοί κολοσσοί, οι οποίες πραγματοποιούν ετήσιο τζίρο της τάξης των 6,5 δισ. ευρώ.
Ξέρεις Walτer, σύντομα δε θα μπορώ ν’ αγοράζω Γερμανικά προϊόντα, γιατί δεν θά έχω λεφτά. Εγώ Walτer μεγάλωσα στα λίγα, θα τ’ αντέξω. Και μην ανησυχείς για τους νέους στην Ελλάδα, είμαστε ακόμα πολλοί παλιοί, για να τους βοηθήσουμε, να εξοικειωθούν στη νέα κατάσταση. Αλλά εσείς βρε Walτer, τους ανέργους σας, που θα δημιουργηθούν από την κατάσταση αυτή στην Ελλάδα, πως θα τους αντιμετωπίσετε;
Πες μου σε παρακαλώ, έχω απορία: Εμείς οι Έλληνες πρέπει να φύγουμε από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη (κι απ’ όπου αλλού θέλετε, εσείς, οι Γερμανοί, οι Σουηδοί, οι Ολλανδοί και λοιποί «συμπατριώτες). Πρέπει να φύγουμε, για να σωθούμε από μια Ένωση, κατ’ επίφαση. Από μια ομάδα κερδοσκόπων. Από μια ομάδα, στην οποία είμαστε συμπαίκτες, όσο καταναλώναμε τα προϊόντα των συμπαικτών!
Εγώ φίλτατε Walτer, πιστεύω, ότι οι Έλληνες θα πρέπει να σταματήσουν ν’ αγοράζουν Mercedes, BMW, Opel, Ford, Scoda, κλπ. συμμαχικά προϊόντα, γιατί, δεν μπορούν και δεν πρέπει! Δεν το αξίζουν. Θα πρέπει να σταματήσουν ν’ αγοράζουν προϊόντα από το Lidl, το Praktiker και το IKEA. Γιατί δε θα μπορούν πια να τ’ αγοράσουν αυτά τα προϊόντα, βρε αδερφέ, τι να κάνουμε!
Φίλτατε Walτer, θα πρέπει να κανονίσουμε και κάποιες άλλες «λεπτομέρειες» . αν μου επιτρέπεις βέβαια, γιατί εσύ είσαι ο «πιστωτής» της ζωής μου. Ξέρεις βρε φίλε Walτer, θέλω να μου επιστρέψεις τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ μου, που έκλεψες εσύ (όχι ΕΣΥ βεβαίως, αλλά κάποιοι ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ), θέλω τα ΑΘΑΝΑΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ, που βρίσκονται στα Μουσεία του Βερολίνου, του Μονάχου, του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώμης! Τα θέλω τώρα, που μπορεί να πεθάνω, αλλά θέλω να πεθάνω, κοντά στους πατέρες μου!

Ε Κ Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο Σ

Πηγή: xsefoto.blogspot.com

Το τούβλο

Στον «πραγματικό κόσμο» αμφιβάλλω εάν ο οδηγός θα περίμενε να ακούσει το παιδί. Χάριν της ωραίας και διδακτικής αυτής ιστορίας ας υποθέσουμε ότι το έκανε.

Ένας νεαρό και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.  Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαινή πόρτα της τζάγκουάρ του.  Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.

Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας «Γιατί το έκανες αυτό και ποιος είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις;  Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά!  Γιατί το έκανες»;

Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε. σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω!  Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.»  Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.  «Είναι ο αδερφός μου» είπε  «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».

Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι;  Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».

Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντηλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού.  Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.  

«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε με ευγνωμοσύνη το αγοράκι στον ξένο.  Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.

Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά.  Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει.  Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα «Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου»!  

Ο θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας.  Μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο.  Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι.

Δίολκος της Κορίνθου

Μια ταινία 22 λεπτών, δημιουργημένη με το σύστημα του animation (εικονοκινητική τεχνική) αναπαριστά με μοναδικό τρόπο το εξαιρετικό μνημείο τεχνικού πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, τον Δίολκο: μια οδό από ξηράς για την μεταφορά πλοίων ανάμεσα στον Σαρωνικό και τον Κορινθιακό κόλπο κατά μήκος του Ισθμού της Κορίνθου, τότε που δεν υπήρχε ο πορθμός. Η ταινία παρουσιάζει πολλές άλλες τεχνολογικές λεπτομέρειες, αλλά και σκηνές της ζωής των ναυτικών εκείνης της μακρινής εποχής: τυχερό παιχνίδι, επίσκεψη στον ναό του Ποσειδώνα, γλέντι σε καπηλειό, καθώς και μια συναισθηματική συντυχία.
Πρόκειται για ένα έργο-συμβολή στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής Τεχνολογίας, μια παραγωγή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας σε συνεργασία με την Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας.
Δημιουργοί της ταινίας είναι οι Θ.Π. Τάσιος, Ν. Μήκας, Γ. Πολύζος, οι οποίοι έχουν λάβει ως τώρα δύο βραβεία:
-Καλύτερης ταινίας αναφερόμενης στην αρχαιότητα στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Κύπρο (Νοέμβριος 2009) και
-Καλύτερης εκπαιδευτικής ταινίας στην 8η Διεθνή Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας του Μεσογειακού Χώρου στην Αθήνα (Μάιος 2010)

Πηγή: http://www.naftemporiki.gr/video/video.asp?id=27474

 

Το ξεπούλημα της ΔΕΗ

Διαβάζω ότι γίνεται εισαγγελική έρευνα για τη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ
Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ήταν για πολλά χρόνια ένας τεράστιος γραφειοκρατικός οργανισμός δημιουργίας βουλευτών. Όλοι οι πρόεδροί της στην σειρά γινόντουσαν βουλευτές και υπουργοί, αφήνοντας το προεδριλίκι των ηλιθίων εργαζομένων στον αντιπρόεδρο και επόμενο επίδοξο βουλευτή.
Στήριζε πάντοτε το ΠΑΣΟΚ και ποδηγετούσε τους εργαζόμενους σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις, που βόλευαν είτε το ΠΑΣΟΚ είτε τα στελέχη της ΓΕΝΟΠ.
Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς τους ηλίθιους εργαζόμενους που (σαν νεοπροσληφθείς υπάλληλος και φυσικά άσχετος ), πήρα μέρος στην απεργία του 80 με αποτέλεσμα να απολυθώ (μαζί με περίπου 300 άλλους) και έτσι να βρεθεί η αιτία (μία από όλες) για να πέσει η ΝΔ και να ανέβει ο Ανδρέας για να κάνει τα τόσα καλά που έκανε στον τόπο μας.
Το χρήμα έρεε άφθονο (από εργαζόμενους και ΔΕΗ) προς τα ταμεία της και οι παρανομίες στα τοπικά σωματεία έδιναν και έπαιρναν.
Έτσι η ερώτηση δεν είναι γιατί έψαξε το θέμα ο εισαγγελέας, αλλά γιατί έψαξε το θέμα ΤΩΡΑ και μάλιστα με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Και η απάντηση είναι απλή. Πουλιέται η ΔΕΗ (για ένα κομμάτι ψωμί φυσικά) και πρέπει να τραβηχτεί η προσοχή του κόσμου από το ξεπούλημα. Έτσι όλοι μαζί (εφημερίδες-κανάλια-κυβέρνηση) βγάζουν στην φόρα τα άπλυτα της «κακής» ΓΕΝΟΠ και υποθέτω θα ακολουθήσουν τα άπλυτα των «κακών» εργαζομένων που προκαλούν πολλά δεινά στο δημόσιο ταμείο.