Αυστραλία- Κορυφαίο βραβείο Φυσικοχημείας σε Ελληνίδα καθηγήτρια

26 Φεβρουαρίου 2009
Η Σούλα Μπένετ, (Παναγιωτίδη), βραβεύτηκε από την BHP Billiton ως η καλύτερη καθηγήτρια Φυσικοχημείας της Αυστραλίας. To βραβείο αυτό θεωρείται και είναι το κορυφαίο βραβείο καθηγητές Φυσικοχημείας στην Αυστραλία.
Καθηγήτρια του κρατικού γυμνασίου-λυκείου της Μελβούρνης Northcote High για 20 ολόκληρα χρόνια, η κ. Μπένετ δηλώνει οπαδός της δημόσιας εκπαίδευσης.
Είναι η δασκάλα που πριν από ένα περίπου χρόνο πήρε τους μαθητές της και ταξίδεψε μαζί τους στη NASA, προκειμένου, όπως λέει η ίδια, τα παιδιά που αγαπούν τις θετικές επιστήμες "να δουν την αγάπη τους να παράγει έργο".
Από το 2001 που ανέλαβε την θέση της υπεύθυνης Μαθημάτων Θετικής Κατεύθυνσης στο σχολείο, οι τάξεις των μαθητών των τελευταίων δύο τάξεων Γυμνασίου που επιλέγουν τις θετικές επιστήμες διπλασιάστηκε.

http://omogeneia.ana-mpa.gr/press.php?id=5362

Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα

Μακάρι ο κύριος πρέσβης να μπορούσε να κάνει και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους να δουν εκείνο που είδε αυτός.
Μακάρι να μπορούσε να αλλάξει αυτήν την αλαζονική μισελληνική πολιτική τους, αν και πρακτικά φταίμε εμείς για αυτό.
Μακάρι κάποτε να αποδοθεί δικαιοσύνη για όλα αυτά τα δεινά που υποφέρει ο κόσμος εξαιτίας των πολιτικών.

Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα

Επιστολή του απερχόμενου Βρετανού Πρέσβη, κ. Σάιμον Γκας, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» (28/12/2008)

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.
Γιώργος Σεφέρης
Γυμνοπαιδία - Σαντορίνη

Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας - πρώτα στη δεκαετία του '80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.
Η Ελλάδα και οι Έλληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Άλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ' την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.
Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδιά του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ήπειρο, τα λιβάδια με τ' αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.
Οι Ζουλού λένε ότι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ' το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.
Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα. Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της. Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία. Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό, έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.
Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προσβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Όπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Αλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.
Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.
Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Έλληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεση σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ένα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.
Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα...». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ' ευχαριστώ, Ελλάδα.

Μακεδονία, Σκόπια και αυτόματος μεταφραστής

Στό http://www.topix.com/forum/world/macedonia/TAAAAFN23PMGMJ147 γίνεται γκάλοπ γιά τό ἄν ἡ Μακεδονία εἶναι Ἑλληνική. Ὅποιος θέλει μπορεῖ νά μπεῖ καί νά ψηφίσει.

Ἐγώ τό ἔκανα.

Ἀλλά δέν εἶναι αὐτό τό ἐνδιαφέρον τῆς ὑπόθεσης.

Ἔβαλα ἕνα σχόλιο ἀπό κάτω. Τό ἔγραψα ἑλληνικά καί μετά τό μετέφρασα μέ ἕναν μεταφραστή τῆς Systran και το διόρθωσα.

Στήν θέση τῆς πρότασης

«Στήν σλαβική διάλεκτο ποῦ μιλᾶνε οἱ Σκοπιανοί τί σημαίνει τό ὄνομα Ἀλέξανδρος;»

ὁ μηχανικός μεταφραστής ἔγραψε:

«In the [slabiki] dialect that do speak the Citizens of the ancient Yougoslavian Republic of Macedonia what means the name Alexandros?»

Με λίγα λόγια ἡ λέξη Σκοπιανός μεταφράζεται σάν «κάτοικος τῆς γιουγκοσλαβικῆς ἀρχαίας δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας».

Καί αὐτό τό λεξικό τό χρησιμοποιοῦμε κατά κόρον στήν Ἑλλάδα. Καί σίγουρα καί πολλοί ξένοι.

Πιστεύετε (όχι πιστεύεται) ἀκόμα ὅτι πρόκειται νά κερδίσουμε σέ αὐτήν τήν ὑπόθεση;

Είμαστε χαμένοι σαν λαός;

-->Ἔχω νά κάνω δυό παρατηρήσεις σχετικά μέ τά κείμενα πού στέλνονται. Γιά τόνους, ὀρθογραφία καί λοιπά τά παραβλέπω,
-->παραβλέπω ἐπίσης αὐτό τό φρικτό «ενα πετεινο» και το «το γκομενο», γιατί εἶναι πιά ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ὅτι τό τελευταῖο πράγμα πού ἐνδιαφέρει πλέον τούς Ἕλληνες εἶναι νά γράφουν σωστά. Ἔστω καί ἄν στίς ξένες γλῶσσες δέν κάνουν λάθη.

Πρῶτον:

ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ εἶναι νά βάζετε τό ἑλληνικό ἐρωτηματικό ἀντί γιά τό ξένο; Γιά νά γράψετε «?» πρέπει νά πατήσετε δυό πλῆκτρα. Γιά νά γράψετε «;» ἁπλά πατᾶτε τό Q. Τόσο πολύ εἴσαστε ἐθισμένοι σέ αὐτήν τήν περίεργη μορφή τῶν ἀγγλοελληνικῶν;

Δεύτερον:

Μοῦ ἦρθε μέ email ἕνα ἀνέκδοτο. Ἔκατσα καί τό «χτένισα» διορθώνοντας τήν μορφή καί τίς λέξεις. Διαλέξτε ποιό κείμενο σᾶς φαίνεται ὀπτικά ὡραιότερο.

Mια ξανθια παιρνει τηλ το γκομενο και του λεει. .....

ΞΑΝΘΙΑ ......... Ρε συ, εχω μπλεξει με ενα παζλ και δε βγαζω ακρη μαυτο, εδω και δυο μερες τωρα. Ερχεσαι απο δω..??

ΤΥΠΟς............ Τι υποτιθεται οτι πρεπει να δειχνει το παζλ στο τελος ...??

ΞΑΝΘΙΑ .......... Πρεπει να δειχνει ενα πετεινο..!!

ΤΥΠΟς............ Κατσε κι ερχομαι απο κει.

Σηκωνεται παει σπιτι της και τη βλεπει με ολα το κοματια του παζλ απλωμενα πανω σε ενα τραπεζι και τη ξανθια σε αμηχανια.

Κοιταζει τα κοματια του παζλ, ριχνει μια ματια στο κουτι και της λεει.

Πρωτον....... Ξεχνα το παζλ μωρο μου..... Ηρεμησε, ελα να πιουμε κανα καφε, γιατι δεν υπαρχει περιπτωση ολα αυτα μαζι να δειξουν κανενα πετεινο........και δευτερον......... παμε να βαλουμε ολα τα κοματια πισω στο κουτι......

Μία ξανθιά, έτοιμη να βάλει τα κλάματα, παίρνει τηλέφωνο το αμόρε της και του λέει:

-Έχω μπλέξει με ένα παζλ και δεν βγάζω άκρη με αυτό, εδώ και πέντε ώρες τώρα. Έρχεσαι από εδώ;

-Τι υποτίθεται ότι πρέπει να δείχνει το παζλ;

-Έναν πετεινό.

-Έρχομαι σε λίγο.

Όταν φτάνει σπίτι της, βλέπει την ξανθιά σε αμηχανία με όλα το κομμάτια του παζλ απλωμένα πάνω σε ένα τραπέζι. Ρίχνει μία ματιά στο κουτί και της λέει:

-Πρώτα πρώτα ξέχνα το παζλ μωρό μου..... Ηρέμησε, έλα να πιούμε κανένα καφέ, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση όλα αυτά μαζί να δείξουν κανέναν πετεινό και δεύτερον να βάλουμε όλα τα κομμάτια πίσω στο κουτί...

Πόσο δύσκολο εἶναι νά γράφετε σωστά τό κείμενό σας; Πόσο δύσκολο εἶναι νά διορθώνετε αὐτό ποῦ σας ἔστειλαν ὥστε νά μήν τό ἀναπαράγετε, ἐπιτείνοντας τήν καταστροφή τῆς γλώσσας σας;

Ξέρω. Ὑπάρχουν οἱ δικαιολογίες τοῦ λίγου χρόνου, τοῦ ὅτι δέν σᾶς τό ἔμαθαν, δέν τό σκεφτήκατε κλπ. Ἀλλά εἶναι ἁπλά δικαιολογίες. Οἱ νέες γενιές μεγαλώνουν ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΟΠΤΙΚΑ αὐτήν τήν μορφή κειμένου. Ὅταν ἀκόμα καί οἱ Τοῦρκοι μαθαίνουν Ἑλληνικά στά πανεπιστήμιά τους ἐμεῖς ἐδῶ (κράτος καί πολίτες) κάνουμε ὅτι εἶναι δυνατόν γιά νά μεγαλώσουμε ξενόφωνους ἀποκομμένους ἀπό ἐκεῖνο πού μας κρατάει ζωντανούς: τήν γλώσσα μας.

Ἡ θλίψη ἔρχεται ἀκόμα καί μέσα ἀπό ἕνα ἀνέκδοτο.

Αφού το λέει και το διαφημιστικό έντυπο...

Δέν εἶναι δυνατόν οἱ ἀνίκανοι πολιτικοί μας ἀντί νά κάνουν χαρακίρι ὅλοι μαζί (συμπολίτευση καί ἀντιπολίτευση) γιά τό θέμα τῆς ἀπόδρασης-καρμπόν (καί ὄχι μόνο), νά κατηγοροῦν τούς σωφρονιστικούς ὑπαλλήλους γιά τήν ἀπόδραση τοῦ Παλαιοκώστα. Καί κυρίως δέν μποροῦν νά κατηγοροῦν τόν πιλότο τοῦ ἑλικοπτέρου. Αὐτός τήν δουλειά του ἔκανε. Ἐξάλλου τό λέει καί τό διαφημιστικό της ἐταιρίας. Ἰδού ἡ ἀπόδειξις!

Πόσο σημαντικοί είσαστε;

Είναι γεγονός ότι όλοι μας αισθανόμαστε σαν το κέντρο του κόσμου.

Θα πει ψέματα κάποιος αν ισχυριστεί ότι δεν αισθάνεται έτσι. Απόδειξη ότι όλες οι μέχρι τώρα επιστημονικές θεωρίες είναι ανθρωποκεντρικές. Από το ότι η Γή είναι το κέντρο του σύμπαντος μέχρι το ότι είμαστε ό μοναδικός πλανήτης με ζωή στο σύμπαν.

Όμως ο άκρατος εγωισμός μας καταρρέει εάν δούμε την αναπαράσταση του μεγέθους της γης σε σχέση με άλλα ουράνια σώματα.

Δείτε προσεκτικά τις εικόνες:

Έχοντας κατά νου δύο λεπτομέρειες:

1) Ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει «με τα χίλια ζόρια» μέχρι εκατό χρονιά το πολύ (αν είναι τυχερός και έχει λεφτά να τρώει και να πληρώνει γιατρούς).

2) Η διάρκεια ζωής του ήλιου υπολογίζεται στα δέκα δισεκατομμύρια χρόνια!

Απαντήστε μου  ειλικρινά:

• Πόσο μεγάλοι και σπουδαίοι είσαστε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ;

• Πόσο σημαντικά είναι τα «προβλήματα» σας;

• Σε ποιά στοιχεία στηρίζεστε για να θεωρείτε ότι ή ζωή σας είναι το πιο σπουδαίο πράγμα στον κόσμο;

• Πόσο αξίζουν μπροστά στον ήλιό  (ο όποιος είναι μία ασήμαντη κουκίδα μπροστά στον γιγάντιο Αντάρη) τα σπίτια «σας», τα λεφτά «σας», τα παιδιά «σας», τα πιστεύω «σας», οι ζωές «σας»;

Μήπως είμαστε απλώς μία θλιβερή μυρμηγκοφωλιά που εάν εξαφανιστεί μαζί με τον «περιούσιο πλανήτη» της ΚΑΝΕΙΣ ΜΑ ΚΑΝΕΙΣ στο σύμπαν δεν το θα πάρει

είδηση;

Ἄντε βρέ καί στά δικά μας

Ἕνα ἑντεκάχρονος καθάρισε μέ τό ὅπλο τήν ἔγκυο φιλενάδα τοῦ πατέρα του καί μετά ἄνετος πῆγε σχολεῖο!
Εἴδατε ἡ δημοκρατική Ἀμερική μέ τίς δημοκρατικές εὐαισθησίες; Ὁ μικρός εἶχε σκοτώσει δεκάδες φορές στά βιντεοπαιχνίδια καί εἶχε δεῖ ἄπειρους φόνους στήν τηλεόραση. Ἔτσι πῆρε καί αὐτός τό ὅπλο καί σκότωσε τόν «κακό» της ζωῆς του.
Ὅπου νάναι θά ἀρχίσουν καί ἐδῶ οἱ μιμητές. Ἤδη ἔχουμε συμμορίες ἀνηλίκων, τά σχολεῖα μας ἔχουν καταντήσει καπνιστήρια τσιγάρου ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ὑπάρχουν ἤδη κρούσματα ληστειῶν καί φόνων ἀπό ἀνήλικους.
Τά βιντεοπαιχνίδια δίνουν καί παίρνουν καί φυσικά μία ταινία δέν εἶναι ἐπιτυχημένη ἄν δέν ἔχει τουλάχιστον 60 σκοτωμούς τό λεπτό.
Τί ἄλλο νά ζητήσει κανείς ἀπό τήν ζωή του; Νά ἔχει φαστφουντάδικα, μουσική ράπ, ναρκωτικά, γκάτζετ, σελέμπριτις καί ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΛΟΥΔΙΑ πού μας ἐπιφυλάσσει ἡ ἀσύδοτη, ἀσύστολη καί παντελῶς ἠλίθια ἀμερικανοποίηση τῆς ζωῆς μας.