Βιολιστής στο Μετρό (ένα έξυπνο πείραμα)

Κάποιο κρύο πρωινό, ένας άντρας κάθισε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά την διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του το τράβηξε για να συνεχίσουν την διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστόνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια. Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό!
Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»
Συμπέρασμα: Πολλοί άνθρωποι δέχονται να πληρώσουν υψηλά ποσά για ένα προϊόν ή υπηρεσία, εφόσον ο τόπος και ο χρόνος είναι κατάλληλα, αλλά ούτε καν προσέχουν ακριβώς το ίδιο προϊόν ή υπηρεσία σε ανύποπτο χώρο και χρόνο.
Φιλοσοφική ερώτηση: Εάν ένας καταπληκτικός μουσικός παίζει καταπληκτική μουσική, αλλά κανείς δεν σταματάει για να ακούσει, τελικά πόσο καλός είναι ο μουσικός;
Προσωπική ερώτηση: Εσείς αντιλαμβάνεστε ή κρίνετε τα πράγματα ανεξαρτήτως ή όχι του περιβάλλοντος;

Σχόλιο πάνω στην μοναξιά

Ἡ ἀνασφάλεια καί ἡ μοναξιά προέρχονται ἀπό τόν φόβο.

Ὅλοι μας ἔχουμε ΑΝΑΠΤΥΞΕΙ διεστραμμένο ψυχικό κόσμο. 

Παρατηρεῖστε τά μωρά πού ἀκόμα δέν ἔχουν «μολυνθεῖ» ἀπό τίς πεποιθήσεις τῶν μεγάλων. Δέν ἐνδιαφέρονται ἄν εἶσαι ἄσπρος, μαῦρος, ψηλός ἤ κοντός, ὄμορφος ἤ ἄσχημος. Καί ἀκόμα καί ἄν εἶναι μόνα τους δέν αἰσθάνονται μοναξιά. Μποροῦν νά παίζουν μέ τίς ὦρες μέ ἕνα παιχνίδι χωρίς νά θέλουν τίποτε ἄλλο. Δέν ἐνδιαφέρονται γιά τιμές, λεφτά καί ὅλα τά κουραφέξαλα πού θέλουν οἱ μεγάλοι. Κάθονται γυμνά χωρίς ντροπή. Δέν κρίνουν τίποτε καί κανέναν. 

Ἀλλά ἐπειδή εἶναι «ἄγραφα χαρτιά» οἱ μεγάλοι γράφουν ἐπάνω τούς ὅλες τίς κακίες, τούς φόβους καί τίς δεισιδαιμονίες τους, μετατρέποντας τά σέ ἀντίγραφά τους.

Ἔτσι εἶναι τό πώς χάνεται ὁ Παράδεισος.

Ἔτσι εἶναι τό πώς διαιωνίζεται τό ἀνθρώπινο μίσος, ἡ βλακεία καί ἡ ἄπειρη μοναξιά πού ὅλοι αἰσθάνονται ἀκόμη καί μέσα στό πλῆθος, ἀκόμη καί μέσα στήν παρέα τους. 

Νά γιατί κάνουν θραύση τά παράνομα ναρκωτικά καθώς καί τά νόμιμα (ἀλκοόλ καί τσιγάρα). 

Παντοῦ καί πάντα θά εἶναι ὅλοι μόνοι τους καί ὅλοι θά αἰσθάνονται μοναξιά, μέχρι νά γυρίσουν στήν ἀρχέγονη ἐκείνη κατάσταση τοῦ μωροῦ πού τήν ἔχασαν καί τώρα δέν ξέρουν κάν πώς νά τήν ξανά-ἀποκτήσουν.

Καί τό μόνο πού ξέρουν νά κάνουν εἶναι νά μισοῦν, νά φοβοῦνται καί νά αἰσθάνονται μόνοι τους.

Για γέλια ή για κλάματα;

Δέν ξέρω ἄν τήν καταχώρηση αὐτή πρέπει νά τήν βάλω στά ἀνέκδοτα ἤ στά σοβαρά θέματα. Κυριολεκτικά ἡ ὑπόθεση εἶναι γιά κλάματα. Παραθέτω μία συλλογή ἀπό στίχους τραγουδιῶν μέ τούς ὁποίους μεγαλώνουν ἐδῶ καί δεκαετίες οἱ νεοέλληνες. Γιά τήν ποιότητα τῆς μουσικῆς βέβαια δέν συζητᾶμε…

... ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ:

Οι καλύτεροι σ τ ί χ ο ι

ΕΙΣΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΓΟΥΡΙ

ΜΕΣ ΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ, ΠΑΓΟΥΡΙ

KΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΚΟΒΩ ΦΛΕΒΕΣ

ΞΕΝΥΧΤΑΩ ΜΕ ΦΡΑΠΕΔΕΣ

ΚΑΙ ΞΗΛΩΝΩ ΚΑΝΑΠΕΔΕΣ...

ΣΤΟ ΡΕΤΙΡΕ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ

ΘΑ ΧΟΥΜΕ 11 ΚΟΠΕΛΕΣ

ΘΑ ΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΤΡΕΣ ΜΕ ΟΜΠΡΕΛΕΣ

ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

ΘΑ ΦΩΝΑΞΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟ

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΤΥ

OH YEEEEEEESSSSSSSSSSS

ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕΞ

ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΕΞ...

ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

ΜΕ ΓΥΑΛΙΝΟ ΠΥΡΕΞ...

ΑΜΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΛΑΜΑΡΙ

ΤΙ ΤΗ ΘΕΛΕΙΣ ΤΗ FERRARI!;

ΤΑ ΜΑΤΑΚΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΚΑΙΝΕ

ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΑΝΕΚΕΝΕ

Χριστίνα Γαλάνη:

Από κορμί είμαι η best

Κι από προσόντα είμαι first

Μ αυτό στους άντρες κάνω test

Για να διαλέξω.

Μπες όπως όλοι στη γραμμή

Ασε τα μα, τα μου, τα μη

Πέρνα λοιπόν τη δοκιμή

Και ίσως σε επιλέξω

Πέπη Τσεσμελή:

Σκανδαλίζομαι,

μονάχη μου αγγίζομαι

με μια γραβάτα σου ερεθίζομαι

Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,

βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες

Λάκης Σκουτάρης:

Είμαι ένας άνθρωπος τρελός,

σχιζοφρενής και μανιακός,

που μες την τρέλα μου ο φτωχός,

ψάχνω για να βρω λίγο φως

Σκοτάδι, πισσοσκόταδο, μαύρο σκοτάδι πίσσα,

σκοτάδι είσαι σκοτεινό, σκοτοσκοτεινιασμένο,

σκοτάδι κατασκότεινο, και βράδυ βραδιασμένο. (Αυτό είναι για φιλολογικό μάθημα!!!)

Αντζελα Ρέμπη:

Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες,

θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες

ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1970

Κώστας Καφάσης:

Το βράδυ θα ρθω να σε πάρω,

γι αυτό μη φας, θα φάμε γλάρο.

Νίκος Δουλάμης:

Έρωτά μου τοκογλύφε

γλείφε το κορμί μου γλείφε

Και τέλος μια συλλογή από τα καλύτερα των δύο Εθνικών Οδών και του συνολικού επαρχιακού και αγροτικού Οδικού Δικτύου:

Απόψε έχω περίοδο, μα έχω κι άλλη δίοδο.

Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ.

Μείνε μαζί μου έγκυος, είμαι πολύ φερέγγυος.

Σε βρίσκω πολύ κύριο, αλλά περνάω κλιμακτήριο.

Πάρε μ αγκαλιά, πάρε μ αγκαλιά, πάρε μ αγκαλιά

να μην πατήσω τα γυαλιά

Μωρό μου είσαι όργιο, σαν τον Αγιο Γεώργιο

Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα,

μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα.

Ακολουθεί το καλύτερο!!! (η ιστορία γενικά περιγράφει έναν απατημένο σύζυγο όπου στην αρχή απειλεί):

«θα φέρω τη βενζίνη

κι αναλαμβάνω την ευθύνη»

και καταλήγει στο ρεφρέν που μας άφησε άφωνους:

«την είχα άχτι, την είχα άχτι,

τώρα την έχω μόνο σε στάχτη,

μέσα στο τσίγκινο κουτί,

που φύλαγε τα μπικουτί»

Ἔγιναν πιό πολιτισμένοι

Μία σειρά φρικτῶν φωτογραφιῶν κυκλοφοράει στό διαδίκτυο. Μουσουλμάνοι σπᾶνε, πατώντας τό μέ ἁμάξι, τό χέρι ἑνός ὀκτάχρονου πού συνελήφθη νά κλέβει ἕνα ψωμί!!!

Πάλι καλά πού ἔβαλαν τήν κουβέρτα γιά νά μήν του τό λιώσουν τελείως.

Συμπεράσματα:

1) Οἱ φωτογραφίες εἶναι μία τρανταχτῆ ἀπόδειξη ὅτι οἱ μουσουλμάνοι εἶναι πλέον πολιτισμένοι καί ἐνδιαφέρονται γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα. Λίγα μόλις χρόνια πρίν θά ἔκοβαν τό χέρι τοῦ μικροῦ μέ τό σπαθί γιά νά τόν διαπαιδαγωγήσουν.

2) Φυσικά στόν πολιτισμό τους δέν συμπεριλαμβάνονται οἱ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες εἶναι ἁπλῶς ἔπιπλα στό σπίτι τοῦ ἄντρα. Γιά νά μή ποῦμε γιά τό φρικτό ἔθιμο τοῦ κοψίματος τῆς κλειτορίδας που ἐκτός ἀπό πολλές μουσουλμανικές χῶρες ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ «ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ» ΕΥΡΩΠΗ. Ἐδῶ βέβαια οἱ ὑπέρμαχοι τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί οι φεμινίστριες τό ἔχουν βουλώσει.

3) Προσέξτε τά γράμματα στίς δυό πρῶτες φωτογραφίες. Ἄν δέν κάνω λάθος εἶναι ἑβραϊκά!

Λέτε οἱ Ἑβραῖοι νά ἔσκασαν γιά τόν πιτσιρίκο; Ἁπλά θέλουν νά καλύψουν τά δικά τους ἐγκλήματα στήν Γάζα. Πιό παλιά εἶχε κυκλοφορήσει ἕνα βίντεο μέ στρατιῶτες πού ἔσπαγαν μέ πέτρες τά χέρια ἑνός νεαροῦ Παλαιστίνιου.

Δέν ὑπερασπίζομαι τούς μουσουλμάνους. Εἶναι τά ἴδια χάλια μέ τούς Ἑβραίους καί μέ τούς Χριστιανούς. Καί οἱ τρεῖς θρησκεῖες ἔχουν κάνει σφαγές καί φρικτά ἐγκλήματα «γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»!!!

Ἐκεῖνο πού μέ ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ἀμνησία καί ἡ ἀσυνειδησία πού δέρνει τίς ἀνθρώπινες μάζες. Οἱ ὁποῖες ἄγονται καί φέρονται ἀπό τό νέο-ρωμαϊκό «ἄρτος καί θεάματα». Καί ὑπακοῦνε σέ ἡγέτες πού ἐμφανίζονται ἀπό τό πουθενά ἤ χορεύουν δημόσια ἤ ἔχουν ἕνα γνωστό ὄνομα.

Τέτοια βλέπω καί λέω αὐθόρμητα: Θεούλη μου!

Δυστυχία μου

Τρόμαξα ἐχτές βλέποντας τόν «νέο καί ἐλπιδοφόρο» πρόεδρο τῶν ΗΠΑ νά χορεύει μέ τήν συμβία τοῦ διάφορους χορούς.

Ὄχι γιατί χόρευε…

Ἀλλά γιατί χιλιάδες ἄνθρωποι τόν παρακολουθοῦσαν ἐκστασιασμένοι σφυρίζοντας, χειροκροτώντας καί οὐρλιάζοντας.

Ἡ λογική πού κρύβεται ἀπό πίσω εἶναι τραγικά ἁπλή καί ὠμή: Ἀφοῦ ὁ νέος πρόεδρος δείχνει τόσο ἀγαπημένος μέ τήν σύζυγό του καί ἦταν τόσο ρομαντικό πού χόρευαν δημόσια (μαζί μέ τά ἄλλα γεράκια) τότε ὅτι καί νά κάνει θά εἶναι ΣΩΣΤΟ.

Δέν ἔχει σημασία πόσοι θά πληρώσουν μέ τό αἷμα τούς τήν νέα(;) πολιτική τοῦ νέου προέδρου.

Σημασία ἔχει ὅτι χορεύει τόσο ὡραία μπροστά στούς χαχόλους…

Είναι η Μακεδονία Ελληνική ή όχι;

ΣΕ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΙΕΞΑΓΕΤΑΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ "Είναι η Μακεδονία Ελληνική ή όχι;"
ΨΗΦΙΣΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ

http://www.topix.com/forum/world/macedonia/T14CHE62GN8ROHT8K

Μετά μιλᾶνε γιά οἰκονομική κρίση καί τούς πιστεύετε ηλίθιοι!

Καί ἐνῶ:

-Οἱ χαμηλό-συνταξιοῦχοι πεθαίνουν τῆς πείνας…

-Στόν «πολιτισμένο» κόσμο ὑπάρχουν ἑκατομμύρια ἄστεγοι καί ἀνασφάλιστοι…

-Αὐξάνεται ἡ θνησιμότητα τῶν νεογέννητων στίς ἄπορες τάξεις τῆς Δύσης…

-Η ΕΕ ζητάει καί νέες περικοπές στίς κοινωνικές παροχές «γιά νά βγοῦμε ἀπό τό τέλμα»…

Ἕνας σεΐχης τοῦ ὁποίου ἡ περιουσία φτάνει τά 600 δισεκατομμύρια δολάρια, θέλει νά ἀγοράσει γιά τήν ἀγγλική ποδοσφαιρική ὁμάδα πού κατέχει ἕναν ποδοσφαιριστή γιά 374 ἑκατομμύρια εὐρώ (ἄν δέν κάνω λάθος) 

ΚΑΙ

Ἡ φιέστα γιά τήν ὁρκωμοσία τοῦ Ὀμπάμα κόστισε στούς Ἀμερικανούς φορολογούμενους σαράντα ἑκατομμύρια δολάρια.

Βέβαια τό ποσόν εἶναι μικρό ἄν τό συγκρίνετε μέ τά ἕξι ἑκατομμύρια εὐρώ πού κόστισε ἡ δεξίωση γιά τά ἐγκαίνια τοῦ νέου μουσείου τῆς Ἀκρόπολης.

Μετά μιλᾶνε γιά οἰκονομική κρίση καί τούς πιστεύετε ηλίθιοι!

Ἅ ρέ ^%$##@% πού τους (καί σας) χρειάζεται…